Με ξένους υπότιτλους η μετάλλαξη των πανεπιστημίων

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

"Μητέρα όλων των μαχών" αποτελεί για την κυβέρνηση το εγχείρημα της μετάλλαξης του Πανεπιστημίου από δημόσιο σε επιχειρηματικό. Το παραδέχτηκε η ίδια η υπουργός Παιδείας κηρύσσοντας -την προηγούμενη Κυριακή στους Δελφούς-την έναρξη των κυβερνητικών επιχειρήσεων που αν ολοκληρωθούν επιτυχώς, θα αλλάξουν, όπως δήλωσε η Α. Διαμαντοπούλου, "το DΝΑ της λειτουργίας των πανεπιστημίων".

Το συμμετοχικό, δημοκρατικό πανεπιστήμιο με τις εκλεγμένες διοικήσεις δεν μπορεί να κάνει μπίζνες. Γι' αυτό και η κυβέρνηση αποφάσισε (θα αλλάξει το DNA της λειτουργίας του, είπε η υπουργός στους Δελφούς την προηγούμενη Κυριακή) την μετάλλαξή του από δημόσιο σε επιχειρηματικό.

Η απόπειρα αυτή σε σχέση με προηγούμενες, έχει ορισμένα νέα χαρακτηριστικά. Αντλώντας από την εμπειρία Γιαννάκου, η κυβέρνηση πάει να αποφύγει δύο μοιραία λάθη της πρώην υπουργού: Να εμπλακεί σε μακρόχρονες και θερμές συζητήσεις και να θεωρήσει την υποστήριξη που της παρείχε μια ετερόκλητη ομάδα πανεπιστημιακών αρκετή για να κατατροπώσει τις αντιδράσεις τόσο πριν την ψήφιση του νόμου όσο και για την εφαρμογή του.

Εκτός Αφρικής...

Η κυβέρνηση Παπανδρέου κινείται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Η υποτιθέμενη διαβούλευση θα είναι τρίμηνης διάρκειας -αρχές του χρόνου θα είναι έτοιμο το σχέδιο νόμου- και η όλη διαδικασία θα έχει ξένους υπότιτλους. Επειδή, όπως είπε και ο κ. Πανάρετος "δεν είμαστε γαλατικό χωριό", έρχονται ειδικοί από τέσσερις ηπείρους -η Αφρική δεν προσκλήθηκε- για να μας πουν πώς πρέπει να λειτουργούν τα ελληνικά πανεπιστήμια. Οπότε ο νόμος που θα φτιαχτεί, αυτό είναι το κυβερνητικό μήνυμα, θα είναι αποτέλεσμα των καλύτερων διεθνών πρακτικών. Κι αφού όλος κόσμος λειτουργεί έτσι, οι διαφωνούντες... Γαλάτες καλά θα κάνουν να το ... βουλώσουν. Το μόνο παρήγορο για τους μη αγγλομαθείς είναι ότι τουλάχιστον η συντονίστρια των "σοφών", Λίντα Κατέχη, μιλάει ελληνικά καθ' ότι από τα Παλούκια Σαλαμίνας.

Το δημόσιο χρέος και το καθεστώς υποδούλωσης της Ελλάδας

ΠΗΓΗ:Hellenic NEXUS, τ. 45, Οκτώβριος 2010 

      Του Δημήτρη Καζάκη

Όταν μιλάμε για κρίση σήμερα στην Ελλάδα, είτε το θέλουμε, είτε όχι, είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε πρώτα απ’ όλα για το δημόσιο χρέος. Αν δεν απαντήσεις σήμερα στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους, δεν μπορείς να απαντήσεις πειστικά σε τίποτε, ούτε στα εργασιακά, ούτε στα μισθολογικά, ούτε στα ασφαλιστικά, ούτε στο ξεπούλημα των πάντων. Κι αυτό γιατί όλα αυτά, αλλά κι αυτά που έρχονται, πηγάζουν από το πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Η ίδια η κρίση έχει επικεντρωθεί στην κατάσταση του χρέους.

Το εγγενές πρόβλημα του δημόσιου χρέους

Υπάρχει πρόβλημα με το δημόσιο χρέος ή όλα όσα λέγονται αποτελούν πρόσχημα, μπλόφα ή φόβητρο; Σαφώς και υπάρχει. Η εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού έχει φτάσει να αποτελεί το 35% του ΑΕΠ το 2009. Πράγμα που ισοδυναμεί σχεδόν με το σύνολο των μισθών που πληρώνει κάθε χρόνο η ελληνική οικονομία. Ισοδυναμεί με το 140% των δημοσίων εσόδων και σχεδόν με το διπλάσιο των εισπράξεων της χώρας από τις εξαγωγές της. Με μεγάλη δυσκολία θα βρείτε άλλη χώρα στον κόσμο που να έχει φτάσει σ’ αυτό το έσχατο σημείο εξυπηρέτησης του δημόσιου δανεισμού της.

Σλάβοϊ Ζίζεκ: Μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης

ΠΗΓΗ: ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ New Left Review No 64, Ιούλιος- Αύγουστος 2010 (Αποσπάσματα) Μετάφραση: Πέτρος Παπακωνσταντίνου Στις φετινές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον των μέτρων λιτότητας στην ευρωζώνη- στην Ελλάδα και, σε μικρότερη έκταση, σε Ιρλανδία, Ιταλία και Ισπανία- ήρθαν σε αντιπαράθεση δύο διαφορετικές αφηγήσεις. Η κυρίαρχη αφήγηση του κατεστημένου προτείνει μια απο- πολιτικοποιημένη εκδοχή της κρίσης ως φυσικού γεγονότος: τα ρυθμιστικά μέτρα παρουσιάζονται όχι ως αποφάσεις στο έδαφος πολιτικών επιλογών, αλλά ως προσταγές μιας ουδέτερης οικονομικής λογικής- αν θέλουμε να σταθεροποιήσουμε την οικονομία μας, είμαστε υποχρεωμένοι να καταπιούμε το πικρό χάπι. Η άλλη αφήγηση, των εργατών, φοιτητών και συνταξιούχων που διαμαρτύρονται, βλέπει τα μέτρα λιτότητας ως άλλη μία απόπειρα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου να αποδιαρθρώσει τα υπολείμματα κοινωνικού κράτους (…).

Εξελίξεις στην Ισλανδία

ΠΗΓΗ: ciaoant1

Για την Ισλανδία, τις κινητοποιήσεις και το ΟΧΙ που είπε ο λαός εκεί σε δημοψήφισμα για το αν θα πρέπει να φορτωθεί τα χρέη των τραπεζιτών, έχουμε ξανααναφερθεί (πχ εδώ).

Σε αυτή την ανάρτηση ας δούμε τις νεότερες εξελίξεις από εκεί, με νέες κινητοποιήσεις και δίκη του πρωθυπουργού:

Διαδήλωση στην Ισλανδία για τις κατασχέσεις σπιτιών.

Διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν χθες έξω από το κοινοβούλιο της χώρας διαμαρτυρόμενοι για τις κατασχέσεις σπιτιών από τις τράπεζες.

Διαδηλωτές πέταξαν γυάλινα ποτήρια και αυγά - ένα από τα οποία κατέληξε στην κόμη της πρωθυπουργού - φώναξαν συνθήματα και κρατούσαν πανό με συνθήματα όπως «ανθρώπινο μέλλον», «θέλουμε μια κυβέρνηση που να εργάζεται για το λαό», «εκλογές τώρα». Περίπου 50 αστυνομικοί ήταν παρόντες.

Trapped in the eurozone: For Ireland, Greece, Portugal and Spain, defaulting on their debt is no longer unthinkable

ΠΗΓΗ: GUARDIAN

• 
  
  • Costas Lapavitsas
  • guardian.co.uk, Friday 1 October 2010
  • 
    

Only a brave person, or an appropriately paid official, would be optimistic about the future of the eurozone at present. Austerity has spread and there is a risk of long-term stagnation with high unemployment across Europe. Social tensions are on the rise, and frictions among member states will probably intensify. A taste of things to come was given by the marches and strikes organised by trade unions across the continent this week.

Much of the trouble originates in the peripheral countries of the eurozone – Greece, Spain, Portugal and Ireland. All went into recession during 2008-9 as the global crisis unfolded, narrowly avoiding disaster thanks to public intervention. But before they had properly recovered Greece, Spain and Portugal were forced by the EU to cut public expenditure, reduce public employment, and further liberalise markets. Ireland had gone down the same path earlier, though very much in line with EU thinking. The disastrous implications were demonstrated this week: the Irish economy has contracted and, to make things worse, further gigantic cuts are planned in order to rescue banks.

Οταν η Κομισιόν σφίγγει τις... βίδες!

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Του Πετρου Παπακωνσταντiνου Η σύμπτωση ήταν συμβολική: την ώρα που 100.000 απεργοί διαδήλωναν εναντίον της λιτότητας, ανταποκρινόμενοι στην έκκληση των ευρωπαϊκών συνδικάτων, μια πολιορκημένη Κομισιόν εξέδιδε πολεμικό ανακοινωθέν, αναγγέλλοντας την «αυστηροποίηση» του Συμφώνου Σταθερότητας. Στην κραυγή αγωνίας για την ανεργία, που αποκτά διαστάσεις κοινωνικής πανδημίας, οι Βρυξέλλες απάντησαν με το «σφίξιμο της βίδας», κατά την κυνική έκφραση του κ. Μπαρόζο, που δικαίωσε τον χαρακτηρισμό του οικονομικού αναλυτή Γκίντεον Ράχμαν περί «θαλάμου βασανιστηρίων του κ. Σόιμπλε»! Η κρίση χρέους που έπληξε σειρά ευρωπαϊκών κρατών επιβεβαίωσε όσους προέβλεπαν ότι το ευρώ, ένα κοινό νόμισμα χωρίς κοινό κράτος, θα αποδεικνυόταν θνησιγενές στην πρώτη, σοβαρή δοκιμασία. Από εκείνη τη στιγμή, η αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας είχε μπει στην ημερήσια διάταξη. Ως προς την κατεύθυνση της αναθεώρησης, όμως, συγκρούονταν δύο λογικές: η Γαλλία, συνεπικουρούμενη από Βέλγιο, Ιταλία και Ισπανία, τασσόταν υπέρ της χαλάρωσης του Συμφώνου και της πολιτικής διεύθυνσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.