Tο χρονικό διόγκωσης του δημόσιου χρέους, 1980-2005

ΠΗΓΗ: Καθημερινή 15/12/2005 

Tου Iωαννη Δ. Kαμαρα*

Δεκαετία του 1980: η ρίζα του κακού

H διόγκωση του δημόσιου χρέους ξεκίνησε στη δεκαετία του 1980, επί «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης και υπήρξε ραγδαία. Aπό 28,6% του AEΠ (σε επίπεδο γενικής κυβέρνησης) το έτος 1980 (από τα χαμηλότερα τότε μεταξύ των χωρών-μελών της μετέπειτα E.E.-15 και 10 εκατ. μονάδες χαμηλότερο από τον μέσο όρο των χωρών αυτών) ανήλθε σε 54,7% του AEΠ το 1985. Δηλαδή, σε πέντε μόλις χρόνια, σχεδόν διπλασιάστηκε.

Mετά τη ραγδαία αυτή άνοδο και αφού οι δυσμενείς επιπτώσεις από την υπερχρέωση της χώρας είχαν αρχίσει να γίνονται ορατές (ενδεικτικά: η δαπάνη για πληρωμή τόκων από 2,0% του AEΠ το 1980 είχε ανέλθει στο 4,9% το 1985), η τότε κυβέρνηση αντελήφθη το πρόβλημα που είχε δημιουργήσει, αλλά δεν το ομολόγησε. Περίμενε πρώτα να κερδίσει τις εκλογές του 1985 και αμέσως μετά αποφάσισε να ασκήσει περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, με αποτέλεσμα να μειωθεί ο ξέφρενος ρυθμός διόγκωσης του δημόσιου χρέους, κατά την επόμενη τετραετία. Eν συνεχεία όμως, λόγω των εκλογών του 1989, η περιοριστική πολιτική ανεστάλη (γνωστό το «Tσοβόλα δώσ' τα όλα») και το δημόσιο χρέος εκτινάχτηκε στο 80,7% του AEΠ το έτος 1990. (Aν και, όπως απεδείχθη αργότερα, το ποσοστό αυτό ήταν πλασματικό.)

Οι συνέπειες της παύσης πληρωμών και η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας

ΠΗΓΗ: Δρόμος τ Αριστεράς

Του Γιώργου Τοζίδη

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, που, στην παρούσα φάση της, εκδηλώνεται στη χώρα μας με την κρίση του δημόσιου χρέους, δίνει την ευκαιρία για τη διαμόρφωση εναλλακτικών σχεδίων, ανταγωνιστικών στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και των ντόπιων και ξένων εκπροσώπων του. Δεν είναι τυχαίο ότι από την πρώτη στιγμή παρουσιάστηκε ως μονόδρομος η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ και απορρίφθηκαν οι όποιες άλλες προτάσεις. Ιδιαίτερα τα πυρά τους συγκεντρώνει το σχέδιο για την παύση πληρωμών και την αναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους.

Συμπυκνώνοντας την επιχειρηματολογία τους, ο υπουργός οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου αναφέρει στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στις 30.5.2010: «Μια αναδιαπραγμάτευση θα ήταν καταστροφική για την αξιοπιστία της χώρας. Θα οδηγούσε σε ουσιαστική περιθωριοποίηση της χώρας από τις αγορές κεφαλαίων, σε αναγκαστικά ακόμη μεγαλύτερες περικοπές και μεγαλύτερη ύφεση – μια κατάσταση που μόνο τους πλουσιότερους και τα μεγάλα κεφάλαια δεν θα έπληττε, αλλά θα έπληττε πολύ το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών και τους πλέον ευάλωτους». Ποια είναι όμως η εμπειρία των χωρών που, από τον 19ο αιώνα μέχρι πρόσφατα, προχώρησαν σε παύση πληρωμών;

Έκκληση για το διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς

            Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έχει σαρωτικές επιπτώσεις σ’ όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Στην οικονομία, στην πολιτική, στον πολιτισμό, στη συνείδηση. Η βίαιη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων η κατάργηση κοινωνικών δικαιωμάτων και η ματαίωση των ονείρων και των προοπτικών της νεολαίας δεν είναι συγκυριακές επιλογές, όπως υποστηρίζει η κηδεμονευόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά οργανωμένοι τρόποι μόνιμης υποβάθμισης της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας.

            Σ’ αυτό το συνεχώς αυξανόμενο κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας η Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, οφείλει να αρθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων και να ανταποκριθεί στις ανάγκες των εργαζομένων. Ανάμεσα στους πολιτικούς χώρους της Αριστεράς υπάρχουν αναμφισβήτητες διαφορές, όπως, για παράδειγμα αυτές που αφορούν τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, αλλά και οι σχετικές με τον τρόπο μετάβασης στο σοσιαλισμό, το περιεχόμενο και τη μορφή που αυτός θα έχει τον 21^ο αιώνα –ζήτημα που οπωσδήποτε πρέπει να διερευνηθεί και να συζητηθεί με συντροφικό τρόπο, σε μια περίοδο μάλιστα που η δομική κρίση του καπιταλισμού θέτει ‘επί τάπητος’ το στρατηγικό στόχο της σοσιαλιστικής εναλλακτικής. Σήμερα όμως αυτές οι υπαρκτές διαφορές γίνονται συχνά τροχοπέδη, στην πραγματική ανάγκη οργανωμένης αντίστασης του εργαζόμενου λαού απέναντι στην πιο αντιδραστική, αντιλαϊκή, ταξική πολιτική που γνώρισε η χώρα μας, τουλάχιστον στην εποχή της λεγόμενης «μεταπολίτευσης». Είναι ιστορικό καθήκον όλων των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, ανεξαρτήτως του ειδικού τους βάρους, να βρουν εκείνα τα ζητήματα –και είναι πολλά- που μπορούν να οδηγήσουν σε ενότητα δράσης, ανταποκρινόμενα στις διαθέσεις των εργαζόμενων στρωμάτων, των ανέργων και της νεολαίας για συσπείρωση των δυνάμεων του κινήματος. 

Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας για το χρέος της

Πηγή: sofokleous10

του Π. Παναγιώτου

Μετά την κατάρρευση της Ισλανδικής τράπεζας Icesaveτον Οκτώβριο του 2008, η Ισλανδική κυβέρνηση βρήκε έναν πρωτότυπο τρόπο για να σταματήσει ένα εκκολαπτόμενο σχέδιο αποζημίωσης της Βρετανίας και της Ολλανδίας, πραγματοποιώντας ‘χρηματοπιστωτικό δημοψήφισμα’, στο οποίο έθεσε στο λαό της χώρας το εξής, ‘δύσκολο’, δίλλημα: ‘να χρεωθείτε προκειμένου να πληρωθεί η αποζημίωση ή όχι;’  Το προφανές αποτέλεσμα της κάλπης ήταν ένα βροντερό ‘όχι’ καθώς η συλλογιστική διαδρομή που ακολούθησε ο λαός προκειμένου να αποφασίσει θετικά ή αρνητικά στηρίχτηκε στην οργή του για την κρίση, την οποία ‘θα πρέπει να πληρώσουν οι τραπεζίτες’, αδιαφορώντας για τις οικονομικές, εμπορικές, πολιτικές και διπλωματικές επιπλοκές και συνέπειες που μπορούσε να επιφέρει μία τέτοια απόφαση.

Η κυβέρνηση θα έπρεπε να μας ευγνωμονεί αντί να μας κυνηγάει

πηγή: enet
 5//2010

Συνέντευξη του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Γ.Κασιμάτη,
στη Βάνα Φωτοπούλου

«Η κυβέρνηση αντί να μας κυνηγάει θα έπρεπε να μας ευγνωμονεί». Ο ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Γ. Κασιμάτης, επί πολλά χρόνια νομικός σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου και σήμερα αρχιτέκτονας των δικαστικών προσφυγών απέναντι στην «κατοχή» του Μνημονίου, καλεί την κυβέρνηση να ορθώσει ανάστημα. «Δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει το ΔΝΤ», τονίζει σε συνέντευξή του στην «Ε».

Αναφερόμενος στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση όφειλε να θέσει ευθαρσώς ζήτημα παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. «Αυτό είναι», προσθέτει, «και το κύριο πολιτικό μήνυμα που πρέπει να δοθεί προς την Ε.Ε.». Ο καθηγητής προαναγγέλλει ομαδικές αγωγές στα διοικητικά δικαστήρια, αιτήσεις ακύρωσης στο ΣτΕ και, σε περίπτωση που δεν υπάρξει δικαίωση από την ελληνική Δικαιοσύνη, προσφυγή στο Δικαστήριο του Στρασβούργου. Αποκαλύπτει ότι μελετάται και η υποβολή ερωτήματος στο Συμβούλιο της Ευρώπης και την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ηγείστε επιτροπής νομικών για την τεκμηρίωση των προσφυγών που θα κατατεθούν στη Δικαιοσύνη κατά των μέτρων σε Εργασιακό και Ασφαλιστικό που λαμβάνονται σε εφαρμογή του Μνημονίου. Ποιες είναι οι κραυγαλέες αντισυνταγματικότητες που εντοπίζετε;

Aκόμα και εκτός ευρωζώνης βλέπει την Ελλάδα η Αμερική

Πηγή:Σοφοκλέους 10
 5 /7/2010

Απώλεια του γεωπολιτικού της ρόλου στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, σενάρια ολοκληρωτικής κατάρρευσης πολιτικού ελέγχου και κοινωνικής έξαρσης της βίας, σταδιακή αποσύνδεση από της μεγάλες(σ.σ. προστάτιδες δυνάμεις δυνάμεις βλέπε Αμερική), πολιτική αποσταθεροποίηση σε σημαντικό βαθμό, και έξοδο από την ευρωζώνη είναι μερικές από τις εκτιμήσεις -πλέον απαισιόδοξες προβλέψεις για την Ελλάδα των «ειδικών» του stratfor, οι οποίοι επισημαίνουν ότι τα τρία επόμενα χρόνια θα είναι καθοριστικά για την σύγχρονη μετεπαναστατική από συστάσεως του ελληνικού κράτους ιστορία της χώρας.

Σύμφωνα με την δεκασέλιδη ανάλυση, κάνοντας focus στα συμπεράσματα, σύμφωνα με τους αναλυτές του Stratfor, υποβαθμίστηκε ο ρόλος της Ελλάδας ως στρατηγικός σύμμαχος στα Βαλκάνια, με την αλλαγή της πολιτικής γεωγραφίας της περιοχής μετά τον πόλεμο στα Βαλκάνια(το 1993), μια απώλεια που όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει το Αμερικανικό ινστιτούτο ήταν ορατή σε όλους πέρα από την ίδια της Ελλάδα, με αποτέλεσμα η Αθήνα, «αρνούμενη να αποδεχτεί την πραγματικότητα, έκανε τα πάντα να διατηρήσει την θέση της, δανειζόμενη αφενός τεράστια ποσά για εκσυγχρονισμένους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και δίνοντας αφετέρου λανθασμένα στοιχεία για να μπει στην ευρωζώνη».