Η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ μπορεί να κριθεί στις επόμενες 45 ημέρες. Του Πάνου Παναγιώτου

ΠΗΓΗ: tvxs.gr
Παν. Παναγιώτου

Μετά από τρεις και πλέον μήνες προεκλογικής περιόδου και ύστερα από δύο εκλογικές αναμετρήσεις οι εκλογές, επιτέλους, ολοκληρώθηκαν. Τα προβλήματα στο διάστημα αυτό, όμως, μεγάλωσαν και μόνο στην αγορά εργασίας προστέθηκαν περίπου 50 χιλιάδες νέοι άνεργοι.

Το δίλημμα ευρώ ή δραχμή απαντήθηκε για άλλη μια φορά, με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων να κλίνουν προς το ενιαίο νόμισμα. Στο δίλημμα, καταγγελία ή αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου η ψήφος μοιράστηκε. Περίπου το 55% των Ελλήνων ψήφισαν για αναδιαπραγμάτευση με το 45% να ψηφίζει καταγγελία.

Τα ποσοστά αυτά είναι τόσο κοντά που μπορούν πολύ εύκολα να εξισωθούν ή και να ανατραπούν προς τη θέση της καταγγελίας. Αυτό, ιδιαίτερα αν η αναδιαπραγμάτευση μείνει στα λόγια και δεν πάρει ποτέ σάρκα και οστά.

Η φαινομενικά αδιάλλακτη θέση της Γερμανίας θα αποτελέσει το μεγαλύτερο πρόβλημα στην όποια προσπάθεια αναδιαπραγμάτευσης. Η σκληρή Γερμανική Κεντρική Τράπεζα και το λόμπι της δεν επιθυμούν να γίνει καμία απολύτως υποχώρηση προς την Ελλάδα ενώ με το 80% των Γερμανών πολιτών να θέλουν τη χώρα έξω απ΄ το ευρώ φαίνεται πολύ δελεαστικό, πολιτικά, για τη Μέρκελ να διατηρήσει τη σκληρή της στάση παρά τις πιέσεις που δέχεται διεθνώς για το αντίθετο.

Το Μετεκλογικό Ιδεολογικό Τοπίο

Πηγή: Μωρίας Εγκώμιον

Σουλτάνης Γρ. 

Ο σχηματισμός κυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, θα διαθέτει βέβαια την τυπική νομιμότητα που προέρχεται από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Εντούτοις, η έλλειψη νομιμοποίησης που ενυπάρχει στη δομή αυτού του ενδεχόμενου κυβερνητικού μορφώματος το καθιστά άκρως βραχύβιο. Η ανατροπή του θα είναι ζήτημα μερικών μηνών. Η μόνη σανίδα σωτηρίας, θα είναι η διάλυση της ευρωζώνης, αν αυτό συμπέσει με την χρεοκοπία της χώρας. Αντίθετα, αν η χρεοκοπία συντελεστεί νωρίτερα, θα σημάνει την τελειωτική ήττα των κομμάτων καρτέλ και των νέων κομμάτων α λα καρτ που φτιάχτηκαν για να περισώσουν το σύστημα. Ακόμη όμως και αν η ευρωζώνη τραβήξει χρονικά, σε μια κατάσταση προθανάτιου σπασμού, και η χρεοκοπία της χώρας αναβληθεί επί αόριστον, η εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου, η πλασματική μείωση του ελλείμματος και η συνεχής διόγκωση του χρέους, θα οδηγήσει σε πλήρη δημοσιονομικό εκτροχιασμό, κατάρρευση των λειτουργιών του κράτους και κοινωνική έκρηξη. 

Γ. Βαρουφάκης: Διαπραγμάτευση ουσίας

Πηγή: Sofokleous 10

του Γ. Βαρουφάκη

Όλοι συμφωνούν. Οι στόχοι του Μνημονίου έχουν αποτύχει ολοκληρωτικά. Την επομένη των εκλογών η νέα κυβέρνηση, όποια και να είναι, θα πρέπει να καλέσει τους ευρωπαίους εταίρους μας σε επαναδιαπραγμάτευση των όρων της δανειακής σύμβασης. Αυτό τουλάχιστον υπόσχονται ότι θα πράξουν οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί, κ.κ. Σαμαράς, Τσίπρας και Βενιζέλος, συνεπικουρούμενοι τουλάχιστον από τον κ. Κουβέλη (αλλά και απότους γερμανικούς Financial Times που προαναγγέλουν ότι και η Ευρώπη είναι έτοιμη για μια τέτοια διαπραγμάτευση). Τα βασικά ερωτήματα που τίθενται αυτομάτως, όπως σε κάθε περίπτωση διαπραγμάτευσης, είναι τα εξής:

(1) Τι θα ζητήσει η νέα κυβέρνηση;

(2) Τι θα προσφέρει ως αντάλλαγμα;

(3) Ποια βήματα θα ανακοινώσει πως θα κάνει στην περίπτωση που δεν προκύψουν κάποια ελάχιστα οφέλη για την χώρα;

(4) Ποια θα είναι αυτά τα ελάχιστα οφέλη που, εφόσον δεν «προκύψουν», η δική μας πλευρά θα προβεί στα βήματα του ερωτήματος (3);

(5) Πως θα προετοιμαστεί η κυβέρνηση για την περίπτωση που αναγκαστεί να κάνει αυτά τα βήματα;

(6) Ποιο γενικότερο πλαίσιο συμφωνίας θα προτείνει που να μεγιστοποιεί τα ερείσματα της χώρας σε όλα τα μήκη και πλάτη της ευρωζώνης, κι έτσι να ενισχύει την διαπραγματευτική της θέση μεσοπρόθεσμα (δεδομένου ότι η διαπραγμάτευση στην ευρωζώνη θα είναι, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, διαρκής);

Eνα όραμα ...''Nα σπάσει ο φαύλος κύκλος ''κατακτώ κάτι λίγο τώρα-το χάνω- και ξανά απ΄την αρχή''- της Αριάδνης Αλαβάνου

'Να σπάσει ο φαύλος κύκλος “κατακτώ κάτι λίγο τώρα- το χάνω- και ξανά απ' την αρχή”'

Γράφει ο Άγγελος Τερζάκης, στο δοκίμιο “Ο Ματωμένος Λυρισμός” (1963), για τη δεκαετία του 1920 :

 ΠΗΓΗ: ΜΑΑ

της Αρ. Αλαβάνου

“Το μέγεθος της εποχής εκείνης είναι κρυφό κι ανυπόκριτο. Σημειώνει μια κρίσιμη στροφή της ελληνικής ζωής από τα έξω στα μέσα. Για πρώτη φορά επικοινωνεί ο τόπος με τα μεγάλα ρεύματα του αιώνα· μέσα στα μουχλιασμένα δημόσια γραφεία στρατολογείται μια νεολαία που θα πιστέψει με πάθος στην κοινωνική δικαιοσύνη, θα στρώσει με τα κορμιά της τους τραγικούς δρόμους της”.

Και στο στοχαστικό άρθρο του “Η Ανώνυμη Ιστορία” (“Το Βήμα” 18/1/1967) για το κλίμα της ίδιας εποχής, με αφορμή την έκδοση του δεύτερου τόμου των Απάντων του Κ. Καρυωτάκη:

”Εμείς ζούσαμε ενδόμυχα, βουβά, την κοσμοθεωρία που είχε γεννηθεί στο ίδιο μαζί μας λίκνο. ... Οι μακριές θεωρίες της προσφυγιάς περνούσαν κάθε μέρα αργά, πένθιμα, έξω από τα θολά τζάμια των καφενείων όπου ξαγρυπνούσαμε σ' ατελείωτες συζητήσεις, πασχίζοντας να βρούμε έναν προσανατολισμό στον κόσμο, ένα έρμα στη ζωή. ... Αναθυμάμαι όχι μόνο τους ποιητές μας. Αναθυμάμαι τους στρατευμένους στην κοινωνική επανάσταση: Ήταν θεωρητικά αισιόδοξοι, ψυχικά όμως, δίχως να το ξέρουν, απεγνωσμένοι της αισιοδοξίας. Δε δίνεις τη ζωή σου, τα νιάτα σου, την υγειά σου, όταν όλα τα βλέπεις ωραία. Χρειάζεται μια τραγική προδιάθεση για να γίνεις παρανάλωμα ενός ονείρου. Και το τραγικό πνεύμα μπορεί να είναι λυτρωμένο, δεν είναι όμως ποτέ μακάριο.

Germany surrenders over eurozone bailout fund

Πηγή: Guardian

by Larry Elliott

If the stories coming out of Los Cabos are correct, the Germans have surrendered. Angela Merkel, it appears, has agreed that Europe's bailout fund should be used to buy up Spanish bonds. This is precisely the show of "shock and awe" that the markets have been demanding, and the immediate response will undoubtedly be positive. All the financial firepower that Europe can muster will be used in an attempt to drive down Spain's borrowing costs from the 7%-plus level they have reached this week.

That, at least, is the talk. It is worth noting from the outset that Europe has failed to deliver on its fine-sounding rhetoric in the past. The detail of this deal may prove less impressive than the behind-the-scenes briefing, in which case the market reaction will be swift and brutal.

But let's assume that this is for real. Why would Germany be prepared to play fast and loose with the tough conditions that Berlin itself insisted on when the European Financial Stability Facility and its successor were created.

The rules say that the bailout funds should not take on the risks associated with buying up the debt of a member country unless it is part of an official European Union-International Monetary Fund programme. Although details are sketchy, this appears to be the sort of no-strings attached deal that Merkel has always steadfastly opposed.

So why is this happening? Not because Germany has come under fire at the G20 summit, although it has. Not because Merkel has changed her mind about the potential costs of such an arrangement for her own taxpayers. Rather, it is because the events of the past few weeks have left Germany with a binary choice: support emergency action to prop up the eurozone's fourth biggest economy or watch monetary union slide into the abyss. Berlin does not want to be blamed for destroying theeuro "project", and recognises that a crisis involving Spain (with Italy waiting in the wings) is of a whole different order or magnitude to one affecting Greece, Portugal and Ireland.

What this means is that European policymakers have decided to take on the bond vigilantes. The hope is that they can drive 10-year Spanish bond yields out of the danger zone, take the pressure off the creaking Spanish banking system, and thus avoid the need for Madrid to seek formal help from the EU and the IMF.

This, for certain, is a high stakes game. Part of Europe's fighting fund has already been spent on bailing out Greece, Portugal and Ireland. Spain has also pledged funds to the EFSF and ESM, and these clearly cannot be spent buying up the country's own debt. The markets might decide that it is worth taking on Europe in the way that George Soros did in 1992, when he saw the pound as ripe for a killing.

That risk is exacerbated by the dire state of the Spanish economy, which is suffering from a long-lasting hangover after the bubble in its construction and property sectors in the years running up to 2007. With a tough austerity programme in place, the economy is still going backwards and house prices have further to fall. A lot further, in all probability. If the gamble fails, Spain will still need a bailout and Europe will have nothing left in the kitty for Italy. But in the circumstances, Merkel and her fellow eurozone leaders may think it is a gamble they have to take.