Μη λυπάστε την Αργεντινή!

IMF World Economic Outlook database

(κατα κεφαλή πραγματικό  ΑΕΠ, με στοιχεια του ΔΝΤ)

ΠΗΓΗ: ΝΥΤ

του P. KRUGMAN

OK, I guess I don’t quite see how Argentina’s default, of all examples, can be viewed as a cautionary tale for Greece:

Argentina suffered terribly from 1998 through 2001, as it tried to be orthodox and do the right thing. After it defaulted at the end of 2001, it went through a brief severe downturn, but soon began a rapid recovery that continued for a long time. Surely the Argentine example suggests that default is a great idea; the case against Greek default must be that this country is different (which, to be fair, is arguable).

I was really struck by the person who said that Argentina is no longer considered a serious country; shouldn’t that be a Serious country? And in Argentina, as elsewhere, being Serious was a disaster.




Υ.Γ. Τα ίδια λέει και ο Alan Cibils, μερικές αναρτήσεις πιο κάτω.

Τοτού Τόπος

Πηγή: Ελευθεροτυπία

του Στάθη

Σύνταγμα της Τροιζήνας η Επανάσταση- ένα βόλι και μια ψήφο ο καθένας (κι εν καιρώ στα βουνά του ΕΛΑΣ το ίδιο και οι γυναίκες). Πρωτόκολλο του Λονδίνου, η Ανεξαρτησία -ούτε βόλι ο καθένας, ούτε ψήφο· μετρημένα πράγματα τρεις το λάδι (οι λαδέμποροι της κατοχής) τρεις το ξύδι (που ποτίζει ο λεγεωνάριος τον Χριστό πάνω στον σταυρό) χωρίςνα συναισθάνεται ο αδαής, ότι ούτε εμείς θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη...

 

Επειδή πάνε για μιαν ακόμα φορά να κάνουν το μαύρο άσπρο οι απολογητές του Μνημονίου

ποιος απ' αυτούς έκανε κριτική 20-30 χρόνια τώρα στην παθολογία της οικονομίας και στη διαχείρισή της απ' την εξουσία; Ούτε ένας!

Οταν έλεγε ο κ. Σημίτης ότι είναι «ισχυρή η Ελλάδα» ψέλλισαν οι εν λόγω ιδεολογικοί τρομοκράτες κάποιον αντίλογο; Κιχ δεν έβγαζαν

παρά μόνον επαινούσαν το κράτος (που τώρα τους βρωμάει) κι έβριζαν τον λαό για λαϊκισμό.

Ο λαός έφαγε τα χρήματα του λαού στο Χρηματιστήριο; 

Λετονοί, λοιπόν…

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ 23/6

του Ρ. Βρανά 

Λετονοί, λοιπόν…
... Να γίνουµε όλοι Λετονοί(!) δίνουν το παράγγελµα οι ευρωτραπεζίτες και οι φιλικές εφηµερίδες τους, από τότε που ο λετονικός λαός εµπιστεύτηκε ξανά µια κυβέρνηση που είχε κατακρεουργήσει τα κοινωνικά επιδόµατα, είχε κόψει τους µισθούς και είχε εκτινάξει την ανεργία. Ηταν άραγε αυτό απόδειξη πως ακόµη και η λιτότητα µπορεί κάποτε να γίνειδηµοφιλής; Και πως η στάση του λετονικού λαού πρέπει να γίνει παράδειγµα προς µίµηση;

Δύο χρόνια...
... αργότερα, η κατάσταση στη Λετονία δεν είναι καθόλου ρόδινη. Μπορεί η οικονοµική κρίση που έπληξε τη χώρα να ήταν τόσο βαθιά, που το 2009 έβγαλε στους δρόµους τον αποπολιτικοποιηµένο λαό της, όµως σήµερα πια οι απελπισµένοι Λετονοί προτιµούν τον δρόµο της ελάχιστης αντίστασης και µεταναστεύουν στο εξωτερικό. Η νεοφιλελεύθερη λιτότητα έχει εξολοθρεύσει δηµογραφικά τη χώρα. Την ώρα που οι κυβερνητικές περικοπές στιςδαπάνες γιατην παιδεία, την υγεία και άλλες βασικές κοινωνικές υποδοµές κινδυνεύουν να υποσκάψουν τη µακροπρόθεσµη ανάπτυξη, οι νέοι προτιµούν να αναζητήσουν µια καλύτερη ζωή αλλού, παρά να µείνουν καινα υποφέρουν σε µια οικονοµία που δεν µπορεί νατους προσφέρει εργασία. Τουλάχιστον το 12% του γενικού πληθυσµού (και ένα πολύ µεγαλύτερο µέρος του εργατικού δυναµικού) σήµερα ζει και εργάζεται στο εξωτερικό. 

 

Γιατί αναβάλλεται η χρεοκοπία της Ελλάδας

Πηγή: FT (euro2day)

by Martin Feldstein*

Αν και το ελληνικό κοινοβούλιο πήρε μια ανάσα με την ψήφο εμπιστοσύνης, η στάση πληρωμών της Ελλάδας είναι αναπόφευκτη. Με συντελεστή χρέους επί του ΑΕΠ στο 150%, μεγάλα ελλείμματα και επιτόκιο 25% και άνω, το μόνο ερώτημα είναι το πότε θα γίνει το χρεοστάσιο.
Οι τρέχουσες συνομιλίες στην πραγματικότητα αναβάλλουν την αναπόφευκτη στάση πληρωμών, γράφει στους Financial Times ο κορυφαίος οικονομολόγος M. Feldstein.
Αν η Ελλάδα ήταν η μόνη χρεοκοπημένη χώρα της Ευρώπης, το καλύτερο θα ήταν να γίνει η στάση πληρωμών τώρα. Η μείωση του χρέους στο μισό και η αντικατάσταση του υφιστάμενου χρέους με ομόλογα με χαμηλότερα επιτόκια, θα έδιναν στην Ελλάδα το περιθώριο να εξυπηρετήσει το χρέος χωρίς τον εξοντωτικό πόνο που επιφέρει η εξυπηρέτηση του τωρινού χρέους.

Amartya Sen: Δεν είναι μόνο το ευρώ. Η ίδια η δημοκρατία στην Ευρώπη κινδυνεύει

ΠΗΓΗ: GUARDIAN

του Amartya Sen

Europe has led the world in the practice of democracy. It is therefore worrying that the dangers to democratic governance today, coming through the back door of financial priority, are not receiving the attention they should. There are profound issues to be faced about how Europe's democratic governance could be undermined by the hugely heightened role of financial institutions and rating agencies, which now lord it freely over parts of Europe's political terrain.

Two distinct issues need to be separated. The first concerns the place of democratic priorities, including what Walter Bagehot and John Stuart Millsaw as the need for "governance by discussion". Suppose we accept that the powerful financial bosses have a realistic understanding of what needs to be done. This would strengthen the case for paying attention to their voices in a democratic dialogue. But that is not the same thing asallowing the international financial institutions and rating agencies the unilateral power to command democratically elected governments.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Πίνακας του Ν. Γκαμαλέτσου, "Ανθρώπινη Θηριωδία", (Λάδε σε Μουσαμά, 150x130)

• Ούτε ιδιωτικοποίηση – ούτε κρατικοποίηση/εθνικοποίηση: όλα τα δημόσια κοινά αγαθά στα χέρια της κοινωνίας. Δημιουργία τους με ελεύθερο, συνεργατικό τρόπο, ελεύθερη, δωρεάν ισότιμη πρόσβαση σε αυτά από όλους. Κάλυψη όλων των κοινωνικών αναγκών, με μη κρατικούς, μη καπιταλιστικούς όρους.
• Κατάληψη των ιδιωτικοποιημένων και υπό ιδιωτικοποίηση «δημόσιων» οργανισμών και επιχειρήσεων από τους εργαζόμενους και την κοινωνία και λειτουργία τους έξω από την αγορά για τις κοινωνικές ανάγκες.
• Μαζική ανυπακοή – άρνηση πληρωμών παντού. Έτσι δε θα πληρώσουμε το χρέος, δεν περιμένουμε την αναδιαπραγμάτευση ή τη διαγραφή του από καμιά κυβέρνηση, δεν διαλέγουμε με ποιο νόμισμα (ευρώ ή δραχμή) θα πληρώνουμε και θα μας εκμεταλλεύονται.
  
  

Μαθήματα από την Αργεντινή

Πηγή: New York Times

του Alan Cibils

 June 20, 2011,

Alan Cibils is the chair of the political economy department at the Universidad Nacional de General Sarmiento in Buenos Aires.

As an economist who lived through the Argentine crisis nearly a decade ago, I am distressed by the trouble in the euro zone because it has many of the same ingredients that led to the Argentine debacle.

The International Monetary Fund's mistaken prescriptions (yet again) and the European Central Bank’s intransigence leave Greece no option but to default and exit the euro zone. A brief recap of the Argentine experience may shed some light on where Greece is inevitably headed.