Romania protests a warning from the street

ΠΗΓΗ: BBC

"Brutal and unthinkable in a West European country." That was the verdict on two years of Romanian austerity measures from Andreas Treichl, the president of Austria's Erste Group, the largest foreign investor in the Romanian banking sector.

But he added that "Easterners are used to brutality", placing the measures taken in response to the global crisis in the broader context of hardship as a result of post-communist transition: the job losses, 25% public salary cuts, pension freezes and harsh reductions in social security benefits.

Whether he really meant it as a praise for Romanian resilience against adversity is a good question.

In any case, it is no longer true. A wave of spontaneous protests began last week, directed against the centre-right coalition government, and especially against President Traian Basescu, who since early 2010 has played the role of main communicator and driving force behind the austerity package.

Ας προετοιμαστούμε για νομική και βαθμολογική χρεοκοπία της Ελλάδος – Τι θα σημάνει αυτό για τις καταθέσεις, δάνεια, μισθούς, ΧΑ και τραπεζικές μετοχές;

Πηγή: bankingnews.gr

του Π. Λεωτσάκου

Οι απειλές – προειδοποιήσεις των οίκων αξιολόγησης Fitch και Standard and Poor’s ότι η Ελλάδα μπορεί να χρεοκοπήσει δεν είναι  τυχαίες.
Έχει σχεδιαστεί εδώ και καιρό ως έσχατη προφανώς λύση, αλλά ως λύση η συντεταγμένη χρεοκοπία της Ελλάδος εντός ευρώ.

Τι σημαίνει όμως νομική και βαθμολογική χρεοκοπία; 

Η βαθμολογική χρεοκοπία στηρίζεται στις αξιολογήσεις των οίκων Standard and Poor’s, Fitch, Moody’s οι οποίοι λόγω των χαρακτηριστικών του PSI+ θα βαθμολογήσουν την Ελλάδα σε καθεστώς προσωρινής χρεοκοπίας, δηλαδή η Ελλάδα θα είναι χρεοκοπημένη για 1 έως 3 μήνες. 

Νομική χρεοκοπία θα προκύψει για την Ελλάδα άπαξ και ενεργοποιηθούν τα CACs δηλαδή οι ρήτρες συλλογικής δράσης λόγω χαμηλής συμμετοχής στο PSI+.

Ως χαμηλή συμμετοχή νοείται εμπλοκή των ιδιωτών κατόχων ελληνικών ομολόγων σε ποσοστό από 60% με 65% και χαμηλότερα. 

Κοινώς λοιπόν η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει βαθμολογικά και νομικά. 

Από τα ορθόδοξα, στα σαδο-μαζοχιστικά οικονομικά

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

Από ποια φωτισμένα μυαλά ξεπηδούν και πού εδράζονται οι… θεωρίες της σκληρής λιτότητας. Της Αλίκης Βεγίρη

Αναρωτήθηκα, πολλές φορές τον τελευταίο καιρό από πού, από ποια κεφάλια ξεπήδησαν οι πολιτικές λιτότητες που μάς ταλανίζουν. Δεν μπορεί αυτοί που τις ενστερνίζονται με τόσο πάθος και τις εφαρμόζουν με τόση συνέπεια, από κάπου θα αντλούν τη βεβαιότητα για την ικανότητά τους να προκαλούν την πολυπόθητη ανάπτυξη. Κι αυτό το κάπου, φαντάζομαι, ότι θα πρέπει να είναι μια κάποια περισπούδαστη, μια πολύ καλά τεκμηριωμένη θεωρία. Άνθρωποι που μονοπωλούν τον ορθολογισμό, που εξανίστανται μπροστά στους ειδικούς και υποκλίνονται μπροστά στην ορθοφροσύνη και την αντικειμενικότητα των επιστημόνων, δεν μπορεί, από κάποια στέρεη θεωρητική βάση θα πρέπει να αντλούν τα επιχειρήματά τους. 

Για παράδειγμα, η μεταπολεμική οικονομία στηρίχτηκε εν πολλοίς στη θεωρία μιας μεγάλης μορφής, του Κέινς, σύμφωνα με τον οποίο η ύφεση δεν ξεπερνιέται με λιτότητα, αλλά με πολιτικές που τονώνουν τη ζήτηση, μέσω αύξησης των κρατικών δαπανών. Αν είχε, δε, εισακουστεί από το 1919, όταν έγραφε ότι οι παράλογες πολεμικές αποζημιώσεις που οι νικηφόροι σύμμαχοι είχαν επιβάλει στη Γερμανία θα οδηγούσαν σε βαθιά ύφεση, σε αδυναμία τελικά εξυπηρέτησης αυτών και σε κοινωνική και πολιτική αστάθεια, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος πιθανόν και να είχε αποφευχθεί. Αναλογικά, μόνο μια αντίστοιχου διαμετρήματος μορφή θα μπορούσε να αναμετρηθεί σήμερα με τον Κέινς για να υποστηρίξει το εντελώς αντίθετο, ότι δηλαδή η ύφεση ξεπερνιέται με ακόμα λιγότερες κρατικές δαπάνες κι όχι με περισσότερες, η φτώχεια με ακόμα περισσότερη φτώχεια κοκ.

Η ιδιωτικοποίηση της «γενικής διάνοιας»

πηγή: εφημ. Δράση

Του Slavoj Zizek*

Πώς έγινε ο Bill Gates ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Αμερική; Η περιουσία του δεν έχει καμία σχέση με το κόστος παραγωγής αυτών που πουλάει η Microsoft: δηλαδή, δεν είναι αποτέλεσμα του ότι παράγει καλό λογισμικό σε χαμηλότερες τιμές από τους ανταγωνιστές της, ή της «αξιοποίησης» των εργαζομένων της με μεγαλύτερη επιτυχία (η Microsoft πληρώνει τους γνωσιακούς εργαζόμενούς της με σχετικά υψηλό μισθό). Αν αυτό ίσχυε, η Microsoft θα είχε χρεοκοπήσει εδώ και καιρό: οι άνθρωποι θα επέλεγαν ελεύθερα συστήματα, όπως το Linux, τα οποία είναι εξίσου καλά ή και καλύτερα από τα προϊόντα της Microsoft. Εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να αγοράζουν το λογισμικό της Microsoft, επειδή η Microsoft έχει επιβληθεί ως ένα σχεδόν καθολικό πρότυπο, μονοπωλώντας ουσιαστικά το χώρο, ως μια ενσάρκωση αυτού που ο Μαρξ αποκαλούσε «γενική διάνοια», εννοώντας τη συλλογική γνώση σε όλες τις μορφές της, από την επιστήμη μέχρι την πρακτική τεχνογνωσία. Ο Γκέιτς ιδιωτικοποίησε, πράγματι, ένα μέρος της γενικής διάνοιας και έγινε πλούσιος από την ιδιοποίηση του μισθώματος που επακολούθησε.

Σκοτεινοί Δείκτες και Αριθμοί, της (εντός ΟΝΕ) Ελληνικής Οικονομίας

ΠΗΓΗ: ΜΑΑ

Του Κώστα Παπουλή

 Εισαγωγικά: Η «αριθμητική» της (εντός ΟΝΕ) ελληνικής οικονομίας, από πολλές όψεις, είναι εντυπωσιακά αρνητική. Ορισμένες, από αυτές τις όψεις, αναφέρονται σε αυτό το άρθρο, όπως: 1) Η δυνατότητα παραγωγής πλεονάσματος ανά εργαζόμενο, σε σχέση με την Γερμανία, η την Ισπανία. 2) Η αρνητική καθαρή αποταμίευση όλη την δεκαετία του ευρώ, που δείχνει άλλωστε, ότι η ελληνική οικονομία δεν είχε κανέναν δυναμισμό, και ότι η φιλολογία περί ισχυρής Ελλάδας -που υιοθέτησε και τμήμα της αριστεράς- ήταν εσφαλμένη. 3) Η συνεπακόλουθη εξωτερική της υπερχρέωση και η δυναμική του δημοσίου χρέους (κύρια εξωτερικού), μιας ουσιαστικά (παραγωγικά και δημοσιονομικά) χρεοκοπημένης χώρας, που είναι ανέφικτο να ανακοπεί. 4) Η μεγάλη της κάμψη και οι χαμηλοί της μισθοί, σε σχέση με το κέντρο. 5) Η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία της χώρας, η οποία από την εποχή της πολιτικής της σκληρής δραχμής, αλλά και εντός ΟΝΕ, ανατιμάται διαρκώς, και έτσι η Ελλάδα διαθέτει εδώ και πολλά χρόνια πιο «σκληρό» νόμισμα από τις ΗΠΑ, την Γερμανία κλπ.

Αυτοί είναι μερικοί από τους σκοτεινούς αριθμούς, που λένε, ότι οι θυσίες που πρέπει να γίνουν από τον κόσμο της εργασίας, για να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ είναι τεράστιες. Από την άλλη, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, που να δείχνει, ότι η ενταγμένη στην ΟΝΕ, ελληνική οικονομία, μπορεί να βγει από τον Άδη, και να ξεφύγει η χώρα από την διαδικασία ερημοποίησης. Η έξοδος λοιπόν, από το ευρώ, ως αντικειμενική φορά των πραγμάτων, καθίσταται μάλλον θέμα χρόνου.

Η επενδυτική τράπεζα που κυβερνά τον κόσμο…

ΠΗΓΗ: Sofokleous 10

Είναι πανίσχυρη και απόλυτος κυρίαρχος των αγορών. O λόγος βέβαια για την Goldman Sachs, η οποία βρίσκεται παντού και, σύμφωνα με κάποιους οικονομολόγους, πρόκειται για έναν πολιτικό οργανισμό, μασκαρεμένο σε επενδυτική τράπεζα, οι άνθρωποι του οποίου πλαισιώνουν περισσότερα από 60 χρόνια τον αμερικανικό κρατικό μηχανισμό. Το περιοδικό "Rolling Stone" την έχει χαρακτηρίσει ως "ένα τεράστιο χταπόδι το οποίο είναι τυλιγμένο στο πρόσωπο της ανθρωπότητας", ενώ η Wall Street μιλά συχνά για την "τράπεζα-τεφλόν", αφού η ιστορία της Goldman Sachs έχει δείξει ότι καμιά κατηγορία δεν "κολλά" πάνω της για καιρό. Εδώ και χρόνια υπάρχουν υποψίες ότι η τράπεζα επιδίδεται σε παράνομο front running (δηλαδή επωφελείται από τις μεγάλες εντολές που διενεργεί για λογαριασμό των πελατών της "παίζοντας" με τα δικά της χρήματα).

Η απώλεια Ανταγωνιστικότητας οφείλεται στην αύξηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας Ευρώ/Δολαρίου

ΠΗΓΗ: CYNICAL

Τα διαγράμματα και τα στοιχεία είναι από την Ετήσια Έκθεση 2010, του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, με τη συμβολή του Ηλία Ιωακείμογλου

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης «Πόσο συνδέεται το μισθολογικό κόστος με την ανταγωνιστικότητα;» είχαμε αφήσει ασχολίαστο ένα σημαντικό ερώτημα σχετικά με το είδος του νομίσματος βάσει του οποίου διεξάγεται το εξαγωγικό εμπόριο και την επίδραση των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Το διεθνές εμπόριο της Ελλάδας (αγαθών και υπηρεσιών) δεν διεξάγεται μόνον με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά με ένα ευρύτερο σύνολο χωρών, εκ των οποίων 35 καλύπτουν το μεγαλύτερο ποσοστό των διεθνών ανταλλαγών της Ελλάδας. Οι εμπορικές συναλλαγές με την ΕΖ μάλιστα καλύπτουν ένα ποσοστό λίγο μεγαλύτερο του 50% του εξωτερικού εμπορίου της Ελλάδας.

Η Ανταγωνιστικότητα δεν αποτελεί αυθύπαρκτο μέγεθος, αλλά αποκτά νόημα μόνο σε σχέση με άλλες χώρες. Επειδή δε ως κύριο νόμισμα διεθνών συναλλαγών χρησιμοποιείται το δολάριο, είναι λογικό να εξετάσουμε πώς αυτό επηρεάζει τις ποσότητες που ορίζουν το μοναδιαίο κόστος εργασίας (μ.κ.ε.) και εξ αυτού την ανταγωνιστικότητα. Το μ.κ.ε. δεν πρέπει να συγκρίνεται με το αντίστοιχο κάποιας μεμονωμένης χώρας, ειδικά της Γερμανίας που είναι και το σύνηθες, αλλά με το σύνολο των χωρών με τις οποίες έχουμε εμπορικές σχέσεις, φυσικά με το ανάλογο στατιστικό βάρος.

KRUGMAN: COMPETITIVENESS- A DANGEROUS OBSESSION

Magazine: Foreign Affairs

Issue: March/April 1994 (volume 73, number 2)

SYNOPSIS: One of the original papers on trade that put Krugman in the Economic spotlight. Talks about unintelligent concern with International Competition.

THE HYPOTHESIS IS WRONG

In June 1993, Jacques Delors made a special presentation to the leaders of the nations of the European Community, meeting in Copenhagen, on the growing problem of European unemployment. Economists who study the European situation were curious to see what Delors, president of the EC Commission, would say. Most of them share more or less the same diagnosis of the European problem: the taxes and regulations imposed by Europe's elaborate welfare states have made employers reluctant to create new jobs, while the relatively generous level of unemployment benefits has made workers unwilling to accept the kinds of low-wage jobs that help keep unemployment comparatively low in the United States. The monetary difficulties associated with preserving the European Monetary System in the face of the costs of German reunification have reinforced this structural problem.

It is a persuasive diagnosis, but a politically explosive one, and everyone wanted to see how Delors would handle it. Would he dare tell European leaders that their efforts to pursue economic justice have produced unemployment as an unintended by-product? Would he admit that the ems could be sustained only at the cost of a recession and face the implications of that admission for European monetary union?