«Υπόθεση»

ΠΗΓΗ: ΕλευθεροτυπίαΑπό τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Την προσοχή των ψυχολόγων δικαιούται το κλισέ που χρησιμοποίησε η Κατερίνα Πελέκη επισημαίνοντας, ενώπιον της επιτροπής προκαταρκτικής εξέτασης ότι, κατά τη γνώμη της, ένα σκάνδαλο σαν εκείνο του Βατοπεδίου θα έπρεπε μάλλον να γίνεται αντιληπτό ως απλή «υπόθεση» (και όχι σκάνδαλο!), εφόσον «δεν αποδείχτηκε ζημία του Δημοσίου».

ΣΕ παλιότερες εποχές απαιτούνταν μια δόση θράσους για να ξεστομίσει κανείς ένα επιχείρημα τέτοιας ολκής, αλλά φαίνεται ότι, σήμερα, αρκεί ο τετριμμένος ηρωισμός που μοιράζονται τα πολιτικά στελέχη καθώς θεμελιώνουν μια νέα Ελλάδα κάθε έξι μήνες. Ετσι, η αυθόρμητη «φυσικότητα» της παραπάνω δήλωσης υπογραμμίζει για μιαν ακόμη φορά αυτό που ξέραμε όλοι απ' την εμπειρία μας, δηλαδή ότι η ζημία και το κέρδος αναγνωρίζονται αποκλειστικά σαν μεγέθη οικονομικής τάξης, τουτέστιν υποκείμενα στις μετρήσεις των αρμοδίων. Οσο για το πλήγμα απ' τον ακραίο ευτελισμό της πολιτείας, αποσιωπάται ή υπονοείται σαν κάτι το «άυλο», κάτι που, πάντως, δεν αντικατοπτρίζεται στους πίνακες του υπουργείου Οικονομικών. Οπως και στο σκάνδαλο Ζαχόπουλου, πολύς θόρυβος για το τίποτα: άντε, η γκρίνια μιας πικρόχολης υπαλλήλου, δυο-τρεις νότες εξωσυζυγικού δράματος, λίγες κηλίδες αίματος στο πεζοδρόμιο και το δημόσιο συμφέρον, σου λέει, παρέμεινε άθικτο. Δεν μπορείς να πιστεύεις ότι θα φτωχαίναμε εξαιτίας ενός DVD, και μάλιστα αμοντάριστου.

ΓΙΑ να ακριβολογούμε, η συνείδηση του πολίτη, στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, αντιμετωπίζεται απ' τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο σαν το κατάλοιπο ενός είδους οικονομικής καύσης που αποβάλλεται, δήθεν, κάθε πρωί μαζί με τα κόπρανα. Σημασία έμοιαζε να έχει μόνον το πόσες θερμίδες κατανάλωνε κάποιος στο πλαίσιο του μεταβολισμού μιας διεφθαρμένης αναπτυξιακής πολιτικής, η οποία αδιαφορούσε προκλητικά για τις συνέπειες, ηθικές, ψυχικές, πολιτισμικές, περιβαλλοντικές και τις υπόλοιπες. Φέρ' ειπείν, άπαξ και μια τοπική κοινότητα προσέβλεπε στο οικονομικό όφελος από μιαν επένδυση, ποιος θα 'ταν άραγε αρκετά ρομαντικός ώστε να ανησυχήσει μήπως οι εκροές των εργοστασίων δηλητηριάσουν τη θάλασσα ή τον υδροφόρο ορίζοντα; Νεκρά ψάρια και σκουπίδια στον βυθό συνέθεταν ένα τοπίο φρικτό μεν, αλλά που ελάχιστα σου επέτρεπε να ισχυριστείς ότι θιγόταν το (οικονομικό) συμφέρον του Δημοσίου. Ο,τι ήταν νόμιμο ήταν και ηθικό.

ΒΑΘΜΙΑΙΑ, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της ελληνικής κοινωνίας κατέκτησαν όλα τα κύπελλα στο πρωτάθλημα κυνισμού και, μέχρι αυτή τη στιγμή, αρνούνται πεισματικά να δείξουν σημάδια μεταμέλειας, τρέφοντας εξάλλου την ελπίδα ότι οι πολίτες, στις εκλογές, θα τρέξουμε και πάλι στις κερκίδες για το ντέρμπι των δύο αιωνίων.