Οδηγούμαστε ταχύτατα προς το ΔΝΤ;

Του Δημήτρη Καζάκη

Δημοσιεύτηκε στο «Ποντίκι»

της 18^ης Μαρτίου 2010

Οι χώρες της Ευρωζώνης φαίνονται ανήμπορες να σηκώσουν το βάρος της αναπότρεπτης πτώχευσης της Ελλάδας και έτσι ανοίγει ο δρόμος προς το ΔΝΤ. Παράγοντες της διεθνούς τραπεζικής αγοράς κρίνουν ότι η προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ θα γίνει αναπόφευκτη έως το φθινόπωρο. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι οι ηγέτες του Eurogroup τελικά θα συμφωνήσουν να «διευκολύνουν» την Ελλάδα να ξεπεράσει τον σκόπελο του Απριλίου, ο οποίος κοστολογείται, σύμφωνα με τον κ. Παπακωνσταντίνου, σε 40 δις ευρώ. Σε διαφορετική περίπτωση η προσφυγή στο ΔΝΤ θα έρθει πολύ πιο γρήγορα.  

Η συνάντηση των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης έκλεισε με την ίδια δήλωση στήριξης της Ελλάδας, που έγινε και στις 16 Φεβρουαρίου. «Η Ελλάδα θα στηριχθεί αν χρειαστεί βοήθεια,» δήλωσε τη Δευτέρα ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Όμως η αλήθεια είναι άλλη. Για μια ακόμη φορά οι οξύτατες αντιθέσεις και η εσωτερική αστάθεια της ευρωζώνης εμπόδισαν κυρίως τη Γαλλία και τη Γερμανία να συμφωνήσουν σε συγκεκριμένο μηχανισμό παρέμβασης για την αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας. Φαίνεται ότι το αρχικό σχέδιο για την εφαρμογή των «συνταγών» του ΔΝΤ στην Ελλάδα υπό την άμεση κηδεμονία των οργάνων και των επιτρόπων της ευρωζώνης, αποδεικνύεται εξαιρετικά δαπανηρό και δύσκολο πριν καν μπει σε εφαρμογή.

Η Ελλάδα χρειάζεται όχι 20 αλλά 180 δισ. ευρώ

by Geokalp

15/3/2010

Η Ελλάδα χρειάζεται γενναία χρηματοδότηση -ή οποία θα πρέπει να κινηθεί στα επίπεδα των 180 κι όχι των 20 δισ. ευρώ- από τους Ευρωπαίους εταίρους της για να μειώσει επειγόντως το χρέος της αλλιώς βαδίζει ολοταχώς προς την καταστροφή, προειδοποιεί ο Σάιμον Τζόνσον, τέως επικεφαλής οικονομολόγος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και νυν καθηγητής στο περίφημο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ).

Σε άρθρο του που υπογράφουν από κοινού με τον επίσης επιφανή οικονομολόγο, Πήτερ Μπουν, στο «μπλογκ» των New York Times, Economix, ο κ. Τζόνσον υποστηρίζει ότι το χρέος της Ελλάδας αποτελεί την απόλυτη «φούσκα» και καταγγέλλει την πολιτική ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και την ηγεσία του ΔΝΤ ότι αντιμετωπίζουν το πρόβλημα με εγκληματική ανευθυνότητα και με βασική προτεραιότητα το «ξελάσπωμα» των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών.

Οι δυο «γκουρού» τονίζουν ότι το βάρος που έχει να σηκώσει η Ελλάδα στους ώμους της δεν έχει προηγούμενο. Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγουν με βάση τα παρακάτω δεδομένα:

• Ως το τέλος του 2011 το χρέος της χώρας θα έχει ανέλθει περίπου στο 150% του ΑΕΠ.
• Σχεδόν το 80% αυτού του χρέους είναι στα χέρια ξένων, εκ των οποίων ένα μεγάλο ποσοστό είναι κάτοικοι της Γαλλίας και της Γερμανίας.
• Για κάθε 1 ποσοστιαία μονάδα αύξησης στο επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας, η χώρα θα πρέπει να πληρώνει στους ξένους πιστωτές της 1,2% του ΑΕΠ της.

Υπό αυτό το πρίσμα διερωτούνται: Τι θα γίνει αν το επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας φτάσει το 10%, ένα μέτριο ποσοστό για τη χώρα με την χειρότερη αναλογία εξωτερικού χρέους/ΑΕΠ στον κόσμο; Σε αυτήν την περίπτωση, λένε, η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώνει ετησίως στους πιστωτές της 12% του ΑΕΠ της, από τη στιγμή που θα επαναχρηματοδοτεί το σημερινό της χρέος δανειζόμενη με αυτά τα νέα επιτόκια (σχεδόν το ήμισυ του ελληνικού χρέους θα πρέπει να επαναχρηματοδοτηθεί με ένα επιτόκια μέσα σε 3 χρόνια).

Κρίση και Ελπίδα : Η δικιά τους και η δικιά μας

Noam Chomsky

chomsky.info, September/October 2009

Μετάφραση: Πράπας Δημήτρης 10/11/2009

Στο πρώτο μέρος του άρθρου αυτού ο Νόαμ Τσόμσκι αναφέρεται στην κρίση φτώχειας που είναι συνεχή φαινόμενο σε συγκεκριμένα μέρη του κόσμου. Η κρίση φτώχειας διερευνάται σε βάθος και αντιδιαμετρικά με την οικονομική κρίση που ταλανίζει τις αναπτυγμένες χώρες τα τελευταία χρόνια. Σαν βασικά παραδείγματα χρησιμοποιεί τις περιπτώσεις του Μπαγκλαντές και της Αϊτής. Και οι δύο χώρες, ενώ πριν την εισβολή των ευρωπαίων ευημερούσαν έχουν φτάσει σήμερα να είναι παγκόσμια σύμβολα φτώχειας και δυστυχίας.

’’ Θα ξεκινήσω με λίγα λόγια για τον τίτλο. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να κάνεις διαχωρισμούς όπως “εμείς και οι άλλοι” ή “δικό τους και δικό μας”. Και ενώ πιστεύω πως κανένας δε είναι απολύτως ικανός να μιλάει για “εμάς”, θα προσποιηθώ ότι είναι δυνατό και θα το επιχειρήσω.

Υπάρχει επίσης ένα πρόβλημα με τον όρο κρίση. Για ποια από όλες μιλάμε? Υπάρχουν πολλαπλές κρίσεις, άρρηκτα συνυφασμένες μεταξύ τους, πράγμα που κάνει το διαχωρισμό τους σχεδόν αδύνατο. Αλλά όπως είπα και παραπάνω, θα προσποιηθώ ότι μπορούν να διαχωριστούν για λόγους απλότητας.

Ένας τρόπος να ξεκινήσουμε είναι το άρθρο του New York Review of Books της 11ης Ιουνίου. Η τίτλος στο εξώφυλλο γράφει “Πως να αντιμετωπίσουμε την Κρίση”. Το τεύχος φιλοξενεί σειρά από άρθρα ειδικών οι οποίοι καλούνται να δώσουν απάντηση στο παραπάνω ερώτημα.

Για την Δύση ο όρος “κρίση” είναι ξεκάθαρος. Είναι η οικονομική κρίση που ξέσπασε τελευταία και επηρέασε σε μεγάλο ποσοστό όλες τις πλούσιες χώρες του πλανήτη. Γι' αυτό το λόγο θεωρείται από τους πάντες ότι είναι εξαιρετικής σημασίας. Αλλά ακόμη και για τις πλουσιότερες χώρες, αυτή δεν είναι η μόνη κρίση, αλλά ούτε και η πιο ισχυρή.