Τρόμον έδωκας… τρόμο θα λάβεις

Πηγή: Γαλαξιάρχης (via tvxs.gr)

Ο Αντώνης Σαμαράς βάλθηκε να αποδείξει για μία ακόμη φορά ότι είναι ο αιώνιος “loser” της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Δεν έμαθε ποτέ ότι τρόμος και κάλπη δεν συμβαδίζουν. Διότι, όσο καταπραϋντική κι αν είναι η δράση της αντιπροσώπευσης, η κίνηση της τοποθέτησης του φακέλου στη σχισμή συνοδεύεται πάντα από ελπίδα. Ακόμη και στις πιο ζοφερές περιόδους της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Ο Αντώνης έχει χάσει ακόμη κι αν γίνει πρωθυπουργός αύριο. Για δύο βασικούς λόγους: η εμμονή του σε εγκληματικά διλήμματα του τύπου “ευρώ ή θάνατος”, αφενός μεν αφορά το φοβικό τμήμα της κοινωνίας που δεν μπορεί να αποτελέσει εκ των πραγμάτων σοβαρό στήριγμα για την επιβολή της νεοδημοκρατικής εξουσίας, αφετέρου δε έδωσε όλα τα όπλα στους δανειστές να τον λιανίσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, όπου -ας μην γελιόμαστε- το πιο πιθανό είναι να μη βρεθεί ποτέ.

Το ζητούμενο είναι το κόστος της ήττας του. Πέρα από την προφανή συνέχιση της μνημονιακής καταστροφής και μάλιστα με ακόμη πιο αυταρχικές μεθόδους (σε σχέση με τους “τσολιάδες” του ΓΑΠ), η οποία εκ των πραγμάτων θα επιφέρει περισσότερη φτώχεια, περισσότερη κοινωνική διάλυση και εν τέλει περισσότερη οργή, εκείνο που φαίνεται ότι περνάει στα ψιλά είναι -κατά την άποψή μου- και το πιο επικίνδυνο. Η ρητορική της ΝΔ_ που επέστρεψε δίχως περίσκεψη τη χώρα στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’50, είναι προάγγελος δυσάρεστων κοινωνικών εξελίξεων. Η ακραία ρατσιστική “παλαιοδεξιά” του Σαμαρά, νομιμοποιεί το δίχως άλλο τους χουλιγκανοναζιστές που έχουν ξεχυθεί στους δρόμους. Ακόμη κι αν υποχωρήσουν τα φαινόμενα ρατσιστικής δολοφονικής βίας, το προηγούμενο που έχουν δημιουργήσει στον κυρίαρχο λόγο θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες. Πράγματα που θεωρούνταν αδιανόητα πριν από μία δεκαετία, σήμερα περνούν είτε απαρατήρητα, είτε με σιωπηλό “χειροκρότημα” από συμπολίτες μας. Κι όταν επιτρέψεις στο τέρας του ναζισμού να ξεχυθεί στους δρόμους, η ιστορία αποδεικνύει ότι δεν μαζεύεται αν δε χορτάσει με αίμα. Αίμα, που δεν θα βρίσκεται στα χέρια μόνο του (κάθε) Μιχαλολιάκου, αλλά κυρίως στα χέρια της παλαιολιθικής εθνικιστικής δεξιάς που εκπροσωπεί ο Αντώνης Σαμαράς και τα ανθρωποειδή που έχει μαζέψει γύρω του.

Για την έτερη δύναμη της “ευρωπαϊκής ευθύνης” δεν σπαταλάω ούτε δέκα αράδες. Ο χυδαίος, εγωπαθής, δημαγωγός, απολυταρχικός, αλλά και γελοίος Βαγγέλης Βενιζέλος, μπορεί να έχτισε πάνω στην αφέλεια και την ανοησία του πασοκικού κομματικού κοινού ένα “καθηγητικό προφίλ μεγατόνων”. Μία έκρηξη όμως στο στούντιο της Real κι ένα βιντεάκι ενός λεπτού με την ανατριχιαστική εικόνα του υπερμεγέθους και λυσσασμένου φασίστα, αρκούν για τη διάλυση της εύθραυστης βιτρίνας του. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να πεθάνει και -πιθανότατα- θα πεθάνει. Είναι ίσως το μόνο θετικό, με όρους ιστορίας, που θα βγει με βεβαιότητα από αυτήν την κάλπη.

Οργήν έδωκας… οργή θα λάβεις

Προ ημερών έκανα μία υπόθεση βασισμένη στο σενάριο Ντε Λα Ρούα, με τον Τσίπρα αυτή τη φορά στο πίσω κάθισμα του ελικόπτερου. Επιμένω σε αυτό το σενάριο, παρατηρώντας τη συνολική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ τα δύο τελευταία χρόνια. Μπορεί -και είναι προς τιμήν του αυτό- να μην υποχώρησε ούτε στιγμή στην αριστερή προμετωπίδα του χαρακτήρα του, ωστόσο ηανεκτικότητα που επέδειξε εμπρός σε δυσεπίλυτα διαχειριστικά προβλήματα, ενδέχεται να αποβεί μοιραία για το πολιτικό μέλλον όχι μόνο του κόμματος, αλλά συνολικότερα της Αριστεράς στην Ελλάδα.

Καθώς υποστήριξε αρχικά κάθε αντιμνημονιακή φωνή και στη συνέχεια ανέχθηκε κάποια αλλοπρόσαλλα εθνοκεντρικά -έως και συνωμοσιολογικά- γκρουπούσκουλα, συνέβαλε ακούσια στο άνοιγμα της ντουλάπας με τους ακροδεξιούς σκελετούς. Και βέβαια δεν είναι η χρυσαυγίτικη βία προϊόν της “εξαλλοσύνης” του ΣΥΡΙΖΑ όπως θέλουν οι ανόητοι γκεμπελίσκοι της δεξιάς που ανακάλυψαν το ναζιστικό χαρακτήρα της Χ.Α. τον περασμένο Μάιο, να μας πείσουν. Η ανοχή όμως που έδειξε από νωρίς σε κάτι “καμμένους” των πλατειών που ενέτειναν την λαϊκή αντίδραση, αλλά προς ακραία συντηρητική, μισαλλόδοξη και ρατσιστική κατεύθυνση, είναι κάτι που θα το βρει μπροστά του.

Από την άλλη, το ετερόκλητο πλήθος που συγκεντρώνει στις κάλπες δεν είναι προϊόν θεαματικής κοινωνικής εξέλιξης, αλλά κατά βάση απελπισίας. Η υπόθεση ότι η ρητορική της Αριστεράς γίνεται ευρύτερα αποδεκτή από την συντηρητική και “ θεοσεβής” ελληνική κοινωνία είναι απατηλή. Πράγμα που σημαίνει ότι στο πρώτο λάθος και την πρώτη κωλοτούμπα,εκατοντάδες χιλιάδες από τους ψηφοφόρους του θα στρέψουν την οργή τους ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ. Και καλό θα είναι να γνωρίζουν εκεί στην Κουμουνδούρου, ότι η επόμενη στροφή θα είναι ακροδεξιά.

Η λοιπή Αριστερά, πλην ΣΥΡΙΖΑ, έχασε μία ιστορική ευκαιρία όχι να κυβερνήσει, αλλά να ασκήσει πίεση προς το λαϊκό συμφέρον. Προφανώς αναφέρομαι κυρίως στο ΚΚΕ και δευτερευόντος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η ιδεολογική περιχαράκωση των υπολοίπων, πρακτικά άφησε το ΣΥΡΙΖΑ να κινηθεί δεξιότερα εξ ανάγκης. Ωστόσο, με δεδομένη την φοβική -και συχνά υστερική- γραμμή του ΚΚΕ, το ότι δεν έσπευσε να συνταχθεί με το ΣΥΡΙΖΑ ενδεχομένως να αποδειχτεί ευεργετικό για την επόμενη ημέρα. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ αφέθηκε στην εμφανέστατα δεξιά (και όχι σοσιαλδημοκρατική) ρητορική της ΔημΑρ, η οποία με τη σειρά της βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα ζωτικής σημασίας: να στηρίξει αυτόνομη αριστερή κυβέρνηση εκτός ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με φόβο να χάσει τα μισά της στελέχη και να απορροφηθεί από το ΣΥΡΙΖΑ, ή να επιμείνει στην “οικουμενική λύση” που θα αποδειχτεί εκ των πραγμάτων μισητή και θα την οδηγήσει πιθανότατα στην αφάνεια. Συνολικά, τον κόσμο της Αριστεράς, η ισορροπία του χώρου, όπως διαμορφώνεται την επόμενη ημέρα δεν πρέπει να τον γεμίζει αισιοδοξία ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να βρεθεί στην εξουσία, αλλά επιφύλαξη.

Καναπέ άδραξες, απαξίωση θα λάβεις

Παρά τις συνεχείς διαδηλώσεις, τις πλατείες, τις συνελεύσεις, τις καταλήψεις, για μία ακόμη φορά η εκλογική διαδικασία έδρασε παραλυτικά. Οι πλατείες άδειασαν και τις αντικατέστησαν οι μούντζες στους τηλεοπτικούς δέκτες. Τις ίδιες πλατείες ανακατέλαβαν οι υποψήφιοι σωτήρες και τις στόλισαν με συνταξιούχους κλακαδόρους.

Η ισχύς της αντιπροσώπευσης είναι αδιαμφισβήτητη. Το ίδιο όμως και η κόπωση. Δεν θέλω και δεν πρόκειται να ψέξω τους πολίτες που εναποθέτουν τις ζωές τους στον κοινοβουλευτισμό. Κάτω από την πίεση της κρίσης, οι αλλαγές των κοινωνικών δυναμικών είναι ούτως ή άλλως θεαματικές. Σε αρκετές παραμέτρους προς τα εμπρός και σε πολλές προς τα (πολύ) πίσω. Τίποτε δεν είναι το ίδιο με πριν.

Κρούω ωστόσο το καμπανάκι προς όσους εναποθέτουν μεγάλες ελπίδες στο εκλογικό αποτέλεσμα του σημερινού απογεύματος. Ο πόνος είναι μπροστά και η επιβεβαίωση της (κάθε) ελπίδας περνά αποκλειστικά από τα χέρια του καθενός τους. Αλλαγή χωρίς συμμετοχή, δεν υπάρχει. Κι αν υπάρξει, αυτή θα είναι προς το απολυταρχικότερο και το συντηρητικότερο. Με το καπάκι του ναζισμού ορθάνοιχτο, η ατομική ευθύνη αλλά και υποχρέωση είναι εντονότερες από ποτέ.

Καλό κουράγιο…

Zaphod