του Ν. Κοτζιά
Πίσω από το καράβι με το οποίο ταξιδεύουμε όλοι μαζί και λέγεται ελληνικό δημόσιο χρέος, κρύβονται δύο θεμελιακά ζητήματα διαφοροποίησης.
Το πρώτο αφορά στο ποιος πραγματικά ευθύνεται για αυτό το χρέος, και το δεύτερο στο ποιος πραγματικά το πληρώνει. Αν και κατά πόσο συμμετέχουν όλοι στην αποπληρωμή του. Εάν εξετάσει κανείς με προσοχή τα πραγματικά γεγονότα και αναζητήσει το ποιος εκμεταλλεύεται ποιον σε συνθήκες χρέους, τότε πιθανόν η αλήθεια να τον τρομάξει. Θα τη συνοψίσω σε μία φράση: εκείνοι που ευθύνονται στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό για την κρίση, είναι εκείνοι που κερδίζουν τα μέγιστα απ' αυτήν.
Επί παραδείγματι, στους πολιτικούς καταγράφω το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να εμφανίζονται στις οθόνες και τον διεθνή τύπο εκείνα τα άτομα που είχαν την πρώτη ευθύνη για την οικονομική πολιτική τα τελευταία χρόνια. Σε αυτά συμπεριλαμβάνω υπουργούς Οικονομικών, αλλά και τους προέδρους μεγάλων τραπεζών, του Συμβουλίου των Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Οικονομικών, όλων εκείνων που ήταν κατά το νόμο οι «ειδικοί αναλυτές και χειριστές» της οικονομίας και είχαν για δεκαετίες την πρώτη ευθύνη για την πορεία της. Το ίδιο ισχύει και για εκείνους τους μεγαλοεπιχειρηματίες που διαπλεκόμενοι σφράγισαν την πολιτική σκηνή των τελευταίων ετών και επέβαλαν τα συμφέροντά τους ως εθνική οικονομική πολιτική. Κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει και σήμερα. Δεν μπορεί, με άλλα λόγια, όλοι αυτοί οι οποίοι έχουν την πρώτη ευθύνη για την κατάντια των οικονομικών της χώρας να προβάλλονται σήμερα ως οι νέοι προφήτες και σωτήρες της. Χωρίς, μάλιστα, να εξηγούν αυτοκριτικά τα όσα έπραξαν τα τελευταία χρόνια.