Εκπαίδευση και Έρευνα οι μεγάλοι χαμένοι

‏

Πηγή: aixmi.gr

της Σόνιας Τσιτήλου

Το νομοσχέδιο για τις αλλαγές στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση απασχόλησε τα ΜΜΕ για το σύστημα διοίκησης που προτείνει και τις αντιδράσεις που προκαλεί. Οι προτάσεις των φορέων της Πανεπιστημιακής κοινότητας (ΠΟΣΔΕΠ, Συγκλήτων, Πρυτάνεων) στα σοβαρά επιστημονικά θέματα που εγείρει δεν προβλήθηκαν. Η κ. Διαμαντοπούλου, με μια πολύ καλά οργανωμένη επικοινωνιακή εκστρατεία, προσπαθεί να πείσει την κοινωνία ότι το πρόβλημα των Πανεπιστημίων είναι η διοίκηση τους, τα φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής και η έλλειψη λογοδοσίας.

Σκόπιμα, όμως, αποσιωπώνται οι κατατεθειμένες προτάσεις θεραπείας τους.

Αποσιωπάται το γεγονός ότι τα θέματα Εκπαίδευσης και Έρευνας, δηλαδή αυτά που συγκροτούν το Πανεπιστήμιο, απασχολούν ελάχιστα το σχέδιο νόμου. Οι όροι επιστημονικός κλάδος, γνωστικό αντικείμενο και έρευνα, αναφέρονται ελάχιστες φορές, και αν αντικατασταθούν πρύτανης, κοσμήτορας και φοιτητές με τους αντίστοιχους διευθυντές και πελάτες μιας επιχείρησης, είναι το οργανόγραμμα επιχείρησης που εποπτεύεται από το Δημόσιο.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΝΗΣΗ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ;

ΠΗΓΗ: ΙΣΚΡΑ


Η ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΟΔΗΓΕΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ;

ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΕΤΣΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ;

Υπάρχουν πολλοί φίλοι και φίλες της Ίσκρα που απορούν γιατί συνδέουμε την εναντίωση στοΜΝΗΜΟΝΙΟ με τη ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ.

Μας ρωτάνε απλά: ΓΙΑΤΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗαντίθεση στο μνημόνιο οδηγεί στη στάση πληρωμών;

Οι δικές μας διευκρίνισεις επί του θέματος είναι, όσο το δυνατόν πιο απλά, η εξής:

Το όχι στο μνημόνιο οδηγεί κατ' ανάγκην και σε ένα μεγαλο ΟΧΙ στη χρηματοδότηση της ΤΡΟΪΚΑΣ.

Διότι δεν είναι δυνατόν μια πολιτική δύναμη να επιδιώκει να λάβει τα δανειοδοτικά πακέτα της τρόικαςκαι ταυτόχρονα να μην θέλει τους όρους που επιβάλλει η τρόικα δια του μνημονίου.

Χρηματοδότηση της τρόϊκας χωρίς μνημονιακούς όρους είναι όνειρο θερινής νυκτός.

Χρηματοδότηση της τρόϊκας και επιδίωξη για ένα "καλό" μνημόνιο είναι αυταπάτη!

Αφ' ενός γιατί δεν υπάρχει "καλό" και "κακό" μνημόνιο. Βλάπτει κάθε μνημονιακή εκδοχή!

Αφ' ετέρου γιατί τους όρους (δηλ. το μνημόνιο) τους επιβάλλει αυτός που χρηματοδοτεί και δεν τους διαλέγει αυτός που χρηματοδοτείται (επαιτεί)!

Η βάση των νεοφιλελεύθερων ιδεών για την Παιδεία

Πηγή: Αριστερά και Πολιτική

Αν κάποιος νομίζει ότι η Α. Διαμαντοπούλου και ο Γ. Παπανδρέου ανακάλυψαν νέες ιδέες για την Παιδεία πλανώνται πλάνην οικτρά. Όλες οι αντιδραστικές ιδέες κυκλοφορούν εδώ και δεκαετίες στον νεοφιλελεύθερο κόσμο, έτοιμες για αλλά κάρτ ή ολική χρήση τους από τους υπηρέτες του κεφαλαίου.

 Χωρίς σχόλια πέραν κάποιων διευκρινιστικών τίτλων, παρατίθενται ορισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο (του νομπελίστα!) Φ.Α. Χάγιεκ, του πατριάρχη του νεοφιλελευθερισμού «Το σύνταγμα της ελευθερίας» γραμμένο από το 1959 για την Παιδεία (εκδ. Καστανιώτη και Ινστ. Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλή).

 Δεν επαρκεί ο χώρος για πολλά αποσπάσματα αλλά ο αναγνώστης να λάβει υπόψη ότι στο βιβλίο του παρόμοια και χειρότερα αποσπάσματα – οδηγοί για τις κυβερνήσεις, είναι άπειρα. Μη ξεχνάμε ότι δεν μιλάμε για ένα κάποιο πόνημα αλλά για οδηγό που εφαρμόζεται με θρησκευτική ευλάβεια από τις κυβερνήσεις με

Ο αργός θάνατος της μεσαίας τάξης

Πηγή: F.T. (via euro2day)

By Chris Giles

Τρία και πλέον χρόνια μετά το ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης, ένα νέο φάντασμα στοιχειώνει τις περισσότερες προηγμένες οικονομίες: Η προοπτική πολλών ετών μισθολογικής στασιμότητας για την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. 

Στα μεταπολεμικά χρόνια, επικρατούσε η άποψη στις ανεπτυγμένες οικονομίες, ότι κάθε γενιά θα πρέπει να περιμένει να έχει αισθητά καλύτερο βιοτικό επίπεδο σε σχέση με την προηγούμενη. Όμως, οι προοπτικές για την μισθολογική ανάπτυξη, σπάνια ήταν τόσο χάλια όσο είναι σήμερα. Για ορισμένες ομάδες μεσαίου εισοδήματος, η ιδέα της στασιμότητας ή της μείωσης του εισοδήματος δεν είναι νέα. Οι χειριστές μηχανημάτων στην Βρετανία υπολόγιζαν να πληρώνονται με 19.068 στερλίνες το 2010, περίπου 5% λιγότερα από το 1978, εναρμονισμένα με τον πληθωρισμό. Το μέσο πραγματικό εισόδημα των ανδρών στις ΗΠΑ δεν έχει αυξηθεί καθόλου από το 1975. 

Το αμείλικτο μένος για το Πανεπιστήμιο

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ*

Πολλοί πανεπιστημιακοί δημοσιεύουν ενδιαφέροντα ή και εξαιρετικά κείμενα, αντιδικώντας με το νέο νόμο για τα ΑΕΙ. Προσπαθούν να εξηγήσουν με όρους ενός αχαλίνωτου ουμανισμού, ή με όρους μιας δομημένης αλλά ακαδημαϊκής επιχειρηματολογίας, προβλήματα που δεν είναι καθόλου αυτονόητα για τον εξωπανεπιστημιακό πολίτη.

Συχνά αντιμετωπίζουν μια ανεξήγητη, κυρίως διαδικτυακή, επιθετικότητα. Απαντούν. Μόνο που απαντούν -φοβάμαι- σε λάθος ερώτημα. Το κέντρο της σοβαρής διαμάχης δεν είναι μια πολιτική «αβλεψία», μια τεχνοκρατική αδεξιότητα στην κατασκευή του νόμου. Ούτε η θεμελίωση ενός μεγάλου πολιτιστικού εγκλήματος που συντελείται με τη στρατηγική ανάσχεση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Συνεχής εξάπλωση της δυστυχίας

ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Την ώρα που ο Βενιζέλος... μυξοκλαίει για τη χαμένη πολιτική του προοπτική, πολύ περισσότεροι Έλληνες, λιγότερο προνομιούχοι από τον υπουργό Οικονομικών, κλαίνε για πολύ σοβαρότερους λόγους. Κυρίως επειδή, αν και ποτέ δεν είχαν τις απολαύσεις του υπουργού, τώρα βλέπουν να χάνουν ακόμη και τα ψίχουλα που υποτίθεται πως... «απολάμβαναν». Ιδιαίτερα στην Αθήνα, όπου η εξάπλωση της δυστυχίας είναι τρομακτική.

Για του λόγου το αληθές, την ώρα που ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος προχώρησε σε μια ακόμη από τις πρωτοφανείς παγκοσμίως οικονομικές συμφωνίες της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου – με τη Φινλανδία αυτή τη φορά – κλαίγεται για τη χαμένη πολιτική προοπτική του, η κοινωνία στενάζει και μάλιστα με τεκμήριο κρατικά στοιχεία.

Σύμφωνα με τη χθεσινή καταθλιπτική ανακοίνωση του ΟΑΕΔ, ένας στους τρεις εγγεγραμμένους ανέργους βρίσκεται στην Αθήνα – την πρωτεύουσα της χώρας, που συγκεντρώνει δυστυχώς τον μισό πληθυσμό της! Χωρίς να υπολογίζουμε τους μη εγγεγραμμένους... Στο σύνολο μάλιστα των εγγεγραμμένων ανέργων η κυρίως παραγωγική ηλικία, αυτή μεταξύ 30-54 ετών, έχει την...τιμητική της, καθώς σε αυτήν αναλογεί το 62,70% χαμένων αυτής της κρίσης.

ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ

Πηγή: Sofokleous 10

του Β. Βιλιάρδου

Η επιστροφή στον κανόνα του χρυσού φαίνεται να είναι μία από τις λύσεις για την καταπολέμηση των μανιοκαταθλιπτικών αγορών, της υπερχρέωσης, των κρίσεων, του υπερπληθωρισμού και της δικτατορίας των τραπεζών – κυρίως όμως, για τη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης

Ανάλυση και ιστορική αναδρομή

«Με εξαίρεση εκείνες τις εποχές, στις οποίες ίσχυε ο κανόνας του χρυσού, έχουν χρησιμοποιήσει πρακτικά όλες οι κυβερνήσεις στην Ιστορία το αποκλειστικό δικαίωμα τους να εκδίδουν χρήματα, για να λεηλατήσουν και να εξαπατήσουν τους Πολίτες-υπηκόους τους» (F.A. von Hayek).

«Χωρίς την ύπαρξη του κανόνα του χρυσού, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα προστασίας των αποταμιεύσεων από τον περιορισμό της αγοραστικής τους αξίας, σαν αποτέλεσμα του υπερπληθωρισμού» (A.Greenspan – το 1966, πριν ακόμη γίνει μέλος της άρχουσας τάξης). 

«Ο χρυσός είναι χρήμα και τίποτα άλλο….Ο χρυσός είναι το πραγματικά μοναδικό χρήμα – με εξαίρεση το ασήμι» (J.P. Morgan).

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ 

Συνέντευξη τύπου της Πρωτοβουλίας για την Υπεράσπιση του Δημόσιου και Δωρεάν Πανεπιστήμιου στην Αθήνα

Πηγή: Υπερασπίζοντας το Δημόσιο Πανεπιστήμιο 

Πραγματοποιήθηκε σήμερα με μεγάλη επιτυχία η συνέντευξη τύπου της Πρωτοβουλίας για την Υπεράσπιση του Δημόσιου και Δωρεάν Πανεπιστήμιου στην Αθήνα.

Η συνέντευξη δόθηκε στη Νομική Σχολή Αθηνών. Το κείμενο υπογραφών της Πρωτοβουλίας (που έχει μέχρι τώρα συλλέξει περίπου 1100 υπογραφές στήριξης) παρουσίασε η συν. Ε.Καραμαλέγκου (Φιλοσοφική ΕΚΠΑ) και ακολούθως μίλησε ο συν.Γιώργος Τρυμπέρης (Φυσικό ΕΚΠΑ).  Οι δύο τοποθετήσεις ακολουθούν παρακάτω.

Την συνέντευξη παρακολούθησαν όλα σχεδόν τα μεγάλα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ και ήδη τμήματα της εμφανίσθηκαν σε δελτία ειδήσεων.  Ελπίζουμε να τύχει της κάλυψης που της αρμόζει και να μην αποσιωπηθεί ή διαστραφεί μέσω γνωστών μεθόδων ιδιαίτερα κάποιων συγκροτημάτων που τον τελευταίο καιρό επιδίδονται στη συστηματική δυσφήμιση του πανεπιστημίου και των πανεπιστημιακών.

Την συνέντευξη επίσης παρακολούθησαν και αρκετές δεκάδες συνάδελφοι πανεπιστημιακοί.

Η Πρωτοβουλία για την Υπεράσπιση του Δημόσιου και Δωρεάν Πανεπιστήμιου κάλεσε στην καταψήφιση του εκτρωματικού ν/σ Διαμαντοπούλου και δήλωσε ότι, στην περίπτωση ψήφισης του, ο αγώνας  εναντίον του για την σωτηρία του Δημόσιου και Δωρεάν Πανεπιστημίου θα συνεχισθεί και δεν θα επιτραπεί ένας απαράδεκτος νόμος να διαλύσει την Ανώτατη Εκπαίδευση.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Behind the bankers’ mask

In the context of another financial crisis, debt audits could offer a way to counter the power of big finance. Nick Dearden introduces a special Red Pepper dossier

Πηγή:red pepper

by Nick Dearden

The economic crisis has led activists in countries such as Greece and Ireland to look to developing countries for models of how to fight an all-powerful, self-serving financial system that forces ordinary people to pay the price for its failures. From Dublin to Harare, the call for ‘debt audits’ is being taken up as a vital first step towards educating and mobilising people against an unjust financial system that benefits the few at the expense of the many.

Here, Nick Dearden introduces the history and significance of the campaign for debt audits, then Alan Cibils from Argentina, Maria Lucia Fattorelli from Brazil and Andy Storey from Ireland discuss their own experiences of debt audits and debt defaults, and examine the lessons for economic justice activists.

All that jazz, η Αριστερά του Ευρωομολόγου

Πηγή: Η Λέσχη

του Σπύρου Μαρκέτου

Στην αξέχαστη ταινία Αll That Jazz, του Μπομπ Φος, πρωταγωνιστής είναι ένας γοητευτικός και ανυπόταχτος σκηνοθέτης, που τον παίζει ο Ρόυ Σάιντερ. Η ζωή που κάνει τον σκοτώνει: γυναίκες, ποτά, τσιγάρα, ξενύχτια, και πολλή πολλή δουλειά. Η καρδιά του τον προειδοποιεί, αλλά εκείνος φυσικά δεν κόβει τίποτε απ’ όλα αυτά, ώσπου επέρχεται το μοιραίο. Στην πορεία όμως ο ήρωας αλλάζει. Αποστασιοποιείται από το εφήμερο, μέσα στο οποίο ως τότε κολυμπούσε σαν το ψάρι στο νερό. Όχι απλώς πεθαίνει σοφότερος, αλλά συνάμα αποστάζει, από τον ίδιο τον τρόπο που βιώνει την πορεία προς το τέλος, το ύστατό του έργο, το αριστούργημά του. Στοχάζεται όσα νιώθει, ώσπου τα μεταμορφώνει σε αξέχαστη τέχνη.

Όπως τα αναλύει σιγά σιγά, πέντε συναισθήματα κυριαρχούν διαδοχικά σ’ αυτή την αμείλικτη πορεία: οργή, άρνηση, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και αποδοχή. Αρχικά θυμωμένος που εμφανίζεται ο θάνατος ενώ είχε τόσο πολλά ακόμη να κάνει στη ζωή του, έπειτα ο ήρωας αρνείται ότι οι προειδοποιήσεις είναι πραγματικές. Μετά θέλει να διαπραγματευτεί, ζητά χρόνο. Όταν και η διαπραγμάτευση αποδεικνύεται μάταιη, έρχεται η κατάθλιψη, ώσπου ακολουθεί η συμφιλίωση με την πραγματικότητα, η αποδοχή του μοιραίου. Στο μεταξύ η ζωή του έχει πλουτίσει με διαστάσεις που της έλειπαν προηγουμένως, και η τέχνη του κορυφώνεται. Γι’ αυτό και το τέλος γίνεται τραγικό.

The Destructive Power of the Financial Markets

Πηγή: Spiegel online

Speculators are betting against the euro, banks are taking incalculable risks and the markets are in turmoil. Three years after the Lehman Brothers bankruptcy, the financial industry has become a threat to the global economy again. Governments missed the chance to regulate the industry, and another crash is just a matter of time.

 By SPIEGEL Staff.

The enemy looks friendly and unpretentious. With his scuffed shoes and thinning gray hair, John Taylor resembles an elderly sociology professor. Books line the dark, floor-to-ceiling wooden shelves in his office in Manhattan, alongside a bust of Theodore Roosevelt and an antique telescope.

Taylor is the chairman and CEO of FX Concepts, a hedge fund that specializes in currency speculation. It's the largest hedge fund of its kind worldwide, which is why Taylor is held partly responsible for the crash of the euro. Critics accuse Taylor and others like him of having exacerbated the government crisis in Greece and accelerated the collapse in Ireland.

People like Taylor are "like a pack of wolves" that seeks to tear entire countries to pieces, said Swedish Finance Minister Anders Borg. For that reason, they should be fought "without mercy," French President Nicolas Sarkozy raged. Andrew Cuomo, the former attorney general and current governor of New York, once likened short-sellers to "looters after a hurricane."

H ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Όταν η ληστεία κατά τη διάρκεια της μέρας συναντά τη ληστεία της νύχτας, της Naomi Klein

Πηγή: tvxs (alterthess)

Συνεχίζω να ακούω παραλληλισμούς ανάμεσα στις ταραχές του Λονδίνου και άλλων Ευρωπαϊκών πόλεων - τις σπασμένες βιτρίνες στην Αθήνα ή τα καμένα αυτοκίνητα στο Παρίσι. Και υπάρχουν ομοιότητες, αυτό είναι σίγουρο: μια σπίθα που την ανάβει η αστυνομική βία, μια γενιά που νιώθει παραμελημένη.

Ναι αλλά αυτά τα γεγονότα σημαδεύτηκαν από τις μαζικές καταστροφές ∙ οι λεηλασίες ήταν ήσσονος σημασίας. Υπήρξαν άλλωστε τα τελευταία χρόνια κι άλλες μαζικές λεηλασίες, και μάλλον πρέπει να μιλήσουμε και γι' αυτές. Υπήρξε η Βαγδάτη αμέσως μετά την εισβολή των ΗΠΑ - ένα παραλήρημα εμπρησμών και λεηλασίας που ερήμωσε βιβλιοθήκες και μουσεία. Τότε χτυπήθηκαν επίσης τα εργοστάσια. Το 2004 επισκέφθηκα ένα εργοστάσιο που κάποτε έφτιαχνε ψυγεία. Οι εργάτες του αφού είχαν αφαιρέσει καθετί που είχε αξία, μετά το έκαψαν ολοσχερώς, σε σημείο που η αποθήκη του εργοστασίου να μοιάζει με γλυπτό από λιωμένο μέταλλο.