Πολιτική με το πιστόλι στον κρόταφο, του Πάνου Παναγιώτου

Από το Νοέμβριο του 2010 οι Γερμανοί έχουν θέσει θέμα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους προετοιμάζοντας το σχετικό μόνιμο μηχανισμό στήριξης τον οποίο είχε ανακοινώσει η Μέρκελ προκαλώντας πανικό στις αγορές ομολόγων.

ΠΗΓΗ: tvxs

του Π. Παναγιώτου

Έκτοτε το θέμα πέφτει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μέσω σποραδικών δηλώσεων Γερμανών αξιωματούχων οι οποίες κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση και μεταφράζονται με παρόμοιο τρόπο: «μην περιμένετε άλλα χρήματα από τη Γερμανία - αν βάλουμε έστω και ένα ευρώ παραπάνω είτε θα πουλήσετε τα πάντα είτε θα προχωρήσετε σε αναδιάρθρωση».

Μέσα στα πλαίσια αυτής της λογικής ήταν οι δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε ο οποίος επέστρεψε την επόμενη ημέρα για να δηλώσει πως δεν είπε όσα είχε πει μόνο για να ακολουθήσει αμέσως ο αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών Χόγιερ και να επαναλάβει τη θέση της Γερμανίας: «ένα κούρεμα ή μία αναδιάρθρωση δε θα ήταν καταστροφή. Αν οι δανειστές της Ελλάδας συμφωνήσουν πως οι συζητήσεις για μία πιθανή αναδιάρθρωση χρέους θα ήταν βοηθητικές τότε εμείς σαφώς και θα υποστηρίξουμε αυτήν την προσπάθεια. Η Ελλάδα έχει κάνει μία φοβερή προσπάθεια αλλά το αν όλα αυτά θα είναι αρκετά είναι ένα άλλο ζήτημα - ανησυχούμε για τη δημοσιονομική κατάσταση στην Ελλάδα».

Πόσο πιο καθαρά θα πρέπει να πει την άποψη της η γερμανική πλευρά;

Το ερώτημα είναι αν η ελληνική κυβέρνηση άκουσε και η απάντηση είναι 'ΝΑΙ'. Γι' αυτό το λόγο τρέχει με την ταχύτητα του φωτός να «αξιοποιήσει» περιουσία 50 δις (για αρχή) και να λάβει νέα μέτρα άμεσα. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει από το Νοέμβριο και τόσο ο Πρωθυπουργός όσο και ο υπουργός Οικονομίας το γνωρίζουν καλά. Στο μεσοδιάστημα προσπαθούν να επικοινωνήσουν το μήνυμα και στους υπόλοιπους Έλληνες και να εξασφαλίσουν την αποδοχή των 'μέτρων' από τους πολίτες.

Το καλό, το κακό και το άσχημο σενάριο για την αναδιάρθρωση

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΤου ΧΡ. ΖΙΩΤΗ ziotisc@enet.gr

ΛΙΓΕΣ μέρες πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος από την υπογραφή του μνημονίου, η κατάσταση της χώρας παραμένει το ίδιο επισφαλής με πέρυσι, εξαιτίας του δυσθεώρητου δημοσίου χρέους.

Το πρόγραμμα της σκληρής λιτότητας, το οποίο επιβλήθηκε μετά το μνημόνιο, όπως αποδεικνύεται, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη «Λερναία Υδρα» του χρέους, η οποία παραμένει «αλώβητη», παρά τη γενναία περικοπή του δημοσιονομικού ελλείμματος. Τρία είναι τα βασικά σενάρια που έχουν πλέον σχηματοποιηθεί, εν όψει της αναμενόμενης «τελικής αναμέτρησης», η οποία έχει ως απώτατο όριο το 2013. Καθένα από αυτά εμφανίζει πλεονεκτήματα, αλλά και κινδύνους.

1. Η επιτυχία του προγράμματος

Σύμφωνα με τα όσα έχει συμφωνήσει η Ελλάδα στο μνημόνιο, το πρόγραμμα λιτότητας θα συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι το 2013. Βέβαια, μετά το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Προσαρμογής, η περίοδος αυτή παρατείνεται τελικά μέχρι το 2015... Η κυβέρνηση διαψεύδει κατηγορηματικά το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του χρέους, για να κερδίσει όμως το στοίχημα, πρέπει να επιστρέψει στις αγορές. Οι επενδυτές, οι οποίοι προς το παρόν έχουν αποκλείσει την Ελλάδα, είναι πιθανόν το 2013 να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους, διαπιστώνοντας ότι η χώρα έχει «ολοκληρώσει τη δημοσιονομική προσαρμογή που προβλέπεται στο μνημόνιο». Ετσι, θα αρχίσουν και πάλι να αγοράζουν ελληνικά ομόλογα, επιτρέποντας στο Δημόσιο να αναχρηματοδοτεί το χρέος, το οποίο όμως θα έχει παραμείνει σε δυσθεώρητα ύψη.

Το ΔΝΤ παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα

Οι δημιουργοί του «Debtocracy» Άρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη μιλούν στο «Βήμα» για το ντοκιμαντέρ και την υποδοχή του από τους θεατές.

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Αθήνα Την τελευταία εβδομάδα προβάλλεται στο Διαδίκτυο, στη διεύθυνση www.debtocracy.gr, ένα ντοκιμαντέρ για την ελληνική κρίση με τον τίτλο «Debtocracy», ή αλλιώς «Χρεοκρατία». Προκαλεί έντονες θετικές και αρνητικές αντιδράσεις και αποτελεί αφορμή για διάλογο στο Διαδίκτυο και όχι μόνο. Ηδη περισσότεροι από 600.000 χρήστες του Διαδικτύου έχουν επισκεφθεί την ιστοσελίδα που προβάλλεται.

Μέσα από συνεντεύξεις με προσωπικότητες από Ελλάδα και εξωτερικό παρουσιάζεται η πρόταση για τη σύσταση μιας διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, η οποία θα κάνει τον ακριβή «λογαριασμό» του ελληνικού χρέους. Υποστηρίζεται η άποψη ότι μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι «απεχθές» καθώς δημιουργήθηκε σε συνθήκες διαφθοράς και επομένως το ελληνικό κράτος μπορεί να προβεί σε μονομερή στάση πληρωμών.

Οι δημιουργοί του «Debtocracy» Άρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη μιλούν στο «Βήμα» για το ντοκιμαντέρ και την υποδοχή του από τους θεατές.

Νέες δαπάνες δισεκατομμυρίων για το εξοπλιστικό πρόγραμμα

Αγορά όπλων αξίας 14,5 δισεκατομμυρίων ευρώ ενέκρινε το Συμβούλιο Άμυνας την περασμένη Δευτέρα χωρίς καν να το ανακοινώσει, σύμφωνα με το «Έθνος της Κυριακής». Θα απαιτούνται ανά πενταετία 6,3 δισεκατομμύρια ευρώ για την υλοποίηση του νέου εξοπλιστικού προγράμματος. Την ίδια στιγμή ανέπαφα παραμένουν 1.300 στρατόπεδα χωρίς επιχειρησιακή αξία με λειτουργικό κόστος ανά στρατόπεδο από 700 χιλιάδες ως 1 εκατομμύριο ευρώ.

ΠΗΓΗ: tvxs

Κατά τη συνεδρίαση της περασμένης εβδομάδας το Συμβούλιο Άμυνας ενέκρινε τη λίστα με τις προτεραιότητες των εξοπλιστικών προγραμμάτων τα οποία θα πρέπει να υλοποιηθούν μέσα στη δεκαπενταετία.

Αν τελικά υιοθετηθούν οι προτάσεις του Πενταγώνου, το κόστος των αμυντικών δαπανών θα φτάσει τα 20 δισεκατομμύρια ευρώ για τη δεκαπενταετία που έρχεται. Το ποσό αυτό προκύπτει, σύμφωνα με το «Έθνος», από το συνυπολογισμό α) των 4 δισεκατομμυρίων ευρώ από προηγούμενες προμήθειες, β) του 1,4 δισεκατομμυρίων ευρώ από εγκριθέντα εξοπλιστικά προγράμματα μέσα διακρατικών συμφωνιών, τα οποία παραμένουν ανεξέλεγκτα, γ) τα διάφορα προγράμματα που προωθούνται αυτόνομα από Επιτελεία.

Αυτογνωσία ή Αυτοκατάργηση;

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 17/04/2011

ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ*

Διάβασα το μεγάλης έκτασης κείμενο που γράφτηκε από τον Δαμιανό Παπαδημητρόπουλο και συνυπογράφεται από ακόμα πέντε γνωστές δημόσιες φωνές του χώρου της «Δημοκρατικής Αριστεράς» (δημοσιεύεται στο The Books Journal,τεύχος 6, Απρίλιος 2011). Φέρει έναν πολύ εντυπωσιακό τίτλο: «Από την χρεοκοπία στην αυτογνωσία». Το περιεχόμενό του όμως είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό, με την έννοια ότι θα προκαλέσει θετικές ή αρνητικές εκπλήξεις, ανάλογα βέβαια με το πώς τοποθετείται ο αναγνώστης του, τόσο ως προς τις περιγραφές καταστάσεων όσο και ως προς την κατεύθυνση της προβληματικής του.

Δεν είναι υπερβολή να πω ότι αισθάνθηκα παράξενα με το μοτίβο που διατρέχει τη συγκεκριμένη ανάλυση. Αναφέρομαι στην, πολύ συμβατική πλέον, αρνητική περιγραφή της Μεταπολίτευσης, των τριών τελευταίων δεκαετιών, ως μιας «ιστορίας [του] λαϊκισμού». Όχι όμως όποιου και όποιου λαϊκισμού, αλλά ενός αριστερού ή πάντως αριστερόστροφου λαϊκισμού στον οποίον, κατά τον συγγραφέα, βυθίστηκαν άπαντες: φυσικά το «ανδρεοπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ» αλλά και τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς, τα συνδικάτα, οι αντιεξουσιαστές, ακόμα και η συντηρητική παράταξη, ιδιαίτερα της τελευταίας κυβερνητικής θητείας. Αυτό είναι το πρώτο και βασικό σημείο το οποίο, φυσικά, δεν παρουσιάζει κάποια αναλυτική πρωτοτυπία. Προσφάτως, για παράδειγμα, στο συνέδριο του Economist ο διευθυντής του ΙΟΒΕ Γ. Στουρνάρας χαρακτήρισε την μεταπολιτευτική Ελλάδα «χώρα αριστερισμού». Η αναγωγή μιας αντιφατικής ιστορικής περιόδου στο μονοσήμαντο επίπεδο ενός κατακλυσμιαίου λαϊκισμού αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια προσφιλές εξηγητικό σχήμα στον λόγο της κεντροαριστερής ή κεντροδεξιάς σχολής των «εκσυγχρονιστών».

Ένα "βιώσιμο σχέδιο" για το χρέος έχει ως βάση ένα πρωτογενές πλεόνασμα

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ 17/4/2011

Του Γιώργου Σταθάκη

Το χρέος αναχρηματοδοτήθηκε ντεφάκτο και συγκεντρώθηκε πλέον σε ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η αναδιάρθρωση πλέον είναι πολιτική απόφαση και σημαίνει επιμήκυνση, “κούρεμα” και ρύθμιση του επιτοκίου. Αν όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, η Ελλάδα επιστρέψει στις αγορές το 2012, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Όμως αυτό δεν είναι πιστευτό.

Ένα “βιώσιμο σχέδιο για το ελληνικό χρέος” αποτελεί αναγκαία αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για την ανάπτυξη. Η ανάπτυξη έχει παγιδευτεί εδώ και χρόνια σε μια συστηματική διαδικασία αποδιάρθρωσης των κρατικών αναπτυξιακών θεσμών σημειώνει Γιώργος Σταθάκης, καθηγητής πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης απαντώντας σε τρία κρίσιμα και επίκαιρα ερωτήματα της "Αυγής" σχετικά με τις αντιπαραθέσεις για την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου χρέους. Οι απαντήσεις αναλυτικά.

Χρέος και λιτότητα: Από το Νότο στο Βορρά, ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ 6-7-8 Μαΐου στην Αθήνα

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ (16/4/2011)

Παρά την εκτεταμένη αρθρογραφία στον ευρωπαϊκό και αμερικάνικο τύπο από ευρύ φάσμα οικονομολόγων και πολιτικών ότι οι πολιτικές λιτότητας είναι ό,τι πιο καταστροφικό για τις οικονομίες των υπερχρεωμένων χωρών, και παρά το γεγονός ότι η ύφεση όλο και πιο πολύ φουντώνει και δείχνει τα δόντια της, οι ευρωπαίοι αρχηγοί με κατεβασμένο το κεφάλι, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Το χρέος, μια κατάσταση σχεδόν ενδημική σε πολλές χώρες της Αφρικής και της Ασίας, αλλά και της Λατινικής Αμερικής έφτασε τελικά και στην Ευρώπη, παρέα με το ΔΝΤ, και χτύπησε την πόρτα, πέρα απ’ την δική μας, και την πόρτα της Λετονίας, της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας, της Ισλανδίας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, και το ακούμε να ανεβαίνει σιγά σιγά και τα σκαλιά του σπιτιού της Ισπανίας.

ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Πηγή: Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 15.04.2011,

με τίτλο «Για τον κοινωνικό έλεγχο του χρέους»

της Νάντιας Βαλαβάνη

         

Έντεκα μήνες μετά την επιβολή του Μνημόνιου και με τους όρους του μετά από κάθε «επικαιροποίηση» ακόμα χειρότερους, η βία που ασκεί στην καθημερινή ζωή των πολλών προκειμένου και η τελευταία δεκάρα που συγκεντρώνεται στη χώρα να εξάγεται για την πληρωμή του χρέους γίνεται αφόρητη. Σ΄ ένα τοπίο προϊούσας κοινωνικής ερήμωσης κλειστό στην ελπίδα πριν απ’  όλα για τους νέους, η κυβέρνηση ασκεί άτυπη μερική εσωτερική στάση πληρωμών υπέρ των δανειστών και σε βάρος του λαού. Σε αυτές τις συνθήκες μπορεί να οσφραινόμαστε ότι η αντίσταση είναι η «φυσική» κατάσταση των ανθρώπων περισσότερο από μια ζωή πεσμένη στα γόνατα. 

Οι συνένοχοι της διαφθοράς

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΤου ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Αντε πάλι, πέφτουμε απ' τα σύννεφα μαθαίνοντας (!) για το βαθιά διεφθαρμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, για την απληστία των τραπεζών, για τη δωροδόκηση των ελεγκτικών μηχανισμών, για την αφέλεια των επενδυτών και πάει λέγοντας.

Χάνουν το χρώμα τους οι υποστηρικτές αυτού του συστήματος (που είναι ένα υποσύστημα εντός του διεφθαρμένου ευρύτερου πολιτικού συστήματος, της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, καλέ). Βγαίνουν από τα ρούχα τους, αλλά «τι να κάνουμε;», λένε, δεν έχει έως τούδε η ανθρωπότητα εγκαθιδρύσει ένα δημοκρατικότερο καθεστώς.

Μιλάνε για «πολιτισμένες δημοκρατίες» (όλες δυτικού τύπου), αποφαίνονται ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα σ' αυτές τις δημοκρατίες (οι ίδιες από μόνες τους, όπως λειτουργούν, είναι το αδιέξοδο), προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μεταθέσουν τις ευθύνες σε πρόσωπα (στους ελεγκτές, τάχα, που δωροδοκούνται) και όχι στο ίδιο το σύστημα, τη δομή του.