Ο δείκτης του χάμπουργκερ

Το κόστος ενός Big Mac σε 120 χώρες δείχνει τη δίκαιη τιμή του νομίσματος Πηγή: Καθημερινή The Economist Ερωτηθέντες οι αξιωματούχοι στη Δύση πώς προτίθενται να παραγάγουν ανάπτυξη από τις υποτονικές οικονομίες τους, οι περισσότεροι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην αύξηση των εξαγωγών. Η έμφαση αυτή καθιστά τις συναλλαγματικές ισοτιμίες ιδιαιτέρως ευαίσθητο θέμα. Το εξασθενημένο νόμισμα βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα μιας χώρας καθιστώντας φθηνότερες τις εξαγωγές. Ενθαρρύνει επίσης τους εγχώριους καταναλωτές να στραφούν από τα ακριβά εισαγόμενα στα εγχώρια αγαθά. Η κατάταξη συναλλαγματικών ισοτιμιών του Economist, ο δείκτης Big Mac, δείχνει ότι τα νομίσματα συνεχίζουν να είναι φθηνά στον αναπτυσσόμενο κόσμο, αλλά το ευρώ παραμένει υπερτιμημένο. Ο δείκτης αυτός είναι μια ανάλαφρη προσπάθεια να υπολογίσουμε πόσο απέχουν τα νομίσματα από την ορθή αξία τους. Στηρίζεται στην ισοτιμία αγοραστικής δύναμης (ΡΡΡ), σύμφωνα με την οποία, σε βάθος χρόνου, οι ισοτιμίες πρέπει να μετατρέπονται έτσι ώστε να εξισώνουν την τιμή ενός ταυτόσημου καλαθιού αγαθών ανάμεσα σε δύο χώρες. Το καλάθι μας αποτελείται από ένα και μόνο αγαθό, το χάμπουργκερ Big Mac, που παράγεται σχεδόν σε 120 χώρες. Το βαρόμετρο της ορθής αξίας είναι η ισοτιμία βάσει της οποίας το χάμπουργκερ κοστίζει το ίδιο στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση «καταναλώνει» τους πολίτες της

Πηγή: Ποντίκι (25-7-2010)

Του Δημήτρη Καζάκη

Δεν υπάρχει αντεργατικό και αντικοινωνικό μέτρο, από την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση του οκταώρου μέχρι τους «απασχολήσιμους» και την επίθεση κατά της κοινωνικής ασφάλισης, από τη συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών του κράτους μέχρι το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων και υπηρεσιών, από το χτύπημα της εργατικής νομοθεσίας μέχρι την υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων και των κατακτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων, που πίσω του να μη βρίσκονταισυγκεκριμένες κατευθύνσεις και οδηγίες της Ε.Ε.

Το πλαίσιο της Ε.Ε. είναι απαγορευτικό ακόμη και για μέτρα στοιχειώδους ανακούφισης υπέρ των εργαζομένων. Ιδίως σήμερα, μέσα σε συνθήκες έντασης των πολιτικών λιτότητας και δραστικών περικοπών των κοινωνικών δαπανών σε ολόκληρη την Ε.Ε., προκειμένου να στηριχθούν και να διασωθούν οι τράπεζες. Για παράδειγμα, η παραμικρή ουσιαστική αύξηση των μισθών και συντάξεων είναι αδιανόητη στο πλαίσιο του «συμφώνου σταθερότητας» και του «ισχυρού νομίσματος», του ευρώ, το οποίο προϋποθέτει μια διαρκή συρρίκνωση του «εργατικού κόστους». Ακόμη και οι πιο στοιχειώδεις, περιθωριακές βελτιώσεις της ζωής των πιο καταπονημένων λαϊκών στρωμάτων, η ίδια η έννοια κάποιου είδους δικαιοσύνης στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα της χώρας, είναι παντελώς ασυμβίβαστες με το καθεστώς της Ε.Ε. και του «ισχυρού» ευρώ.

Ο «μονόδρομος» και η καταστροφολογία για την έξοδο από την Ε.Ε.

Πηγή: Ελευθεροτυπία

του Τάκη Φωτόπουλου

Ενώ η κοινοβουλευτική χούντα -που ξεπέρασε κάθε προηγούμενη στην εξαπάτηση του ελληνικού λαού- επιβεβαιώνει παραπέρα τον χουντικό χαρακτήρα της με επιστρατεύσεις απεργών (που επικροτεί και η «δημοκρατική» Ε.Ε.!), γίνεται φανερό ότι ο δήθεν «μονόδρομος» των ληστρικών μέτρων, τα οποία οδηγούν σε μαζική ανεργία και φτώχεια μεγάλα λαϊκά στρώματα, δεν στηρίζεται μόνο από τις ίδιες τις ελίτ και τα ΜΜΕ που ελέγχουν.

Ακόμη σημαντικότερο είναι ότι, ουσιαστικά, στηρίζεται και από μεγάλο τμήμα της «αριστερής» διανόησης και συνακόλουθα της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν τμήμα της αντισυστημικής Αριστεράς (π.χ. «Πρωτοβουλία αριστερών οικονομολόγων», «Αριστερό Βήμα Διαλόγου» κ.λπ.) υποστηρίζει διάφορα εναλλακτικά μέτρα, τα οποία έρχονται σε πλήρη αντίφαση με τον θεμελιακό νόμο της Ε.Ε. για την «απελευθέρωση» των αγορών κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών (οι γνωστές «4 ελευθερίες»), τα οποία όμως -εφ' όσον δεν θέτει θέμα εξόδου από την Ε.Ε., που αποτελεί προϋπόθεση για την εφαρμογή τους- αποτελούν απλώς ευχολόγια! Αντίστοιχα ισχύουν για τις προτάσεις άλλων τμημάτων της αντισυστημικής Αριστεράς για έξοδο από την Ε.Ε. σε συνάρτηση με την «αντικαπιταλιστική αποδέσμευση», που ουσιαστικά παραπέμπουν το επιτακτικό αίτημα για την ανατροπή των καταστροφικών μέτρων, καθώς και της χούντας των ανδρεικέλων της τρόικας, στις ελληνικές καλένδες. Ομως, το αίτημα για μονομερή έξοδο από την Ε.Ε. δεν είναι μόνο αναγκαία και επαρκής συνθήκη για την ανατροπή των ληστρικών μέτρων, αλλά -το κυριότερο- και προϋπόθεση για τη διέξοδο από τη χρόνια δομική κρίση της ελληνικής οικονομίας που δημιούργησε η μεταπολεμική υιοθέτηση του εξωστρεφούς αναπτυξιακού μοντέλου από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, και η μεταπολιτευτική θεσμοθέτησή του με την ένταξή μας στην ΕΟΚ/Ε.Ε. 1

Εν αναμονή του θαύματος

Πηγή: Καθημερινή (29/7/2010)

Του Κωστα Ιορδανιδη

Για πρώτη φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, η χώρα απέκτησε κυβέρνηση φιλελευθέρων αντιλήψεων της πλέον προωθημένης ή ακραίας μορφής. Ούτε η μέντωρ του νεοφιλευθερισμού σε επίπεδο παγκόσμιο, η πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας κ. Μάργκαρετ Θάτσερ, δεν απετόλμησε τόσο δραστικές αλλαγές, σε τόσο σύντομο διάστημα, όσο ο Eλλην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κ. Γιώργος Παπανδρέου και το υπουργικό συμβούλιό του.

Εντυπωσιακή υπήρξε και η ταχύτης αποδεσμεύσεως της κυβερνήσεως του κ. Γ. Παπανδρέου από την δουλεία της αντιλήψεως περί πολιτικού κόστους. Από την ανοχή προς τους απεργούς της COSCO ή τους ναυτεργάτες στον Πειραιά, στην πολιτική επιστράτευση των ιδιοκτητών φορτηγών και βυτιοφόρων, ελάχιστος είναι ο χρόνος που έχει μεσολαβήσει.

Στη μεταπολιτευτική περίοδο, υποτίθεται ότι το κόμμα προαγωγής φιλελευθέρων αντιλήψεων ήταν η Νέα Δημοκρατία, αλλά με εξαίρεση την τριετή και άκαρπη πρωθυπουργία του κ. Κ. Μητσοτάκη, η συντηρητική παράταξη ουδέποτε συμφιλιώθηκε με τον φιλελευθερισμό.