Του Alain Frachon
Θα αρκούσε μια φράση για να πάψει η κρίση του ευρώ, σύμφωνα με αρκετούς οικονομολόγους. Μια μικρή φράση που θα έπρεπε να πει η ΕΚΤ. Η ΕΚΤ θα έπρεπε να πει δυνατά ότι θα παίξει τον ρόλο του δανειστή ύστατης καταφυγής για τα πιο χρεωκοπημένα μέλη της Ε.Ε. Και το ευρώ θα ζούσε καλύτερα.
Και οι αγορές θα κάθονταν φρόνιμες. Και, ω, υπέρτατη ευτυχία, δεν θα δίναμε πια δεκάρα για το τι λένε οι οίκοι αξιολόγησης. Και θα μπορούσαμε να ξεσφίξουμε λίγο τον βρόχο της δημοσιονομικής λιτότητας, να χαλαρώσουμε τους όρους της. Και αυτό θα βοηθούσε την ανάκαμψη της δραστηριότητας, θα διευκόλυνε την κάθαρση του χρέους. Και, χωρίς υποσχέσεις για τσάμπα χρήμα, θα βγαίναμε από τον καταστροφικό κύκλο που οδηγεί στη διάλυση της Ευρωζώνης, που μοιάζει με μια κακιά παρτίδα μπόουλινγκ όταν η μεγάλη μαύρη μπάλα ρίχνει τη μια μετά την άλλη τις κορίνες: στην αρχή την Αθήνα, μετά το Δουβλίνο, τη Λισσαβώνα, τη Μαδρίτη, τη Ρώμη, ενώ έρχεται και η σειρά του Παρισιού...