ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη
Το σύστημα συνδέει την απελπισία με το λυτρωτικό Καλό. Συνδέει τη χαρά, το αλληλέγγυο δέσιμο των ανθρώπων, με το Κακό. Τα βάσανα, η αγωνία, ο τρόμος είναι τα εργαλεία της επουράνιας βασιλείας, της Αρετής. Οι σχέσεις των ανθρώπων, η πολιτική σκέψη, η μέριμνα, η τρυφερότητα είναι ο δρόμος της ύφεσης, της συντεχνίας, της αμαρτάνουσας λαϊκιστικής αριστεράς. Τα πρώτα μπορείς να τα εμπιστεύεσαι, αφού το Καλό είναι δυσάρεστο, τα δεύτερα μην τα πιστεύεις, αφού το κρισιακό Κακό πάντα χάιδευε αυτιά.
Το διαπαραταξιακό σύστημα κάνει λογικά και ηθικά άλματα, οργανώνει την ενάρετη ζούγκλα. Σπάει το κρύσταλλο, συνδέει καλώδια, κλέβει το αυτοκίνητο. Περίπου εκεί θεμελιώνονται οι αντιαριστερές αθλοπαιδιές, η καταδιωκτική απονομιμοποίηση της αριστεράς. Απ' τους τσιριγμούς του Άδωνη μέχρι τον νοήμονα σκοταδισμό του Ράμφου, όλα κινούνται στην άρση μιας σχετικά ομαλής πολιτικής, αστικής συνθήκης των 35 τελευταίων χρόνων.