Κανόνες

ΠΗΓΗ: ΕλευθεροτυπίαΑπό τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Η δυσπιστία του ελληνικού λαού απέναντι στο Κράτος, την Πολιτεία, τους θεσμούς, τον Νόμο, ή όπως αλλιώς θέλουμε να το πούμε, λειτουργούσε ανέκαθεν σαν κινητήρας του γνωστού σε όλους σαδομαζοχιστικού φαύλου κύκλου που ρύθμιζε τη σχέση ιδιωτικού και δημόσιου.

Ναι μεν οι πολίτες απολάμβαναν τα λαθραία πλεονεκτήματα της διαφθοράς και της παραοικονομίας, της αναξιοκρατίας και των πελατειακών εξυπηρετήσεων, όμως το κράτος ήταν ακόμη πιο διεφθαρμένο και αναξιοκρατούμενο, πόσω μάλλον που αδυνατούσε να αντιληφθεί τον εαυτό του σαν οτιδήποτε καλύτερο από υπηρέτη και κόλακα της εκάστοτε κομματικής ελίτ. Ετσι η δυσπιστία ήταν κάθε άλλο παρά δυσεξήγητη.

ΣΥΝΕΠΩΣ, και με δεδομένη την παρατεινόμενη, πανηγυρική ασυλία των κρατικών αξιωματούχων, κυρίως δε των πολιτικών προσώπων, οι τωρινές προσπάθειες της κυβέρνησης για εξορθολογισμό της κατάστασης πολύ απέχουν απ' το να πείσουν για την ηθική τους νομιμοποίηση. Ενώ είναι πρόδηλο ότι η παρακμή και η συνακόλουθη κρίση ταυτότητας του κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού συστήματος αγγίζουν το ζενίθ, οι όψιμες εκκλήσεις για ευθυγράμμιση με τη λογική των κανόνων του παιγνιδιού πέφτουν, από «συναισθηματική» άποψη, στο κενό. Αν αρκετοί πολίτες συνειδητοποιούν ότι, πράγματι, έχει έρθει η ώρα να δεχτούν τους κανόνες (π.χ. της φορολογικής δικαιοσύνης), διπλάσιοι σε αριθμό υποψιάζονται ότι η ενδεχόμενη συμμόρφωσή τους θα αποδειχτεί εντέλει μονόπλευρη κι ότι το κράτος, εφόσον διοικείται από τους ίδιους ανθρώπους, θα παραμείνει το ίδιο και απαράλλακτο, ένα κράτος ανάλγητο και δυσκίνητο, κουτοπόνηρο και δουλοπρεπές, αναξιόπιστο και φαύλο.

ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΕΙ εύκολα κανείς ότι η εμπιστοσύνη του πολίτη δύσκολα θα παραχωρηθεί δίχως τις απαραίτητες, συμβολικές έστω, εκκαθαρίσεις του τοπίου από πλευράς μιας πολιτείας η οποία, εντούτοις, ένεκα κεκτημένης ταχύτητας ή παθολογικής προσκόλλησης στη διαπλοκή των συμφερόντων, και σε πείσμα του υποτιθέμενου διαβουλευτικού πυρετού μέσω Διαδικτύου, επιπλέει αδέξια στην κινούμενη άμμο της αδιαφάνειας και της ατιμωρησίας, όπου εξ αρχής είχε θεμελιωθεί αυτό το παράδοξο μείγμα κρατικοδίαιτου καπιταλισμού των εταιρειών και τριτοκοσμικής βιομηχανίας πολιτικού και ιδιωτικού μαύρου χρήματος.

ΓΙΑ να το πούμε μια κι έξω, ο πολίτης, ανεξαρτήτως σεβασμού προς τη νομιμότητα, δεν νιώθει και τόσο άνετα στη σκέψη πως θα πληρώσει εκείνους που αποτυγχάνουν μέχρι στιγμής να τον πείσουν ότι θα επιστρέψουν κάποτε σ' αυτόν και στα παιδιά του την είσπραξη υπό μορφήν υπηρεσιών και έργων. Το ήπιο και επικοινωνιακά εκλεπτυσμένο προφίλ του πρωθυπουργού δεν αρκεί για μια τέτοια κοσμοϊστορική διαβεβαίωση. Ενα τόσο διαφορετικό δράμα θα απαιτούσε καινούργιο θίασο.