Κοινωνία σε δοκιμαστικό σωλήνα

Πηγή: ΕΘΝΟΣ 

Ξ. Κοντιάδης

Θα πτωχεύσει τελικά η χώρα; Θα εξοβελιστεί από το ευρώ; Ποιες οι επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους; Αποτέλεσε ορθή επιλογή η υπογραφή του μνημονίου και η υπαγωγή στον μηχανισμό στήριξης; Είναι εφικτή και σκόπιμη η έξοδος από τον μηχανισμό σήμερα; Θα πιάσουν τόπο οι θυσίες των εργαζομένων και των συνταξιούχων; Εξαρτάται ουσιωδώς η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας από τη μείωση του εργασιακού κόστους; Πόσο ασφαλείς είναι οι αποταμιεύσεις στις ελληνικές τράπεζες;

Οι πολίτες υφίστανται ακατάπαυστα έναν βομβαρδισμό πληροφοριών, μελετών, προβλέψεων, που καταλήγουν σε διαφορετικές εκτιμήσεις και σενάρια για το ίδιο τους το μέλλον, χωρίς ωστόσο να έχουν τη δυνατότητα ούτε να παρέμβουν, ούτε να επηρεάσουν, ούτε καν να αντιληφθούν πλήρως τι ακριβώς διαδραματίζεται τους τελευταίους μήνες. Αυτόκλητοι αναλυτές διατυπώνουν καθημερινά αντικρουόμενες απόψεις, καθώς νεοφιλελεύθεροι, κεϊνσιανοί και μαρξιστές καταλήγουν σε προγνώσεις που η μία εμφανίζεται πιο σκοτεινή και δυσοίωνη από την άλλη. Εκείνος, πάντως, που εκφέρει τον πιο καταστροφικό λόγο κερδίζει συνήθως τη μεγαλύτερη δημοσιότητα.

Ημέρες διπλής ύφεσης

ΠΗΓΗ: Sofokleous10

Μετά την κρίση του 2008-2009 και την ανάκαμψη που υποστηρίχθηκε τεχνητά με τις επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές των ανά τον κόσμο κυβερνήσεων, τα νομισματικά μέτρα ‘ποσοτικής χαλάρωσης’, αλλά και την παροχή κρατικών κεφαλαιών διάσωσης σε μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, η επιρροή των μέτρων εξαντλείται και φαίνεται ότι η παγκόσμια οικονομία από φέτος επιβαδρύνεται. Το χειρότερο, δε, είναι πως δεν έχουν αντιμετωπιστεί ακόμη οι μείζονες υπερβολές που τροφοδότησαν αυτήν την κρίση – δηλαδή η υπερχρέωση και η υπερβολική μόχλευση του ιδιωτικού τομέα: νοικοκυριών, τραπεζών και άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων καθώς και του μεγαλύτερου μέρους των εταιρειών.

Η απομόχλευση του ιδιωτικού τομέα έχει μόλις αρχίσει. Συν τοις άλλοις όμως, στις αναπτυγμένες οικονομίες έχουμε τώρα την υπερχρέωση του δημόσιου τομέα, που εξαιτίας των αντικυκλικών κεϋνσιανών μέτρων τόνωσης της οικονομίας και του τεράστιου κόστους της κοινωνικοποίησης των ζημιών του χρηματοπιστωτικού συστήματος, επιβαρύνθηκε με μεγάλα ελλείμματα και συσσώρευσε υπέρμετρο χρέος.

Η Επέλαση της νέας ολιγαρχίας(;)

ΠΗΓΗ: tvxs

Η πρόταση της Τράπεζας Πειραιώς για αγορά της Αγροτικής Τράπεζας και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, διόλου τυχαία «προωθείται» με τόση επιμονή από τα κατεστημένα ΜΜΕ και κύκλους της πολιτικής ελίτ στην Ελλάδα και διεθνώς. Γενικότερα, το πιθανό άνοιγμα της διαδικασίας πώλησης δημοσίων τραπεζών παρουσιάζεται ως μια σχεδόν εθνική ευεργεσία που εν δυνάμει υπερβαίνει και αυτά τα εθνικά σύνορα, προς όφελος του ευρώ συνολικά. Την ίδια στιγμή οι δημόσιες τράπεζες εμφανίζονται από τα ίδια ΜΜΕ ούτε λίγο ούτε πολύ ως προβληματικές ή και σχεδόν καταρρέουσες, από κοινού μάλιστα με κάποιες ΔΕΚΟ προς άγραν και των αντιστοίχων εντυπώσεων.

Άρθρο του Θέμη Τζήμα, μέλους του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ

Όχι τυχαία από την άλλη αποσιωπούνται ή παρουσιάζονται με εντελώς περιθωριακό τρόπο μια σειρά κρισίμων ερωτημάτων: πως θα αγοράσουν ιδιωτικές τράπεζες δημόσιες τράπεζες, δηλαδή δημόσια περιουσία, έχοντας λάβει περί τα 45 δις ευρώ κρατικού χρήματος, υπό τη μορφή άμεσης ενίσχυσης ή εγγυήσεων και περί τα 90 δις. ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Με δημόσιο χρήμα ή και εγγυήσεις- του ελληνικού κράτους μάλιστα- θα αγοράσουν δημόσια περιουσία οι ιδιώτες; Εάν πάλι οι ιδιωτικές τράπεζες είχαν χρήματα για εξαγορές γιατί προσέφυγαν στο δημόσιο για στήριξη; Δε θα πρέπει επίσης να εξεταστεί εάν τέτοιου είδους κινήσεις όπως της Τράπεζας Πειραιώς στοχεύουν στο να ανοίξει η διαδικασία πώλησης των δημοσίων τραπεζών, όπου κάποιοι ίσως να παίζουν το ρόλο του «λαγού» προς όφελος άλλων κεφαλαίων, πιθανώς ξένων τραπεζών; Δεν είναι χρήσιμο επιπλέον να αναμένει η κυβέρνηση τα αποτελέσματα των “stress- tests” πριν προχωρήσει σε οποιαδήποτε κίνηση γύρω από οποιαδήποτε προσφορά αγοράς δημοσίων επιχειρήσεων, τραπεζικών ή άλλων, από ιδιωτικές τράπεζες;

Οι αγρότες ...στο σφυρί

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ (18-7-2010)΄

ΓIΩPΓOΣ ΔEΛAΣTIK

Απερίγραπτος πολιτικός απατεώνας είναι τελικά αυτός ο Γιωργάκης Παπανδρέου – και τρομερά επικίνδυνος για το λαό και τη χώρα. Τούτος ’δω είναι χειρότερος ακόμη και από το συνονόματο παππού του, τον Γιώργο Παπανδρέου, για τον οποίον η Αριστερά φώναζε το σύνθημα «Παπανδρέου παπατζή». Σημαία του προεκλογικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ είχε κάνει την ανάγκη ύπαρξης «ισχυρού κρατικού πυλώνα στο τραπεζικό σύστημα», αλλά πάλι επιχειρεί να κάνει το εντελώς αντίθετο: Να ξεπουλήσει εντελώς κάθε ίχνος κρατικής τράπεζας!

Όλη η Ελλάδα κατάλαβε ότι η πρόταση του τραπεζίτη Μιχάλη Σάλλα της Τράπεζας Πειραιώς να αγοράσει από το Δημόσιο το σύνολο του ποσοστού του στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (33,04%) και στην Αγροτική Τράπεζα (77,31%) ήταν συμφωνημένη με τον Γιωργάκη, τον Παπακωνσταντίνου, τον Παμπούκη και τον Πάγκαλο. Αντί δηλαδή να ισχυροποιηθεί ο «κρατικός βραχίονας» στο τραπεζικό σύστημα με πυρήνα ακριβώς το ΤΤ και την ΑΤΕ, η κυβέρνηση Παπανδρέου πάει να ξεπουλήσει εντελώς τις μοναδικές τράπεζες που ελέγχει το κράτος! Δεν είναι όμως μόνο αυτό, η παραβίαση μιας ακόμη σοβαρής προεκλογικής υπόσχεσης του πρωθυπουργού. Εδώ πούλησε την Ελλάδα ολόκληρη στο ΔΝΤ και στην ΕΕ, στις τράπεζες θα κολλούσε; Δεν είναι μόνο το σκάνδαλο της προσφερόμενης τιμής (701 εκατ. ευρώ και για τις δύο), καθώς αντί για «πρίμιουμ» που προσφέρεται σε αυτές τις περιπτώσεις (τιμή δηλαδή ανά μετοχή υψηλότερη αισθητά από την τρέχουσα του χρηματιστηρίου), ο Μιχ. Σάλλας πρόσφερε για την ΑΤΕ τιμή ανά μετοχή ...μισή(!) από εκείνη του χρηματιστηρίου (0,53 ευρώ η προσφορά έναντι 1,07 ευρώ που είχε κλείσει η μετοχή της ΑΤΕ την Τετάρτη).

Τριγμούς προκαλεί η αναμενόμενη ύφεση

Πηγή: ΠΡΙΝ  (18/7/2010)

του Λ. Βατικιώτη

Οι τράπεζες! Εκεί βρίσκεται το επίκεντρο της επόμενης σεισμικής δόνησης που θα ταρακουνήσει την ευρωπαϊκή ήπειρο, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη κι αυτά τα γλίσχρα κέρδη της πρόσφατης οριακής, επιφανειακής και κυρίως ασταθούς οικονομικής ανάκαμψης. Για να διασκεδάσουν τούτη τη βαθιά εδραιωμένη αντίληψη μεταξύ των διεθνών κι ιδιαίτερα των ασιατών επενδυτών, που άρχισαν να στέκονται διστακτικά απέναντι στα ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, οι κυβερνήσεις της ΕΕ συμφώνησαν να προχωρήσουν στη διενέργεια ελέγχων (τεστ αντοχής, κατά την τρέχουσα ορολογία) στις 91 μεγαλύτερες τράπεζες της. 

Τα αποτελέσματα αναμένεται να ανακοινωθούν την προσεχή Παρασκευή 23 Ιούλη και για να αποφευχθούν μέχρι τότε οι τριγμοί, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατέθεσε πρόταση να αυξηθεί το όριο εγγυήσεων ανά καταθέτη και ανά τράπεζα στα 100.000 ευρώ. Στην πραγματικότητα έχει γίνει πολύ Ÿκακό για το τίποτα, καθώς κατά κοινή ομολογία ούτε όλοι οι κίνδυνοι που απειλούν την ευρωπαϊκή οικονομία έχουν ενσωματωθεί στις υπό έλεγχο υποθέσεις ούτε πρόκειται να δοθούν στη δημοσιότητα όλα τα στοιχεία που θα προκύψουν από αυτούς τους ατελείς ελέγχους. Αυτοί πιθανά να ήταν και οι όροι υπό τους οποίους δέχτηκαν σε μια παλιότερη σύνοδο των 20 πλουσιότερων χωρών οι ευρωπαίοι ηγέτες κι ιδιαίτερα Μέρκελ, Σαρκοζί και Θαπατέρο να διεξαχθούν οι έλεγχοι, πραγματοποιώντας στροφή 180 μοιρών από πέρυσι, όταν απέρριπταν κατηγορηματικά κάθε τέτοια πρόταση που υποβαλλόταν από τις ΗΠΑ.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΑΙ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ

του Χρ. Βανδώρου

   

  Η πορεία της ασφάλισης ξεκινά από τόσο μακριά, όσο παλιά είναι και η αγωνία του εργαζόμενου ανθρώπου για την επιβίωση του στις περιπτώσεις απώλειας της ικανότητας του για εργασία. Από την αρχική μορφή, την αποταμίευση μέχρι τις πιο προωθημένες μορφές ασφάλισης, η ιστορική διαδρομή χαρακτηρίζεται από την αγωνία του εργαζόμενου προκειμένου να εξασφαλίσει τον εαυτό του & την οικογένεια του από τις πιθανές περιπτώσεις ασθένειας, αναπηρίας, θανάτου, γενικά κάθε αδυναμίας για εργασία. Στην ιστορικά αυτή διαδρομή η ασφάλιση καθοριζόταν από τον τρόπο παραγωγής των υλικών αγαθών και οι μορφές , η έκταση , ο χαρακτήρας της προσδιοριζόταν από τους αντικειμενικούς οικονομικούς νόμους του κοινωνικού συστήματος που υπήρχε. Έτσι στη φεουδαρχία οι συντεχνίες φρόντιζαν για τα μέλη τους. Στον καπιταλισμό ο πενιχρός μισθός του εργάτη δεν του επέτρεπε την αποταμίευση. Τότε δημιουργήθηκαν οι πρώτες μορφές ταξικής αντίστασης , μια από τις οποίες ήταν οι σύλλογοι φιλίας και αλληλοβοηθείας, πρώτη μορφή εργατικής αλληλεγγύης. Αργότερα τα συνδικάτα που προέκυψαν καταπιάστηκαν και με το πρόβλημα της ασφάλισης. 

Το εργατικό κίνημα περνώντας από την ουτοπία στον επιστημονικό σοσιαλισμό έφτασε να διατυπώσει το πρόγραμμα του το οποίο πέρασε στη σφαίρα του πραγματοποιήσιμου όταν το 1918 η Οκτωβριανή επανάσταση "ψήφισε " την πλήρη κοινωνική ασφάλιση όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων. Στο σημείο αυτό θεωρούμε αναγκαία μια βαθύτερη ιστορική ματιά και αυτό γιατί η πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και η ανίχνευση του ρεφορμισμού σαν δομικό του στοιχείο είναι κατά την άποψη μας άρρηκτα δεμένη με την πορεία της ασφάλισης. Κατά κύριο λόγο από μόνη της η "ασφάλιση" είναι ικανή να προδιαγράψει ολοκληρωμένα μια συνδικαλιστική παράταξη η ακόμα και ένα κόμμα, καθώς γύρω από αυτήν θα περιπλεχθεί το κουβάρι των κοινωνικών σχέσεων, ημερομίσθιο, αξιοποίηση αποθεματικών -οικονομικός κύκλος- εργάσιμος χρόνος , ελεύθερος χρόνος.