Το «δικαστήριο» της Ιστορίας

ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι

Του Δημήτρη Μυ

Έχει υποστηριχθεί – και όχι άδικα – ότι «οι απόψεις είναι σαν τις... μύτες, όλοι έχουμε από μία».Σεβαστές, λοιπόν, όλες οι... μύτες, ακόμη και αυτές που σηκώνονται μέχρι τα σύννεφα τηςυπεροψίας. Σεβαστές, προφανώς, ακόμη και οι... μύτες που, όταν μυρίζουν μνημόνιο, λιποθυμούν από τον εκσυγχρονιστικό αέρα (κοπανιστό) που αποπνέει.

Κατά τα λοιπά, η πολιτική τοποθέτηση των ανθρώπων διαμορφώνεται από διάφορα κριτήρια, μεταξύ των οποίων το ύψος και η προέλευση των εισοδημάτων τους, τα στιγμιαία ή μακροπρόθεσμα ατομικά ή επαγγελματικά συμφέροντά τους, η ταξική και ιδεολογική τους συνείδηση ή, τέλος, η βλακεία τους, η οποία, ως γνωστόν, είναι ανίκητη.

Περί συνειδήσεως και βλακείας, η συζήτηση δυσκολεύει. Αυτό που αντιλαμβάνεται ο καθένας είναι ο κόσμος του, η πραγματικότητά του, οι ψευδαισθήσεις και τα όνειρά του. Το αυτό ισχύει και για τη βλακεία, ως ακατανίκητο μέγεθος...

Η χειραγώγηση των μαζών, ως πολιτική μεθοδολογία, επικεντρώνεται σε αυτά τα δύο «κοινά» χαρακτηριστικά. Το «σύστημα» πριμοδοτεί τη βλακεία και διαφθείρει τις συνειδήσεις.

Κατά τη δική μου... μύτη, κάπως έτσι πέρασαν με τόση άνεση διαμέσου της κοινωνίας, ισοπεδώνοντάς την, το Μνημόνιο 1, το Μνημόνιο 2 και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι. Οι διεφθαρμένες (ή ψευδείς) συνειδήσεις και η πολιτισμική παρακμή (το εργαστήρι παραγωγής βλακείας σε τερατώδεις δοσολογίες) είχαν ήδη δημιουργήσει μια κοινωνία αφασίας, έτοιμη να ηττηθεί.

Η ήττα προβάλλεται ως εκσυγχρονισμός και αυτό δεν είναι ούτε περίεργο ούτε μαύρο χιούμορ. Η δημιουργία ενός κράτους που δουλεύει, δεν λαδώνεται, προσφέρει υγεία, παιδεία, ασφάλεια δεν είναι δουλειά των μνημονίων που έρχονται απέξω – και δεν έρχονται άλλωστε γι' αυτούς τους λόγους.

Οι κανονιστικές ρυθμίσεις, για το πώς πληρώνονται οι φόροι, πώς δεν λαδώνονται οι εφοριακοί, πώςεξοπλίζεται η χώρα χωρίς να πέφτουν οι μίζες, πώς φτιάχνονται οι δρόμοι χωρίς να στοιχίζουν εφτά φορές περισσότερο από ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και άπειρα άλλα σχετικά, επίσης δεν είναι δουλειά των Γερμανών, του Τόμσεν και των λοιπών παιδιών του ΔΝΤ. Άλλων δουλειά είναι...

Είναι απλό και εύκολο να υποστηρίξει κανείς ότι «οι κυβερνήσεις είναι ανίκανες», άρα καλώς να έρθουν τα μνημόνια, οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί και όποιοι άλλοι να μας βάλουν μια τάξη. Είναι κι αυτό μια άποψησεβαστή, όσο σεβαστή ήταν και η κυβέρνηση της Κατοχής. Γιατί και τότε υπήρχε νόμος και τάξη...

Μια τέτοια άποψη, ωστόσο, πριν διατυπωθεί, προϋποθέτει την ανάληψη της ευθύνης για την κατάσταση: Οι κυβερνήσεις προκύπτουν από τις εκλογές και ο δικομματισμός τα μεταπολιτευτικά χρόνια συγκέντρωνε ποσοστά πάνω από 80%.

Η δικιά μου... μύτη, λοιπόν, μυρίζει την μπόχα της τζάμπα μαγκιάς όλων εκείνων που καλωσορίζουν τους επιτρόπους και τα μνημόνια που θα μας σώσουν. Από ποιους; Μα από αυτούς που οι τζάμπα μάγκες, σε ποσοστό 80% επί των ψηφισάντων στις μεταπολιτευτικές εκλογές, έστελναν στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση. Από τους τζάμπα μάγκες που κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια!

Αν η ελληνική κοινωνία ήθελε – προ μνημονίων – να μπει μια τάξη στο χάος θα διαμόρφωνε τις πολιτικές της επιλογές προς αυτήν την κατεύθυνση. Όμως, επέλεξε τις κυβερνήσεις των σκανδάλων, της διαπλοκής, των μπαξισιών, αποσκοπώντας σε ένα ψίχουλο από την πίτα, σε ένα βόλεμα, σε μια αργομισθία (να ξέρατε πόσες υπάρχουν ακόμη στο δημοσιογραφικό σινάφι που εγώ ξέρω...), σε μια αναπηρική, σε μια αρπαχτή, τέλος πάντων...

Το εκπληκτικό είναι ότι ακριβώς αυτό το σύστημα εξουσίας, με τα τρωκτικά που το περιβάλλουν και τους ανιδιοτελείς βλάκες που το χειροκροτούν, πλειοδοτεί σε μνημονιακό «πατριωτισμό».

Οι μπασμένοι στα κόλπα (όχι οι βλάκες) γνωρίζουν ότι οι δουλειές δεν τελειώνουν με την καταστροφή. Το αντίθετο, ανοίγουν... Ο υποτιθέμενος «εξορθολογισμός» της λειτουργίας του κράτους εξαφανίζει μισθούς, συντάξεις, διαλύει το σύστημα υγείας (αν δεν έχεις χρήμα θα πεθαίνεις στο δρόμο) και παιδείας (σπουδές για λίγους) και ξεπουλά ό,τι έχει ή πρόκειται να αποκτήσει αξία.

Οι μπασμένοι στα κόλπα γνωρίζουν ότι διάλυση του κράτους σημαίνει δουλειές με φούντες. Οι βλάκες πιστεύουν ότι σημαίνει εξορθολογισμός. Τα μέχρι πρότινος λαμόγια και σημερινοί επίδοξοι στυλοβάτες (σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο) των επιλογών της τρόικας ξέρουν ότι έχουν να λαμβάνουν. Οι βλάκες δεν βλέπουν πόσο, σε ποιους και γιατί πληρώνουν.

Και κάτι τελευταίο: Ούτε την ανικανότητα ούτε τη βλακεία αναγνωρίζει ως ελαφρυντικό το «δικαστήριο» της Ιστορίας...