Πηγή: ΑΥΓΗ
του Γ. Κοροπούλη
Η λογική διάταξη επιχειρημάτων, που ωριμάζοντας έλαβε τη μορφή επιστήμης και υπήρξε ανέκαθεν το θεμέλιο της πολιτικής ανάλυσης, προϋπέθετε, ως γνωστόν, την απαίτηση να «σώζουμε τα φαινόμενα», να μην παραβιάζουμε τα δεδομένα της παρατήρησης κι εντέλει την ίδια την έννοια (και την ουσία) του προφανούς.
Όμως το προφανές απωθείται τώρα συντεταγμένα προς όφελος του επιφανειακού - που δεν είναι κατά κανένα τρόπο συνώνυμό του. Ένα πέπλο υφασμένο με ευσεβείς πόθους και με τα νήματα εκείνα ψευδούς συνείδησης τα οποία εκτυλίσσουν (με το αζημίωτο, εννοείται) σαν «αναλύσεις» οι opinion makers απλώνεται πάνω στη συγκεχυμένη πραγματικότητα -κι εμείς χαζεύουμε την κεντημένη στο πέπλο εικόνα, πεπεισμένοι ότι βλέπουμε την αλήθεια γυμνή. Η πρώτη επίπτωση είναι ότι εξουδετερώνεται η αίσθηση του γελοίου. Η δεύτερη, ότι πέφτουμε από έκπληξη σε έκπληξη και γινόμαστε κι οι ίδιοι γελοίοι. Κι αυτό συμβαίνει σε οποιοδήποτε επίπεδο.