Η δημοσιονομική ένωση δεν φτιάχνεται από την πίσω πόρτα

ΠΗΓΗ: The Press Project
Συνέντευξη του Κώστα Λαπαβίτσα

Λίγες ώρες μετά την λήξη της συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κοινής ανακοίνωσης για τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος του ελληνικού χρέους ζητήσαμε από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου SOAS του Λονδίνου, Κώστα Λαπαβίτσα, να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τις αποφάσεις. Το παρόν κείμενο αποτελεί απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης που δημοσιεύτηκε στις 22 Ιουλίου στο TPP.

Η κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι πανηγυρίζουν για τις αποφάσεις της συνόδου. Εσείς τι είδατε να συμβαίνει χθες στις Βρυξέλες;

Αυτό που αποφασίστηκε χθες μπορούμε συνοπτικά να το ονομάσουμε αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του δανειστή. Εμείς είχαμε από καιρό πει ότι η Ελλάδα οδεύει αναπόφευκτα προς αθέτηση πληρωμών. Υπάρχουν δύο τρόποι να γίνει: Ο ένας είναι με πρωτοβουλία του δανειστή. Ο άλλος είναι με πρωτοβουλία του δανειζόμενου. Είχαμε μάλιστα πει -και θα επανέλθω- ότι ουσιαστική λύση μπορεί να βρεθεί μόνο με πρωτοβουλία του δανειζόμενου, αλλά είχαμε επίσης πει  ότι πιθανώς να δούμε αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του δανειστή. Αυτό λοιπόν το είδαμε χθες. 

Ο ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΣ ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ

 

Πηγή: ΚΙΜΠΙ

Μ’ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. Παλιά προτιμούσα τον χειμώνα. Το καλοκαίρι υπέφερα. Κάτι συνέβαινε με τους ιδρωτοποιούς μου αδένες. Μόλις η θερμοκρασία έπιανε πάνω από 30 βαθμούς, άρχιζα να στάζω από κάθε πόρο του δέρματος. Περίμενα πώς και πώς το φθινόπωρο για να ησυχάσω. Τώρα η βιοχημεία του σώματος έχει αλλάξει – δεν ξέρω γιατί. Ου γαρ μόνον; – ιδρώνω λιγότερο, αντέχω περισσότερο σε υψηλές θερμοκρασίες. Ίσως, όμως, έχει αλλάξει μόνο η κοινωνιολογία των εποχών και του καλοκαιριού. Τώρα περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας σε κλιματιζόμενους χώρους. Ακόμη και τα λεωφορεία είναι σαν ψυγεία. Και αυτοκίνητο χωρίς κλιματισμό δεν νοείται – έστω κι αν τον ανοίγουμε με μέτρο, λόγω ακριβής βενζίνης.

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ μ’ αρέσει και για έναν άλλο λόγο. Γιατί ξυπνάει ο τζίτζικας μέσα μου. Πέρα από την παράδοξη αλλαγή στο σωματικό κλιματιστικό μου σύστημα, μ’ έναν τρόπο που θυμίζει κάπως το θορυβώδες σύστημα εξαερισμού του τζίτζικα, γίνεται πιο έντονη η ροπή μου προς τη ραστώνη. Όπως σ’ όλους, υποθέτω. Είναι μια ροπή που ξεπερνά τη θεσμοθετημένη ποσόστωση δικαιώματος στην τεμπελιά, αυτό που αποκαλείται άδεια μετ’ επιδόματος – για όσο ακόμη είναι δεδομένη.

Κείμενο υπογραφών για την Υπεράσπιση του Δημόσιου Πανεπιστημίου

ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ  ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Ο νέος νόμος-πλαίσιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση που ετοιμάζει η κυβέρνηση Παπανδρέου όχι μόνο δεν διορθώνει κακώς κείμενα αλλά συνεχίζει και επιτείνει δραματικά υπαρκτές παθογένειες της Ανώτατης Εκπαίδευσης που οι κυβερνήσεις έχουν δημιουργήσει και επιπλέον προσθέτει και καταστροφικές νέες μετατρέποντας το πανεπιστήμιο σε ένα εταιρικό σχήμα. Ιδιαίτερα υπονομεύει τον δημόσιο, κοινοφελή και ακαδημαϊκό χαρακτήρα της Ανώτατης Εκπαίδευσης, χειροτερεύει δραματικά τις εργασιακές και μισθολογικές σχέσεις για όλες σχεδόν της κατηγορίες της πανεπιστημιακής κοινότητας και υποβαθμίζει τις σπουδές και τα πτυχία των φοιτητών.

Το ακόλουθο κείμενο υπογραφών υποστηρίζει σθεναρά το δημόσιο πανεπιστήμιο προς όφελος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και της επιστημονικής προόδου.  Όσοι συμφωνούν με τις κατευθύνσεις αυτές θα ήταν χρήσιμο να το προσυπογράψουν.

Η υπογραφή γίνεται ηλεκτρονικά στην διεύθυνση:

http://www.gopetition.com/petitions/support-the-public-university.html

Χρήσιμο είναι οι υπογράφοντες να αναγράφουν τα πανεπιστημιακά στοιχεία τους (θέση, πανεπιστήμιο κλπ.)

http://publicuniversitas.wordpress.com/

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ

Πηγή: eparistera 

Γιώργος Π. Τριανταφυλλόπουλος  ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ

ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΕΥΡΩΘΙΑΣΟΣ: Ερήμην υπαγωγή της Ελλάδας στο «άρθρο 99» του διεθνούς πτωχευτικού κώδικα

ΠΗΓΗ: Sofokleous 10

του Β. Βιλιάρδου

Οι εχθροί του πλανήτη είναι οι πλεονασματικές οικονομίες – συγκεκριμένα εκείνες οι βιομηχανικές χώρες, οι οποίες στηρίζουν τα υπερβολικά πλεονάσματα τους αφενός μεν στην εκμετάλλευση, στην καταπίεση καλύτερα των Πολιτών τους, αφετέρου στα τεχνητά υποτιμημένα νομίσματα τους. 

Επομένως η Γερμανία, η οποία είναι επί πλέον ο μεγάλος εχθρός της Ευρώπης, διασφαλίζοντας την υποτίμηση του νομίσματος της εις βάρος των χωρών του Νότου, η Κίνα, η χώρα στην οποία εδρεύει ο απολυταρχικός καπιταλισμός και η Ιαπωνία - η οποία, μεταξύ άλλων, συνεχίζει να στηρίζει την ανάπτυξη της στις εξαγωγές, όπως ακριβώς η Γερμανία και η Κίνα, εμποδίζοντας με κάθε τρόπο τις εισαγωγές (αν και ακόμη δεν μπορεί να συνέλθει από την «τιμωρία» που της επέβαλλαν οι Η.Π.Α. τη δεκαετία του ’80, αναγκάζοντας την τότε, μεταξύ άλλων, να αυξήσει την ισοτιμία του νομίσματος της κατά 30%).

H ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Μονόδρομος η αθέτηση πληρωμών

Πηγή: εφημ. Μακεδονία

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑΣ

Πολύ σημαντικό στοιχείο της συμφωνίας που επιτεύχθηκε στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών την περασμένη Πέμπτη, θεωρεί ο  καθηγητής Οικονομικών, Κώστας Λαπαβίτσας, το γεγονός ότι έγινε δεκτό και από την ΕΕ και από την ελληνική κυβέρνηση πως το χρέος δεν είναι δυνατόν να εξυπηρετείται ως έχει.

  "Με τη διευθέτηση που έγινε, δεν λύνεται αποφασιστικά το πρόβλημα του χρέους. Το σημαντικό είναι ότι συνέβη αθέτηση πληρωμών από πλευράς Ελλάδας, έστω και μερική, άρα ανοίγει ο δρόμος για τη λύση του προβλήματος του χρέους με περαιτέρω πράξεις γενικευμένης αθέτησης πληρωμών", προσθέτει, ενώ εκτιμά, ότι η ίδια αρχή, θα ισχύσει και για άλλες χώρες της Ευρωζώνης.

 "Το ότι ο Νικολά Σαρκοζί και άλλοι ηγέτες είπαν πως η συμφωνία, ισχύει μόνο για την Ελλάδα, μιλάει από μόνο του. Προσπαθούν να αποτρέψουν αυτό που φοβούνται. Η ουσία είναι ότι την Πέμπτη η Ε.Ε. παραδέχθηκε ότι το χρέος των περιφερειακών και άλλων χωρών μπορεί πλέον να αντιμετωπιστεί με αθέτηση πληρωμών. Η επίσημη στάση της ΕΕ για χρόνια ήταν ότι κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο."

Ανεπαρκής η συμφωνία για την Ελλάδα

ΠΗΓΗ: FT (euro2day)

του W. Munchau

Πρέπει να το αναγνωρίσουμε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο: είναι πολύ καλοί στο να καταλήγουν σε φαινομενικά εντυπωσιακές συμφωνίες, αφού έχουν κατεβάσει εκ των προτέρων τις προσδοκίες στο ναδίρ. Η αποτελεσματικότητα μιας συμφωνίας, όμως, δεν πρέπει να αποτιμάται βάσει της αντίδρασης των αγορών, πόσο μάλλον από την απόσταση μεταξύ των χαμηλών προσδοκιών και του τελικού κειμένου των αποφάσεων. 

Θα πρέπει να ικανοποιούνται τρεις προϋποθέσεις για να γίνει λόγος για μία εποικοδομητική συνεισφορά στην κρίση χρέους της ευρωζώνης: