Κορσές ή πυροδότης η Αριστερά;

Πηγή: ΔΡΟΜΟΣ

του Στέλιου Ελληνιάδη

Το γεγονός ότι ζούμε μια ολομέτωπη επίθεση εναντίον του λαού και της χώρας, που όμοιά της δεν έχει γνωρίσει μεταπολεμικά ο τόπος, δεν το έχουν πλήρως κατανοήσει πολλοί δικοί μας. Το ότι ένα σημαντικό κομμάτι της Αριστεράς ξορκίζει το «κακό» δεν σημαίνει ότι το έχει αντιληφθεί σε όλες του τις διαστάσεις.

Γιατί το ξόρκισμα είναι ακριβώς το αντίθετο της λογικής αντίληψης και διαχείρισης. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, η Αριστερά παλεύει ακόμα με ξόρκια, σε μεγάλο βαθμό. Προσπαθεί με έμφαση σε συνέδρια, συνθήματα, αφίσες, άρθρα, πορείες και διαδηλώσεις, να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα. Με δράσεις που είναι μεν χρήσιμες, αλλά γίνονται αποτελεσματικά όπλα και εργαλεία μόνο όταν συνδέονται αναπόσπαστα με ένα σύνολο θέσεων και πράξεων που δεν αφορούν μόνο ειδικούς και ψημένους, αλλά συντονίζονται με το σφυγμό της κοινωνίας.

Δολία Χρεωκοπία

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ 

ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΠΑ

Ο όρος «Δολία Χρεωκοπία» χρησιμοποιείται όταν αποκαλύπτεται ότι μια επιχείρηση βάρεσε κανόνι, κατά το κοινώς λεγόμενο, ενώ τα πραγματικά δεδομένα και, κυρίως, η καθαρή θέση της επιχείρησης δεν συνηγορούσαν γι' αυτήν την εξέλιξη. Ωστόσο οι ιδιοκτήτες και οι διαχειριστές της, αλλοίωσαν τα στοιχεία προκειμένου να οικειοποιηθούν την περιουσία της επιχείρησης, κατά κανόνα να την βγάλουν με την μορφή συναλλάγματος στο εξωτερικό και ταυτόχρονα να αξιοποιήσουν όποια οφέλη και όποιες απαλλαγές προβλέπει το νομικό καθεστώς για τις υπό χρεωκοπία επιχειρήσεις. Δηλαδή απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις, απαλλαγές από εισφορές, αναδιαρθρώσεις δανείων και λοιπά.

Κύριο στοιχείο αυτής της διαδικασίας είναι η αδιαφάνεια και η απόκρυψη στοιχείων. Σας λέει κάτι αυτό το σενάριο για όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια; Όσο το μυαλό μου στριφογυρνούσε στην εκδοχή της «δολίας χρεωκοπίας», τόσο βυθιζόμουνα σε ένα πέλαγος δομών και συμφερόντων τα οποία διαπλέκονται μεταξύ τους και συνηγορούν σε αυτήν την εκδοχή. Θα μπορούσα βέβαια να πω και να ξεμπερδεύω. «Είναι κρίση του καπιταλισμού και μάλιστα δομική». Aυτό δεν αρκεί, μοιάζει με την γνωστή παροιμία «απορία ψάλτου βηξ».

Ας δούμε συνοπτικά, αλλά με κάποια σειρά, τα δεδομένα. Ο πρωθυπουργός μάς έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν εννοώντας την προσφυγή στο ΔΝΤ. Υπήρξε δόλος; Ο τέως πρωθυπουργός σιωπά, γιατί; Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας αύξανε τον χρόνο για την αγορά ομολόγων από τρεις σε δέκα ημέρες προκαλώντας έκρηξη του κερδοσκοπικού τζόγου, γιατί; Οι ηγέτες της Ε.Ε., και ιδιαίτερα οι Μέρκελ και Σαρκοζί, μας πουλούσαν πολεμικό υλικό. Η Γκόλντμαν Σαξ ως σύμβουλος της κυβέρνησης κερδοσκοπούσε στην πιθανότητα χρεωκοπίας μας. Γιατί;

Όλοι αυτοί ήξεραν. Ήξεραν για τις διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας, για το τεράστιο μέγεθος της φοροδιαφυγής, για το αβάσταχτο κόστος των ολυμπιακών αγώνων, για τα πληρωμένα και αχρησιμοποίητα συστήματα C4I, για τις τεράστιες μίζες, για το μέγεθος των τοξικών τίτλων από τα χρηματιστηριακά παιχνίδια.

Ήξεραν και για το χρέος και για το έλλειμμα. Παρά το γεγονός ότι ήξεραν δημιούργησαν, με προεξάρχοντα τον κ. Παπανδρέου, κλίμα απίστευτης αβεβαιότητας σε σχέση με την προοπτική της χώρας. Θα έλεγα ότι προκάλεσαν κερδοσκοπική επίθεση, έκρηξη επιτοκίων σε απαγορευτικά επίπεδα, ύφεση, τεράστια εκροή συναλλάγματος.

Κατακλείδα, η υπαγωγή μας στην «τρόικα» για να σωθούμε. Όμως το ύψος των επιτοκίων είναι απαγορευτικά ψηλό και το πρόγραμμα προσαρμογής μάς γυρίζει στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Κανείς βέβαια δεν πιστεύει ότι με αυτά τα επιτόκια και με αυτή την ύφεση είναι δυνατόν να βγει η χώρα από την περιδίνηση του χρέους. Μας οδήγησαν σε καθεστώς ομηρίας. Γιατί; Αρκεί η επίκληση της παγκόσμιας κρίσης; Αρκεί η επίκληση των διαρθρωτικών μας προβλημάτων; Αρκεί η κρίση του καπιταλισμού; Δεν νομίζω.

Ακόμα και η εκδοχή ότι μας χρησιμοποιούν για πειραματόζωο είναι πειστική μόνο αν την συνδέσουμε με στρατηγικότερες επιδιώξεις. Η μόνιμη εγκατάσταση του ΔΝΤ στην Ευρώπη είναι μια επιδίωξη· όμως δεν είναι άδολη. Δεν έπαψα να υποστηρίζω ότι το χρέος της χώρας, παρά το γεγονός ότι ήταν ψηλό, ωστόσο ήταν διαχειρίσιμο. Υπήρχαν άλλωστε χώρες στην Ευρωζώνη με ψηλότερο χρέος.

Προϋπόθεση για τη λύση ακόμη και σήμερα είναι να βαθύνει η ευρωπαϊκή ενότητα, που σημαίνει η αλληλεγγύη. Η Ένωση να μην είναι υπό κηδεμονία. Να αναγνωριστεί ότι δεν μπορεί άλλοι να έχουν ελλείμματα και άλλοι πλεονάσματα. Να αυξηθεί θεαματικά ο κοινοτικός προϋπολογισμός. Να ελεγχθεί το τραπεζικό σύστημα. Δεν θα επαναλάβω εδώ όλες τις προτάσεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Απλά θέλω να επισημάνω ότι υπάρχουν γενικότερες στρατηγικές σε εξέλιξη στην ευρύτερη περιοχή για τα πετρέλαια, για την πολιτική ηγεμονία, στον βωμό των οποίων η ομηρία της Ελλάδας, η ομηρία της Ευρώπης είναι το όχημα.

Αυτό όμως μας οδηγεί σε χρεωκοπία. Μήπως μια χρεωκοπία «Δολία»;

Βαφτίζουν πρόοδο τη θύελλα του κεφαλαίου

Πηγή: ΠΡΙΝ 22/5

του Λ. Βατικιώτη

ΘΕΣΦΑΤΟ Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΚΑΙ Η ΕΕ 

«Εργαλείο» το ευρώ, απογυμνωμένο από σχέσεις εξουσίας κατά την φιλο-ΕΕ Αριστερά

Ξανά και ξανά επανέρχεται το θέμα της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ και της στάσης της Αριστεράς απέναντι στο στρατηγικής σημασίας αυτό ζήτημα. Τελευταία αφορμή αποτέλεσε σχετική αρθρογραφία του Κώστα Καλλωνιάτη στην Αυγή της προηγούμενης Κυριακής με τίτλο «Το αδιέξοδο της εξόδου από το ευρώ». Το άρθρο αρκετές φορές καταφεύγει σε προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, ειρωνείες και παραποιήσεις των επιχειρημάτων υπέρ της εξόδου από το ευρώ που δεν διευκολύνουν τη συζήτηση αλλά προδίδουν την θέση άμυνας που βρίσκεται το στρατόπεδο της φιλο-ΕΕ Αριστεράς υπό το βάρος των τελευταίων εξελίξεων: ενός δυναμικού, περίπου 25% που εμφανίζεται σχετικά σταθερά σε όλες τις δημοσκοπήσεις (όποτε για την ακρίβεια επιτρέπουν οι εκδότες την συμπερίληψη του σχετικού ερωτήματος) να υποστηρίζει την έξοδο από το ευρώ, της τεράστιας επιρροής που συνάντησε η κριτική στην ευρωζώνη η οποία διέπει το ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία και της ικανότητας που έχει αυτή η κριτική να διαποτίζει θέσεις μετωπικών κινήσεων: από την Πρωτοβουλία Οικονομολόγων και Πανεπιστημιακών πέρυσι μέχρι και την Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, όπως φάνηκε στη Διακήρυξη των Αθηνών. 

Ήρθε η ώρα για το διαζύγιο με την ΕΕ;

Πηγή: Ακτιβιστής

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *

Το σχόλιο αυτό είναι λιτό, ξερακιανό και δίχως πολλές εξηγήσειςπλέον. Έτσι όπως πρέπει να είναι η απόφαση για το διαζύγιο ενός αγαπημένου κατά το παρελθόν ζευγαριού.  Διαδικτυακοί φίλοι, το μελέτησα, τα έβαλα κάτω, λογάριασα δεκάδες παραμέτρους και κατέληξα ότι η ΕΕ δεν αφήνει πλέον κανένα περιθώριο στην Ελλάδα να παραμείνει στην αγκαλιά της. Ήρθε η ώρα να χωρίσουμε. Ήρθε η στιγμή να πάρουμε τον δικό μας δρόμο σε αυτή την περιοχή του πλανήτη, με αυτόνομη πλέον περπατησιά στον κόσμο. Εύχομαι και επιθυμώ το διαζύγιο να είναι συναινετικό και να χωρίσουμε με αμοιβαία κατανόηση, αν και αντιλαμβάνομαι ότι δεν θα μπορέσουμε τελικά να αποφύγουμε τις τριβές και τις εντάσεις. Τα έχουν αυτά τέτοιου είδους χωρισμοί συνεταίρων, που νόμιζαν ότι δεν θα χωρίσουν ποτέ.

Ίσως κάποιοι να απορείτε για τούτη την στάση ενός ευρωπαϊστή, ενός ανθρώπου που ενδιαφέρθηκε για την καλλιέργεια του ευρωπαϊσμού όσο τίποτε άλλο στη ζωή του, αλλά προσπαθήστε να καταλάβετε ότι ο η ιδέα που υπηρέτησα δολοφονήθηκε στη σημερινή Ελλάδα από μια ευρωπαϊκή ελίτ, η οποία υπήρξε ανίκανη να αντιμετωπίσει την πρόκληση και απειλή από το χρηματοπιστωτικό λόμπυ, που εδρεύει και στις δύο άκρες του Ατλαντικού. Οι μικροί ηγέτες της ΕΕ, αποδείχθηκαν νάνοι μπροστά στους ανθρώπους του «έξυπνου χρήματος» του Αμερικανο-εβραϊκό λόμπυ. Δεν επέδειξαν θεσμική ευελιξία και ικανότητα διαχείρισης της πιστωτικής κρίσης που προκλήθηκε στο μαλακό υπογάστριο της ευρωζώνης, σε συνέχεια της κρίσης του 2008 που είχε ως πηγή τις ΗΠΑ. Καμία απολύτως πολιτική εφευρετικότητα δεν έδειξαν να διαθέτουν. Σφιγμένοι, μίζεροι και ανέμπνευστοι ηγέτες του ιδίου επιπέδου με τους διαπλεκόμενους δικούς μας, αποδείχθηκαν. Η ΕΕ φανέρωσε την πολιτική της γύμνια και δολοφόνησε τον ευρωπαϊσμό πακτωμένη σε μια μορφή νεοφιλελεύθερου οικονομισμού, από τον οποίο έδειξε ότι δεν σκοπεύει να μετακινηθεί ούτε σπιθαμή.

Κατάληψη στα γραφεία διοίκησης του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου από εργαζόμενους

Αθήνα

Κατάληψη στα γραφεία της διοίκησης του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου στο κέντρο της Αθήνας πραγματοποιούν οι εργαζόμενοι, εκφράζοντας την αντίθεσή τους στην ιδιωτικοποίησή του.

Μιλώντας στον Βήμα 99,5 ο εκπρόσωπος των εργαζομένων, Αντώνης Δεληχάτσιος, προειδοποίησε ότι θα υπάρξουν κι άλλες κινητοποιήσεις. «Το μεσημέρι θα καθορίσουμε τις επόμενες κινήσεις μας σε συνεργασία με την ΟΤΟΕ» δήλωσε, προσθέτοντας ότι οι εργαζόμενοι θα επιχειρήσουν και μία συνάντηση με την ΓΣΕΕ.

«Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο δεν είναι βάρος για τον κρατικό προϋπολογισμό. Αντίθετα το κράτος έχει το 34% των μετοχών και από εκεί έχει έσοδα» πρόσθεσε ο κ.Δεληχάτσιος, τονίζοντας ότι αυτές οι αποφάσεις της κυβέρνησης είναι «ατελέσφορες».

Με το Μνημόνιο χρεοκοπεί και το πολιτικό σύστημα.

Πηγή: ΔΡΟΜΟΣ
Του Μιχάλη Σιάχου

Το πολιτικό σύστημα, σταδιακά αναδύεται ως το κεντρικό πρόβλημα της κοινωνίας και της επικαιρότητας. Συνειδητοποιείται, μάλιστα, ως τέτοιο από την πλειοψηφία. Γιατί είναι το κλειδί όλων των επιδιωκόμενων μετασχηματισμών. Γιατί, σύμφωνα με την παλιά γνωστή λογική, εκεί συμπυκνώνονται όλες οι αντιθέσεις.
Υπάρχουν δυνάμεις, που όλο αυτό το διάστημα ηθελημένα, συσκοτίζουν το ζήτημα. Μεταθέτουν αλλού τα επίδικα των αναμετρήσεων, αποπροσανατολίζουν συνειδητά. Δεν βοηθάει και η Αριστερά, που δεν το βλέπει, δεν το κατανοεί, δεν το αναδεικνύει ακόμα και σήμερα που σαν αιτούμενο βοά.
Ο συστημισμός δεν εκφράζεται πολιτικά μόνο μέσα από την εκάστοτε κυβέρνηση. Αυτή αποτελεί μόνο την αιχμή του. Ο συστημισμός οργανώνεται συνθετότερα, μέσα από μια περίπλοκη αρχιτεκτονική, κορύφωση – συμπύκνωση της οποίας είναι το πολιτικό σύστημα. Μέσω αυτού, επεκτείνεται ευρύτερα, διακλαδώνεται με εξωθεσμικές, υπέρνομες παραφυάδες. Οργανώνει την εκπροσώπηση, συγκροτεί την διαμεσολάβηση, συρρικνώνει το αδιαμεσολάβητο, ενώσω το ίδιο εκτρέπεται ωμά και εκχρηματισμένα σε διαπλοκή.

Τι είναι κίνημα;

Προφανώς σε ορισμένες ιστορικές στιγμές, ορισμένες λέξεις-κλειδιά επιβάλλονται ακαταμάχητα και υιοθετούνται από ανταγωνιστικές τοποθετήσεις, χωρίς να χρειάζεται να οριστούν
Πηγή: Nomadic universality via RedNotebook
Tου Τζόρτζιο Αγκάμπεν Οι σκέψεις που ακολουθούν πηγάζουν από μια δυσφορία και προέκυψαν από μια σειρά ερωτήματα που μου δημιουργήθηκαν πρόσφατα όταν βρέθηκα σε μία συνάντηση στη Βενετία με τον Tόνι [Νέγκρι], τον Καζαρίνι κ.λπ. Μια λέξη επανερχόταν διαρκώς σε αυτή τη συνάντηση: κίνημα. Πρόκειται για μια λέξη με μακρά ιστορία στην παράδοσή μας. Στο βιβλίο του Tόνι για παράδειγμα αυτή η λέξη ξεπηδά στρατηγικά κάθε φορά που το πλήθος χρειάζεται έναν ορισμό, για παράδειγμα όταν η έννοια του πλήθους πρέπει να αποσυνδεθεί από το ψευδοδίλημμα μεταξύ κυριαρχίας και αναρχίας.   Η δυσφορία μου οφειλόταν στο ότι πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως, όσοι χρησιμοποιούν αυτή η λέξη, δεν την ορίζουν ποτέ. Θα μπορούσα να μην την ορίσω ούτε εγώ. Στο παρελθόν χρησιμοποίησα ως άρρητο κανόνα της πρακτικής σκέψης μου τη φόρμουλα: «όταν το κίνημα υπάρχει, κάνε σαν να μην υπάρχει, και όταν δεν υπάρχει κάνε σαν να υπάρχει». Δεν ήξερα όμως τι σήμαινε αυτή η λέξη. Όλοι μοιάζουν να την κατανοούν, αλλά κανένας δεν την ορίζει.