Κατάσταση ασφυξίας

 

Καθημερινή (13/9)

Tης Χριστινας Κοψινη

Αν τίποτε από όσα προηγήθηκαν δεν είχε συμβεί, αν ο μέσος μισθός και οι συντάξεις δεν είχαν μειωθεί δραματικά, αν η εγχώρια ζήτηση δεν είχε υποστεί καθίζηση, ίσως η επιβολή του ειδικού τέλους στα ακίνητα να ήταν λογικό μέτρο. Αλλωστε, σε μία χώρα με εξαιρετικά μεγάλο μερίδιο καθηλωμένου επενδυτικά κεφαλαίου, όπως είναι τα ακίνητα, η καταβολή 4 ευρώ, μεσοσταθμικά, ανά τετραγωνικό, δεν θα αποτελούσε και τεράστιο έξοδο για τα νοικοκυριά. Ομως, προηγήθηκαν τόσα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Και επειδή η κοινωνία δεν είναι μόνο οι ιδιοκτήτες ταξί, οι γιατροί του ΙΚΑ με τα δύο ιδιωτικά γραφεία και εκείνοι από τους εφοριακούς που έκαναν τέχνη το λάδωμα, συνειδητοποιεί ότι κάθε μέρα που ξημερώνει είναι και χειρότερη.

Αποσβολωμένοι συνειδητοποιούμε πια ότι το μόνο σχέδιο που μπορεί να υλοποιήσει αυτό το κυβερνητικό σχήμα είναι οι εξοικονομήσει από ό, τι συνδέεται με τις 4 λειτουργίες του εισοδήματος: Kατ’ αρχάς από τις συντάξεις και τους μισθούς, την πρώτη λειτουργία του εισοδήματος που εξασφαλίζει τη στοιχειώδη αναπαραγωγή μας. Δεύτερη λειτουργία, αυτή των δαπανών (καταναλωτικών και επενδυτικών) που με τα υφεσιακά μέτρα οδηγήθηκαν στο ναδίρ. Τρίτη λειτουργία, η εμπράγματη αποταμίευση, η οποία με τη νέα έκτακτη εισφορά στην κατοικία οδηγείται σε απομείωση. Το μόνο που απέμεινε από αυτήν την ευφάνταστη οικονομική πολιτική είναι να μπει ψαλίδι και στην εγχρήματη λειτουργία του εισοδήματος, δηλαδή τις καταθέσεις, οι οποίες ανέρχονται (από επιχειρήσεις και νοικοκυριά) στο ποσό των 187,2 δισ. ευρώ. Να είστε βέβαιοι πως αν οι ελληνικές τράπεζες -βασικός αποδέκτης του «σχεδίου» διάσωσης- δεν είχαν τόσα προβλήματα και δεν υπήρχε ο κίνδυνος εξέγερσης από τους μικροκαταθέτες που θα έσπευδαν να σηκώσουν τις οικονομίες τους, στο σχέδιο διάσωσης της χώρας θα υπήρχε θέση και για τη φορολόγηση καταθέσεων.

Το χειρότερο, όμως, από μια πολιτική που δεν μπορεί να κάνει με αποτελεσματικότητα τίποτε άλλο πέρα από παρεμβάσεις στο εισόδημα δεν είναι ότι τα νοικοκυριά θα επιβαρυνθούν με νέο φόρο. Τι χειρότερο από το πνιγηρό συναίσθημα που νιώθει μια κοινωνία όταν αντιλαμβάνεται ότι καμία θυσία της, καμία υποχώρηση και κανένας συμβιβασμός δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα και δεν αρκεί για να διασώσει τη χώρα. Η κατάσταση ασφυξίας, που προκαλείται όταν δεν μπορείς να δώσεις μια λογική απάντηση για το αντίκρισμα που έχει η αλλαγή της ζωής, η πτώση της ποιότητάς της, η ανεργία, ο φόβος της απόλυσης, η ενοχοποίηση για την καταναλωτική συμπεριφορά και η παράδοση μιας ήρεμης -ακόμη και με λιγότερα- καθημερινότητας στα τραπεζικά αντισταθμίσματα. Μια ασφυξία που επιτείνεται από το κλίμα των αγορών, οι οποίες συνέχισαν και χθες να μην παίρνουν καθόλου σοβαρά τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης, γιατί διαβάζουν στην κίνησή της αυτό που εμείς απευχόμαστε. Το τελευταίο χαρτί της.