οικονομική κρίση και αριστερά: μια συνέντευξη του μπλογκ aformi με τον γιάννη μηλιό και τον σπύρο λαπατσιώρα

Πατώντας το πλήκτρο play μετά από λίγα δευτερόλεπτα (10΄΄-20΄΄) ξεκινάει το βίντεο. Μεταφέρεστε σε πλήρη οθόνη (full screen) κάνοντας κλικ στο εικονίδιο με τα λευκά βελάκια που βρίσκεται στο κάτω δεξιά μέρος του player. Επιστρέφεται σε κανονική απεικόνιση πατώντας το πλήκτρο escape (Esc).

Πηγή: Aformi blog

Αρχίζουμε σήμερα στην «αφορμή» μια προσπάθεια να παρουσιάσουμε με βιντεοσκοπημένες συνεντεύξεις τις θέσεις της Αριστεράς για την οικονομική κρίση και για το ποια θα πρέπει να είναι η απάντηση του κόσμου της εργασίας στην επίθεση που δέχεται από το κεφάλαιο.

Η σειρά συνεντεύξεων ξεκινάει με δυο γνωστά στελέχη της Αριστεράς: τον Γιάννη Μηλιό (συγγραφέα, διδάσκει Πολιτική Οικονομία στο ΕΜΠ) και τον Σπύρο Λαπατσιώρα (συγγραφέα, διδάσκει Πολιτική Οικονομία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης).

Η συνέντευξη δεν περιορίστηκε σε μια «τεχνοκρατική» ανάλυση της οικονομικής κρίσης αλλά η συζήτηση επεκτάθηκε και για τις παρεμβάσεις της Αριστεράς στην παρούσα κρίση. Και, ασφαλώς, στο ζήτημα αν η Αριστερά έχει να κάνει «εποικοδομητικές» προτάσεις εξόδου από την κρίση. Για παράδειγμα, αν θα έπρεπε να αποτελεί αίτημα για το εργατικό κίνημα η απαίτηση της εφαρμογής κεϋνσιανών πολιτικών.

Συνέντευξη Μίκη Θεοδωράκη: (6-5-2010)

Μίκης Θεοδωράκης

«ΝΙΩΘΩ ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ τους ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΕΥΤΕΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ»

6-5-2010

Πηγή: Περιοδικο "επικαιρα" 

Συνέντευξη ΣΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ  

Με την εφηβική ζωντάνια που διαθέτει, τον αμείωτο πατριωτισμό του, μαζί με το κοφτερό μυαλό του που έχει την ικανότητα να διεισδύει στις αληθινές αιτίες των γεγονότων, ο Μίκης Θεοδωράκης παρακολουθεί όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα του σήμερα, ανησυχεί βαθιά και δηλώνει αφοπλιστικά «παρών». Πρωτομαγιά 2010, εν αναμονή των νέων σκληρών μέτρων που επέβαλε η κυβέρνηση, ο κορυφαίος Έλληνας συνθέτης παραχώρησε στα «Επίκαιρα» μια συνέντευξη εφ’ όλης της πολιτικής ύλης.

«Η ντροπή που νιώθω είναι απέραντη όχι μόνο γιατί δεν μπορώ να αντιδράσω, αλλά πιο πολύ γιατί βλέπω γύρω μου όλους αυτούς τους διαμορφωμένους από τους πολιτικούς μου αντιπάλους να δέχονται αδιαμαρτύρητα τον ευτελισμό της χώρας μας, φτύνοντας έτσι πάνω στις θυσίες και στο αίμα που έχυσε η γενιά μου για μια Πατρίδα Ελεύθερη, Ανεξάρτητη και Υπερήφανη». Λόγια του μεγάλου μας Μίκη, ο οποίος στην Ελλάδα του σήμερα αισθάνεται, όπως ο ίδιος δηλώνει, «σαν ένα αιχμάλωτο θηρίο μέσα σε κλουβί». Στη συζήτηση που ακολουθεί, ο Μίκης Θεοδωράκης μίλησε για την εξωτερική και εσωτερική πολιτική, για τους πολιτικούς του σήμερα και του χθες, για τους ακέραιους πατριώτες που ευτυχώς εξακολουθούν να υπάρχουν, για τα λάθη μας, για την οικονομία και το πανταχού παρόν Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για τους μετανάστες, για την Ελλάδα που ξημερώνει.

Κύριε Θεοδωράκη, για τους περισσότερους Έλληνες έχετε μπει πια στο χώρο του μύθου. Υπάρχουν όμως και μερικοί που προσπαθούν να ροκανίσουν τον πατριωτισμό σας – Δραγώνα, και άλλοι. Τι λέτε γι’ αυτό;

Το βρίσκω εντελώς φυσικό. Μην ξεχνάτε ότι ο Αναξαγόρας διέγνωσε ότι το Σύμπαν είναι δημιούργημα των Αντιθέτων. Φαντάζεστε μήπως μια κοινωνία όπου όλοι θα συμφωνούσαν σε όλα; Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν μόνο τερατώδες, αλλά και βαρετό. Γι’ αυτό κι εγώ κάποτε έγραψα: «Αν δεν έχεις εχθρούς, τότε να φροντίσεις να αποκτήσεις…».

Η ελληνική πτώχευση και η διάλυση της Ευρωζώνης

Πηγή: Sofokleous10


Την ώρα που 150.000 Έλληνες διαδηλωτές έλεγαν «όχι» στο διεθνές σχέδιο «διάσωσης» της χώρας, σε μια μαζική διαδήλωση με θλιβερή κατάληξη τον τραγικό θάνατο τριών υπαλλήλων της Marfin Egnatia Bank, επιφανείς οικονομολόγοι λένε το δικό τους «όχι» στα… μαθηματικά του σχεδίου διάσωσης, υποστηρίζοντας ότι οδηγεί αναπόφευκτα τη χώρα σε χρεοκοπία και την Ευρωζώνη σε ισχυρές διαλυτικές πιέσεις. 

Οι Γερμανοί τραπεζίτες λένε από την πλευρά τους το δικό τους «όχι» σε σενάρια παρέμβασης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με μέτρα που θα ισοδυναμούν με μαζική εκτύπωση χρήματος για την έξοδο της Ευρωζώνης από την παρούσα κρίση υπερχρέωσης, παρότι αυτήν ακριβώς την οδό ακολουθούν εδώ και πολύ καιρό η Fed και η Τράπεζα της Αγγλίας.

Ο Άξελ Βέμπερ, εκπρόσωπος της Μπούντεσμπανκ στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ και πιθανότερος διάδοχος του Ζαν Κλωντ Τρισέ, δήλωσε χθες σε ομιλία του στην Στουτγκάρδη, ότι «η θεμιτή επιδίωξη της αποφυγής φαινομένων μετάδοσης της κρίσης στο ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα δεν δικαιολογεί τη χρήση όλων των μέσων πολιτικής. Μέτρα που καταστρέφουν τις θεμελιώδεις αρχές της νομισματικής ένωσης και την εμπιστοσύνη των πολιτών θα ήταν εσφαλμένα και μακροπρόθεσμα θα είχαν υψηλότερο κόστος για την οικονομία».

Αυτή ήταν η δογματική απάντηση των Γερμανών τραπεζιτών στο όλο και πιεστικότερο αίτημα αρκετών παραγόντων της αγοράς, να παρέμβει η ΕΚΤ με μαζικές αγορές ελληνικών και άλλων περιφερειακών ομολόγων της Ευρωζώνης, προκειμένου να σταθεροποιήσει το σύστημα, όπως έχουν κάνει ήδη η Τράπεζα της Αγγλίας και η Fed, που δεν έχουν τις ίδιες ιδεολογικές εμμονές κατά των μέτρων μείωσης του χρέους μέσω γενναίων δόσεων πληθωρισμού, όπως έχουν για ιστορικούς λόγους οι Γερμανοί ομόλογοί τους, επειδή η Γερμανία είχε στη διάρκεια του 20ου αιώνα δύο επώδυνα επεισόδια υπερπληθωρισμού.

ΕΚΤΑΚΤΩΣ η ψηφοφορία σήμερα στις 2.30.μμ

ΕΠΕΙΓΟΝ-ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΣΤΙΣ 2,30-ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΙ ΕΚΤΑΚΤΩΣ ΤΑ ΜΕΤΡΑ!

Συγκέντρωση στις 6μμ στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ. 

ΕΒΑΛΑΝ  ΕΚΤΑΚΤΩΣ την ψηφοφορία στις 2.30.μμ

Κάτω η χούντα Ε.Ε-ΔΝΤ 

Ολοι στους δρόμους

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΑΣΟΕΕ ΑΝΑΒΑΛΕΤΑΙ


ΟΜΩΣ


Θα ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ 
το ΣΑΒΒΑΤΟ 8 Μαίου
στις 11:30 το πρωί


στον ίδιο χώρο

Η Ελλάδα σε ελεύθερη πτώση

Δημήτρης Καζάκης

Πηγή: Το Ποντίκι

Ακόμη μια τεράστια επιτυχία της κυβέρνησης. Η χώρα και ο λαός της μπαίνει στο γύψο για τουλάχιστον μια τριετία προκειμένου να σωθεί! Της επιβάλλεται ένα ακόμη πιο σκληρό πακέτο μέτρων μονόπλευρης λιτότητας, το τρίτο μετά την κατάθεση του περιβόητου «προγράμματος σταθερότητας και ανάπτυξης» τον περασμένο Ιανουάριο. Ο κ. Παπανδρέου με το σύνηθες ύφος του, σαν να μην έχει συμβεί τίποτε, σαν να μην έχει διαψευστεί σε τίποτε, συνεχίζει τον ίδιο μονότονο χαβά:

«Πρώτο μας μέλημα ήταν να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας απέναντι στους πολίτες. Από την πρώτη στιγμή είπαμε όλη την αλήθεια στον Ελληνικό λαό. Δεύτερος στόχος μας, να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας διεθνώς και κυρίως στην Ευρώπη. Γιατί τον Οκτώβριο του 2009 δεν μας άκουγε κανείς. Δεν μας πίστευε κανείς. Κάναμε αυτό τον αγώνα, γιατί ξέραμε ότι χωρίς αξιοπιστία δεν θα βρίσκαμε καμία κατανόηση, πόσο μάλλον και υποστήριξη. Θα ήμασταν στο πουθενά, θα παλεύαμε εγκαταλελειμμένοι στα πελώρια χρέη. Χρέη δικά μας. Μόνοι απέναντι στους πιστωτές μας, μόνοι απέναντι και σε κερδοσκόπους… Τη μάχη της αξιοπιστίας τη δώσαμε και την κερδίσαμε και παρουσιάσαμε σχέδιο για μια διαφορετική Ελλάδα, για να πείσουμε ότι δεν ήταν μόνο λόγια, προωθώντας άμεσα μέτρα έκτακτης ανάγκης… Με αυτή τη μάχη ανάκτησης της αξιοπιστίας μας, καταφέραμε να δώσει σημασία η Διεθνής Κοινότητα στις θαρραλέες προσπάθειες του Ελληνικού λαού. Καταφέραμε να πείσουμε τους εταίρους μας, πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι μόνο δικό μας, αφορά και στο πώς λειτουργούν οι αγορές, αφορά στην προστασία του ίδιου του ευρώ. Έτσι, αποφάσισε η Ευρωπαϊκή Ένωση να στήσει ένα τελείως καινούργιο μηχανισμό για να στηρίξει την Ελλάδα… Σκεφτείτε σήμερα πού θα ήμασταν. Χωρίς αυτό τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, τα προβλήματά μας θα ήταν ανυπέρβλητα. Ελπίζαμε ειλικρινά, τόσο εμείς, όσο και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, πως η ύπαρξη αυτού του μηχανισμού θα ήταν από μόνη της αρκετή για να διευκολύνει τις συνθήκες δανεισμού της Ελλάδας. Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε.»

Ελλάδα, Τέλος Παιχνιδιού

by Paul Krugman   May 5, 2010

Many commentators now believe that Greece will end up restructuring its debt — a euphemism for partial repudiation. I agree. But the reasoning seems to stop there, which is wrong. In effect, the consensus that Greece will end up defaulting is probably too optimistic. 

I’m growing increasingly convinced that Greece will end up leaving the euro, too.

I’ve basically laid out the logic already: even with a debt restructuring, Greece will be in deep trouble, forced to engage in severe austerity — and provoke a deep slump — just to close the primary, non-interest deficit.

The only thing that could reduce that need for austerity would be something that helped the economy expand, or at least not contract as much. This would reduce the economic pain; it would also increase revenues, reducing the needed amount of fiscal austerity.

But the only route to economic expansion is higher exports — which can only be achieved if Greek costs and prices fall sharply relative to the rest of Europe.

If Greece were a highly cohesive society with collective wage-setting, a sort of Aegean Austria, it might be possible to do this via a collectively agreed reduction in wages across the board –an “internal devaluation.” But as today’s grim events show, it isn’t.

The alternative is a devaluation — which means leaving the euro.

Any announcement of plans to leave the euro would, as Eichengreen points out, trigger disastrous bank runs. By the same token, any suggestion by outside players, like the ECB, that the option exists would amount to invoking a speculative attack on Greek banks, and therefore can’t be made. The whole thing is effectively undiscussable.

But that doesn’t mean it can’t happen. Greece is already starting to look like Argentina 2001.

Again, this isn’t an alternative to debt restructuring; it’s what might be needed in addition to debt restructuring to make the fiscal adjustment possible.

I hope that somewhere, deep in the bowels of the ECB and the Greek Ministry of Finance, people are thinking about the unthinkable. Because this awful outcome is starting to look better than the alternatives.

5/5 – έξω / τί είδα εκεί έξω:

Πηγή: Το Βυτίο

τί είδα εκεί έξω:

*

Κατεβήκαμε στο πανεπιστήμιο την ώρα που το ΠΑΜΕ περπατάει στη Σταδίου. Απ’ τα μεγάφωνα κλασσικά Ξυλούρης. Ο κόσμος είναι πάρα πολύς. Βλέπεις αρκετά μετά το Σύνταγμα τους πρώτους, οι τελευταίοι ακόμη δεν έχουν ξεκινήσει από την Ομόνοια.

*

Λίγα μέτρα παραπέρα αρχίζει η άλλη πορεία. Πρωτοβάθμια σωματεία και λοιποί. Οι τελευταίοι, μου λέει απ’ το τηλέφωνο ο Γ., είναι μετά την ΑΣΟΕΕ, ενώ κάποιοι είναι στην Αλεξάνδρας. Μετά την ανακοίνωση των μέτρων για τη μη κατάργηση του 13 και 14 μισθού στον ιδιωτικό τομέα, πίστεψα ότι ο κόσμος στην απεργία θα ήταν αρκετός, αλλά όχι ιδιαίτερα πολύς. Έκανα λάθος. Στις συζητήσεις άκουγες συγκρίσεις και υπολογισμούς. Ακόμη δεν μπορούσα να χωνέψω το μέγεθος του πλήθους.

*

Περπατώντας σημειωτόν παρατηρείς μερικά πράγματα. Τα μπλοκ είναι πυκνά, όχι η συνηθισμένη εικόνα με τους διαδηλωτές να περπατάνε αραιά. Δεν μπορούσες να προχωρήσεις μπρος πίσω, για να δεις πόσος κόσμος υπήρχε πίσω. Παρόλο που απ’ την αρχή της Σταδίου εμφανίστηκαν τα ΜΑΤ με τις γνωστές χημικές διαθέσεις, τα γνωστά συνθήματα «μπα – γου – δο» ακούστηκαν λιγότερο από ποτέ. Η κουβέντα που σερνόταν στα στόματα και έδινε τον παλμό ήταν το «να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Η ένταση ήταν πρωτοφανής, νομίζω. Αν θεωρούμε ότι ο προπέρσινος Δεκέμβρης είχε οργή, ας το ξανασκεφτούμε. Στο σημείο εκείνο, λίγο μετά την κορυφή των πρωτοβάθμιων σωματείων, στη Σταδίου, τα ΜΑΤ ξεκίνησαν να πετάνε τα πρώτα χημικά.

*

Ενδεικτικό της κατάστασης ότι με την Ι. επαναλήφθηκε τουλάχιστον τέσσερις φορές ο διάλογος:

Ι: «Πάμε λίγο πιο γρήγορα, εδώ έχει μαύρους».

Moi: «Πού μωρέ; Δεν είναι αυτοί, καμία σχέση».

Μπροστά μας παιδιά χωρίς κουκούλες, τριαντάρηδες και ακόμη μεγαλύτεροι πετάνε μπουκάλια ή και πέτρες στα ΜΑΤ. Δεν έχουν σχέση με αυτούς που σπάνε συστηματικά ή που είναι οργανωμένοι. Πάνω απ’ τα νέφη, πάνω απ’ τον καπνό έχει κατακάτσει μια τρομερή αγανάκτηση.

*