Πόσα δάνεισε η ΕΚΤ; Πόσα έφυγαν από τις τράπεζες;

The graphic shows that capital flight from Greece began in earnest in the early part of 2010, almost at the same time that the first European Union bailout package for the country was passed. Flight from Portugal began just a short time later, as investors began fearing that the country was next in line.

ΠΗΓΗ: SPIEGEL

Try the Greek yoke on, Herr Hansen

Vlahovic

What would the life of an average German official be like if the Federal Republic were forced to follow the same draconian austerity measures it is currently imposing on Greece? With the help of some experts, Cicero tries to imagine it.

ΠΗΓΗ: presseurop (cicero.de)

Marie Amrhein

Let’s call him Eric Hansen. Hansen works in public education in a small town in Hesse. Now and then he takes the young people in his care to the nearby town of Marburg to play in the bowling centre.

In the future, however, Mr. Hansen must consider very carefully whether he wouldn’t prefer taking the kids for a walk in the forest – the tickets for the bowling centre might be too expensive, because Hansen must save where he can. Just like the rest of the country.

Let's look at the hypothesis that the Hans Böckler Foundation put together with the help of the Institute for Macroeconomic Policy (IMK) in order to understand how the pain of Greek austerity might feel for us in Germany.

Two currencies for the most indebted states

Ajubel

ΠΗΓΗ: presseurop  29 February 2012

EESTI PÄEVALEHT TALLINN

Rather than leaving the eurozone, the most indebted countries would do better to adopt a second, national currency. It would be circulated alongside the single currency, on the model of what was practiced in the former Soviet-bloc countries at the time of independence, suggests Viljar Veebel, an Estonian political scientist.

Viljar Veebel

The situation of Greece, Portugal and of several other peripheral states regarding exports, tax-collection and competition has only gotten worse in spite of two years of efforts and expense.

Given those facts, there are not many alternatives. First, the indebted states cannot abandon the single currency because that would affect the creditors who expect to be reimbursed in euros. In addition, the indebted countries cannot guarantee the normal operation of their businesses because there are no euros in circulation and they cannot print any themselves.

That leaves only two options. Either long-term loans, in euros, can be solicited from the International Monetary Fund and the European Union, or a national currency can be introduced (drachma, escudos) in parallel, that governments can print themselves if need be.

Υπογράψτε για να γίνει Δημοψήφισμα για το δημοσιονομικό σύμφωνο,

Πηγή: Γ. Παπαιωάννου

Το δημοψήφισμα για το Δημοσιονομικό σύμφωνο δεν έφερε την καταστροφήτης Ιρλανδίας και φυσικά δεν οδηγεί την νησιωτική αυτή χώρα εκτός ευρώ. Ούτε πανικόβαλε κάποιο κατεστημένο ούτε  τόλμησαν οι Γερμανοί να στείλουν τελεσίγραφο στην Ιρλανδία. Γιατί;

Κανονικά αυτή η “αλλαγή” θα έπρεπε σήμερα να δονεί κόμματα και να προκαλεί εξελίξεις και εσωκομματικές διεργασίες,  αλλά  αυτή την εποχή τα κόμματα  (Αντιμνημονικά και μη) ειδικεύονται στην ανέξοδη κλάψα για να απαντήσουν στους διθυράμβους των μνημονικών και το ανάποδο.  Και η ζωή συνεχίζεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα σοβαρό.

Οι Έλληνες Δημοκράτες πολίτες  μας καλούν να υπογράψουμε και να ζητήσουμε να γίνει αντιστοιχο Δημοψήφισμα και στην Ελλάδα. Να το διαδώσουμε ώστε να υπογράψουν όλοι οι Έλληνες αντιμνημονιακοί

Το δημοψήφισμα στην Ιρλανδία θα διεξαχθεί και όλο αυτό θα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να έρθουμε πιο κοντά με “ομάδες κοινών συμφερόντων” στην Ιρλανδία και στα υπόλοιπα PIGS. Και με αυτούς φυσικούς συμάχους μας , να προκαλέσουμε παντού εξελίξεις στην Ευρωπη υπέρ της  Ελλάδας.

Economist: Beyond Greece

ΠΗΓΗ: Economist

OVER the weekend, a colleague wrote at Schumpeter on a conference he'd recently chaired:

At an Economist Conferences event for CFOs and finance directors in London this week, I asked the audience whether Greece would end up leaving the euro zone. Every single hand went up. Asked whether more countries than Greece would leave, roughly two-thirds of the audience agreed they would...

It is already happening, after all: a 70%-plus fall in the net present value of private-sector bonds counts as a pretty severe pasting for investors. The worry is the unpredictable impact of a euro-zone exit, not just for Greece but for the rest of the euro zone. The Economist has argued for a Greek default for a year, but always on the presumption that default need not mean exit. But it is ever harder to envisage a situation in which official creditors take a loss on their Greek bond holdings, which is needed to put Greek debt on a sustainable footing, but also agree to keep funding the country until it starts running a primary surplus. Default and exit are becoming inseparable.

Which brings us to the third reason why exit is likely. The prospect of euro-zone departures (even multiple ones) doesn’t scare people as much as it should. The overall mood of the delegates at the conference was relatively sanguine about the effects of an exit. Contingency plans were in place at their firms to deal with it; this wouldn’t be another 2008.

Yet 2008 is what the current situation ominously resembles...

Understanding Economic Suicide

Πηγή: New Left Project

by Robin Hahnel

In my January column I explained that by stonewalling financial regulatory reform and imposing draconian fiscal austerity in the midst of the worst economic recession in eighty years ruling elites in Europe, the US, and Canada have us on track for what amounts to economic suicide, putting the North Atlantic region fast on the road to becoming formerly advanced economies. How can this have happened? Why would our ruling elites engage in such counterproductive policies?

Collapse of the Political Center Left

Thatcher and Reagan launched the neoliberal counter revolution against regulated, mildly egalitarian capitalism in the early 1980s. But not until the political center-left had been turned into a willing center-right did the economic policies of the traditional political parties become barely indistinguishable.

In the US in the 1990s it was the “liberal” Democrat Bill Clinton who “ended welfare as we know it,” pushed Congress to pass NAFTA and bring China into the WTO, and ended any pretence of regulating the financial industry when he signed legislation repealing the Glass-Steagall Act separating high risk investment banking from federally insured commercial banking. Today it is the “liberal” Democrat Barak Obama who pivoted from a woefully inadequate fiscal stimulus in 2009 to offer up social security and Medicare for deficit reduction in 2011. It is Barak Obama who aided and abetted Wall Street’s successful efforts to take the teeth out of the Dodd-Frank Wall Street Financial Reform and Consumer Protection Act of 2010 before he signed it. And it is Barak Obama who scuttled international negotiations to avert climate change in Copenhagen and opportunistically absented himself from the debate as Congress failed to pass any legislation whatsoever to address climate change.

Μεταξύ σφύρας και άκμονος η ISDA – Δεν θέλει credit event για την Ελλάδα αλλά η διαδικασία οδηγείται προς την κατεύθυνση της επίσημης χρεοκοπίας

www.bankingnews.gr

Π. Λεωτσάκος

(upd)Μεταξύ σφύρας και άκμονος βρίσκεται η ISDA που θα συνεδριάσει τελικά αύριο Πέμπτη και όχι σήμερα Τετάρτη όπως αρχικά είχε προγραμματιστεί για το αν υπάρχει ή όχι credit event στην Ελλάδα.
Η ISDA ίσως να μην πιστοποιήσει credit event παραβιάζοντας κάθε κανόνα αλλά αν ενεργοποιηθούν τα CACs θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο το πιστωτικό γεγονός και η πληρωμή των CDS.

Το μεγάλο στρατηγικό λάθος που έχει γίνει και έχει προκαλέσει την οργή των funds είναι η διακριτική και άνιση μεταχείριση της ΕΚΤ και των εθνικών κεντρικών τραπεζών.
Ίσως να αποδειχθεί μεγάλο λάθος η επιλογή προστασίας της ΕΚΤ καθώς πλέον αποτελεί ένα καλό επιχείρημα για τους αυστηρούς επικριτές ότι η διαδικασία δεν είναι ισότιμη.
Το επενδυτικό fund Alea Group Holdings, το οποίο έχει έδρα τις Βερμούδες, μέλος του Fortress ήδη  υπέβαλλε ερώτημα προς την ISDA αν υφίσταται πιστωτικό γεγονός ενώ παράλληλα αυστηρή προειδοποίηση προς την Ελλάδα απευθύνει το γερμανικό επενδυτικό λόμπι DSW.
Σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσε, το DSW ζητά από την Ελλάδα να παράσχει σαφήνεια αναφορικά με τη μεταχείριση των μεμονωμένων ομολογιούχων στη διαδικασία ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων, καθώς διαφορετικά ο δρόμος είναι ένας: Η χρεοκοπία, που με κάθε τρόπο προσπαθούν να αποφύγουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες.

Από την Ανατολική Γερμανία στον ευρωπαϊκό Νότο

ΠΗΓΗ: Ενθέματα

ΑΣΤΟΧΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΜΕΡΟΣ Β΄

του Χρήστου Χατζηιωσήφ

Τα χρόνια 1991-1993, στην πρώην Ανατολική Γερμανία, πουλήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες χιλιάδες επιχειρήσεις, συχνά ως απλά ακίνητα, και βρέθηκαν στο δρόμο 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι. Οι αγοραστές ήταν γνωστές δυτικογερμανικές και μεγάλες ξένες επιχειρήσεις, μαζί με εκατοντάδες τυχάρπαστους επιχειρηματίες ποικίλων προελεύσεων. Η αξία της κρατικής βιομηχανίας της Ανατολικής Γερμανίας είχε εκτιμηθεί ανάμεσα σε 200 και 600 δισεκατομμύρια μάρκα. Από τη ρευστοποίησή της όμως η Treuhand εισέπραξε μόνο 44 δισεκατομμύρια και πήρε υποσχέσεις από τους αγοραστές ότι θα επένδυαν άλλα 170 δισεκατομμύρια στις επιχειρήσεις που απέκτησαν.

Η όλη επιχείρηση εξελίχθηκε σε λεηλασία της δημόσιας περιουσίας τόσο της τέως Ανατολικής, αλλά και της Δυτικής Γερμανίας. Παρά τον στόχο της ιδιωτικοποίησης στο όνομα της μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας του ιδιωτικού σε σχέση με το δημόσιο, η διαδικασία ήταν άκρως πολιτικοποιημένη. Το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα έλεγχε την Treuhand, η Μπρίγκιτ Μπρόυελ, που διαδέχθηκε τον Ρόβεντερ, ήταν υπουργός Οικονομικών της χριστιανοδημοκρατικής κυβέρνησης της Κάτω Σαξωνίας και συγγένευε με επικεφαλής ιδιωτικών τραπεζών και μεγάλων βιομηχανιών. Οι Χριστιανοδημοκράτες φαίνεται ότι επωφελήθηκαν από παράνομες πληρωμές, οι οποίες ως σκάνδαλα σημάδεψαν την αποχώρηση του Χέλμουτ Κολ από την πολιτική. Ορισμένα από αυτά φημολογείται ότι συνδέονταν με παρεμβάσεις ξένων κυβερνήσεων υπέρ των δικών τους επιχειρήσεων, που διεκδικούσαν κομμάτια από το κουφάρι της ανατολικογερμανικής βιομηχανίας.

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ!

ΠΗΓΗ: Ισκρα

ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΗ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ: ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΙΔΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΗΣ Ε.Ε.!

Σε δημοψήφισμα για την επικύρωση του νέου δημοσιονομικού συμφώνου προχωρά η Ιρλανδία. «Ο ιρλανδικός λαός θα κληθεί να δώσει την εξουσιοδότησή του για την επικύρωση της συνθήκης», δήλωσε στη Βουλή ο πρωθυπουργός Έντα Κέννυ.

Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας αποδέχθηκε τον περασμένο μήνα στη διάρκεια συνόδου κορυφής το σύμφωνο που επιβάλλει αυστηρότερη δημοσιονομική πειθαρχία.Ακολούθησαν πιέσεις από την αντιπολίτευση για δημοψήφισμα και στη συνέχεια ο πρωθυπουργός ζήτησε κρατική νομική γνωμοδότηση για το αν η διεξαγωγή του είναι απαραίτητη.

Έπειτα από διαβουλεύσεις, ο γενικός εισαγγελέας, ο οποίος είναι αρμόδιος να συμβουλεύει την κυβέρνηση για συνταγματικά ζητήματα, «αποφάσισε να διοργανώσει δημοψήφισμα για το θέμα αυτό, κατά τη διάρκεια του οποίου θα ζητηθεί από τον ιρλανδικό λαό να εγκρίνει την επικύρωση αυτής της συνθήκης», δήλωσε ο Κένι.

"Κολλημένη" με λάθος στόχους η ΕΕ

ΠΗΓΗ: FT (via euro2day)

By Jean Pisani-Ferry*

Τον προηγούμενο χρόνο, 13 χώρες της ευρωζώνης ξεπέρασαν τον στόχο του 3% που είχε τεθεί για το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ. Οι τελευταίες προβλέψεις από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η ευρωζώνη οδεύει φέτος σε ήπια ύφεση. Κατά συνέπεια, εάν δεν επιβληθούν νέα μέτρα, τα περισσότερα από αυτά τα κράτη κινδυνεύουν να αποτύχουν εκ νέου στους στόχους των προϋπολογισμών. 

Αυτό ισχύει κυρίως για την Ισπανία, της οποίας το ΑΕΠ εκτιμάται ότι θα συρρικνωθεί φέτος κατά 1% (δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξη πρόβλεψη), ενώ η χώρα υποτίθεται ότι πρέπει να περιορίσει το έλλειμμά της στο 3% του ΑΕΠ μέχρι τον επόμενο χρόνο. Πολλές ακόμη χώρες βρίσκονται στην ίδια θέση. 

Το δίλημμα για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή -δεδομένου μάλιστα ότι ενισχύεται ο εποπτικός της ρόλος- είναι πώς θα χειριστεί αυτήν την κατάσταση. Θα πρέπει ο Olli Rehn, ο νέος αντιπρόεδρος της Κομισιόν, να ωθήσει τις χώρες να αναλάβουν άμεση δράση; Ή θα πρέπει να παραδεχτεί ότι αυτοί οι στόχοι είναι ανέφικτοι και να δώσει έμφαση στην προσπάθεια και όχι στο αποτέλεσμα; 

Krugman: European Crisis Realities

Πηγή: ΝΥΤ

P. Krugman

This is not original, but for reference I find some charts useful. In what follows I show data for the euro area minus Malta and Cyprus — 15 countries. I use red bars for the GIPSIs — Greece, Ireland, Portugal, Spain, IrelandItaly — and blue bars for everyone else.

There are basically three stories about the euro crisis in wide circulation: the Republican story, the German story, and the truth.

The Republican story is that it’s all about excessive welfare states. How does that hold up? Well, let’s look at public social expenditures as a share of GDP in 2007, before the crisis, from the OECD Factbook:

Hmm, only Italy is in the top five — and Germany’s welfare state was bigger.

Αποδιοπομπαίοι τράγοι

ΠΗΓΗ: RedNotebook.gr

Στην πιάτσα την οποία εξερεύνησε με το ένστικτό του ο Κωστόπουλος, το εκτός μόδας, το αποκηρυγμένο και το μιαρό, περιμένουν απλώς τη στροφή της συγκυρίας και την αλλαγή του κλίματος για να ξαναεισβάλουν στη σκηνή

Του Νικόλα Σεβαστάκη Η «απολογία» του Πέτρου Κωστόπουλου και το απηνές κυνήγι του μυστηριώδους εκατομμυριούχου βουλευτή (ή των περισσότερων βουλευτών) είναι δυο φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Στην πρώτη περίπτωση, ο συμβολικός πατέρας αυτού που αποκαλέστηκε «life style κουλτούρα» της Ελλάδας των τελευταίων δύο δεκαετιών, παραδέχεται την επιχειρηματική του αποτυχία και επιτίθεται σε όσους τον ταυτίζουν πλέον με τα κοινωνικά και αισθητικά δεινά ενός χρεοκοπημένου κοινωνικού μοντέλου. Στη δεύτερη περίπτωση, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα περίπτωση συντονισμένου ηθικού σκανδαλισμού του έθνους, λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά την υπερψήφιση του νέου Μνημονίου και όσων «μέτρων» το συνοδεύουν.

Michael Hudson: A Planned Economy for the 1% By Lambert Strether of Corrente.

In our everyday discourse, there are many tropes, narratives, and models for elites, elite behavior, and changes in the nature of elites: The eternal question: Stupid and/or evil?, the Greek’s cycle of democracy, aristocracy, and monarchy, and back to democracy again (OK,oversimplified); socio- and psychopathy; “big government vs. small government”; William Black’s accounting control fraud; kleptocracy; and the idea that statism as such is the problem. (Did I miss one?) The grand theories, and not conspiracy theories, a la Weber, Marx, Hegel seem not to figure in every day discourse at all (unless one considers religiously derived theories of government grand). The most rigorous model in that list — Black’s model of accounting control fraud — shows that a large number of the ruling elite (C-level executives of very large institutions) are unindicted criminals, and exposes their modus operandi — but that’s not the same as having a solidly grounded explanatory narrative of elite behavior as such. Is it?