ΠΗΓΗ: ΕΠΟΧΗ
Mε βάση τα ερωτήματα που έθεσε η «Εποχή» την προηγούμενη εβδομάδα στον Ν. Σεβαστάκη (τα υπενθυμίζω εν τάχει: γιατί η κρίση έγινε κρίση της Αριστεράς; Είναι ανυπέρβλητες οι ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς; Ευνοούν οι συνθήκες μια νέα σύνθεση τύπου ΣΥΡΙΖΑ;) επέλεξα με το κείμενο αυτό μια συνέντευξη στον εαυτό μου. Άλλωστε, και οι μονόλογοι αποτελούν ένα είδος διαλόγου, συχνά πιο παραγωγικού, μια και δεν υπάρχει πρόβλημα κώδικα επικοινωνίας. Κατά κανόνα συμφωνούμε τουλάχιστον με τον εαυτό μας ως προς το τι αυτός εννοεί.
Του
Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Με το πλεονέκτημα του «άστεγου» αριστερού (αυτό, στην παρούσα συγκυρία, έχει γίνει ένα είδος πλεονεκτήματος, αν κι έχω υπάρξει «στεγασμένος» για πολλά χρόνια) καταθέτω εκ προοιμίου τη θεμελιώδη απαισιοδοξία μου. Απαισιοδοξία και στη σκέψη και στην πράξη. Στον αντίποδα αυτού που συνιστούσε ο Γκράμσι ως οδηγό επιβίωσης ριζοσπαστών. Η διαίσθησή μου είναι ότι θα ζήσουμε ήττα ιστορικών διαστάσεων. Ίσως σημαντικότερη από το σοκ του 1989 και τον διασυρμό της κομμουνιστικής επαγγελίας. Αλλά οι διαισθήσεις, ευτυχώς, συχνά διαψεύδονται.