Ιδού λοιπόν η απειλή για το έθνος: το νέο γερμανικό ράιχ έρχεται να καταβροχθίσει το δύστυχο έθνος των Ελλήνων. Και όχι μόνο. Ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση κινδυνεύει να μετατραπεί σε γερμανική επαρχία. Το νέο πανίσχυρο όπλο ονομάζεται ευρώ και αποτελεί τον πολιορκητικό κριό της σύγχρονης γερμανικής επέλασης.
Κάποιοι, σε αυτήν την υστερική σκιαγράφηση της πραγματικότητας, είναι ελαφρώς πιο συγκρατημένοι: και γι’ αυτούς ασφαλώς «αυτοί οι Γερμανοί» είναι οι κατεξοχήν υπεύθυνοι για τα προβλήματα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, «λόγω της κοντόφθαλμης πολιτικής της Μέρκελ». Συσσωρεύουν εμπορικά πλεονάσματα σε βάρος των «εταίρων» τους και κάποια στιγμή και αυτοί («οι Γερμανοί») θα υποστούν τις συνέπειες (αναγκαστικά θα περιοριστούν οι εξαγωγές τους λόγω υπερχρέωσης των «εταίρων» τους στην Ε.Ε.). Ο βασικός μοχλός αυτής της «κοντόφθαλμης γερμανικής πολιτικής» είναι το ευρώ που άλλοτε η Γερμανία το θέλει «σκληρό» και άλλοτε λιγότερο «σκληρό» (είναι ελαφρώς σκοτεινό πότε θέλει το ένα και πότε το άλλο, εξαρτάται από τον αρθρογράφο που υποστηρίζει αυτές τις απόψεις).
Όπως κάθε αστική μυθολογία έτσι και αυτή έχει κάποιες αναφορές στην πραγματικότητα (γερμανικά πλεονάσματα, ελληνικά ελλείμματα, ενδοευρωπαϊκοί οικονομικοί και πολιτικοί ανταγωνισμοί κ.λπ.). Ωστόσο η συνολική εικόνα που προβάλλεται είναι στρεβλή και ιδεοληπτική.
Στην πραγματικότητα το ευρώ έγινε πραγματικότητα γιατί ήταν επιλογή του συνόλου των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών που συμμετείχαν στη δημιουργία του. Και αυτό γιατί θεωρούσαν ότι η όλη διαδικασία εξέφραζε τα μακροπρόθεσμα ταξικά τους συμφέροντα. Επιπλέον το ευρώ δεν επιβλήθηκε από «τους Γερμανούς», το αντίθετο μάλιστα, αρχικά η Γερμανία είχε τις περισσότερες επιφυλάξεις για τη δημιουργία του ευρώ. Να λοιπόν γιατί είναι χρήσιμο να θυμηθούμε λίγο την ιστορία της δημιουργίας του ευρώ.
Από την Οικονομική και Νομισματική Ένωση
(ΟΝΕ) στο Μάαστριχτ
Η διαδικασία που οδήγησε από την ΟΝΕ στο Μάαστριχτ και μετά στο ευρώ ήταν το αποτέλεσμα μιας διελκυστίνδας κυρίως ανάμεσα στη Γερμανία, με καγκελάριο τότε τον Χέλμουτ Κολ, και τη Γαλλία, με πρόεδρο τον Φρανσουά Μιτεράν. Το Φεβρουάριο του 1986 υπογράφτηκε η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (η συμφωνία τέθηκε σε ισχύ τον Ιούλιο 1987) με την οποία συμφωνείται η ολοκλήρωση της εσωτερικής αγοράς και ορίζει χρονικό ορίζοντα το 1992.
Στόχος ήταν η δημιουργία μιας «εσωτερικής αγοράς», χωρίς εσωτερικά σύνορα, στην οποία θα διασφαλίζεται η «ελεύθερη κυκλοφορία εμπορευμάτων, προσώπων, υπηρεσιών και κεφαλαίων» (οι περίφημες «τέσσερις ελευθερίες»). Εξ’ ίσου σημαντικό στη συμφωνία, ήταν η προσπάθεια να προχωρήσει παράλληλα και η «πολιτική ολοκλήρωση». Θεωρήθηκε ότι η «οικονομική ολοκλήρωση» θα ήταν εξαιρετικά επίφοβη χωρίς να υπάρχει μια κοινή πολιτική βάση που να την υποστηρίζει. Η αρχή της ομοφωνίας (μεταξύ των κρατών-μελών) για τη λήψη των αποφάσεων αντικαθίσταται, σε αρκετές περιπτώσεις, από «ειδικές πλειοψηφίες» (δηλαδή μια απόφαση επικυρώνεται αν λάβει ένα ορισμένο αριθμό ψήφων που λαμβάνει υπ’ όψη τον πληθυσμό κάθε χώρας και άλλα εξαιρετικά πολύπλοκα δεδομένα).
