Ενότητα (ες) ναι, σ’ αυτό συμφωνούμε πλέον όλοι (πλην ΚΚΕ, βεβαίως- και δυστυχώς). Οπότε, το μόνο που μας απασχολεί ακόμη είναι το πρωτεύον, και άκρως δυσεπίλυτο, ερώτημα: πώς θα’ ναι ακριβώς η ενότητα; Μετωπική ή Κοινής Δράσης; Ευρεία, στενή, εξ (ιδεολογικοπολιτικού) αίματος ή/και εξ αγχιστείας; Αντιευρωενωσιακή, αντιευρωνομισματική, αντικαπιταλιστική, αντιμπεριαλιστική, αντικατοχική ή σκέτα αντιμνημονιακή; Πατριωτική, διεθνιστική, αντισυστημική, αντισαπιοσυστημική, πραγματικοδημοκρατική, σοσιαλιστική, κομμουνιστική ή κομμουνιστικοαπελευθερωτική; Εκλογική, κινηματική, από τα πάνω, από τα κάτω, ή/και όλα μαζί; Θα σηματοδοτεί την παρουσία της μέσω «ιστορικών» προσώπων, ή όχι; Θα τροφοδοτείται από τις επαναστατικές σταθερές, τις ιδεολογικοπολιτικές τάσεις των πρόσφατων δεκαετιών, τις ιδιαιτερότητες της παρούσας συγκυρίας, ή τις ακατέργαστες απαιτήσεις που ανέδειξε η πλατεία;
ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ 6/4/2012
του Ν. Κουνενή
Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιες δεκατρείς
(ενωτικές προτάσεις στην Αριστερά)
Τριάντα τόσα χρόνια πριν, ο Γιάννης Ιωάννου δημοσίευσε στο «Αντί» μια γελοιογραφία, στην οποία παρουσίαζε μια υπαίθρια αγορά, μέσα από τα κιόσκια της οποίας οι συλλογικότητες της Αριστεράς προπαγάνδιζαν τις μοναδικά σωστές προτάσεις τους για ενότητα, προτάσεις που εξορισμού δεν αποτελούσαν τίποτα περισσότερο από προυποθέσεις αποκλεισμού από αυτές όλων των υπολοίπων: «αντιμονοπωλιακή- αντιιμπεριαλιστική», «αντιδικτατορική- δημοκρατική», «ενότητα στη βάση», «μαρξιστικολενινιστική» «εργατική- επαναστατική» και άλλες, ων ουκ έστιν αριθμός.
