Οι ευρωπαίοι απορρίπτουν το ΄΄κράτος πρόνοιας για τους τραπεζίτες''

πηγή ΔΡΟΜΟΣ17/7/2010
της Αριάδνης Αλαβάνου

Από τις 22 Ιουνίου έως την 1 Ιουλίου η εταιρία Harris Interactive διεξήγαγε διαδικτυακά μια δημοσκόπηση για λογαριασμό των Financial Times, σε δείγμα 6.164 ατόμων ηλικίας από 16-64 ετών σε πέντε ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ηνωμένο Βασίλειο) και στις ΗΠΑ. Τα ευρήματά της είναι πράγματι εντυπωσιακά, όχι όμως για τους λόγους που επικαλέστηκε η εφημερίδα ,που παρήγγειλε τη δημοσκόπηση και η οποία έσπευσε, αφ' ενός να συμπεράνει ότι οι “Ευρωπαίοι διακατέχονται από δημοσιονομικό συντηρητισμό” και συμφωνούν με “την επεναξέταση του κράτους πρόνοιας” υπό την έννοια που το αντιλαμβάνονται τα συμφέροντα που υπηρετεί, και να διαβεβαιώσει, αφ΄ετέρου τις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών ότι μπορούν να σαρώσουν τις κοινωνικές κατακτήσεις χωρίς πολιτικό κόστος, “προς το παρόν”.

Τα ευρήματα είναι εντυπωσιακά γιατί αποκαλύπτουν ότι οι ερωτηθέντες απορρίπτουν πράγματι το «κράτος πρόνοιας για τους τραπεζίτες», φέρνοντας στο φως τη ριζική αντίθεση στα προγράμματα διάσωσης των τραπεζών κατά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Οι Γάλλοι και οι Ιταλοί σε ποσοστό 68%, οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί σε ποσοστό 59% και 58% και οι Βρετανοί σε ποσοστό 54% διαφώνησαν σθεναρά με τα χρηματοδοτικά πακέτα προς τις τράπεζες που επιβάρυναν τους κρατικούς προϋπολογισμούς.

Ομιλείτε παπανδρεϊκά;

Πηγή: ΑΥΓΗ (16/7/2010)

Δηλαδή, αν καταλάβαμε καλά, πρώτα πρόσθεσαν δεκαπέντε χρόνια στις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης των δημοσίων υπαλλήλων, μητέρων ανηλίκων. Έτσι; Μετά έκαναν τηνπαραχώρηση να υπολογίζουν και κάποια πλασματικά χρόνια - ένα για το πρώτο παιδί και από δύο για το δεύτερο και τρίτο. Άρα μια μητέρα τριών παιδιών θα εργάζεται μόνοδέκα χρόνια περισσότερα απ’ όσο σήμερα, αφού όμως πληρώσει για τα πέντε πουγλιτώνει τα μαλλιοκέφαλά της - και τα μαλλιοκέφαλα του άντρα της.

Αυτό το διαφημίζουν ως μπόνους στις μητέρες. Και αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη γλώσσα του Παπανδρέου και των παρατρεχάμενων σ’ αυτά τα χρόνια της χολέρας. Στα οποία η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στον άξονα του κακού μας του καιρού αποκαλείται πράξη ευθύνης από ελληνικής πλευράς καιαλληλεγγύης από πλευράς τρόικας. Οι περικοπές-περικοπές-περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα, μεταρρύθμιση. Το χάσμα ανάμεσα στις προεκλογικές υποσχέσεις και τη μετεκλογική λαίλαπα, γενναιότητα και αγνόηση του πολιτικού κόστους. Και το μόνο που μένει είναι να αποκαλείται ο Παπανδρέου ο μικρός, Παπανδρέου ο Μέγας.

Ο ίδιος Παπανδρέου, ο οποίος στα ελληνικά δεν τα καταφέρνει τόσο καλά, ως Έλλην της διασποράς κατά δήλωσή του, αλλά τα παπανδρεϊκά τα ξέρει φαρσί, ζήτησε προχτές από τους δημοσιογράφους να προτιμούν αντί για τη λέξη λιτότητα τη λέξη υπευθυνότητα, διότι αυτή αποδίδει πιο σωστά την κυβερνητική πολιτική! Εκεί που μας χρωστούσανε δηλαδή, εκεί που κλαίγονταν για το ΔΝΤ και τους τοποτηρητές, εκεί που δήλωναν ότι δεν θέλουν να πάνε στις αγριότητες, αλλά πήγαν υποχρεωτικά (κρίμα το κοριτσάκι, κρίμα τι κάνει τ’ άτιμο το χρήμα), τώρα βγαίνουν κι από πάνω! Γλωσσικώς τουλάχιστον.

Γλωσσικώς μοιράζουν μπόνους, κάνουν παραχωρήσεις, διαπιστώνουν κατακτήσεις, κοιτάζονται στον καθρέφτη του απαράμιλλου θάρρους τους, κομπορρημονούν για τις επιτυχίες τους, εμφανίζονται με πόζες σωτήρων ανηλίκων παιδιών και ενηλίκων μητέρων, μαστιγώνουν τους γιατρούς του Κολωνακίου και τους πισινάτους της Μυκόνου. Συνοδεύουν εν ολίγοις τη μεγάλη υπευθυνότητα με μια εξίσου μεγάλη αν και στριφνή γλωσσοπλαστική. Έτσι που να είναι πλέον αναγκαίο σε όλους μας, όταν επιχειρούμε να εισέλθουμε στα άδυτα της κυβερνητικής προπαγάνδας, να αναζητούμε τα κατάλληλα λεξικά. Και καθίσταται απαραίτητη στον καθένα που προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται η ερώτηση: Ομιλείτε παπανδρεϊκά;

Δέν άντεξε τελικά η τρόικα και έγινε κουαρτέτο!!.

Πηγή: Πρωτοβουλία Οικονομολόγων και Πανεπιστημιακών

Η συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ,πιστή και συνεπής στα κομματικά της καθήκοντα,αντί να ταχθεί,ώς όφειλε με τα συμφέροντα του δοκιμαζόμενου κόσμου της εργασίας,αντί να σηκώσει το ανάστημα στους εισβολείς του ΔΝΤ και της Ε.Ε,για να υπερασπίσει τη ζωή,τα δικαιώματα και το μέλλον των εργαζομένων,των νέων των άνεργων,των γυναικών και των μεταναστών,τάχθηκε με το μέρος του αντιπάλου.

Υπέκυψε στους όρους και τα όρια του Μνημονίου,υπογράφοντας (όχι για πρώτη πρεπει να ομολογήσουμε φορά) αυξήσεις που υποβαθμίζουν ακόμη περισσότερο την αξία της εργατικής δύναμης,μειώνουν ακόμη περισσότερο την αγοραστική της δυνατότητα,υποβιβάζουν ακόμη περισσότερο την κοινωνική θέση  του κόσμου της μισθωτής εργασίας.

Η υπογραφή της 3χρονης ΣΣΕ με τη συναίνεση ΣΕΒ-ΓΣΕΕ κλείνει την πρώτη φάση μέτρων και νομοθετικών ρυθμίσεων που επέβαλε η υπαγωγή στο "μηχανισμό στήριξης" και η υπογραφή του Μνημονίου και περιελάμβανε εκτός των μέτρων εισοδηματικής πολτικής του δημοσίου όσο καί τις νομοθετικές ανατροπές σε ασφαλιστικό και εργασιακό.

Αναδιαπραγμάτευση ή άρνηση του χρέους; Μια κριτική της κριτικής.

 του Δ. Καζάκη

15/7/2010

Η κριτική του κ. Μπινιάρη (http://ardin.gr/node/3587) είναι παντελώς άστοχη και κάθε άλλο παρά άρτια από «τεχνική» άποψη. Πρώτα και κύρια γιατί ξεκινά από μια ριζικά διαφορετική αφετηρία. Για μένα η πολιτική που ακολουθείται από την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, την κυβέρνηση και η οποία σιγοντάρεται από ποικίλους «ειδικούς» και μη, σαν τις «αυθεντίες» στις οποίες αναφέρεται εμμέσως πλην σαφώς ο κ. Μπινιάρης, δεν είναι μονόδρομος όπου το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στους θεούς της αγοράς και στην ευγενική κατανόηση των αρπαχτικών της. Με εξέπληξε επίσης η άγνοια επί του θέματος που επιδεικνύει ο κ. Μπινιάρης, αν και θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα και περισσότερα. Ας είναι όμως.

Καταρχάς δυο απλές παρατηρήσεις: Πρώτο, το να απαντά κανείς ότι αν εφαρμοστεί μια πρόταση με την οποία διαφωνεί θα σημάνει την απόλυτη καταστροφή, και μάλιστα χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα, αλλά εκδήλωση δογματικής προσκόλλησης σε κάποιες δικές του «απόλυτες αλήθειες» που τις θεωρεί τόσο δεδομένες ώστε δεν κάνει καν τον κόπο να επεξεργαστεί τα επιχειρήματα την άλλης άποψης. Και θα δούμε παρακάτω πώς το κάνει αυτό ο κ. Μπινιάρης. Δεύτερο, η άγνοια δεν υπήρξε ποτέ επιχείρημα. Όταν δεν γνωρίζεις κάτι οφείλεις να το μάθεις πριν μιλήσεις και μάλιστα πριν θεωρήσεις τον εαυτό σου ικανό να ασκήσει κριτική.

Απλήρωτοι Εργαζόμενοι ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ

Μνημόνιο ή θάνατος

Πηγή: Ελευθεροτυπία

του Κ. Βεργόπουλου

Τέλος Μεταπολίτευσης. Ομως, τι ήταν τελικά αυτή; Φάση κοινωνικών κατακτήσεων σε καθυστερημένη κοινωνία ή μήπως διά δόλου μεθόδευση κατάργησης, ακόμη και όσων από πριν υπήρχαν; Ο,τι δεν κατόρθωσαν κεντρο-αριστερο-δεξιές κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης συνοψίζεται σήμερα στο εσχατολογικό δίλημμα, που μόνο «σοσιαλιστική» κυβέρνηση μπόρεσε να διατυπώσει: «Μνημόνιο ή θάνατος», με έμπρακτη σαφή απάντηση «Θάνατος διά του Μνημονίου».

Το Μνημόνιο, ακόμη και αν δεν υπήρχε, έπρεπε να εφευρεθεί, εφόσον εγκαθιστά την ελληνική κοινωνία στην κόλαση, μεταθέτοντας τις ευθύνες στους «ξένους». Θα πρέπει κάποιος να έχει πολύ εξιδανικεύσει τον σοσιαλισμό για να αποδέχεται ότι ο δρόμος προς αυτόν διέρχεται από τη νεοφιλελεύθερη κόλαση. Αφθονούν σήμερα «ιδεαλιστές» κυλισμένοι στις λάσπες για τα ιδανικά τους. Οι νοσηρές αδυναμίες του απερχόμενου συστήματος κηρύσσονται σήμερα ανεπανόρθωτες και οι θεσμοί κατεδαφίζονται, με τη φαντασιοπληξία ότι νέοι υγιείς θα αναδειχθούν αντί των «παλαιών». Σε πόσο χρόνο, ποιες δυνάμεις, ποια δυναμική, όταν η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια οικονομία παραμένουν στην κατιούσα; «Οσο πιο επώδυνα τα μέτρα τόσο ριζικότερη η εξυγίανση», διαβεβαιώνεται με «σοσιαλιστικό» μαζοχισμό. Αντιστροφή ειδώλων, φροϊδική «πατροκτονία». Μόνον που, εάν κάποιος γιος δικαιολογείται να επιδιώκει, έστω και σε αργοπορημένη εφηβεία, απαλλαγή από τη σκιά του πατέρα, γιατί άραγε οι συνέπειες να φορτώνονται σε ολόκληρη την κοινωνία -που δεν είναι ούτε μητέρα ούτε πατέρας ούτε καν συγγενής του-, ιδίως στις νέες γενιές, που, ανυποψίαστες των «αμαρτιών» του παρελθόντος, δικαιούνται να προσβλέπουν σε κάποιο μέλλον, από το οποίο σήμερα αποκόπτονται βίαια, εκδικητικά και άγονα; Το σύνδρομο εκδίκησης δεν δημιουργεί νέα πραγματικότητα, ούτε σοσιαλιστική ούτε καν καπιταλιστική, απλώς αντιστρέφει την προηγούμενη. Οι προνομιούχοι της προηγούμενης περιόδου επιτυγχάνουν πάντα να διατηρούν προνόμια και ασυλίες κατά την επόμενη.

Η Ευρώπη του νέου ολοκληρωτισμού

Πηγή: ΠΟΝΤΙΚΙ (15-7-2010)
του Δ. Καζάκη  

Πριν δυο ημέρες η Pacific Investment Management Co., η οποία διαχειρίζεται το μεγαλύτερο παγκόσμια χαρτοφυλάκιο ομολόγων, προειδοποίησε τους επενδυτές της ότι θα πρέπει να αποφεύγουν με κάθε τρόπο τις χώρες της περιφέρειας του ευρώ όπως είναι η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία καθώς βουλιάζουν κάτω από το βάρος των χρεών τους. Δεν πρέπει με κανένα τρόπο να βρεθούν εκτεθειμένοι στα δημόσια χρέη των χωρών αυτών, διότι το επόμενο διάστημα αναμένεται σοβαρή επιδείνωση της κατάστασής τους. Υπάρχει μια οσμή βαθιάς σήψης στην περιρέουσα ατμόσφαιρα της ευρωζώνης και τα μεγάλα αρπαχτικά σιγά-σιγά αποχωρούν για να παραχωρήσουν τη θέση τους στις ύαινες και τα άλλα νεκροφάγα των αγορών. Η ζώνη του ευρώ μοιάζει όλο και πιο πολύ με ένα απέραντο νεκροταφείο. Νεκροταφείο οικονομιών, εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ακόμη και κρατών. 

Η κατάσταση αυτή έχει ωθήσει ακόμη και τους πιο πιστούς ιερείς του δόγματος, όπως είναι ο Ρόμπερτ Μαντέλ, που πήρε νόμπελ οικονομίας το 1999 για την εργασία του πάνω στο ευρώ, να αποδεχτεί μετά πόνου ψυχής ότι υπάρχει 40% πιθανότητα να αναδιαρθρωθεί το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, 20% πιθανότητα για αναδιάρθρωση του χρέους της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας και 10% πιθανότητα για αναδιάρθρωση του χρέους της Ιταλίας. Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή μεταστροφή του κυρίου αυτού, ο οποίος μόλις πριν μερικούς μήνες δεν ήθελε να ακούσει λέξη για την κρίση του ευρώ και την πιθανότητα πτώχευσης των χωρών της ευρωζώνης. Πώς θα μπορούσε άλλωστε όταν πήρε νόμπελ υποστηρίζοντας ότι το ευρώ είναι άτρωτο και ότι η κρίση είναι έννοια άγνωστη για την ανερχόμενη τότε ευρωζώνη.