Η χούντα της τρόικας

Πηγή: ΑΥΓΗ  (29-6-2010)

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό: Έχουμε δημοκρατία αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα;Ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας, κυβερνά η κυβέρνηση που εκλέξαμε, νομοθετεί η Βουλή που αναδείξαμε; Η απάντηση, όσο ευρύς και Ευρωπαίος κι αν θέλει να είναι κανείς, δεν μπορεί παρά να είναι ένα ξεκομμένο όχι. Ή ένα πιο ευγενικό όχι ακριβώς, αν είσαι τέλος πάντων ανανεωτικός. Κι αυτό το υποτιμημένο εκ των πραγμάτων πρόβλημα δημοκρατίας είναι μείζον, τεράστιο, πρωταρχικό.

Αν το καλοσκεφτείτε, αυτό που έγινε πριν από τα μέτρα εξαθλίωσης ήταν η εγκαθίδρυση του νέου καθεστώτος που ανέλαβε να τα επιβάλει. Ενός καθεστώτος που η εξουσία του όχι μόνο δεν υπόκειται στον έλεγχο της Βουλής, αλλά ίσα-ίσα έχει υποτάξει στον δικό του έλεγχο τα πάντα και φυσικά τη Βουλή. Όπως κάθε δικτατορία που σέβεται τον εαυτό της και τον ρόλο της, δηλαδή, και που εγκαθιδρύεται για να κάνει τη βρώμικη δουλειά χωρίς τον φόβο του πολιτικού κόστους.

Υπερβολή; Να το πείτε στη Βάσω, που εξηγούσε πριν από λίγες μέρες στους βουλευτές του κόμματός της ότι δεν έχει καμιά δουλειά η Βουλή να κυρώνει τις συμβάσεις που συνάπτει ο Παπακωνσταντίνου -με την τρόικα πίσω του, εννοείται. Στον Λοβέρδο, που θρηνεί δημοσίως ότι τον έχει πιάσει από τον λαιμό η πανίσχυρη τρόικα. Στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που έστω αργά ανακάλυψαν ότι με το Μνημόνιο σακάτεψαν τη δημοκρατία. Στον Παπανδρέου, τέλος, που δηλώνει πρωθυπουργός μειωμένης κυριαρχίας.

Στο "κόκκινο'' δάνεια και κάρτες

Πηγή: Έθνος
της Εφης Καραγεώργου

Στα 23 δισ. ευρώ υπολογίζονται οι «κόκκινες» οφειλές, με τα νοικοκυριά να μην πληρώνουν δάνεια ύψους 12 δισ. ευρώ, ενώ άλλα 11 δισ. ευρώ είναι τα καθυστερούμενα επιχειρηματικά δάνεια.

Την ίδια ώρα, ουρές σχηματίζονται στις τράπεζες από δανειολήπτες που ζητούν ρυθμίσεις στις οφειλές τους για να μη βρεθούν στο «κόκκινο». Και είναι χαρακτηριστικό ότι το 10% όσων αποπληρώνουν στεγαστικά δάνεια έχουν ζητήσει ρύθμιση του δανείου τους, ενώ το ποσοστό είναι πολύ υψηλότερο στα καταναλωτικά και τις πιστωτικές κάρτες, καθώς φτάνει στο 20%.

Τα στοιχεία που έχουν στη διάθεσή τους οι τράπεζες αποτυπώνουν τη δραματική εικόνα που επικρατεί σήμερα για εκατοντάδες χιλιάδες δανειολήπτες, οι οποίοι βρίσκονται σε οικονομικό αδιέξοδο και αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις τους στις τράπεζες.

Σύμφωνα και με μελέτη της Ελληνικής Ενωσης Τραπεζών (και με βάση τα στοιχεία των ερευνών που διεξήγαγε η Τράπεζα της Ελλάδος) προκύπτει ότι: Το 20% των δανεισμένων νοικοκυριών, ποσοστό που αντιστοιχεί σε 480.000 νοικοκυριά, καθυστερεί να πληρώσει τις υποχρεώσεις του από 1 μέχρι και πάνω από 3 μήνες. Σ’ αυτά θα πρέπει να προστεθούν και άλλα 41.000 νοικοκυριά που έχουν σταματήσει να πληρώνουν για διάστημα πάνω από 9 μήνες.

Η πολιτική κρίση μπελάς η ευκαιρία;

Του Ρούντι Ρινάλντι.
απο το ΔΡΟΜΟ

Μπροστά στα μάτια μας ξετυλίγεται η μεγαλύτερη και βαθύτερη πολιτική κρίση από την εποχή της Μεταπολίτευσης (1974). Η συνάντηση της οικονομικής κρίσης με την πολιτική και ιδεολογική κρίση μας οδηγεί σε μια συνολικότερη κρίση, σε μια οργανική κρίση. Ή διαφορετικά σε μια κρίση ηγεμονίας συνολικά της αστικής κυριαρχίας στη χώρα μας.

Σε όλα τα εγχειρίδια που αναφέρονται στην πολιτική επιστήμη θα διαβάσουμε πως η οικονομική κρίση δεν οδηγεί αυτόματα σε πολιτική κρίση, πως η πολιτική κρίση δεν γεννά αυτόματα επαναστατικές καταστάσεις, πως υπάρχουν τύποι και βαθμίδες εκδήλωσης της πολιτικής κρίσης. Επίσης θα διαβάσουμε πως η πολιτική κρίση δεν ταυτίζεται με την κρίση των θεσμών, ούτε με την κρίση του πολιτικού συστήματος.

Η πολιτική κρίση –στις ήπιες εκδοχές της, αν επιτρέπεται αυτός ο χαρακτηρισμός- μπορεί να πάρει τη μορφή κρίσης του συστήματος διακυβέρνησης, π.χ. του δικομματισμού, αλλά όχι συνολικά του πολιτικού συστήματος. Μπορεί να πάρει τη μορφή μια οξύτατης διαμάχης στους κόλπους αστικών μερίδων, αλλά να μην αγκαλιάσει μεγάλα τμήματα υποτελών – κυριαρχούμενων τάξεων και στρωμάτων. Στην περίπτωση αυτή, ο κρατικός μηχανισμός μπορεί να κλυδωνιστεί ή και να τροποποιηθεί σε πλευρές του, αλλά το σύστημα να μην κλυδωνιστεί. Στις ήπιες ακόμη μορφές μπορεί να περιληφθεί και η κρίση εκπροσώπησης, μια διάρρηξη των πελατειακών σχέσεων των μεγάλων διαταξικών κομμάτων εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση, ένας σημαντικός παράγοντας για την εκτίμηση του βάθους μιας πολιτικής κρίσης είναι ο βαθμός εμπλοκής και η ενεργητικότητα της εμπλοκής των κυριαρχούμενων τάξεων και στρωμάτων.

Bάζουν μαχαίρι στις κοινοτικές επιδοτήσεις

Του Γιάννη Αγγέλη
απο capital.gr

Νέα έκπληξη σήμερα από την Κομισιόν. Προτείνει τη διακοπή της εκταμίευσης των κοινοτικών επιδοτήσεων που αφορούν σε επιχορηγήσεις για αγρότες, ψαράδες και κατοίκους περιφερειών με χαμηλό κατά κεφαλή εισόδημα (π.χ. Ηπειρος, Μακεδονία, κ.λπ.) για τις χώρες που δεν τηρούν τον κανόνα περιορισμού ελλειμμάτων και χρέους κάτω από τα όρια του 3% και 60% του ΑΕΠ αντίστοιχα.

Η συγκεκριμένη πρόταση περιέχεται στο κείμενο που συζητάει σήμερα το Κολέγιο των Επιτρόπων για να ενσωματωθεί στο σχέδιο οικονομικής διακυβέρνησης της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης που θα καταθέσει τον Οκτώβριο η ομάδα εργασίας του προέδρου της Ε.Ε. Χέρμαν Βαν Ρόμπόϊ.

Rubini:Τι σήμερα τι αύριο τι τώρα....

Πηγή: sofokleous10
30 /6/ 2010

Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε ότι η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει απλά μια κρίση ρευστότητας. Αντιμετωπίζει κρίση φερεγγυότητας. Οι οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης υποβάθμισαν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα στην κατηγορία των 'σκουπιδιών', ενώ τα σπρεντ χτύπησαν την περασμένη βδομάδα νέα υψηλά. Το πακέτο διάσωσης ύψους 110 δις ευρώ της Ε.Ε. και του ΔΝΤ μόνο καθυστερεί την αναπόφευκτη στάση πληρωμών και, το χειρότερο, διακινδυνεύει να την κάνει ανεξέλεγκτη. Απαιτείται τώρα μια εύτακτη αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου χρέους.

Τα μέτρα λιτότητας που αναγκάστηκε να προωθήσει η Ελλάδα προκειμένου να της χορηγηθούν τα ευρωπαϊκά κεφάλαια διάσωσης απαιτούν μια δρακόντεια δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 10% του ΑΕΠ. Όμως η πολιτική αυτή θα παρατείνει την ύφεση και θα την αφήσει τη χώρα, το 2016, με ένα δημόσιο χρέος που θα φτάνει στο 148% του ΑΕΠ. Με τέτοια επίπεδα χρέους, ακόμα και μια μικρή οικονομική αντιξοότητα θα αρκεί για να την οδηγήσει σε νέα κρίση χρέους. Και τότε μπορεί να απαιτηθούν νέα δρακόντεια μέτρα λιτότητας – όπως συμφώνησαν το Σαββατοκύριακο οι G20 για τη σταθεροποίηση της αναλογίας του χρέους προς το ΑΕΠ των προηγμένων οικονομιών ως το 2016. Αλλά για την Ελλάδα αυτή η σταθεροποίηση θα αφορά επίπεδα δημόσιου χρέους που δεν θα είναι πια βιώσιμα.

Ποιός θα πάει στο ραντεβού της ιστορίας;

Του Νίκου Γαλάνη
Πηγή: ΔΡΟΜΟΣ

Η Αριστερά μοιάζει να κοιτάει τον «κόσμο» της και όχι τον κόσμο, να δικαιώνεται στα γραφεία της και όχι στα πεδία των συσχετισμών. Ζούμε σε ένα νέο πολιτικό σύστημα, σε ένα νέο «κράτος»-καθεστώς. Ένα άγρια νεοφιλελεύθερο κατοχικό καθεστώς, το οποίο δρα για λογαριασμό κυρίως ξένων αλλά και ντόπιων τραπεζικών συμφερόντων.

Πριν από 163 χρόνια ακριβώς ο Μαρξ γράφει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο με την αγαπημένη σε εκατομμύρια κομμουνιστές και αριστερούς ανθρώπους φράση του: «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού». Είναι η αρχή της Άνοιξης των λαών.

Σήμερα, στην εποχή του άγριου ανταγωνισμού, της πολιτιστικής φτώχειας και ολοκληρωτικής εμπορευματοποίησης, της χρεοκοπίας δογμάτων, «ιδεών» και επαναστάσεων, στην εποχή της γενικής κρίσης, ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον κόσμο, το φάντασμα του Μαρξ. Και ενώ οι αστοί πολιτικοί, επιστήμονες, οικονομολόγοι που τον έχουν σκοτώσει πολλές φορές, τώρα τον επαναφέρουν ένοχα, τον ανακαλύπτουν ξανά, οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές, οι αριστεροί μοιάζουν να τον απομακρύνουν, να τον φοβούνται, να τον αντιμετωπίζουν σαν ένα φάντασμα σε ένα κακό τους όνειρο.

H τρίτη παγκόσμια ύφεση ειναι εδω

Πολ Κρούγκμαν
Πηγή: Βημα online 30/6/2010

Η οικονομική ύφεση (recession) είναι σύνηθες φαινόμενο, ενώ η μακροχρόνια ύφεση (depression)- το λεγόμενο και «κραχ»- πολύ σπάνιο. Εξ όσων γνωρίζω, υπήρξαν μόνο δύο εποχές στην οικονομική ιστορία που περιγράφηκαν ευρέως ως Μεγάλες Υφέσεις: τα έτη αποπληθωρισμού και αστάθειας που ακολούθησαν τον χρηματιστηριακό πανικό του 1873, και η μαζική ανεργία που ακολούθησε τη χρηματοοικονομική κρίση της περιόδου 1929-1931.

Ούτε η Μακρά Υφεση του 19ου αιώνα, ούτε η Μεγάλη Υφεση του 20ού ήταν εποχές συνεχούς οικονομικής συρρίκνωσης- αντιθέτως, αμφότερες περιελάμβαναν περιόδους ανάπτυξης της οικονομίας. Και εκείνα όμως τα «επεισόδια βελτίωσης» δεν ήταν αρκετά για να εξισορροπήσουν την καταστροφή από την αρχική «βουτιά». Γρήγορα τα ακολούθησαν οικονομικές υποτροπές.