Σκέψεις για την εκδήλωση της Can't Pay, Won't Pay στο Λονδίνο

Πηγή: Στάχτη και Burberry

Είχα τη χαρά να παρευρεθώ στην συνάντηση της συλλογικότητας Can't Pay, Won't Pay: solidarity with the greek protests που έγινε στο στις 26 του μήνα στο κεντρικό Λονδίνο. Παρακάτω μεταφέρω μερικές σκέψεις σχετιζόμενες με ή απορρέουσες από αυτή, όπως τις αποτύπωσα στενογραφικά στο σημειωματάριό μου.

1. Με ευχαρίστηση υποδέχτηκα, για αρχή, την ανάκληση στη μνήμη κάποιων αλησμόνητων φοιτητικών συνελεύσεων. Γιατί αυτή ήταν η ατμόσφαιρα, σε μια πρώτη εντύπωση, απ' τον χώρο, το κοινό (αν και κάποιας ηλικίας η πλειοψηφία) και τα πολιτικά "περίπτερα". Και με τις πάλαι ποτέ αγαπημένες φυσιογνωμίες -που είναι παντού οι ίδιες τελικά- να επιχειρούν να σου πουλήσουν την κομματική εφημερίδα... Με τη διαφορά βέβαια ότι οι Βρετανοί σύντροφοι (υπ)ακούνε από τη πρώτη κιόλας ευγενική άρνηση, και δεν καπνίζουν. 

2. Με ευχαρίστηση, επίσης, επιβεβαίωσα ότι η πεποίθηση περί παρασιτικού ελληνικού λαού που φυτοζωεί εις βάρος των κόπων των Ευρωπαίων και που εκτός από μαύρο χρήμα εξάγει πλέον και κρίση είναι τελικά παντού μια κοντόφθαλμη επινόηση. Η εικόνα της κρίσης είναι πάντα πιο ευκρινής ιδωμένη από τα έξω και δεν είναι βέβαια έθνο-προσανατολισμένη. Άσχετα αν στη κρεατομηχανή της αλέθονται λαοί και έθνη. Και αν ο δύστυχος λαός μας είναι ο πρώτος στο δοκιμαστικό σωλήνα σε αυτή τη γενικευμένη κρίση. Και ο πρώτος βέβαια που θα κληθεί να επιφέρει αντίσταση.

3. Είναι συγκινητική η αίσθηση ότι οι Βρετανοί αριστεροί προσωποποιούν στους Έλληνες διαχρονικά τη έννοια της αντίστασης. Και ότι ο εξιδανικευμένος στους ίδιους αγώνας των Ελλήνων ενάντια στο ΔΝΤ αποτελεί πραγματική πηγή έμπνευσης για μια μελλοντική αντίσταση και της δικής τους κοινωνίας, η βαθιά καπιταλιστική φυσιογνωμία της οποίας ανάγει -ακόμα και για εκείνους- την ριζική (αυτο)ανατροπή της στη σφαίρα του φαντασιακού.

4. Ακριβώς αυτός ο ιδεαλιστικός τρόπος να αντιλαμβάνονται την ελληνική αντίδραση μετατρέπει τις δικές τους εκδηλώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης σε μια ζωογόνο έκφραση ανατροφοδότησης για εμάς, για όλες τις επερχόμενες στιγμές που η ελληνική κοινωνία θα λυγίζει στο βάρος της μοίρας που σχεδιάζεται για εκείνη. Το feedback που θα έχει η ελληνική αντίσταση από αυτούς θα είναι αναγκαίο για τη συνέχειά της

5. Ο τουρκικός και ο ρουμάνικος λαός έκαναν ήδη τις πρώτες γενικές απεργίες υπό το πρίσμα αυτής της κρίσης, μαθαίνω. Ακολουθεί ο ισπανικός, ο πορτογαλικός και ο ιταλικός. Η Βρετανία ετοιμάζεται και αυτή για τις 22 του Ιουνίου. Οι Δανοί αρχίζουν να ξεμουδιάζουν από τη νωχελικότητα της ευμάρειας. Μαζί με τη κρίση παγκοσμιοποιείται και η αναγκαιότητα της αντίστασης, σκέφτομαι. Μένει να παγκοσμιοποιηθεί και η τελευταία.

6. Ωστόσο η πολιτική οφείλει να επιστρέψει μπροστάρισσα. Ήταν χαρακτηριστική η αίσθηση της δυναμικής αλλά μη αμιγούς πολιτικής σκέψης στους λόγους των Βρετανών ομιλητών. Ίσως επειδή η εκδήλωση ήταν ενημερωτικού -τελικά- χαρακτήρα; Θέλω να το ελπίζω γιατί δε θέλω να απογοητευτώ. Οι δυο Έλληνες ομιλητές ωστόσο, πιστοί στις αρχές των συνιστωσών τους (θα έλεγα αν κατάφερνα λίγη από τη βρετανική ειρωνεία), έθεσαν το πολιτικό πρόταγμα από την αρχή. Και την ειδοποιό διαφορά ταυτόχρονα. 

7. Η πιο εντυπωσιακή αποστροφή ίσως όλων των ομιλητών ήταν αυτή του Άρη Βασιλόπουλου (Κόκκινο/ΣΥΡΙΖΑ) ο οποίος με το θράσος του Έλληνα που αντιλαμβάνεται τη γελοιότητα του ελέω θεού κυβερνήτη και τον ενθουσιασμό του φιλοξενούμενου σε μια χώρα που λατρεύει να δηλώνει τα σέβη της στη βασίλισσα, παρότρυνε την Αυτού Μεγαλειότητά της "να δωρίσει τα μυθικά 2000 διαμάντια από το στέμμα της για το χρέος της Βρετανίας αντί να υιοθετεί στο λόγο της στο κοινοβούλιο τις υποσχέσεις των συντηρητικών για δραστικές μειώσεις των κοινωνικών δαπανών". Δε γνωρίζω τι προκάλεσε μεγαλύτερο ενθουσιασμό στην αίθουσα, η αφοπλιστική ειλικρίνεια της πρότασης ή αυτή η υπέροχη συνειδησιακή υποταγή στο αυτονόητο...

8. Το ίδιο δίλημμα αντιμετωπίζω και εγώ όταν ξαναβλέπω την αφίσα της εκδήλωσης. Ήθελα πραγματικά να σχολιάσω αυτή την ανεπανάληπτη (στη κυριολεξία) έμπνευση της ταυτόχρονης συνύπαρξης, να εκτονώσω δημόσια τη σχετική απογοήτευσή μου για τον προαιώνιο διχασμό, να σφίγξω το χέρι του γραφίστα και να χειροκροτήσω. Αν εμείς τους δείχνουμε το δρόμο της αντίστασης αυτοί αθέλητα μας επισημαίνουν πως για να τον διασχίσουμε οφείλουμε να μη το κάνουμε χώρια.

9. Αναρωτιέμαι τέλος για την αμέλεια των διοργανωτών να εξασφαλίσουν χρόνο για ερωταπαντήσεις και διάλογο με το κοινό. Ήμαστε πολύ και όλοι ενθουσιασμένοι. Η ανταλλαγή σκέψεων και εμπειριών ανάμεσα σε δυο τόσο διαφορετικές κουλτούρες στη πολιτική σκέψη και τον πολιτικό ακτιβισμό θα μπορούσε να ωφελήσει τους πάντες. Ίσως και να ήταν το σημαντικότερο κομμάτι της βραδιάς. Κρίμα!

Έφυγα απ' το Conway Hall ικανοποιημένος μα και συγκρατημένος. Διασχίζοντας τη Red Lion Square συνάντησα στην απέναντι άκρη της μια παμπ με το όνομα Sapphire Pigs. Μέσα της, executives και white collars έπιναν τις τελευταίες τους πίντες. Διψούσα και 'γω, μα η μπύρα γλυφή.

Σχεδόν το σύνολο των ομιλιών έχει ήδη ανεβεί στο διαδίκτυο. Όποιος επιθυμεί να τις ακούσει και να τις δει ολόκληρες μπορεί να μπει εδώ. Ωστόσο από τον σύνδεσμο που παραθέτω λείπει η πιο απολαυστική κατά τη γνώμη μου ομιλία, αυτή του Paul Mackney.