«Τσουνάμι» στην οικονομία της χώρας...

ΠΗΓΗ: Καθημερινή

ZEZA ZHKOY

Η κρίση που σιγοκαίει στην Ευρωζώνη εδώ και επτά μήνες ενδεχομένως να γίνει πυρκαγιά ανεξέλεγκτη. Αντί όμως η Ελλάδα να αποδειχθεί μεμονωμένο επεισόδιο που καταλήγει σε σκληρό παραδειγματισμό του δημοσιονομικού παραβάτη με την υπαγωγή της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Αυτό που έχουμε είναι μια γενικευμένη κρίση εμπιστοσύνης στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Τα προβλήματα είναι παντού. Ηδη στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αναρωτιούνται με τρόμο «αν θα καταντήσουμε όπως η Ελλάδα».

Στην προσπάθειά τους να περάσουν αυτά τα μέτρα, οι εξουσίες και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της κυβέρνησης Παπανδρέου επιστρατεύουν το –πολύ γνωστό μας– επιχείρημα ότι η κοινωνία ζει πάνω από τις δυνατότητές της. Το επιχείρημα δεν είναι αβάσιμο, αλλά, όπως πάντα, τα μεγάλα ψέματα χρησιμοποιούν σαν όχημα μισές αλήθειες. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα είναι ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Η μεταλλαγή της χρηματοπιστωτικής κρίσης σε κρίση δημοσίου χρέους έγινε το όχημα για να επιβληθεί μία αντιστροφή στην κατανομή των βαρών. Σήμερα, καλούνται να πληρώσουν τη μερίδα του λέοντος οι έντιμοι αστοί και τα μικρομεσαία στρώματα, που ευθύνονται λιγότερο για την κρίση. Αντιθέτως, αυτοί που έχουν τη μερίδα του λέοντος των ευθυνών καλούνται να πληρώσουν αναλογικά πολύ λιγότερα.

«Σοσιαλιστικό σοκ»

ΠΗΓΗ: ΕλευθεροτυπίαΤου ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Η σοσιαλδημοκρατία, που τόσο μάγεψε την Αριστερά τα τελευταία τριάντα, σαράντα χρόνια, αποδείχτηκε περίτρανα ότι δεν ήταν παρά ένα από τα πολλά προσωπεία του καπιταλισμού.

Δημιούργησε αυτές τις δεκαετίες ένα σαθρό υπόβαθρο κοινωνικών παροχών, προώθησε φρούδες ελπίδες και ψευδαισθήσεις στο πόπολο, αλλά άμα τη πληρώσει του χρόνου παίρνει πίσω την ψεύτικη ευτυχία. «Αρκετά σας δώσαμε και για πολύ καιρό» μας λένε, «ήρθε η ώρα το χρήμα να επιστρέψει εκεί που ανήκει· στους λίγους εμάς που φτιάξαμε το Σύνταγμα των ΗΠΑ». Και να η Ευρώπη, η μήτρα της Πρόνοιας, γεννά εκτρώματα πλέον, ως βιασθείσα από τον αμοραλισμό και το συμφέρον της «θυγατρός» Αμερικής.

Ναι μεν έγινε ανακατανομή τού εισοδήματος όλα αυτά τα χρόνια (αλλά με κίβδηλα δάνεια), ναι μεν πολλαπλασιάστηκαν οι κοινωνικές παροχές, ναι μεν δημιουργήθηκαν εκείνες οι προϋποθέσεις ώστε να μην πεθαίνουν όλοι από την πείνα, αλλ' ουδέποτε η σοσιαλδημοκρατία κατάφερε (ουδέποτε επεδίωξε) να πλάσει εκείνο το θεσμικό επίπεδο στο οποίο θα μπορούσε να συμμετάσχει η κοινωνία. Το κράτος-τέρας δεν απώλεσε την αναισχυντία της αυθαιρεσίας του, της παντοδυναμίας του, της αδικίας του. Μας παραμύθιασε, απλώς, με τη δήθεν συμμετοχή μας στο όνειρο της επιτυχίας, του πλουτισμού, της μεγάλης ζωής! Και οι πλείστοι ακούσαμε σαν χάννοι τα παραμύθια του καπιταλισμού.

Τι είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως σήμερα;

ΠΗΓΗ: Δρόμος της Αριστεράς (10-7-2010)

του Δ. Καζάκη

Στην αριστερά κυριαρχούσε ανέκαθεν μια ιδιότυπη έπαρση. Για κάποιον περίεργο και μεταφυσικό λόγο θεωρείται ως δεδομένο από πολλούς ότι ο λαός, οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη έχουν απόλυτη ανάγκη την αριστερά Και μάλιστα ανεξάρτητα από την πραγματική κατάσταση της ίδιας της αριστεράς. Επομένως το κυρίαρχο ζήτημα είναι πρώτα να κάνει διάλογο η αριστερά, να τα βρει με τον εαυτό της και κατόπιν να αναλάβει τα ηνία του λαού, ο οποίος υποτίθεται ότι δεν τον απασχολεί τίποτε άλλο εκτός από το πότε και το πώς θα τεθεί επικεφαλής η αριστερά. Μέχρις όμως να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει υπομονετικά να περιμένει πότε θα είναι έτοιμη η αριστερά για να ηγηθεί του αγώνα. Δυστυχώς αυτή την αντίληψη αποπνέει και η πρωτοβουλία που δημοσιοποιήθηκε αυτή την εβδομάδα με σκοπό τον διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς.

Το σκηνικό είναι γνώριμο από παλιά. Το έργο έχει παιχτεί πολλές φορές από την εποχή της «ενωμένης αριστεράς» του 1974, του πάλαι ποτέ ενιαίου συνασπισμού της δεκαετίας του ’80 και πάει λέγοντας μέχρι τις μέρες μας. Κάθε φορά που η ζωή και η ταξική πάλη επιτάσσει να στραφούμε στον κόσμο, στους απλούς εργαζόμενους, να οργανώσουμε τη μαζική πάλη τους, να βοηθήσουμε στο ξεκαθάρισμα των άμεσων στόχων και των αιτημάτων εκείνων που θα επιτρέψουν να γεννηθεί ένα αληθινό πλειοψηφικό κίνημα μέσα στο λαό και την εργατική τάξη, ορισμένοι αναζητούν καταφύγιο στο διάλογο της αριστεράς στη βάση του «όλοι αριστεροί είμαστε, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός».

Οι ευρωπαικές τράπεζες στη ρίζα της ευρωπαικής κρίσης

Πηγή: Σοφοκλέους 10
9/7/2010

Η Ευρώπη παραμένει το επίκεντρο της Δεύτερης Πράξης της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, που έχει πλέον μεταλλαχθεί σε κρίση δημόσιου χρέους των κρατών της Ευρωζώνης. Πώς γίνεται αυτό από τη στιγμή που, τουλάχιστον στα χαρτιά, όλα τα προβλήματα λύθηκαν κατά την έκτακτη ευρωπαϊκή συνάντηση κορυφής του Μαΐου, η οποία οδήγησε στη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και διασφάλισε συνολική χρηματοδότηση της τάξης του 1 τρις ευρώ;

Μάλιστα οι υποσχέσεις του Μαΐου έχουν γίνει στο μεταξύ πιο συγκεκριμένες με την ίδρυση ενός Οχήματος Ειδικού Σκοπού στο Λουξεμβούργο, που έχει συγκεντρώσει εκατοντάδες δις ευρώ για παροχή εγγυήσεων από τα κράτη μέλη. Αν αυτοί οι πόροι χρησιμοποιηθούν στο σύνολό τους φτάνουν για να καλύψουν το σύνολο της απαιτούμενης χρηματοδότησης για όλες τις χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα (Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία) για 2 τουλάχιστον χρόνια. Επιπλέον η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει αρχίσει να αγοράζει κρατικά και εταιρικά ομόλογα για την αντιμετώπιση των πιέσεων της αγοράς.

Τι είπε, τι εννοούσε και τι απέκρυψε ο Γ. Παπανδρέου

ΠΗΓΗ: ΕλευθεροτυπίαΤου ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ*

Στο δεύτερο μέρος της τετρασέλιδης συνέντευξης που παραχώρησε ο πρωθυπουργός και δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία» της 5.7.10 (το πρώτο μέρος της δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» της 4.7.10) δήλωσε ότι «η κριτική είναι ευπρόσδεκτη».

Διάβασα με πολλή προσοχή και τα δύο μέρη της συνέντευξης και στο άρθρο αυτό θα κάνω κριτική της, με την ελπίδα ότι θα είναι «ευπρόσδεκτη» από τον πρωθυπουργό. Ξεκινώ με ορισμένα γενικά κριτικά σχόλια για τα όσα δήλωσε και στα δύο μέρη της συνέντευξής του:

(α) Το υψηλό δημόσιο έλλειμμα του 2009 (για το ύψος του οποίου είχε ενημερωθεί προεκλογικά από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος) δεν οφείλεται αποκλειστικά στην αποτυχημένη πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης, όπως επανειλημμένα ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός. Εκτός από την πολιτική της Ν.Δ., οφείλεται και: (ι) στην κακή δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, την οποία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρέδωσε το 2004 στη Ν.Δ. (δημόσιο χρέος 98,6% του ΑΕΠ), (ιι) στα αποτελέσματα της ύφεσης που προκάλεσε η παγκόσμια οικονομική κρίση από το 2008 και στη χώρα μας, δηλαδή τη μείωση των εσόδων και αύξηση των δαπανών, και (ιιι) σε αποφάσεις της σημερινής κυβέρνησης να συμπεριληφθούν στο έλλειμμα του 2009 παροχές μετά τις εκλογές και μέρος των χρεών των νοσοκομείων (τα οποία τώρα ρυθμίζει με ομόλογα).

Άρχισε η σταδιακή παύση πληρωμών

Πηγή: Ποντίκι, 8/7/2010 

Δημήτρης Καζάκης

Όλα δείχνουν ότι η αναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους όχι μόνο έχει ξεκινήσει, αλλά βρίσκεται ήδη σε προχωρημένο στάδιο. Παρά τις επίσημες διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης περί του αντιθέτου. Αυτή η αναδιαπραγμάτευση γίνεται υπό την άμεση εποπτεία του ΔΝΤ και κυρίως της ΕΚΤ, η οποία αγωνίζεται να απεξαρτήσει τις βασικές ευρωπαϊκές τράπεζες (κυρίως τις Γαλλικές) από το ελληνικό χρέος, έτσι ώστε μια επιμήκυνση του χρόνου εξυπηρέτησης των ομολογιακών δανείων της Ελλάδας να μην επηρεάσει την ήδη εύθραυστη κατάστασή τους.

Η αναδιαπραγμάτευση συνοδεύεται ήδη από μια σταδιακή παύση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου προς προμηθευτές και εργαζόμενους. Με ανακοίνωσή του το δημόσιο δήλωσε ότι αδυνατεί να εξοφλήσει μετρητοίς τις υποχρεώσεις του προς τους προμηθευτές των νοσοκομείων και προτείνει μια ρύθμιση των χρεών, ύψους 5,36 δισ. ευρώ, με εκδόσεις ομολόγων zero coupon (χωρίς κουπόνι), διάρκειας δύο έως τεσσάρων ετών, ανάλογα με την παλαιότητα των οφειλών (τα χρέη του 2007 θα εξοφληθούν με ομόλογα διετούς διάρκειας, του 2008 με τίτλους τριετούς διάρκειας και του 2009 με ομόλογα τετραετούς διάρκειας).