Πηγή: Καθημερινή
Tου Παντελη Μπουκαλα
«Αυτή η ώρα είναι ώρα ευθύνης!...». Ανοιχτή στο βάθος η τηλεόραση, σαν ένα αδιάφορο ηχητικό φόντο, ένα βούισμα που αποκτά κάποια σημασία όταν υψώνονται οι τόνοι, έστειλε την κορόνα καταπάνω μου: «Ωρα ευθύνης!»... Βέβαιος ότι κάποιος ναυαγισμένος κυβερνητικός την είχε εκτοξεύσει, δεν στράφηκα να δω ποιος ήταν. Αντίθετα, πληκτρολόγησα ενστικτωδώς στο διαδικτυακό ψαχτήρι τις λέξεις «Ωρες ευθύνης», να δω πόσες φορές έχουν παιχτεί κι αν δικαιούνται τα πρωτεία της κενολογίας. Το αποτέλεσμα, όσο κι αν καθαριστεί, παραμένει εντυπωσιακό: 2.520.000 ευρήματα σε 0,05 δευτερόλεπτα. Για να ’χω κάποιο μέτρο σύγκρισης, πληκτρολόγησα και τη φράση «οι καιροί ου μενετοί», επίσης μέχρις εξαντλήσεως κοινόχρηστη. Και να που από τα δυόμισι εκατομμύρια κατεβήκαμε πολύ πολύ χαμηλά: τα ευρήματα αυτή τη φορά ήταν μόλις 24.300, στατιστικώς ασήμαντα εν συγκρίσει με τα ευθυνολογικά.
Μια αρμαθιά από κοινούς τόπους έχει καταντήσει ο πολιτικός λόγος, κι από κοντά ο δημοσιογραφικός, όταν μιμείται ή υπηρετεί την κομματική ρητορική, το νόημα της οποίας εντοπίζεται περισσότερο στο τι δεν λέει και όχι στο τι λέει, περισσότερο στο τι αποσιωπά παρά στο τι ομολογεί ή ισχυρίζεται. Οταν οι κομματικοί άρχοντες αναγγέλλουν στομφωδώς άλλη μία «ώρα ευθύνης», με την επαγγελματική τους αμνησία να αποτελεί το κύριο έρεισμα των λεγομένων τους, είναι σαν να τεμαχίζουν τον πολιτικό χρόνο σε σποραδικές «ώρες ευθύνης» (όταν ζορίζουν πολύ τα πράγματα), υπονοώντας ότι ανάμεσά τους εκτείνονται μεγάλες περίοδοι επιτρεπόμενης ανευθυνότητας, θεμιτής χαλαρότητας και κατανοητού βολέματος. Πως έτσι βλέπουν τα πράγματα κι έτσι τα ζουν, το ξέρουμε, αλλά αυτό δεν φαίνεται να τους ενοχλεί, μια και ποντάρουν και στη δική μας αμνησία.
