«Η αλουμινένια κυρία και οι αντιδράσεις στη Γερμανία»

«Αλουμινένια καγκελάριος», «Γερμανίδα δαμάστρια» είναι ορισμένοι από τους νέους τίτλους που αποδίδει ο γερμανικός Τύποις στην Άγκελα Μέρκελ μετά τη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης. Στη χώρα πάντως, δεν έλειψαν και οι αντιδράσεις κύκλων του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού για το Σύμφωνο για το Ευρώ.

 ΠΗΓΗ: TVXS

«Μήπως τώρα να τη συνδέσουμε με ένα μαλακότερο μέταλλο και να την πούμε "αλουμινένια καγκελάριο"; Οπωσδήποτε δεν μπορεί πια να γίνεται λόγος για "σιδηρά κυρία", που απαιτεί από τις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης αυστηρή λιτότητα και απορρίπτει περιφρονητικά τα αιτήματα βοήθειας», γράφει η Hannoversche Allegemeine.

Πρώτα η Ελλάδα, μετά η ασπίδα διάσωσης και τώρα η ενίσχυσή της και το «Ναι» στην επαναγορά ομολόγων χρέους, η Α. Μέρκελ καθιστά τον Γερμανό φορολογούμενο συνεγγυητή της Ευρωζώνης. Γι’ αυτό υπάρχουν καλοί λόγοι – έστω και αν η λέξη σκεπτικισμός λίγα λέει για τη διάθεση των Γερμανών πολιτών. Περίπου 2/3 των γερμανικών εξαγωγών πηγαίνουν στην ΕΕ και μόνο 43% στην Ευρωζώνη, συνεχίζει η εφημερίδα.

«Σύμφωνα με στοιχεία του Βιομηχανικού και Εμπορικού Επιμελητηρίου, η κοινή εσωτερική αγορά εξασφαλίζει στη Γερμανία περίπου 5,5 εκατ. θέσεις εργασίας. Η εναλλακτική λύση στις γερμανικές εγγυήσεις, δηλαδή το να αφεθούν να χρεοκοπήσουν κράτη σαν την Ιρλανδία και την Ελλάδα ή να επιστρέψουμε στο μάρκο, δεν θα συνεπαγόταν μόνο οικονομικές απώλειες. Το συνολικό ευρωπαϊκό εγχείρημα θα ετίθετο υπό αμφισβήτηση: Ποιος μας λέει ότι η προωθούσα την ανάπτυξη εσωτερική αγορά θα επιβίωνε από ένα τέτοιο υπαρξιακό πολιτικό ρήγμα εμπιστοσύνης;». 

Οι τρεις άξονες για τα 50 δισ. ευρώ

Πηγή: euro2day

Η Ελλάδα, έως τα τέλη Μαρτίου, θα πρέπει να παρουσιάσει ένα αναλυτικό σχέδιο σχετικά με το από πού θα προέλθουν τα 15 δισ. ευρώ από το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων της περιόδου 2011 - 2013 και τους βασικούς άξονες για την έλευση των 50 δισ. ευρώ.

Η σύνοδος κορυφής μπορεί να εξασφάλισε ότι η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει, αλλά για να τηρήσει τις υποσχέσεις της η Ευρώπη η κυβέρνηση θα πρέπει να δείξει, μεταξύ άλλων, ότι δεν αστειεύεται στο ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων.

Στο πλαίσιο αυτό, το οικονομικό επιτελείο ετοιμάζει ένα σχέδιο δράσης, στο οποίο θα περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο θα προέλθουν τα παραπάνω ποσά από τις ιδιωτικοποιήσεις.

Η ελληνική κρίση ως εκδοχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της κρίσης της ΟΝΕ

Πηγή: Red Notebook

Η εισήγηση του Γιάννη Μηλιού στο Διεθνές Συνέδριο «Δημόσιο χρέος και πολιτικές λιτότητας στην Ευρώπη: Η απάντηση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς», που διοργανώνουν το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ο Συνασπισμός και το Ινστιτούτο Πουλαντζάς

Του Γιάννη Μηλιού Η κρίση που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα είναι συνέπεια της παγκόσμιας κρίσης του 2008, του τρόπου που λειτουργεί η Ευρώπη (κρίση της ONE) και των πολιτικών που άσκησε το σύστημα εξουσίας που κυβέρνησε την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. 1) Σε παγκόσμιο επίπεδο η κρίση έχει χαρακτήρα συστημικό, καθόσον συνιστά χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου τρόπου λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος. Με άλλα λόγια, η κρίση γεννήθηκε από τα στοιχεία και τις σχέσεις που συνθέτουν τον πυρήνα του νεοφιλελευθέρου υποδείγματος. Έπληξε σημαντικούς κόμβους του συστήματος και μέσω αυτών τους όρους διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Βασικό στοιχείο του νεοφιλελευθερισμού αποτελεί ο κεντρικός ρόλος που παίζει η χρηματοπιστωτική (ΧΠ) σφαίρα της οικονομίας, ως μηχανισμός αξιολόγησης-χρηματοδότησης-ρύθμισης κάθε οικονομικής δραστηριότητας. Η παγκόσμια κρίση στην παρούσα φάση εμφανίζεται και ως κρίση δημόσιου χρέους, που για πρώτη φορά μετά τον Πόλεμο πλήττει σε τέτοια έκταση τους αναπτυγμένους καπιταλιστικούς κοινωνικούς σχηματισμούς [1].

Κρίση τραπεζών ή κρίση κρατών;

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία

Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΤΖΙΑ Συγγραφέα, καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς nkotzias@otenet.gr.

 

Η σημερινή πολύπλευρη κρίση είναι αποτέλεσμα της μετακίνησης πλούτου και ισχύος από τη Δύση, ιδιαίτερα από την Ε.Ε., στις αναδυόμενες δυνάμεις της Ανατολής.

Της διάσπασης της Ε.Ε. σε ελλειμματικές και πλεονασματικές ζώνες. Της άνισης κατανομής πλούτου και εισοδήματος στο εσωτερικό των κοινωνιών της Ε.Ε. Του γεγονότος ότι τα μέτρα που λαμβάνει επιταχύνουν τις προαναφερόμενες ανισότητες.

Οι δυνάμεις που κερδίζουν στην Ε.Ε. από την κρίση εμφανίζουν ως αποκλειστική αφετηρία και πηγή της κρίσης τα κράτη. Στην πραγματικότητα η κρίση είχε παγκοσμίως ως πηγή της τον ιδιωτικό τομέα. Στο δε ευρωπαϊκό επίπεδο, τις τράπεζες. Αρκεί να θυμηθεί κανείς πώς ξεκίνησε η κρίση από τις ΗΠΑ, με την κατάρρευση μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδιωτικών θεσμών οι οποίοι σώθηκαν με την εν μέρει κρατικοποίησή τους. Ανάλογα, στην Ελλάδα, επί κυβέρνησης Καραμανλή, τα πρώτα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης αφορούσαν τον τραπεζικό τομέα. 

Φρανσίς Βυρτζ: Η Ε.Ε. είναι σήμερα ο "Μεγάλος Ασθενής" του πλανήτη!

Πηγή: Αυγή

Φρανσίς Βυρτζ

Επίτιμος πρόεδρος της ευρωομάδας της Ενωτικής Αριστεράς, ο Γάλλος Φρανσίς Βυρτζ εξηγεί στην "Αυγή" της Κυριακής το περιεχόμενο της πρωτοβουλίας του Ταμείου Κοινωνικής Ανάπτυξης και Αλληλεγγύης, που προωθεί το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς εδώ και λίγο καιρό και τονίζει ότι αυτή η πρόταση είναι απολύτως ρεαλιστικότερη από τη στάση εκείνη που κρατά σήμερα η Ε.Ε. με το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας που προωθούν οι Μέρκελ και Σαρκοζί. "Το απρόβλεπτο δεν μπορεί να έλθει μόνο από την Τυνησία, όπου πολλά προβλήματα καταπνίγηκαν για πολλά χρόνια. Αυτό ισχύει για την άλλη πλευρά της Μεσογείου".

* Κεντρικό θέμα του διεθνούς συνεδρίου είναι το δημόσιο χρέος: πρόκειται όμως πράγματι για πρόβλημα τόσο μεγάλο όσο μας το παρουσιάζουν οι κυβερνήσεις και καλούν σε θυσίες τους λαούς;

Όλα έχουν να κάνουν με πολιτικές προτεραιότητες και είναι φανερό ότι η πολιτική προτεραιότητα της Ε.Ε. δεν είναι η ανάπτυξη, η απασχόληση στις χώρες. Η Ε.Ε. είναι σήμερα ο "Μεγάλος Ασθενής" του πλανήτη! Ακόμη και οι ΗΠΑ, που βρίσκονται σε πολύ σοβαρότερη από την Ευρώπη κατάσταση, εφαρμόζουν πολιτική ανάκαμψης της οικονομικής δραστηριότητας αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με την Ε.Ε., που η λογική της στηρίζεται στην παραχώρηση της εξουσίας στις χρηματοπιστωτικές αγορές και ο δικός της πολιτικός ρόλος περιορίζεται στο να βρει τα μέσα να καθησυχάσει τις αγορές και μάλιστα σε βάρος των λαών και του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου. Αυτή είναι η ουσία της υπόθεσης. Στις ευρωπαϊκές συνθήκες, τα κράτη πρέπει να δανείζονται τα χρήματα που χρειάζονται από τα ιδιωτικά πιστωτικά ιδρύματα, τα οποία δανείζονται φθηνά χρήματα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα! Δηλαδή δίνεται στις αγορές η απόλυτη εξουσία, ενώ θα περίμενε κανείς το ακριβώς αντίθετο από μια Ευρωπαϊκή Ένωση! Δεν δίνεται καμία προτεραιότητα στην ανάπτυξη του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου. Και η περίπτωση της Ελλάδας αποτυπώνει ανάγλυφα την κατάσταση αυτή. Πρέπει οι Ευρωπαίοι να καταλάβουν ότι δεν πρόκειται για πρόβλημα αποκλειστικά ελληνικό, πίσω από την Ελλάδα υπήρχε η Ιρλανδία, που κάποιοι θεωρούσαν μοντέλο! Και έπεται η Πορτογαλία και ακολουθεί η Ισπανία και λένε ότι αν πέσει αυτή η χώρα θα καταρρεύσουν όλες. Αυτή η κατάσταση είναι λοιπόν απαράδεκτη σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά είναι και αντιπαραγωγική στο οικονομικό επίπεδο και πλήρως καταστροφική στο πολιτικό επίπεδο, σε ό,τι δηλαδή αφορά στην ίδια την ευρωπαϊκή ιδέα!

Δεν είναι μονόδρομος η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ, 13/3/2011

του Γ. Κατρούγκαλου

Το φάσμα της χρεοκοπίας της χώρας χρησιμοποιείται ως το απόλυτο όπλο φόβου, για όσους επιδιώκουν να εμφανίσουν τις πολιτικές του μνημονίου ως μονόδρομο. Από νομική άποψη, όμως, τα κράτη δεν χρεοκοπούν όπως οι ιδιωτικές εταιρείες. Δεν ρευστοποιείται η περιουσία τους με την παρέμβαση κάποιου διεθνούς δικαστικού επιμελητή, ούτε παύουν να υπάρχουν στο νομικό κόσμο, επειδή δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τα χρέη τους.1 Όταν αδυνατούν να ανταποκριθούν ταυτόχρονα στις απαιτήσεις των πιστωτών τους και στην ανάγκη να ικανοποιήσουν τις βασικές κοινωνικές λειτουργίες που επιτελούν, έχουν διάφορες εναλλακτικές εκδοχές για να επαναδιαπραγματευτούν ή και να διαγράψουν μονομερώς το χρέος τους. Συνολικά, από το 1956 έως το 2006 συνάφθηκαν περίπου 400 συμφωνίες διαχείρισης ή αναδιάρθρωσης χρέους από 81 οφειλέτριες χώρες. Το συνολικό ύψος των ανεξόφλητων χρεών που αποτέλεσαν αντικείμενο του διακανονισμού ανέρχεται σε 523 δισεκατομμύρια δολάρια2. 

Ο Αρμαγεδδών είναι εδώ…

 

Πηγή: Μακεδονία

της Ρ. Ακριτίδου

Ο Κώστας Λαπαβίτσας, που είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Πρωτοβουλίας για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Ελληνικού Δημόσιου Χρέους, δηλώνει πεπεισμένος ότι η λύση για τη χώρα μας είναι η παύση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ. Και απαντά σε όσους θεωρούν ένα τέτοιο σενάριο τρομακτικό πως το σκοτεινό σενάριο είναι η μόνιμη, τεράστια ανεργία που δημιουργεί το μνημόνιο.
Ο έλληνας πρωθυπουργός έκανε λόγο για ιστορικές αποφάσεις όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για το ευρώ, ανακοινώνοντας τα κέρδη της Αθήνας από τη σύνοδο κορυφής της περασμένης εβδομάδας: μείωση επιτοκίων δανεισμού κατά μία μονάδα και επιμήκυνση κατά επτάμισι χρόνια του χρόνου αποπληρωμής των δανείων. Ωστόσο ο Κ. Λαπαβίτσας, καθηγητής Οικονομικών στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, δεν θεωρεί ιδιαίτερα σημαντικό αυτό το γεγονός. «Η επιμήκυνση ήταν αναπόφευκτη. Η Ελλάδα θα την εξασφάλιζε, γιατί ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατο να ανταποκριθεί. Στην ουσία η επιμήκυνση είναι μία αναγνώριση του λάθους που έγινε εξαρχής στο τριετές πλάνο αποπληρωμής του δανείου Ε.Ε.-ΔΝΤ. Όσο για τη μείωση του επιτοκίου, έχει τη σημασία της. Είναι ένα είδος αναγνώρισης εκ μέρους της Ε.Ε. Και την έδωσε στην Αθήνα αλλά όχι στο Δουβλίνο. Στην περίπτωση της Ελλάδας η παραχώρηση μείωσης του επιτοκίου συνοδεύεται από ιδιωτικοποιήσεις ύψους 50 δισ., παρότι ο ελληνικός λαός έχει δείξει την αντίθεσή του. Στην Ιρλανδία δεν παραχωρήθηκε, γιατί η κυβέρνησή της δεν υποχώρησε στις πιέσεις για αύξηση του φορολογικού συντελεστή (12,5%) για τη φορολόγηση των επιχειρήσεων. Και καθώς αυτό συνεπάγεται κόστος για άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, δεν τους παραχώρησαν τη μείωση του επιτοκίου δανεισμού».