Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Competitiveness will not save the euro


ΠΗΓΗ: FT
By Wolfgang Münchau

After Germany’s 2002 elections, its government embarked on a series of economic reforms, mostly to the labour and welfare sectors. The German economy continued to stagnate until about 2005 but experienced a solid recovery, interrupted by the 2009 recession. These are the facts. But the story told across Europe is that the reforms have caused a new German economic miracle.
The argument is a logical fallacy of the post hoc ergo propter hoc variety: after this, therefore because of this. First the reforms, then growth, hence causality, hence universal applicability. Every European official seems to have bought into this chain of argument. And they are now applying their flawed logic to France.

Last week a report by Louis Gallois, former chairman of EADS, suggested measures to render France more competitive. The report and the debate that came with it reflect a wider intellectual muddle about the nature of reforms. I detect a triple misdiagnosis – about the effects of reforms in Germany; about the kind of reforms that are now needed in France, and in Italy and Spain; and about the focus on competitiveness.
The first of the three fallacies concerns Germany. Throughout the postwar period, Germany’s economy performed strongly in fixed exchange rate mechanisms. Its first economic miracle occurred during the Bretton-Woods era of the 1950s and 1960s, as it managed to devalue its real exchange rate against other members of the system. It should come as no surprise that Germany prospers in the eurozone doing exactly the same thing. The recovery that followed the financial crunch in the early part of the last decade was caused by a long period of wage moderation.

Το Πανεπιστήμιο της ολιγαρχίας: ένας κατάλογος προσόντων


Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/11/2012
του Νικου Παρασκευοπουλου

Αντί εισαγωγής, ένας τόπος κοινής αποδοχής: οι γνώσεις είναι το όπλο της νέας εποχής. Στις προνεωτερικές κοινωνίες, οι αλλόφυλοι, οι δούλοι, οι περιθωριακοί, δεν μπορούσαν να φέρουν όπλα. Στις νέες κοινωνίες της ανισότητας, οι φτωχοί είναι εκείνοι που δεν μπορούν πια να έχουν πρόσβαση στις γνώσεις. Ο παραλληλισμός, μάλιστα, ενέχει μια ένταση. Τότε, τα όπλα ήταν κατά βάση μέσα επίθεσης και αρπαγής. Τώρα, οι γνώσεις είναι κάτι ακόμη πιο ζωτικό: έχουν γίνει εργαλεία επιβίωσης, σε έναν κόσμο που αντιμετωπίζει το φάσμα της περιβαλλοντικής καταστροφής και της πλήρους κοινωνικής απορρύθμισης.

Η οικονομική κρίση και η κοινωνική δίνη επιδρούν καταλυτικά στην απόκτηση και τη μετάδοση της γνώσης. Καταλυτικά, οπωσδήποτε, αλλά όχι και ασύντακτα. Με εμπειρικές παρατηρήσεις ή με θεωρίες συνωμοσίας, με σταδιακές αναλύσεις ή με αιφνίδιες αφαιρέσεις, συγκλίνουμε στο ίδιο εύρημα: η μετανεωτερική κρίση στην εκπαίδευση έχει ως σταθερό και σαφέστερο όλων προσανατολισμό την ολιγαρχική διαχείριση της γνώσης. Σε μια συμπυκνωμένη περιγραφική αναφορά, τα πιο ευδιάκριτα σημεία που σηματοδοτούν την παραπάνω πορεία είναι τα ακόλουθα.

Greece’s debt burden. How to end the agony



Greece will remain a disaster until it gets the treatment given to heavily indebted poor countries in the past


Nov 10th 2012 | from the print edition


A GENERAL strike; protesters on the streets; parliamentary battles over austerity measures needed to unlock rescue funds; and a sinking economy with an ever bigger debt burden. The situation in Athens this week is grimly familiar—and not just because Greece has had so many similar weeks over the past couple of years. There are also eerie echoes of the developing-country debt crises of the 1980s and 1990s.

The experience of dozens of debt-ridden countries in Latin America and Africa holds lessons that Greece’s rescuers ought to heed. For years, the IMF and rich-world governments tried to help them with short-term rescue loans. But the most indebted started to recover only when their debts, including those owed to official creditors, were slashed. In Europe, Poland also provides a precedent: its economy took off in the 1990s after it too was given a break by its creditors.


Greece is in the same boat. Provided that the country’s parliament passes the 2013 budget on November 11th, a fresh infusion of rescue funds will stave off imminent catastrophe (see article). Yet Greece’s economy won’t recover until it has more debt relief. That should involve, broadly, a two-part process: first, agree on a plan to reduce debt if certain targets are met; then cut the debt in stages over the next decade.

Έχουν για δανειστές, δεν έχουν για μισθούς



Tα μέτρα είναι «αναπόφευκτα», οι νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις «αναγκαίες», η νέα λιτότητα «απαραίτηση» κ.ο.κ. Γιατί; Επειδή «δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις». Πρόκειται για το γνωστό παραμύθι που ακούμε τρία χρόνια τώρα.
Λες, δηλαδή, και δεν το έχουν καταλάβει ακόμα και οι πέτρες ότι δεν είναι τα δάνεια και οι δόσεις που μέσω αυτών πληρώνονται οι (κομμένοι) μισθοί και οι (κομμένες) συντάξεις, αλλά είναι οι (κομμένοι) μισθοί και οι (κομμένες) συντάξεις που πληρώνουν τους τόκους για τα δάνεια και τις δόσεις.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι υπάρχει έστω και ένας κόκκος αλήθειας σε αυτό που λένε. Ότι δηλαδή δεν υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις. Ποια είναι η αιτία;
Η αιτία είναι πως η βασική έννοια των κυβερνώντων δεν είναι το πώς και το αν θα ζήσουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Η βασική τους έννοια είναι να πληρώνονται στην ώρα τους οι δανειστές. Δηλαδή, οι κερδοσκόποι και οι τοκογλύφοι. Αλλά αν «πρέπει» να πληρώνεις τοκογλύφους, τότε λογικό είναι να μην φτάνουν τα λεφτά για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις.

Στη ζούλα
Αυτό, άλλωστε, το ομολογούν οι ίδιοι οι κυβερνώντες. Δεν το ομολογούν, βέβαια, τόσο φωναχτά και τόσο «λεβέντικα», όπως όταν παριστάνουν τους «σωτήρες». Το ομολογούν στα μουγγά, το ομολογούν στα κιτάπια τους και μάλιστα στα πιο επίσημα. Όπως για παράδειγμα στους προϋπολογισμούς τους.

Αποκάλυψη: Το Ελληνικό Πείραμα Μίλγκραμ. Του Πάνου Παναγιώτου




ΠΗΓΗ: tvxs.gr

του Πάνου Παναγιώτου

Το 1961 ο καθηγητής ψυχολογίας του πανεπιστημίου Yale, Στάνλεϊ Μίλγκραμ, διεξήγε ένα ιστορικό πείραμα που έδειξε ότι άνθρωποι που βρίσκονται σε θέση εξουσίας είναι ικανοί να προβούν σε πράξεις που αντιβαίνουν στην κοινή λογική και το αίσθημα δικαίου παραβιάζοντας την ίδια τη συνείδηση τους, αρκεί αυτές να γίνονται κατόπιν εντολής από μία εποπτεύουσα αρχή που υποτίθεται πως κατέχει υψηλού επιπέδου γνώση και δρα με καλό σκοπό.

Στο πείραμα, ένας εκπρόσωπος της επιστημονικής 'αρχής' διαχώριζε μία ομάδα ατόμων σε 'δασκάλους' και 'μαθητές', παρέχοντας στους πρώτους την εξουσία να ελέγχουν τους δεύτερους ως προς τη γνώση τους σε συγκεκριμένες ερωτήσεις και να τους τιμωρούν μέσω της πρόκλησης σταδιακά αυξανόμενης έντασης ηλεκτροσόκ όταν δε γνώριζαν τις σωστές απαντήσεις.
Αν κατά τη διάρκεια του πειράματος ο 'δάσκαλος' αμφισβητούσε τη χρησιμότητα του ή πάθαινε κρίση συνείδησης, παρενέβαινε ο επόπτης με 'παραινέσεις' και 'απειλές', ζητώντας του να ολοκληρώσει τη διαδικασία, και λέγοντας του άλλοτε ότι 'το πείραμα απαιτεί να συνεχίσετε', άλλοτε πως 'είναι απολύτως κρίσιμο να συνεχίσετε' και άλλοτε πως “δεν υπάρχει άλλη επιλογή, πρέπει να συνεχίσετε.”

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ή ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ;


ΠΗΓΗ: ΕΠΙΚΑΙΡΑ (via aristerh diexodos)
Του Π.Παπακωνσταντίνου*

Το Μνημόνιο 3 θα φέρει την κατάρρευση της τρίτης μνημονιακής κυβέρνησης. Η Αριστερά ενώπιον ιστορικών προκλήσεων.

Οι καταιγιστικές εξελίξεις του τελευταίου δεκαημέρου με επίκεντρο το ολέθριο, για την κοινωνική πλειονότητα και εθνική κυριαρχία, Μνημόνιο 3 έθεσαν το πολιτικό σκηνικό σε τροχιά επιταχυνόμενης αποσταθεροποίησης για τρίτη συνεχή φορά, μετά την κατάρρευση των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου.
Το χειρότερο, για την υφιστάμενη πολιτική τάξη, είναι ότι αυτή τη φορά δε διαγράφεται στον ορίζοντα ομαλή εναλλακτική λύση- πλην βεβαίως του απεχθούς σεναρίου κάποιου είδους αυταρχικής εκτροπής. Ο Αντώνης Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία είναι η τελευταία ζώνη άμυνας ενός συστήματος που εξαντλεί τις εφεδρείες του. Με το ΠΑΣΟΚ κλινικά νεκρό, το μόνο ανοιχτό ερώτημα είναι αν το ιστορικό κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου διατηρεί κάποια αξία χρήσης ως δωρητής οργάνων προς άλλους πολιτικούς σχηματισμούς. Το ενδεχόμενο να βρεθεί η Ελλάδα σε αχαρτογράφητα νερά, με μια κυβέρνηση της Αριστεράς στο πηδάλιο, τίθεται στην ημερήσια διάταξη.
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρόκειται για μια καμπή ιστορικών διαστάσεων. Για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η πέραν της σοσιαλδημοκρατίας Αριστερά θα κληθεί να κυβερνήσει όχι ένα έθνος της «περιφέρειας» (Λατινική Αμερική, Ασία) αλλά μια αναπτυγμένη χώρα της Δύσης.