Τα βίντεο του Αυγερόπουλου / Εκπομπή Εξάντας βρέθηκαν από το ιστολόγιο "Αντίπερα Όχθη"
και μας τα έστειλε ο ciaoant1
Δείτε ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ του Αυγερόπουλου για τον “EΞΑΝΤΑ” γυρισμένο το 2002 για την περίπτωση της Αργεντινής.
Βέβαια, κυκλοφορούν και άλλα αρκετά αξιόλογα ντοκυμαντέρ για το θέμα (δείτε πχ εδώ), ωστόσο παρότι ο Αυγερόπουλος είναι από άλλη χώρα, έχει ένα μεγαλύτερο "βάθος" στην παρουσίαση που κάνει.
Για παράδειγμα, δείχνει πλάνα και δηλώσεις των εξαθλιωμένων, που δύσκολα θα ειδωθούν αλλού, τέτοιου είδους απόψεις και γεγονότα συνήθως παραλείπονται.
Ως μεγαλύτερη έλλειψη βέβαια αξίζει να σημειωθεί το φαινόμενο του λεγόμενου "κενού εξουσίας" που παρατηρήθηκε τότε στην Αργεντινή - ο λαός ήθελε "να φύγουν όλοι", όπως έλεγε και ένα σύνθημα σε πορείες, οι πορείες τραβούσαν για χρόνια, αλλά όσο δεν υπήρχε μια άλλη πολιτική δύναμη προκειμένου να δώσει την απαραίτητη οργάνωση, ο λαός δε μπόρεσε να ανατρέψει την κατάσταση, καθώς δε φτάνει να λες "να φύγουν όλοι", αλλά και να πεις ποιος να έρθει.
Ο λαός δε μπόρεσε να φτάσει στο επίπεδο του να τους διώξει και να έρθει αυτός στην εξουσία.
Παρόλα αυτά, οι αγώνες και τα γεγονότα που περιγράφονται αξίζει να ειδωθούν από όλους:
Βέβαια, κυκλοφορούν και άλλα αρκετά αξιόλογα ντοκυμαντέρ για το θέμα (δείτε πχ εδώ), ωστόσο παρότι ο Αυγερόπουλος είναι από άλλη χώρα, έχει ένα μεγαλύτερο "βάθος" στην παρουσίαση που κάνει.
Για παράδειγμα, δείχνει πλάνα και δηλώσεις των εξαθλιωμένων, που δύσκολα θα ειδωθούν αλλού, τέτοιου είδους απόψεις και γεγονότα συνήθως παραλείπονται.
Ως μεγαλύτερη έλλειψη βέβαια αξίζει να σημειωθεί το φαινόμενο του λεγόμενου "κενού εξουσίας" που παρατηρήθηκε τότε στην Αργεντινή - ο λαός ήθελε "να φύγουν όλοι", όπως έλεγε και ένα σύνθημα σε πορείες, οι πορείες τραβούσαν για χρόνια, αλλά όσο δεν υπήρχε μια άλλη πολιτική δύναμη προκειμένου να δώσει την απαραίτητη οργάνωση, ο λαός δε μπόρεσε να ανατρέψει την κατάσταση, καθώς δε φτάνει να λες "να φύγουν όλοι", αλλά και να πεις ποιος να έρθει.
Ο λαός δε μπόρεσε να φτάσει στο επίπεδο του να τους διώξει και να έρθει αυτός στην εξουσία.
Παρόλα αυτά, οι αγώνες και τα γεγονότα που περιγράφονται αξίζει να ειδωθούν από όλους:
15 σχόλια:
Αυτή είναι και η ουσιαστική συζήτηση, που ΔΕΝ γίνεται.
Μετά τις διαμαρτυρίες , τι;
Αυτό ήταν το πολιτικό έλλειμμα στην Αργεντινή και όχι μόνο σ΄αυτήν.
Ακόμα και όταν αντικαταστάθηκε το παλιό πολιτικό προσωπικό, αυτό έγινε με νέα πρόσωπα και με παλιές συνταγές.
Φυσικά, αυτά τα νέα κόμματα και πρόσωπα έπαιξαν θετικό ρόλο και δεν υπήρχε σημείο σύγκρισης με το παρελθόν (Κίρχνερ- Αργεντινή, Τσάβες-Βενεζουέλα).
Δύο δείγματα ηγεσιών, μετά το ΔΝΤ.
Στην Ουγγαρία, όμως, μετά το ΔΝΤ ήρθε ο συντηρητισμός και ναζισμός.
Τόποτα δεν είναι δεδομένο και "φυσιολογική συνέχεια" στην πολιτική και την κοινωνία.
Η Αργεντινή είναι ακόμα σε δρόμους ανόδου, αλλά ο Τσάβες έφτασε στα όρια του και ο αυταρχισμός έχει γίνει βασικό συστατικό της πολιτικής.
Η Ουγγαρία δεν πρόκειται να λύσει κανένα βασικό πρόβλημα, γιατί η αιτία της κρίσης δεν είναι οι τσιγγάνοι και τα βιολιά τους.
Στην Ελλάδα, ή το υποκείμενο θα είναι μία Κίνηση Πολιτών, με πρόταγμα την αυτοκυβέρνηση και την άμεση δημοκρατία ή θα είμαστε πιο κοντά στο φαινόμενο της Ουγγαρίας.
Στην Ελλάδα έχουμε το ΚουΚουΕ!
Ουγγαρία και Αργεντινή έχουν διαφορετικές αφετηρίες, Odyssey. Η Αργεντινή βίωσε άγριες χούντες και δεν έχει αυταπάτες για τον καπιταλισμό και τις ΗΠΑ.
Αντίθετα, η Ουγγαρία πέρασε από την "φεουδαρχία" του 19ου αιώνα στον "υπαρκτό σοσιαλισμό" του 1945, χωρίς να το έχει ζητήσει. Ο καπιταλισμός για αυτήν ήταν το υγρό της όνειρο. Θα ήταν αδύνατο να θελήσει να επιστρέψει αριστερά.
Ωστόσο, τα πάντα είναι ρευστά και κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει το μέλλον.
Εδώ http://www.larisaportal.gr/diafora/argentina.php μπορείτε να δείτε και το Memorias del saqueo του Fernando Solanas με ελληνικούς υπότιτλους
KnowDame
Ευχαριστώ για τη διευκρίνηση, αλλά το θέμα μας δεν είναι η Αργεντινή ή η Ουγγαρία. Το θέμα είναι η Ελλάδα και το τι κάνουμε. Με έμφαση στο "εμείς" τι κάνουμε και όχι κάποιος άλλος.
Δεν αρκούν οι διαπιστώσεις.
Είναι χρήσιμες, αλλά με συνθήματα δεν πας πουθενά.
Βράζεις μέσα στην κατσαρόλα.
Χρεοκοπίες
Η ιδεολογική χρεοκοπία του Νέο-φιλελευθερισμού.
Μετά τα bail-outs που έκανε ο Ομπάμα και οι Ευρωπαίοι ηγέτες για να σώσουν τις τράπεζες – ασφαλιστικές φάνηκε ότι δεν υπάρχει το «αόρατο» χέρι των αγορών, Αλλά το ορατό χέρι του κράτους. Και το οποίο δεν λειτουργεί τόσο ως κοινωνικό κράτος για τους φτωχούς αλλά ως «γκουβερνάντα» για τους πλούσιους.
Life Stalin
Παντού στην Ευρώπη τα σταλινογενή κόμματα δεν εισπράττουν παρά την κρίση την αποδοχή των ιδεών τους από την κοινωνία. Το εδώ ΚΚ, το ποιο δυνατό από τις χώρες της ΕΕ ειδικά μετά τον Δεκέμβρη του 2008 φανέρωσε τις δυνατότητές του υπογράφοντας δήλωση «τηλεοπτικής νομιμοφροσύνης». Παλαιότερα δεν δίστασε να συμμαχεί κατά καιρούς με τον «διάβολο». Όσο δεν υπήρχε το 42% των δημοτικών, και η μείωση των ΝΠΙΔ τα «κουτσοβόλευε».Τώρα;
Μεσοαστοί και εργατική αριστοκρατία στην εξουσία
Η πολιτική και ηθική χρεοκοπία της Σοσιαλδημοκρατίας. Όχι μόνο εδώ αλλά και στην Ευρώπη. Η οποία αποδείχτηκε ότι δεν είναι ο «τρίτος δρόμος» για τον Σοσιαλισμό αλλά η άμυνα του Καπιταλισμού απέναντι στον –έστω και κατά όνομα-
«σοσιαλισμό» της τότε ΕΣΣΔ.
Ειδικά στην Ελλάδα, αρκετοί από το χώρο του Πασοκο-Συνασπισμού έχουν γίνει φαιδροί. Οι οπαδοί του "Μετά από μένα ο κατακλυσμός" π.χ. έτρεξαν πρώτοι-πρώτοι για την εθελούσια στον ΟΤΕ. Ο φιλοτομαρισμός στην πράξη επενδυμένος με μπόλικο «αγωνιστικό παρελθόν». Επί Εκσυγχρονισμού όλο και κάποιους αριστερούς της «μεζονέτας και της προσόδου» γωνία συναντούσες σε δημόσιες θέσεις, σε ημι – δημόσιες, σε μεγάλες εταιρίες που είχαν συμβόλαια με το δημόσιο.
Γιατί οι αναρχικοί;
Ο τελευταία παράγραφος είναι και ένας από τους λόγους της ανόδου των αναρχικών ειδικά σε νέους ανθρώπους. Δουλεύουν για λίγα ευρώ χωρίς προοπτική με πτυχία χωρίς αντίκρισμα στην «αγορά εργασίας». Και ακούν δήθεν αριστερούς - αλλά με πολύ δεξιά τσέπη - να συγκυβερνούν με το κέντρο (Ιταλία – Ελλάδα – παλαιότερα Γαλλία), να αποφασίζουν περικοπές θέσεων εργασίας αφού πρώτα από όλα βόλεψαν τον εαυτό τους και τα «παιδιά» τους. Αρκετά μεγάλο μέρος της νεολαίας γυρίζει τις πλάτες του στα κόμματα της «αριστεράς». Και δικαίως θεωρεί τη μεγαλύτερη μερίδα της συμβιβασμένη και άτολμη. Αν δεν υπάρχει θεωρητικό υπόβαθρο, συνειδητοποίηση της ταξικής θέσης, θα υπάρχουν εκρήξεις νεανικής οργής αλλά η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού έστω και μακρόχρονα θα παραμείνει «ευσεβής πόθος».
Η «αριστερά της πάλης» τι κάνει;
Ο περισσότερος κόσμος υποψιάζεται το τι γίνεται και το τι πρόκειται να γίνει. Αλλά δεν υπάρχει πολιτικός φορέας ή αξιόπιστη πολιτική πρωτοβουλία που να δώσει προοπτική στην εναλλακτική πρόταση. Τη στιγμή που η θεωρία του Μαρξ επιβεβαιώνεται, τη στιγμή που τον έχουν πρωτοσέλιδο περιοδικά της Ναυαρχίδας του Καπιταλισμού, αυτή εμφανίζεται μουδιασμένη. Δεν μπορεί να εξηγήσει το τι συμβαίνει. Κυμαίνεται από την θεωρία των «φτηνών δανείων» μέχρι του «να περιμένουν να τελειώσει η μπόρα».
Συνέχεια του "Χρεοκοπίες"
Καλά αλλά εσύ τι προτείνεις άμεσα;
Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. «Το παλαιό δεν έχει ακόμα πεθάνει και το νέο δεν έχει ακόμα γεννηθεί» ακόμα
Μονομερής παύση πληρωμών. Υπάρχουν άρθρα στο blog που το αναλύουν. Για να μην επαναληφθεί η Αργεντινή ως φάρσα ή ως τραγωδία.
Η ενθάρρυνση του κόσμου για συμμετοχή σε οργανωμένες τοπικές συνελεύσεις σε συγκεκριμένα ζητήματα (όχι αρχίζουμε σήμερα και τελειώνουμε αύριο) είναι αρκετά σημαντική.
Το διάβασμα των κλασσικών βιβλίων του Μαρξισμού θεωρείται απαραίτητο. Όχι για το «παπαγαλισμό» αλλά για την εφαρμογή τους στις σύγχρονες συνθήκες, Και κυρίως για την αποφυγή παλαιών ιστορικών λαθών.
Το «ταξικό υποκείμενο της αλλαγής» της εποχής.Αυτό που βρίσκεται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα. Η οργάνωση της εργατικής τάξης - πρωτοβαθμίων σωματείων σε οριζόντια δομή είναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ.Η έμπρακτη συμπαράσταση του ΚΚ τόσο στην Μανωλάδα στους αλλοδαπούς εργάτες γης όσο και στον αγώνα των Αιγύπτιων Αλλιεργατών στην Μηχανιώνα είναι προς την «σωστή κατεύθυνση». Οι έστω και μικρές νίκες του εργατικού κινήματος σε «Εκδόσεις Άγρα»,«VIA VAI» είναι ενθαρρυντικές.
Aνωνυμε,
συμμεριζομαι πολλους απο τους προβληματισμους σου. Οποια "λυση" και να σκεφτω, αμα την προχωρησω πισω φτανω σε αδιεξοδο.
ΤΟ πρωτο ειναι η μουδιασμενη κοινωνια η οποια είτε κλεινει τα ματια και αποδεχεται την κατασταση γιατι δεν εχει καποια εναλλακτικη που να την ανακουφιζει και κυριως δεν βλεπει καποιον πολιτικο φορεα που να προτεινει, να πειθει και να ξεσηκωνει.
Τι ζηταει; Η πλειοψηφια ζηταει αλλο κομμα.
Τι κανουμε;
@Ανώνυμος
Είπες τόσα και κατέληξες στον Μαρξ και την πρωτοπορία της εργατικής τάξης.
Από πότε έχει να κάνει επανάσταση αυτή η ρημάδα τάξη;
Παγκοσμίως;
Μήπως πρέπει να διαβάσει Μαρξ;
Να οργανώσουμε σεμινάρια;
Και πριν μιλήσεις για στάση πληρωμών, μήπως πρέπει να αποφασίσει αυτός που θα υποστεί τις συνέπειες; Μήπως, πρώτα, πρέπει να του εξηγήσουμε τις συνέπειες, ώστε να σκεφτεί και τρόπους αντιμετώπισης;
Ή μήπως δεν πρέπει να ξέρει τίποτα, αφού θα αναλάβουν οι "πρωτοπόροι", που τα ξέρουν όλα;
Μήπως, εκεί βρίσκεται το προβληματάκι που λέγεται απάθεια, αδράνεια και σήμερα πια απελπισία;
Απελπισία, γιατί όλοι λογαριάζουν και αποφασίζουν ερήμην του ξενοδόχου. Kαι δεν νιώθει πως κάτι από αυτά μπορεί να αποτελούν μια κάποια λύση.
Είναι καιρός για συμμετοχική διαδικασία σε όλα τα επίπεδα.
Να ενημερωθεί, να σκεφτεί, να αποφασίσει.
Τα συνθήματα είναι εύκολα.
Πρόσεξες τι είπε η cynical;
Κάποιος κόσμος ψάχνει για νέο κόμμα.
@Odyssey - Cynical
Κάτι που "αλιεύτηκε" από το Indymedia
Οι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία 1848-1850. Του Karl Marx
Αντίθετα η ομάδα της αστικής τάξης που κυβερνούσε και νομοθετούσε με τα κοινοβούλια, είχε άμεσο συμφέρον στη καταχρέωση του κράτους. Το κρατικό έλλειμμα, αυτό ήταν ίσα - ίσα το καθαυτό αντικείμενο της κερδοσκοπίας της και η κύρια πηγή του πλουτισμού της. Κάθε χρόνο κι από ένα νέο έλλειμμα. Ύστερα από κάθε τέσσερα - πέντε χρόνια κι από ένα νέο δάνειο. Και κάθε νέο δάνειο πρόσφερε στη χρηματιστική αριστοκρατία μία καινούργια ευκαιρία να κατακλέβει το κράτος, που κρατιόταν τεχνικά στο χείλος της χρεοκοπίας - και που ήταν υποχρεωμένο να διαπραγματεύεται με τους τραπεζίτες κάτω από τους ποιο δυσμενείς όρους. Κάθε νέο δάνειο της πρόσφερε μιαν ακόμη ευκαιρία να καταληστεύει με χρηματιστηριακές εταιρίες το κοινό που τοποθετούσε τα κεφάλαια του σε κρατικά ομόλογα και που μυστικά τους ήταν μπασμένες η κυβέρνηση και η πλειοψηφικά της Βουλής. Γενικά η αστάθεια της κρατικής πίστης και η γνώση των κρατικών μυστικών, έδινε στους τραπεζίτες και στους συνεταίρους τους στα κοινοβούλια και στο θρόνο τη δυνατότητα να προκαλούν εξαιρετικές , απότομες διακυμάνσεις στην τρέχουσα των κρατικών τίτλων, που δεν μπορούσαν να’χουν κάθε φορά άλλο αποτέλεσμα παρά την καταστροφή της μάζας μικρότερων κεφαλαιούχων και το μυθικό γρήγορο πλουτισμό των μεγάλων παιχτών...Τα τεράστια ποσά που κυλούσαν έτσι μέσα από τα χέρια του κράτους, έδιναν επιπλέον ευκαιρίες για δόλια συμβόλαια προμηθειών, για δωροδοκίες, καταχρήσεις και για κάθε λογής μπαγαποντιές. Οι σχέσεις ανάμεσα στη Βουλή και στην κυβέρνηση πολλαπλασιαζόνταν σα σχέσεις ανάμεσα σε ξεχωριστές διαχειρίσεις και σε ξεχωριστούς εργολάβους.
.....
Η δημόσια πίστη και η ιδιωτική πίστη ήταν φυσικά κλονισμένες. Η δημόσια πίστη στηρίζεται στην πεποίθηση ότι το κράτος θα δέχεται να το εκμεταλλεύονται οι χρηματιστές τοκογλύφοι. Το παλαιό όμως κράτος είχε εξαφανιστεί και η επανάσταση στρέφονταν πριν απ’ όλα ενάντια στην ολιγαρχία του χρήματος. Οι δονήσεις της τελευταίας ευρωπαϊκής εμπορικής κρίσης δεν είχαν ακόμα σταματήσει. Συνεχίζονταν οι χρεοκοπίες η μια πίσω από την άλλη.
Η ιδιωτική πίστη είχε, παραλύσει, η κυκλοφορία είχε περιοριστεί, η παραγωγή είχε σταματήσει πριν ακόμα ξεσπάσει η επανάσταση του Φλεβάρη. Η επαναστατική κρίση μεγάλωσε την εμπορική κρίση. Και αν η ιδιωτική πίστη στηρίζεται στην πεποίθηση ότι η αστική παραγωγή σ’όλη την έκταση των σχέσεών της, ότι το αστικό καθεστώς είναι απρόσβλητο και απαραβίαστο, ποια επίδραση μπορούσε να’χει μια επανάσταση που διαμφισβητούσε τη βάση της αστικής παραγωγής, την οικονομική σκλαβιά του προλεταριάτου, μια επανάσταση που έστησε αντίκρυ στο χρηματιστήριο τη σφίγγα του Λουξεμβούργου; Η απελευθέρωση του προλεταριάτου είναι η κατάργηση της αστικής πίστης γιατί σημαίνει την κατάργηση της αστικής παραγωγής και του καθεστώτος της. Η δημόσια πίστη και η ιδιωτική πίστη είναι το οικονομικό θερμόμετρο που με αυτό μπορεί να μετρήσει κανείς την ένταση της επανάστασης. Στο βαθμό που πέφτουν, στον ίδιο βαθμό ανεβαίνουν η φλόγα και η δημιουργική δύναμη της επανάστασης.
............
Τα προηγούμενα είναι αποσπάσματα από το βιβλίο του Καρλ Μαρξ "Οι Ταξικοί Αγώνες στη Γαλλία από το 1848 έως το 1850". Άλλα αποσπάσματα του βιβλίου στο site του Ριζοσπάστη μπορεί να βρει
Καλή μελέτη
Τα προηγούμενα είναι αποσπάσματα από το βιβλίο του Καρλ Μαρξ
"Οι Ταξικοί Αγώνες στη Γαλλία από το 1848 έως το 1850".
Άλλα αποσπάσματα του βιβλίου, μπορεί να βρεθούν στο site του Ριζοσπάστη
Καλή μελέτη
"Η Ελλάδα θα πρέπει να δίνει 8-9% του ΑΕΠ κάθε χρόνο στους ξένους πιστωτές, από το 2012 και μετά"
"Η Ελλάδα θα πρέπει να δίνει 8-9% του ΑΕΠ κάθε χρόνο στους ξένους πιστωτές, από το 2012 και μετά"
"Η Ελλάδα θα πρέπει να δίνει 8-9% του ΑΕΠ κάθε χρόνο στους ξένους πιστωτές, από το 2012 και μετά"
Αυτό παρατηρεί ο Simon Johnson, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, και όπως εύστοχα σχολιάζει ο Ambrose Evans-Pritchard σε σχετικό άρθρο του στη συντηρητική "Telegraph", "κανένας λαός δε μπορεί να ανεχτεί τέτοια υποδούλωση στους δανειστές του για πολύ" ("No nation will tolerate such debt servitude for long").
Μιλάμε πλέον για τοκογλυφία σε βαθμό εξαθλίωσης, και μετατροπής της Ελλάδας σε προτεκτοράτο των πιστωτών της. Για φανταστείτε, το 8-9% του ΑΕΠ να καταλήγει στις τσέπες των τοκογλύφων, μόνο για το χρός και τους τόκους...
Είχαμε δει σε παλιότερη ανάρτηση μας ότι
"το βασικό πρόβλημα με το δημόσιο χρέος δεν είναι τα υψηλά επιτόκια δανεισμού, όπως ισχυρίζεται η επίσημη προπαγάνδα, αλλά η αδυναμία εξυπηρέτησής του. Για να πάρουμε μια ιδέα αρκεί να πούμε τούτο: ενώ το ελληνικό δημόσιο δαπάνησε για το 2009 συνολικά 59,1 δις ευρώ σε αποδοχές και συντάξεις δημοσίων υπαλλήλων, σε ασφάλιση, περίθαλψη, κοινωνική προστασία, λειτουργικές δαπάνες, κοκ, για εξυπηρέτηση του χρέους δαπάνησε συνολικά 41,4 σε τοκοχρεολύσια και 42,7 σε δαπάνες για βραχυπρόθεσμους τίτλους του δημοσίου, ειδικές εκδόσεις ομολόγων και βραχυπρόθεσμη ταμειακή διευκόλυνση. Σύνολο εξυπηρέτησης 84,1 δις ευρώ, δηλαδή 142% των πρωτογενών δαπανών του δημοσίου ή 35% του ΑΕΠ!
Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτή η επιβάρυνση και πόσο ανατροφοδοτεί την έξαρση του δημόσιου χρέους, αρκεί να πούμε το εξής: Την τελευταία δεκαετία (2000-2009) το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε στους δανειστές του περίπου 450 δις ευρώ. Παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε, αλλά αυξήθηκε την ίδια δεκαετία κατά 155 δις ευρώ! Και μιλάμε για μια περίοδο όπου το ύψος των επιτοκίων με το οποίο δανειζόταν το ελληνικό δημόσιο ήταν το ίδιο με αυτό της Γερμανίας. Επομένως το ζήτημα δεν είναι να βρεθούν με κάποιο τρόπο νέα χαμηλότοκα δάνεια. Κάθε νέο δάνειο που συνάπτει το ελληνικό δημόσιο αποτελεί ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο της ελληνικής οικονομίας. Ακόμη κι αν κατορθώσει να αποσπάσει ξανά επιτόκιο του επιπέδου της Γερμανίας."
@Odyssey
Καταρχήν ελπίζω να βρήκες ενδιαφέροντα τα αποσπάσματα από το βιβλίο του Marx
Στην ερώτησή σου "Από πότε έχει να κάνει επανάσταση αυτή η ρημάδα τάξη; "
Από την στιγμή που θα κατατεθεί Σοβαρό Αριστερό Προγράμματος Έκτακτης Ανάγκης.
Από την στιγμή που θα υπάρχει ενότητα Θεωρίας – Πράξης . Από την στιγμή που δεν θα προβάλλεται η αριστερή «τρελλίτσα» ίσα – ίσα για να περάσει η «μπόρα».
Από την στιγμή που δεν θα καπελώνονται αγώνες για μικρό-κομματικά οφέλη και «ανταλλάγματα» με την εξουσία. Από την στιγμή που όταν λέγεται ότι θα γίνει αγώνας θα γίνεται αγώνας.
Από την στιγμή που κάποιοι καλοβολεμένοι ή γραφειοκράτες «αριστερίζοντες» που κάνουν «αριστερή καριέρα» δεν θα μιλάνε ως ειδικοί «αγώνων».
Από την στιγμή που θα γίνει ευρύτερα κατανοήτό ότι το διάλειμμα της σοσιαλδημοκρατίας τελείωσε. Ο Κενσϋανισμός ως θεωρία τελείωσε από την κατάργηση του Bretton-Woods (καμία 40αριά χρόνια πριν)Αν το καταλάβεις και εσύ ακόμα καλύτερα. Ενώ το κοινωνικό κράτος αποδείχτηκε ότι ήταν η άμυνα του Καπιταλισμού απέναντι στον ανύπαρκτο της ΕΣΣΔ. Το τέλος του ανύπαρκτου οδήγησε στο τέλος του «κοινωνικού» κράτους
Από την στιγμή που η εργατική τάξη θα βρει τον πολιτικό της εκφραστή
Από "Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία,Σάββατο 17 Απριλίου 2010"
Σε ρύθμιση-διαγραφή του χρέους καλεί τους πιστωτές της η Αργεντινή
«Το ίδιο τρένο δεν θα φύγει από τον σταθμό για τρίτη συνεχόμενη φορά. Αυτή είναι η δεύτερη ευκαιρία σας, μην τη χάσετε». Με αυτά τα λόγια -σε συνέντευξή της προς το πρακτορείο Bloomberg- κάλεσε χθες η πρόεδρος της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρχνερ τους διεθνείς πιστωτές να αποδεχθούν τις προτάσεις της για την αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας της και πιο συγκεκριμένα τα 20 δισ. δολάρια που τους προσφέρει έναντι των απλήρωτων κρατικών ομολόγων.
Τα τελευταία κρατούν από την περιβόητη στάση πληρωμών του 2001, συνολικού ύψους 95 δισ. δολαρίων, τη μεγαλύτερη στην ιστορία από ένα κράτος. Μιλώντας στο πρακτορείο Bloomberg, η Φερνάντεζ είπε ακόμη ότι τα 20 δισ. δολάρια αποτελούν μια καλή συμφωνία για τους πιστωτές, ενώ για τη χώρα της είναι σημείο καμπής στην ιστορία της αφού θα την επαναφέρει μετά από χρόνια στις διεθνείς κεφαλαιαγορές. Η περιβόητη στάση πληρωμών του 2001 είχε οδήγησει τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Λατινικής Αμερικής σε μια τεράστια πολιτική και οικονομική κρίση, μεταξύ άλλων σε βίαιες διαδηλώσεις, επιθέσεις σε τράπεζες και σε αλλαγή πέντε προέδρων μέσα σε διάστημα δύο εβδομάδων. Την επόμενη χρονιά η οικονομία της χώρας βυθίστηκε. Το εθνικό νόμισμα, το πέσο -που ήταν συνδεδεμένο σε σταθερή αναλογία 1: 1 με το δολάριο- υποχώρησε κατά 70%, η ανεργία έφθασε στο 21,5%, η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 10,9% και η μεσαία τάξη της χώρας αφανίστηκε.
Αρκετοί πιστωτές αρνήθηκαν την πρώτη πρόταση αναδιάρθρωσης του χρέους από το σύζυγο και προκάτοχό της Φερνάντεζ στον προεδρικό θώκο Νέστορ Κίρχνερ. Αποτέλεσμα, η Αργεντινή να παραμένει αποκλεισμένη από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές και να πληρώνει πανάκριβα τον εξωτερικό της δανεισμό.
Δημοσίευση σχολίου