Πώς θα βγούμε από την κρίση

ΠΗΓΗ: Το Βήμα

του Ν. Χριστοδουλάκη

Η ελληνική οικονομία απειλείται σήμερα από έναν παράγοντα που έχει αβάσιμα υπερτιμηθεί και από έναν άλλον που έχει αλόγιστα υποτιμηθεί. Ο υπερτιμημένος παράγων είναι ο κίνδυνος μη εξόφλησης του χρέους, πράγμα που τροφοδοτεί κάθε λογής σενάρια πτώχευσης, εξόδου από το ευρώ και χρεοκοπίας. Ο παράγων που υποτιμάται είναι η ύφεση του 2011, η οποία αντιμετωπίζεται απλώς ως άλλη μια γκρίζα σελίδα της κρίσης, παραγνωρίζοντας τις διαλυτικές συνέπειες που θα έχει στην απασχόληση, στις επιχειρήσεις και στην κοινωνία συνολικά. Και στα δύο αυτά ζητήματα η κυβέρνηση πρέπει να παρέμβει αποφασιστικά και να μην αφήσει ούτε το ένα ούτε το άλλο να οδηγήσουν τη χώρα σε μια επικίνδυνη περιδίνηση. 

Ο εφιάλτης της δραχμής

ΠΗΓΗ: Το Βήμα

ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ και αντιπολίτευση συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι μια ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή θα εκτινάξει την ανεργία πάνω από το 25% και τον πληθωρισμό ακόμα και πάνω από το 100%!Είναι σχεδόν καθολική η πεποίθηση ότι η αποχώρηση από 

την ευρωζώνη θα καταστρέψει την οικονομία και θα καταδικάσει την κοινωνία να επιστρέψει στις δεκαετίες του ΄20 και του ΄30. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο οι κκ. Γ. Παπακωνσταντίνου και Φ. Σαχινίδης επισημαίνουν με τρόπο κατηγορηματικό ότι 

«κάθε συζήτηση για επιστροφή στη δραχμή είναι εκτός πραγματικότητας και μόνο 

κακό μπορεί να κάνει στην προσπάθεια της χώρας». Από την άλλη πλευρά, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Π. Λαφαζάνης αναδεικνύεται ως ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής της δραχμής ως 

«πρώτου βήματος» για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Ολα αυτά εκκινούν από την ανατροπή σειράς 

κεκτημένων της Μεταπολίτευσης, η οποία καθιστά το ευρώ «προφανή στόχο» 

και λειτουργεί σαν καταλύτης προβληματισμών,ιδίως στην Αριστερά,για το αν η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα είναι η πιο δραστική θεραπεία για την κρίση ή αν αντίθετα θα εγκλωβίσει τη χώρα σε μια εφιαλτική «αλβανοποίηση». 

Στον αστερισμό του κέρδους

ΠΗΓΗ: ΕλευθεροτυπίαΑπό τον ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

Το ακόλουθο κείμενο του Μίλαν Κούντερα αποτελεί απόσπασμα του προλόγου που έγραψε για τη νέα ιταλική έκδοση του μυθιστορήματος του Χέρμαν Μπροχ «Οι υπνοβάτες» (Mimesis, 2010 - ελληνική έκδοση: «Μέδουσα» 1987).

Ο Μπροχ κατανόησε ότι υπάρχει μια κρυφή αναγκαιότητα η οποία προσανατολίζει την Ιστορία, μολονότι αυτή η τελευταία, εξαιτίας των απρόβλεπτων και αναπόφευκτων εκβάσεων της πολιτικής ζωής, μπορεί να υλοποιήσει αυτήν την αναγκαιότητα με έναν μεγάλο αριθμό παραλλαγών. Γι' αυτό, τον Μπροχ δεν τον ενδιαφέρει μια πραγματική ιστορία, η οποία (κατά τύχη) έχει συμβεί. Αυτός δεν επιθυμεί να γράψει ένα «ιστορικό μυθιστόρημα». Αυτό που τον σαγηνεύει είναι η κρυφή, αθέατη, δύναμη η οποία διαμορφώνει τα πρόσωπα και τις σκέψεις τους.

Το παραγωγικό (διοικητικό και νεοφιλελεύθερο) μοντέλο ΙΟΒΕ

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 08/01/2011

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ*

Πρόσφατα, δόθηκε στη δημοσιότητα η τριμηνιαία έκθεση (4/2010) του Ινστιτούτου Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), η οποία στον τύπο (π.χ. "Εξπρές" 22/12) σχολιάστηκε σαν ριζοσπαστική έκθεση που συστήνει «ανατροπή του παραγωγικού μοντέλου».

Αν και ο φορέας αυτός (ΙΟΒΕ) είναι, ως γνωστόν, δημιούργημα και σε τελευταία ανάλυση εξαρτημένος από τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων, θα περιμέναμε, λόγω της επιστημονικής και ερευνητικής φύσης του, να έχει την τόλμη να καταθέσει ορισμένες ουσιαστικές προτάσεις, έξω από την πεπατημένη. Όμως, δυστυχώς, όπως και ο ίδιος ο ΣΕΒ εκφράζει μια καθυστερημένη και αντιδραστική αστική τάξη, δυστυχώς και ο ερευνητικός της φορέας, έχει να επιδείξει αποσπασματικές θετικές παρεμβάσεις, ενώ κυρίαρχες είναι οι νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης προτάσεις του. Η συγκεκριμένη έκθεση που σχολιάζουμε δεν προβάλλει δημιουργικές προτάσεις ενός άλλου παραγωγικού μοντέλου. Είναι προτάσεις που κατατίθεται κατά καιρούς και πρόσφατα στο τραπέζι, στο γνωστό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, που μόνο δημιουργική ανατροπή δεν φέρνουν. Επαναλαμβάνει προτάσεις που έχει καταθέσει και παλιότερα ο ΣΕΒ, προτάσεις που προωθεί εδώ και καιρό και η Ε.Ε., προτάσεις και κατευθύνσεις της τρόικας γενικότερα.

Σημάδια αποσύνθεσης

Πηγή: Καθημερινή

Του Nικου Γ. Ξυδακη

Βίαιες, παρότι αναγκαίες εν μέρει, πράξεις είναι ο μετασχηματισμός της εργασίας, η μείωση μισθών και συντάξεων, η αύξηση φόρων, η αύξηση τιμολογίων σε αγαθά και υπηρεσίες. Η αντίδραση της κοινωνίας σε αυτές τις πράξεις, που δυσχεραίνουν τον βίο, δεν είναι δυναμική ή εστιασμένη. Παρότι η δυσαρέσκεια, η απογοήτευση, ο φόβος καταγράφονται δημοσκοπικά, η αντίδραση δεν κατεγράφη εκλογικά με την ίδια σαφήνεια, ενώ οι απεργίες και οι διαδηλώσεις παραμένουν αποσπασματικές και ατελέσφορες, με την εξαίρεση των γενικών απεργιών της 5ης Μαΐου και της 15ης Δεκεμβρίου.

Η κοινωνία αντιδρά με αναδίπλωση και ενδοσκόπηση ενώπιον του φαντάσματος της ανεργίας και της φτώχειας. Μόνο; Οχι, αντιδρά και με μεμονωμένα βίαια ξεσπάσματα, σε πεδία φαινομενικά άσχετα με την κρίση. Η γενικευμένη άρνηση πληρωμής διοδίων στις εθνικές οδούς είναι μια τέτοια αντίδραση, σε μια υπόθεση όπου κατασκευαστικές εταιρείες, τράπεζες και Δημόσιο μετακυλίουν τις ευθύνες τους. Η σθεναρή αντίδραση των κατοίκων της Κερατέας κατά της εγκατάστασης ΧΥΤΑ στην περιοχή τους, είναι μια άλλη πράξη εναντίωσης σε ένα σχέδιο που υποβαθμίζει βίαια τις περιουσίες και τις ζωές τους, χωρίς επαρκείς μελέτες και εγγυήσεις.