Oι πολυεθνικές φεύγουν,οι Έλληνες εκβιάζουν

πηγή: enet 25/7/2010
του Β.Γεώργα

ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, ΚΑΘΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΓΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΤΟ ΚΥΜΑ ΦΥΓΗΣ

ΤΑ ΑΠΟΝΕΡΑ των σκληρών κυβερνητικών μέτρων που επέβαλε το ΔΝΤ για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας, με κυρίαρχο αυτό της υπερφορολόγησης πολιτών και επιχειρήσεων, προκαλούν πλέον αλλεπάλληλα κύματα άμεσων ξένων... αποχωρήσεων πολυεθνικών ομίλων από τη χώρα, σε μια περίοδο μάλιστα που η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ το ξένο κεφάλαιο αλλά και τις θέσεις εργασίας που χάνονται κατά χιλιάδες.

Οι επαναλαμβανόμενες απειλές επιφανών ελλήνων επιχειρηματιών ότι «θα τα μαζέψουν να φύγουν από την Ελλάδα», σε συνδυασμό με τα τελευταία ηχηρά κρούσματα στο λιανεμπόριο με πρωταγωνιστές τη γερμανική αλυσίδα σουπερμάρκετ Aldi που αποσύρεται από την Ελλάδα, την Dixons που διέκοψε τη λειτουργία Electroworld, την ενσωμάτωση της DIA στην Carrefour - Μαρινόπουλος και πρόσφατα την αποχώρηση της Fnac από την ελληνική αγορά έχουν θορυβήσει την κυβέρνηση, που στην πιο κρίσιμη καμπή για το μέλλον χώρας καλείται να σταματήσει τον κατήφορο της οικονομίας συγκεράζοντας τις απαιτήσεις της τρόικας με την ανάγκη για αναπτυξιακές πρωτοβουλίες στον επιχειρηματικό τομέα και την απαίτηση για μέτρα στήριξης των ευπαθών κοινωνικά ομάδων.

Αρμοδιότητος Λοβέρδου και ο ιστορικός χρόνος;

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

του Θανάση Καρτερού

Ο Ανδρέας Λοβέρδος βρήκε εκτός ιστορικού χρόνου τις απειροελάχιστες αυξήσεις στις οποίες κατάληξε η διαιτησία για κάποιους κλάδους εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Όταν λέμε πάγωμα, εννοούμε πάγωμα! Δεν βρήκε όμως καθόλου εκτός ιστορικού χρόνου τη νεκρανάσταση, μετά από 25 χρόνια, πράξης νομοθετικού περιεχομένου του 1985, με την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου πάγωσε τους μισθούς για τη διετία 1985-1987.

Μικρή σημασία έχουν στη συγκεκριμένη περίπτωση τα περί τραγωδίας ή φάρσας. Το βέβαιο είναι ότι η πόρνη η ιστορία έχει το συνήθειο να επαναλαμβάνεται, όταν πρόκειται για την επιβολή της βαρβαρότητας. Η καταστολή γίνεται τότε αναγκαία και οι κυβερνήσεις φτάνουν να ξεχνούν ακόμα και ό,τι έχουν με πολύ κόπο φιλοτεχνήσει (το πολύτιμο δημοκρατικό τους πρόσωπο ή προσωπείο κατ’ άλλους), για να περάσουν ό,τι έχουν ταχθεί να περάσουν.