Πηγή: Κατερίνα
Με τρομοκρατούσαν πάντα τα …ιερά. Τα …τοτέμ. Τα …ταμπού.
Όλα όσα έπρεπε de facto να σεβαστώ, όλα όσα …εμφανίζονταν τόσο εύθραυστα, τόσο μυγιάγγιχτα , τόσο μουσειακά, που δεν κάνει να το ακουμπάς, να τα αγγίζεις, να τα ψηλαφείς, αλλά οφείλεις να αρκείσαι στον ρόλο του παρατηρητή. Μνημεία σε μουσειακές προθήκες.
Η Δημοκρατία, είναι ένα από αυτά τα …ιερά τοτέμ.
Μια λέξη που εμφανίζει πάντα θετικό πρόσημο.
Μια λέξη κλειδί, μια λέξη πανάκεια, μια λέξη φρέσκο, λαχταριστό ψωμάκι, μασημένο και φτυμένο όμως, από το στόμα των επικοινωνιολόγων.
Μια λέξη….φούστα μπλούζα.
Μια λέξη, που ο κίνδυνος …ασθενείας της, χρησιμοποιείται από το πολιτικό σύστημα, σαν εκπυρσοκρότηση πυροβόλου όπλου, την ίδια ώρα που αυτή χάσκει σαν ιριδίζουσα σαπουνόφουσκα.
Περίεργη λέξη η Δημοκρατία. Εξευτελισμένη λέξη. Λέξη που κράτησε το πρόσημο, αλλά έχασε την έννοια, την σημασία, την ουσία.
Η Δημοκρατία δεν είναι αποτέλεσμα και πολύ περισσότερο, δεν είναι αυτοσκοπός. Η Δημοκρατία είναι το μέσον. Η Δημοκρατία είναι η διαδικασία.
Και είναι εξωφρενικά περίεργη διαδικασία η Δημοκρατία. Έχει έναν …αδιανόητο προαπαιτούμενο για να κινηθεί, για να περπατήσει, για να δουλέψει.
Η Δημοκρατία, απαιτεί, το ΟΛΟΙ. Λειτουργεί μόνο, εάν και εφόσον, τους εμπεριέχει ΟΛΟΥΣ!
Η Δημοκρατία δεν απαιτεί μόνο την ισηγορία, εξίσου ισχυρό προαπαιτούμενο της λειτουργίας της, είναι και η παρρησία. Η ευθύνη της παρρησίας του …Πολίτη για την …Πόλη του. Κι οι λέξεις Πολίτης- Πόλη, να είναι αλληλένδετες.
Σήμερα η δημοκρατία, από συμμετοχή, μετατράπηκε, αποδυναμώθηκε, κατάντησε σε «θεραπεία» που χορηγούν αυτόκλητοι σωτήρες.
Σήμερα η παρρησία των Πολιτών επιχειρείται να ταυτιστεί με την αναίδεια απέναντι …στα «όσια και τα ιερά». Σήμερα θα σου πουν με θράσος περισσό, «και τι σε νοιάζει εσένα; Μια χαρά δεν είσαι; Κάτσε στα αυγά σου, ρε»
Σήμερα η Δημοκρατία έγινε μουσειακό βάζο, ένα σπασμένο, τσακισμένο βάζο, που υστεριάζουν οι ντουντούκες των τηλε-πολιτικών και των τηλε-ευγαγγελιστών, ότι μαθές κινδυνεύει από όσους απαιτούν να την ακουμπήσουν με τα χέρια, με το μυαλό και με την ψυχή τους.
Κινδυνεύει μαθές, από όσους αρνούνται να την χαζεύουν σε προθήκες με πολιτική φορμόλη. Μην μιλήσεις. Μην κουνηθείς. Μην αναπνεύσεις. Μην διαφωνήσεις. Μην διεκδικήσεις. Μην αμφισβητήσεις. Κινδυνευει η Δημοκρατία
Από ποτέ η Δημοκρατία, αυτή που εξ’ ορισμού, είναι πολιτική διαδικασία συγκρούσεων κοινωνικών δυνάμεων, πολιτική διαδικασία συγκρούσεων κοινωνικών συμφερόντων, κατάντησε ένα χάπι, ένα placebo, ένα υποκατάστατο της λαϊκής βούλησης και της λαϊκής συμμετοχής.
Και πόσους χωράει, πόσους προστατεύει η σημερινή δημοκρατία; Όχι από άποψη. Από θέση.
Χωράει σήμερα η δημοκρατία, τον άνεργο; Χωράει σήμερα η δημοκρατία τον απόκληρο; Χωράει σήμερα η δημοκρατία τον αδύναμο; Χωράει η σημερινή δημοκρατία τον φοβισμένο; Χώρεσε ποτέ η Δημοκρατία τον …άφωνο;
Και μπορεί να τους προστατέψει; Αυτή η δημοκρατία μπορεί να τους συμπεριλαμβάνει; Και …τελικά, γιατί αυτή η δημοκρατία να τους αφορά;
Ποιους αφορά αυτό το σκιάχτρο της Δημοκρατίας; Πόσους;
Κι αυτοί που πετιούνται ανήθικα και αστόχαστα, έξω από την διαδικασία της, αυτοί, που η μόνη απαίτηση της «Πόλης» τους για την …προστασία της, εξαντλείται στο «ψεκάστε, ψηφίστε, τελειώσατε», όλο και να πληθαίνουν
Αλλά όλοι αυτοί, να είναι τα ΠΕΤΑΜΕΝΑ γρανάζια της, οι βίδες της, ο κινητήρας της, τα σπλάχνα της. Μια μηχανή, ξεκοιλιασμένη, κουρσεμένη, που πια αφορά ελάχιστους, και προστατεύει ακόμα λιγότερους.
Σε ποιους ανήκει η Δημοκρατία; Σε όσους ανήκει και η …Πόλις. Και δεν τους ανήκει ως σε μέτοχους. Τους ανήκει ως σε Πολίτες. Και ΟΛΟΙ, είναι κατά τον ύψιστο …Νόμο, εξ ολόκληρου Υπεύθυνοι, για την επαναλειτουργία της. Με ισηγορία, αλλά πάνω από όλα με παρρησία.
Εδώ, υπάρχει το blog, το ....meeting point, του «23 Φεβρουαρίου 2011. Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα;"
Όλα όσα έπρεπε de facto να σεβαστώ, όλα όσα …εμφανίζονταν τόσο εύθραυστα, τόσο μυγιάγγιχτα , τόσο μουσειακά, που δεν κάνει να το ακουμπάς, να τα αγγίζεις, να τα ψηλαφείς, αλλά οφείλεις να αρκείσαι στον ρόλο του παρατηρητή. Μνημεία σε μουσειακές προθήκες.
Η Δημοκρατία, είναι ένα από αυτά τα …ιερά τοτέμ.
Μια λέξη που εμφανίζει πάντα θετικό πρόσημο.
Μια λέξη κλειδί, μια λέξη πανάκεια, μια λέξη φρέσκο, λαχταριστό ψωμάκι, μασημένο και φτυμένο όμως, από το στόμα των επικοινωνιολόγων.
Μια λέξη….φούστα μπλούζα.
Μια λέξη, που ο κίνδυνος …ασθενείας της, χρησιμοποιείται από το πολιτικό σύστημα, σαν εκπυρσοκρότηση πυροβόλου όπλου, την ίδια ώρα που αυτή χάσκει σαν ιριδίζουσα σαπουνόφουσκα.
Περίεργη λέξη η Δημοκρατία. Εξευτελισμένη λέξη. Λέξη που κράτησε το πρόσημο, αλλά έχασε την έννοια, την σημασία, την ουσία.
Η Δημοκρατία δεν είναι αποτέλεσμα και πολύ περισσότερο, δεν είναι αυτοσκοπός. Η Δημοκρατία είναι το μέσον. Η Δημοκρατία είναι η διαδικασία.
Και είναι εξωφρενικά περίεργη διαδικασία η Δημοκρατία. Έχει έναν …αδιανόητο προαπαιτούμενο για να κινηθεί, για να περπατήσει, για να δουλέψει.
Η Δημοκρατία, απαιτεί, το ΟΛΟΙ. Λειτουργεί μόνο, εάν και εφόσον, τους εμπεριέχει ΟΛΟΥΣ!
Η Δημοκρατία δεν απαιτεί μόνο την ισηγορία, εξίσου ισχυρό προαπαιτούμενο της λειτουργίας της, είναι και η παρρησία. Η ευθύνη της παρρησίας του …Πολίτη για την …Πόλη του. Κι οι λέξεις Πολίτης- Πόλη, να είναι αλληλένδετες.
Σήμερα η δημοκρατία, από συμμετοχή, μετατράπηκε, αποδυναμώθηκε, κατάντησε σε «θεραπεία» που χορηγούν αυτόκλητοι σωτήρες.
Σήμερα η παρρησία των Πολιτών επιχειρείται να ταυτιστεί με την αναίδεια απέναντι …στα «όσια και τα ιερά». Σήμερα θα σου πουν με θράσος περισσό, «και τι σε νοιάζει εσένα; Μια χαρά δεν είσαι; Κάτσε στα αυγά σου, ρε»
Σήμερα η Δημοκρατία έγινε μουσειακό βάζο, ένα σπασμένο, τσακισμένο βάζο, που υστεριάζουν οι ντουντούκες των τηλε-πολιτικών και των τηλε-ευγαγγελιστών, ότι μαθές κινδυνεύει από όσους απαιτούν να την ακουμπήσουν με τα χέρια, με το μυαλό και με την ψυχή τους.
Κινδυνεύει μαθές, από όσους αρνούνται να την χαζεύουν σε προθήκες με πολιτική φορμόλη. Μην μιλήσεις. Μην κουνηθείς. Μην αναπνεύσεις. Μην διαφωνήσεις. Μην διεκδικήσεις. Μην αμφισβητήσεις. Κινδυνευει η Δημοκρατία
Από ποτέ η Δημοκρατία, αυτή που εξ’ ορισμού, είναι πολιτική διαδικασία συγκρούσεων κοινωνικών δυνάμεων, πολιτική διαδικασία συγκρούσεων κοινωνικών συμφερόντων, κατάντησε ένα χάπι, ένα placebo, ένα υποκατάστατο της λαϊκής βούλησης και της λαϊκής συμμετοχής.
Και πόσους χωράει, πόσους προστατεύει η σημερινή δημοκρατία; Όχι από άποψη. Από θέση.
Χωράει σήμερα η δημοκρατία, τον άνεργο; Χωράει σήμερα η δημοκρατία τον απόκληρο; Χωράει σήμερα η δημοκρατία τον αδύναμο; Χωράει η σημερινή δημοκρατία τον φοβισμένο; Χώρεσε ποτέ η Δημοκρατία τον …άφωνο;
Και μπορεί να τους προστατέψει; Αυτή η δημοκρατία μπορεί να τους συμπεριλαμβάνει; Και …τελικά, γιατί αυτή η δημοκρατία να τους αφορά;
Ποιους αφορά αυτό το σκιάχτρο της Δημοκρατίας; Πόσους;
Κι αυτοί που πετιούνται ανήθικα και αστόχαστα, έξω από την διαδικασία της, αυτοί, που η μόνη απαίτηση της «Πόλης» τους για την …προστασία της, εξαντλείται στο «ψεκάστε, ψηφίστε, τελειώσατε», όλο και να πληθαίνουν
Αλλά όλοι αυτοί, να είναι τα ΠΕΤΑΜΕΝΑ γρανάζια της, οι βίδες της, ο κινητήρας της, τα σπλάχνα της. Μια μηχανή, ξεκοιλιασμένη, κουρσεμένη, που πια αφορά ελάχιστους, και προστατεύει ακόμα λιγότερους.
Σε ποιους ανήκει η Δημοκρατία; Σε όσους ανήκει και η …Πόλις. Και δεν τους ανήκει ως σε μέτοχους. Τους ανήκει ως σε Πολίτες. Και ΟΛΟΙ, είναι κατά τον ύψιστο …Νόμο, εξ ολόκληρου Υπεύθυνοι, για την επαναλειτουργία της. Με ισηγορία, αλλά πάνω από όλα με παρρησία.
Εδώ, υπάρχει το blog, το ....meeting point, του «23 Φεβρουαρίου 2011. Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου