οικονομική κρίση και αριστερά: μια συνέντευξη του μπλογκ aformi με τον γιάννη μηλιό και τον σπύρο λαπατσιώρα

Πατώντας το πλήκτρο play μετά από λίγα δευτερόλεπτα (10΄΄-20΄΄) ξεκινάει το βίντεο. Μεταφέρεστε σε πλήρη οθόνη (full screen) κάνοντας κλικ στο εικονίδιο με τα λευκά βελάκια που βρίσκεται στο κάτω δεξιά μέρος του player. Επιστρέφεται σε κανονική απεικόνιση πατώντας το πλήκτρο escape (Esc).

Πηγή: Aformi blog

Αρχίζουμε σήμερα στην «αφορμή» μια προσπάθεια να παρουσιάσουμε με βιντεοσκοπημένες συνεντεύξεις τις θέσεις της Αριστεράς για την οικονομική κρίση και για το ποια θα πρέπει να είναι η απάντηση του κόσμου της εργασίας στην επίθεση που δέχεται από το κεφάλαιο.

Η σειρά συνεντεύξεων ξεκινάει με δυο γνωστά στελέχη της Αριστεράς: τον Γιάννη Μηλιό (συγγραφέα, διδάσκει Πολιτική Οικονομία στο ΕΜΠ) και τον Σπύρο Λαπατσιώρα (συγγραφέα, διδάσκει Πολιτική Οικονομία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης).

Η συνέντευξη δεν περιορίστηκε σε μια «τεχνοκρατική» ανάλυση της οικονομικής κρίσης αλλά η συζήτηση επεκτάθηκε και για τις παρεμβάσεις της Αριστεράς στην παρούσα κρίση. Και, ασφαλώς, στο ζήτημα αν η Αριστερά έχει να κάνει «εποικοδομητικές» προτάσεις εξόδου από την κρίση. Για παράδειγμα, αν θα έπρεπε να αποτελεί αίτημα για το εργατικό κίνημα η απαίτηση της εφαρμογής κεϋνσιανών πολιτικών.

Ο Σπύρος Λαπατσιώρας διευκρινίζει για τη σχέση οικονομίας-πολιτικής:

«Θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι υπάρχει ένα ζήτημα πολιτικής. Όταν συζητάμε για την οικονομική κρίση, για τον τρόπο που θα τύχει διαχείρισης, συζητάμε επί του επιπέδου των πολιτικών αποφάσεων οι οποίες προφανώς δεν πηγάζουν από μια βούληση που προέρχεται από το κενό ή εκφράζει τη βούληση ενός ηγεμόνα ή μιας πολιτικής συμμαχίας. Έχει σχέση με όλους τους κοινωνικούς, ταξικούς συσχετισμούς που υπάρχουν από κάτω, επενεργεί πάνω στις πολιτικές αποφάσεις και πηγαίνει τα πράγματα προς την κατεύθυνση του Ρούσβελτ [εννοεί τον κεϋνσιανισμό] ή στην κατεύθυνση του Χούβερ [εννοεί το νεοφιλελευθερισμό] ή στην κατεύθυνση της επανάστασης.

Όταν συζητάμε περί κρίσης θα πρέπει να ξεφύγουμε λίγο, ειδικά η Αριστερά που το έχει αυτό, από τον οικονομισμό. Ένας οικονομισμός που τα ανάγει όλα σε μια πάρα πολύ στενή οικονομική σφαίρα. Χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν του ότι όταν μιλάμε για ταξικούς συσχετισμούς, για οικονομία, για κρίση κ.λπ., υπάρχει και ένα επίπεδο πολιτικής που όλα αυτά εκφράζονται και επενεργούν στις οικονομικές αποφάσεις».

Ο Γιάννης ο Μηλιός ξεκαθαρίζει τη θέση που θα έπρεπε να έχει η Αριστερά σε σχέση με οποιεσδήποτε «οικονομικές» προτάσεις:

«Προτάσεις υπάρχουν… υπάρχουν προτάσεις για την επιστροφή των φορολογικών συντελεστών για το κεφάλαιο στα προηγούμενά τους επίπεδα που ήταν 40%, για φόρο στις εισηγμένες επιχειρήσεις, υπάρχουν προτάσεις που αφορούν τον έλεγχο ή τη φορολόγηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, εκατοντάδες προτάσεις μπορεί να πει κανείς…

Όλες αυτές οι προτάσεις έχουν μηδενική ισχύ, στο βαθμό που δεν αναδεικνύονται και δεν επιβάλλονται από τα κινήματα. Τα παραδείγματα είναι πολλά, θα μείνω σε ένα πρόσφατο και ελληνικό, που ήταν το νομοσχέδιο Γιαννίτση για το ασφαλιστικό σύστημα. Χωρίς τη μεγάλη απεργία δεν θα περνιόταν πίσω, θα είχε περάσει από τότε. Επομένως αν τα πράγματα φαίνονται καλά για τους από πάνω είναι γιατί ο κόσμος είναι τρομοκρατημένος, έκπληκτος και περιμένει να κερδίσει σε βάρος του διπλανού του που μπορεί να είναι σε παρόμοια θέση. Ξέρουν να χειρίζονται καλά την πολιτική του σαλαμιού και να προκαλούν τον πόλεμο των φτωχών… Υπό αυτήν την έννοια, η βασική πρόταση και το βασικό καθήκον της Αριστεράς, είναι η οργάνωση των κινημάτων και η τρομοκράτηση αυτών που έχουν τρομοκρατήσει τις εργαζόμενες τάξεις».

Aformi

Μια διευκρίνιση: Η συνέντευξη μας δόθηκε στις 25 Απριλίου, δηλαδή πριν την οριστικοποίηση της συμφωνίας με το ΔΝΤ και την Ε.Ε.. Επομένως οι συνεντευξιαζόμενοι δεν γνώριζαν την οριστική συμφωνία και στηρίζονταν στην πληροφόρηση που είχαν από τις εφημερίδες.