Επάγγελμα ερμητικά κλειστό

ΠΗΓΗ: Καθημερινή

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Φούσκωσε το κύμα οργής των πολιτών στο Διαδίκτυο για το «κουκούλωμα» των μεγάλων σκανδάλων, πύργωσε κι έσκασε με ορμή. Πρώτα «βράχηκαν» οι βουλευτές, μετά «μούσκεψαν» οι κυβερνήσεις, έπειτα περιλούστηκε όλος ο πολιτικός κόσμος και το ρωμαίικο συλλήβδην. Παραγραφή πολιτικών ευθυνών για το Βατοπέδι, προφανές αδιέξοδο στην υπόθεση Siemens και οι πολίτες, απαυδισμένοι από την υποκρισία, ζητούν τα αυτονόητα. Απτά αποτελέσματα. Βαρέθηκαν να βλέπουν βουλευτές να κρίνουν πρώην και νυν κυβερνητικά στελέχη, αλλαγές επί αλλαγών στον νόμο περί ευθύνης υπουργών και οι ευθύνες διαρκώς να παραγράφονται· μπούχτισαν να ακούν συζητήσεις για ενδεχόμενη αλλαγή του άρθρου 86, που διασφαλίζει την ποινική ασυλία των υπουργών έναντι της Δικαιοσύνης («η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της κυβέρνησης»). Γνωρίζουν ότι δεν θα καταργηθεί ποτέ το ακαταδίωκτο των πολιτικών, ο νόμος της σιωπής τηρείται –ανεξαρτήτως ευθυνών– από όλο το πολιτικό φάσμα... Ορισμένοι πολίτες ζητούν να γίνει τώρα προσφυγή στο Ευρωδικαστήριο, άλλοι να ανοίξει διάπλατα το «κλειστό επάγγελμα των πολιτικών».

Είναι, όντως, κλειστό προνομιούχο και επικερδέστατο το επάγγελμα των πολιτικών. Η «άδεια» αποτελεί για τους γόνους προίκα, περιουσιακό στοιχείο «κληρονομικώ δικαιώματι». Οι νεοεισερχόμενοι πρέπει να διαθέτουν υποστηρικτικά δίκτυα και άφθονο χρήμα για να συνυπάρξουν δίπλα στους κληρονόμους των πολιτικών τζακιών και των κομματικών δυναστειών.

Αδιανόητος ο έλεγχος πολιτικών λόγων και πράξεων. Ναι μεν ξιφουλκούν καταγγέλλοντας ατασθαλίες, όχι όμως και το «απυρόβλητο» των επιφανών της εξουσίας. Συχνά οι νεότευκτοι υπουργοί αποκαλύπτουν χαριστικές πράξεις και παρανομίες των προκατόχων τους, όμως οι απερχόμενοι καταφέρνουν να γλιτώσουν από τον πέλεκυ των πρώτων κατηγοριών, που δεν γίνονται ετυμηγορίες. Αποκάλυψη του σκανδάλου, διερεύνηση, «κάθαρση» μέσω εξεταστικών, «αρχειοθέτηση», λήθη.

Η περίπτωση της Siemens αποτελεί άλλο ένα κραυγαλέο παράδειγμα πολιτικής «αμηχανίας» μπροστά στις πολλές όψεις της «αντικειμενικής» (και παραγεγραμμένης) πραγματικότητας και επιβεβαιώνει, μαζί με άλλες ακόμη υποθέσεις, ότι η απρόθυμη αναζήτηση της αλήθειας αποτελεί κανόνα στην πολιτική ζωή. Τα διαφορετικά πορίσματα από κάθε κομματική παράταξη μετά την ολοκλήρωση της διερεύνησης σκανδάλων από εξεταστικές επιτροπές αντικατοπτρίζουν την παντελή απουσία βούλησης για συνεπή ανάγνωση των γεγονότων, που αποτελεί από μόνη της μια μορφή δικαιοσύνης. Και εμείς, θεατές της ιλαροτραγωδίας με προδιαγεγραμμένο τέλος, βγαίνουμε από το ανείπωτο με τις έννοιες κουρελιασμένες.

Ομως η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Οσο σκανδαλώδεις προσπάθειες αποφυγής ευθυνών αντιμετωπίζονται ως μια ακόμη εκδοχή, αδιαμφισβήτητα τεκμήρια ακυρώνονται μέσα σε λεκτικές διακλαδώσεις της αοριστίας, τόσο θα φουντώνει η οργή των πολιτών.

Η παράτυπη συναλλαγή είναι μια «αλήθεια» παραδομένη από πολιτική σε πολιτική γενιά. Ο λαός που την αποδέχεται, απαρνείται σιγά σιγά τον εαυτό του. Σήμερα μοιάζει, ο ελληνικός λαός, να μη θέλει πλέον να μένει άπραγος να παρακολουθεί τους πικρόχολους σοφούς να εξιστορούν τις ντροπές του...