Δεν μας φοβίζουν τα νέα μέτρα (αυτοί θα έπρεπε να φοβούνται…)

ΠΗΓΗ: Eagainst

Συγγραφική ομάδα glid2

Λίγους μόλις μήνες από τις τελευταίες εκλογές, η τρικομματική κυβέρνηση έχει ήδη φροντίσει να διαλύσει τις αυταπάτες όσων την εμπιστεύτηκαν. Όλες οι προεκλογικές εξαγγελίες για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου ή απαγκίστρωση απ’ αυτό ξεχάστηκαν και τη θέση τους πήρε η κλιμάκωση της βάρβαρης πολιτικής της τελευταίας διετίας, με τη λήψη του πιο σκληρού πακέτου μέτρων από την αρχή της κρίσης. Πρόκειται για μέτρα πολλαπλάσια απ’ του Φεβρουαρίου, που ενώ αρχικά ανέρχονταν στο ύψος των 11,5  δισ. ευρώ, έφτασαν τα  13,5 δισ. ευρώ κατά την ψήφισή τους για ν’ αποκαλυφθεί ότι τελικά αγγίζουν τα 18,9 δισ. χωρίς να υπολογίσουμε τις ρήτρες αυτόματης αναπλήρωσης που επέβαλε η τρόϊκα. Με άλλα λόγια πρόκειται για μέτρα που ξεπερνούν το 8,5 % του ΑΕΠ και τα οποία είναι βέβαιο ότι θα βαθύνουν την ύφεση, θα αυξήσουν την ανεργία και θα οδηγήσουν στην εξαθλίωση την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.

Κύριοι άξονες αυτών των μέτρων που ταιριάζουν περισσότερο σε κατοχική κυβέρνηση, είναι οι οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, η περιστολή κάθε κοινωνικής δαπάνης, η κατεδάφιση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας, η διάλυση της δημόσιας διοίκησης και του ασφαλιστικού συστήματος και κυρίως οι νέες, πέρα από κάθε λογική αυξήσεις φόρων που κυριολεκτικά εξοντώνουν τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Παράλληλα, στον τομέα των εργασιακών έχει ήδη ανοίξει η συζήτηση για μια σειρά ρυθμίσεων που αν υλοποιηθούν, θα γυρίσουν το εργατικό δίκαιο της χώρας στο 19ο αιώνα.

Συλλέκτες χρέους: Η Οικονομία, η Πολιτική και η Ηθική του χρέους

ΠΗΓΗ: Εφημ. Δράση

Μετάφραση-Επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Πρωτότυπο κείμενο: Unemployed Negativity

Κάθε φιλοσοφική θεώρηση της πολιτικής του χρέους, ίσως θα πρέπει να αρχίσει με το γεγονός ότι το σύνολο της ρητορικής του χρέους, της κατοχής και της πληρωμής των χρεών, είναι ταυτόχρονα ένα λεξιλόγιο ηθικών και οικονομικών όρων. Αυτό το σημείο σχετίζεται μεν, αλλά σε αντίθεση, με το γνωστό επιχείρημα του Νίτσε στην Γενεαλογία της Ηθικής. Ενώ ο Νίτσε υποστήριξε ότι η ηθική, η ενοχή, ήταν κατά βάση της, χρεωστική, μια πληρωμή βασάνων για όσους δεν μπορούσαν να πληρώσουν το τίμημα, η εξέταση του χρέους αποκαλύπτει το πόσο η πληρωμή των χρεών του, η πληρωμή των λογαριασμών του, είναι τόσο μια ηθική επιταγή όσο και μια οικονομική σχέση.

Όπως υποστηρίζει ο David Graeber ακόμη και από τη σκοπιά της πρότυπης οικονομικής θεωρίας η τοποθέτηση του χρέους ως κάποιου είδους ηθικού καθήκοντος, σαν κάτι που δεν μπορεί ποτέ να καταργηθεί, έρχεται σε αντίθεση όχι μόνο με την αιτιολόγηση του τόκου, που υποτίθεται ότι είναι μια αποζημίωση με βάση το ρίσκο, αλλά παράλληλα είναι και μία τεράστια συσκευή που είναι αφιερωμένη στην εκτίμηση του ρίσκου, διακρίνοντας ανάμεσα σε καλό και κακό ρίσκο. Η ιδέα της αποπληρωμής του χρέους, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ηθική ιδέα, και μάλιστα μία ιδέα απόλυτης ηθικής υποχρέωσης που μεταφέρεται στη σφαίρα της οικονομίας. Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει αυτή την ηθική δουλική, για το γεγονός ότι κρατεί τους πάντες να πληρώνουν την υποθήκη για ένα σπίτι κάτω από το νερό, να πληρώνουν τα δάνεια σπουδών τους, χωρίς ποτέ να πάρουν τη δουλειά που τους υποσχέθηκε μια τέτοια εκπαίδευση. Φαίνεται λοιπόν ότι το πολιτικό καθήκον είναι ζήτημα απλά να διαχωρίσουμε την ηθική της υποχρέωσης από την οικονομία του χρέους. Ο κόμπος είναι λίγο πιο μπερδεμένος από το να πετάξουμε απλά στην άκρη, τη γλώσσα του χρέους εξ ολοκλήρου, αφού το χρέος, είναι ο κυρίαρχος τρόπος έκφρασης των κοινωνικών υποχρεώσεων. 

Financial Times Deutschland: Ελλάδα – Προοπτική λαϊκής εξέγερσης

Δημοσιεύουμε σε μετάφραση το πολυσυζητημένο άρθρο που δημοσιεύτηκε στη γερμανική εφημερίδα «Financial Times Deutschland» στις 8.11.2012.

ΠΗΓΗ: αριστερό blog

Markus Bernath

Μετάφραση: Έφη Παπαπαύλου

Τα πνεύματα είναι οξυμένα, κάθε πακέτο μέτρων λιτότητας οδηγεί τους Έλληνες σε μεγαλύτερη απελπισία. Και ακόμα υπάρχουν σκηνές ερημωμένου κοινοβουλίου. Όμως, από τις αρχές του επόμενου έτους, όταν οι νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις εφαρμοστούν πλήρως, βλέπουν ακόμα και οι ανεξάρτητοι παρατηρητές τον κίνδυνο της επανάστασης. 
Στη γωνιά του δρόμου βγάζει τα σκουλαρίκια της και τραβάει ένα προσεκτικά διπλωμένο μαύρο μαντίλι από την τσάντα της.

«Λόγω της αστυνομίας, αν μας επιτεθούν», λέει η Στέλλα. Η 48χρονη ανθοπώλης κατέβηκε πάλι να διαδηλώσει. Δεν έχει δουλειά, δύο από τα τρία παιδιά έχουν μεγαλώσει, λέει. Αλλά η ζωή είναι αρκετά δύσκολη. «Δεν έχουμε άλλο τρόπο να αντισταθούμε», λέει η Στέλλα και χάνεται μέσα στο πλήθος που κατευθυνόταν προς την πλατεία Συντάγματος.

Η Ελλάδα είναι σε ελεύθερη πτώση και το νέο πακέτο λιτότητας ένα ακόμα βαρίδι στα πόδια των Ελλήνων. Τα πνεύματα είναι οξυμένα στο κέντρο της Αθήνας. Τα συνδικάτα οργάνωσαν δύο ημέρες απεργίας. Ώρες πριν ψηφιστεί το νέο πακέτο λιτότητας με οριακή πλειοψηφία στη βουλή, η πλατεία Συντάγματος είναι πλημμυρισμένη από κόσμο. Χιλιάδες συνωστίζονται από τους παράπλευρους δρόμους προς το κέντρο.

Ο κυβερνητικός συνασπισμός του συντηρητικού πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά πρέπει να καταλάβει ότι οι αντίπαλοι της λιτότητας δεν τα παρατάνε. Το αντίθετο μάλιστα: πολλοί είναι που βγαίνουν στους δρόμους για πρώτη φορά. Και οι διαθέσεις γίνονται ολοένα και πιο ριζοσπαστικές.

Οι καπιταλιστές του ΣΕΒ ζητούν κρατικές ενισχύσεις για να επενδύσουν στα Βαλκάνια!

Του Γεράσιμου Λιόντου

ΚΟΝΤΡΑ / ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 24/11/2012

Οι κυβερνήσεις χρύσωναν το χάπι για να δικαιολογήσουν το ξεπάτωμα της παραγωγικής βάσης του καπιταλισμού

Είχαμε δεσμευτεί ότι θα επανέλθουμε στα προγράμματα ειδικής επιδότησης ανεργίας του ΟΑΕΔ, τα οποία καταργούνται με την παράγραφο 1Α.1  του νόμου 4093/2012 (πολυνομοσχέδιο-εφιάλτης για το νέο Μεσοπρόθεσμο).

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ –αλλά και της ΝΔ συμπληρωματικά– από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, μετά την κατάρρευση των χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού, χάραξαν νέα στρατηγική «ανάπτυξης» του ντόπιου κεφαλαίου. Αναγόρευσαν τις χώρες των Βαλκανίων σε ελληνική ενδοχώρα και άρχισαν να βοηθούν βιομηχανικές επιχειρήσεις και τράπεζες είτε να κλείνουν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα και να μεταφέρονται στις βαλκανικές χώρες είτε να δημιουργούν θυγατρικές επιχειρήσεις τους σ’ αυτές. Τις βοηθούσαν με πολλούς τρόπους. Με τη μείωση του υποχρεωτικού χρόνου λειτουργίας των χρηματοδοτούμενων από τον κρατικό προϋπολογισμό καπιταλιστικών επιχειρήσεων (μέσω του λεγόμενου αναπτυξιακού νόμου). Κάνοντας τα στραβά μάτια στους καπιταλιστές που έκλειναν πρόωρα τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα και στη συνέχεια τις μετέφεραν στις βαλκανικές χώρες. Οι καπιταλιστές δεν εκμεταλλεύονταν μόνο την ανυπαρξία στην ουσία εργατικών δικαιωμάτων σ’ αυτές τις χώρες, αλλά και την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Ετσι, μπορούσαν να εισάγουν στις χώρες αυτές πρώτες ύλες ή ημιτελή προϊόντα, να ολοκληρώνουν την παραγωγή τους σ’ αυτές και στη συνέχεια να τα επανεισάγουν στην Ελλάδα αφορολόγητα.

Το ψέμα Φούχτελ, ο καλλωπισμός του και η αλήθεια για την παραγωγικότητα

ΠΗΓΗ: Αυγή

Του Κώστα Καλλωνιάτη

Την οργή των Ελλήνων εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση που είχαν προκαλέσει οι δηλώσεις του Γερμανού υφυπουργού Εργασίας και ειδικού απεσταλμένου της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ στην Ελλάδα Χανς-Γιόαχιμ Φούχτελ, με συνέπεια τον προπηλακισμό του Γερμανού πρόξενου στη Θεσσαλονίκη μπορεί να μην εξευμένισαν μεταγενέστερες διορθωτικές δηλώσεις του "περί παρεξήγησης", όμως για τον σκοπό αυτό ανέλαβαν δράση εγχώριοι αναλυτές "αξιοποιώντας" τις μάλιστα μερικώς στο όνομα αποκατάστασης της αλήθειας.

Θυμίζουμε πως ο κ. Φούχτελ είχε δηλώσει ότι: «Σύμφωνα με έρευνες 1.000 εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα στη Γερμανία κάνουν τόση δουλειά όση 3.000 στην Ελλάδα. Οι χώρες - εταίροι της Ελλάδας που χρηματοδοτούν αυτή την προσπάθεια ανόρθωσης θέλουν να ακούσουν απαντήσεις για το πώς μπορεί να αυξηθεί η παραγωγικότητα των απασχολούμενων στον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα». Με άλλα λόγια, ο κ. Φούχτελ μας πληροφορούσε πως η παραγωγικότητα των Γερμανών δημοσίων υπαλλήλων είναι τριπλάσια αυτής των Ελλήνων ή 200% υψηλότερη.