ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ....

ΠΗΓΗ: ΙΣΚΡΑ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ, μέλους της Ε.Γ. του ΣΥΝ

Το θέμα των «συνεργασιών» αποτελεί για την Αριστερά κρίσιμο πολιτικό ζήτημα με πλούσιο απόθεμα θετικών αλλά και αρνητικών εμπειριών. Ιδιαίτερα σε κρίσιμες «καμπές» όπως η σημερινή, η επιτυχής προώθησης της πολιτική των συνεργασιών, αποτελεί ουσιαστικά το «κλειδί» για την αποτροπή ή ανατροπή δυσμενών εξελίξεων σε βάρος του λαού και το άνοιγμα του δρόμου για ελπιδοφόρα προοπτική της ελληνικής κοινωνίας. Ωστόσο χρειάζεται να δούμε συγκεκριμένα τα επίδικα ζητήματα των «συνεργασιών» στο φόντο των σημερινών συνθηκών.

ΦΕΡΕΓΓΥΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ

Χωρίς να είναι η στιγμή για εκτεταμένες αναλύσεις, σημειώνουμε επιγραμματικά, ότι άλλο η συνεργασία μεταξύ αριστερών δυνάμεων και άλλο μεταξύ προοδευτικών-ριζοσπαστικών δυνάμεων. Επίσης άλλο η «τακτική» (εκλογική) συνεργασία και άλλο η «στρατηγική» πολιτική συνεργασία. Επίσηςάλλο η συνεργασία κομμάτων και οργανώσεων και άλλο η συνεργασία με ξεχωριστά πρόσωπα. Τέλος άλλο οι συνεργασίες σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και άλλο σε επίπεδο «κορυφής» και «βάσης» της κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση δύο είναι οι βασικοί κίνδυνοι της συνεργασίας. Πρώτον, επιδίωξη συνεργασιών «πάση θυσία», δηλαδή «συνεργασία για τη συνεργασία» και δεύτερον, η άρνηση των συνεργασιών «εν όψει» των δυσκολιών. Προκύπτει κατά συνέπεια το ερώτημα. Ποιο είναι το «στέρεο έδαφος» για την προώθησης τους; Επιγραμματικά σημειώνουμε: Α) Σαφές πολιτικό-προγραμματικό πλαίσιο, δηλαδή το ακριβές περιεχόμενο της πολιτικής συνεργασίας. Β) Η πολιτική αξιοπιστία και οι δεσμεύσεις των φορέων ή ξεχωριστών προσώπων. Προφανώς το δικαίωμα επαναπροσδιορισμού πολιτικών θέσεων σε σχέση με το παρελθόν είναι θεμιτό, ενώ αντίθετα η καιροσκοπική ή «πολιτικάντικη» μετάλλαξη αφαιρεί παρά προσθέτει δυναμική στη συνεργασία. Γ) Σαφήνεια στον επιμερισμό των ωφελειών της συνεργασίας, με βάση την «πολιτική προίκα» του καθενός και την αποφυγή φαινομένων «τσουβαλιάσματος» και «νεροκουβαλητών». Δ) Τέλος σε κάθε συνεργασία εκτός από τους άμεσους, πρέπει να διευκολύνεται η προώθηση των μακροπρόθεσμων-στρατηγικών στόχων και πρώτα απ' όλα το δικαίωμα αυτοτελούς προβολής της συνολικής πρότασης του κόμματος, καθώς και της αυτοτελούς οργανωτικής συγκρότησης, κά.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ «ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΩΝ» ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ στις σημερινές συνθήκες βαθιάς οικονομικής και πολιτικής κρίσης του αστικού συστήματος κυριαρχίας, σωστά προτάσσει την ιδέα της συνεργασίας και της κοινής δράσης των δυνάμεων της Αριστεράς για την απόκρουση των πολιτικών του «Μνημονίου» και γενικά των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που προωθούν η εγχώρια «τρικομματική τρόϊκα» (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) με τις κατευθύνσεις της «υπερεθνικής τρόϊκα» (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ). Επίσης σωστά επιδιώκει τη συσπείρωση ευρύτερων ριζοσπαστικών δυνάμεων που αντιτάσσονται κατά βάση με αυτήν την πολιτική. Ωστόσο στην επιδίωξη προώθησης αυτής της «συνεργασίας», προκύπτουν ερωτήματα σχετικά με τη διασφάλιση κρίσιμων προϋποθέσεων φερέγγυας έκβασής της.

Πρώτα απ' όλα σε επίπεδο πολιτικού πλαισίου συνεργασίας, δεν εκπέμπεται με σαφήνεια το βαθύτερο αντιμνημονιακό αντινεοφιλελεύθερο και αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο της. Για παράδειγμα η άρνηση πληρωμής του χρέους και δη του «απεχθούς/επαχθούς», που αποτελεί το πρώτο βήμα μιας προοδευτικής πορείας εξόδου από την κρίση, δεν είναι σαφής όρος της συνεργασίας. Το ίδιο ισχύει με την ανατροπή του Μνημονίου και την απόρριψη της νέας δανειακής σύμβασης. Παράλληλα με τους στόχους εθνικοποίησης-κοινωνικοποίησης των τραπεζών, την εφαρμογή προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης με άξονες την ανάπτυξη-απασχόληση-αναδιανομή, τη ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση και ορθολογική διαχείριση δημοσίων πόρων, την επαναφορά στο δημόσιο έλεγχο των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ και την επέκταση τους σε στρατηγικούς τομείς, τη στήριξη της αγοραστικής δύναμης μισθών-συντάξεων, την ενίσχυση των αναπτυξιακών και κοινωνικών δαπανών, κά. Αν όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν σαφείς δεσμεύσεις, αλλά γενικόλογα και συγκεχυμένα υπονομούμενα, τότε το κάλεσμα για συνεργασία δεν οδηγεί στη συγκρότηση ενός εναλλακτικού πόλου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων και μιας ανάλογης κυβέρνησης που θα τα προωθήσει. Αντίθετα με τη διάχυση των δυνάμεων του ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ευρύτερο «ετερόκλητο μάζεμα», θα έχει ως αποτέλεσμα, αντί για «Συριζοποίηση....πασοκογεννών» να έχουμε «πασοκοποίηση....συριζαίων».!

Επί πλέον προκύπτουν πρόσθετα κρίσιμα ερωτήματα που δεν μπορούν να παραμένουν αναπάντητα ή μετέωρα. Ειδικότερα κατά πόσον είναι δυνατόν η παραπάνω ελάχιστη δέσμη ριζοσπαστικών μέτρων, που σηματοδοτεί μια αντινεοφιλελεύθερη-αντιμνημονιακή πορεία της χώρας, είναι δυνατόν να εφαρμοστεί με παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και μάλιστα στη νέα της δομή που προέκυψε από την τελευταία σύνοδο κορυφής της 9ης Δεκέμβρη' 11; Εάν η απάντηση είναι ασύμβατη, τότε τι κάνουμε; Παραμένουμε στην ευρωζώνη εγκαταλείποντας την εναλλακτική λύση ή κάνουμε «βήμα σημειωτόν» περιμένοντας και οι άλλες 17 χώρες της ευρωζώνης να φθάσουν στο ίδιο σημείο ετοιμότητας;Μιλάμε για τα «ελάχιστα» και όχι για βαθύτερες κοινωνικές αλλαγές, στις οποίες είναι εύλογο, πολιτικές συλλογικότητες και πρόσωπα να έχουν επιφυλάξεις για τη διαθεσιμότητα συμμετοχής σε μετασχηματισμούς ιστορικού βάθους. Από την άλλη αυτές οι «ελάχιστες» ριζοσπαστικές αλλαγές αποτελούν και τη βάση επιδίωξης συνεργασίας και κοινής δράσης με άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, ώστε να αποκτούν νόημα και αξιοπιστία οι εκλίσεις και επικλίσεις συνεργασίας τις οποίες κατά καιρούς απευθύνει ο ΣΥΝ, που ανοίγουν δρόμο για την υπέρβαση του συστήματος και τη σοσιαλιστική προοπτική.

Τέλος σοβαρά ερωτήματα προκύπτουν και από τον υπολογισμό των άλλων προϋποθέσεων της φερέγγυας συνεργασίας, όπως η πολιτική αξιοπιστία προσώπων και φορέων, ο επιμερισμός ωφελειών συνεργασίας, κά. Ο υπολογισμός τους δεν έχει σχέση με εκχυδαϊσμένες ερμηνείες περί «πιστοποιητικών νομιμοφροσύνης» ή «δηλώσεων μετανοίας», αλλά ως απαραίτητο στοιχείο αξιοπιστίας της συνεργασίας. Αντίστοιχα η όψιμη διαφοροποίηση στα μνημονιακά μέτρα, δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως «πιστοποιητικό» για τη διεκδίκηση βουλευτικού αξιώματος, κά. Αντίθετα η ανιδιοτελής στράτευση και κινηματική παρέμβαση για ενίσχυση του μετώπου συνεργασίας στη βάση της κοινωνίας, στα μέτωπα πάλης και κοινωνικά δρώμενα, αποτελεί σε τελευταία ανάλυση και ουσιαστικότερη συμβολή στην προώθηση και εδραίωσης της συνεργασίας για των επίτευξη ριζοσπαστικών αλλαγών που έχει ανάγκη η κοινωνία.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15.12.11