Από τις τράπεζες «ζόμπι» στην κυβέρνηση «ζόμπι»

ΠΗΓΗ: aformi.gr

Του Γιάννη Μηλιού

Η κρίση δημόσιου χρέους στην Ελλάδα και την Ευρώπη αποτελεί απλό «σύμπτωμα» της βαθιάς κρίσης αναπαραγωγής (κρίση «υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου») που πλήττει από το 2008 όλες τις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού. Για να το διατυπώσω διαφορετικά, η κρίση είναι συστημική, η αιτία της είναι ο ίδιος ο τρόπος λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος που «αυτορυθμίζεται» μέσα από τον ελεγκτικό και εποπτικό ρόλο των χρηματαγορών. Η κρίση χρέους δεν αποτελεί παρά αποτέλεσμα και έκφανση της συστημικής κρίσης, όχι αιτία της.

Η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική οικονομία και κοινωνία έχει «μπλοκάρει» σε παγκόσμιο επίπεδο, πλήττοντας αρχικά το βασικό μηχανισμό χρηματοδότησης της οικονομίας, τις τράπεζες. Γρήγορα οι τράπεζες μετατράπηκαν σε ζωντανούς-νεκρούς, σε τράπεζες-ζόμπι όπως αποκαλούνται διεθνώς. Η κρίση των τραπεζών οδήγησε γρήγορα στην κρίση δημόσιου χρέους, αρχικά στο Ντουμπάι και κατόπιν στην Ευρωζώνη, δηλαδή έπληξε εκείνες τις περιοχές και εκείνες τις χώρες στις οποίες η προσήλωση στον «ρυθμιστικό ρόλο» των χρηματαγορών και στη σκανδαλώδη φοροασυλία του κεφαλαίου και του πλούτου ήταν εντονότερη και δογματικότερη.

Το εθνικό διαπλέκεται με το ταξικό

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

Του Χρίστου Καραμάνου

Σήμερα αρκετός κόσμος της Αριστεράς διαπιστώνει έκπληκτος ότι τελικά μάλλον έχουν μια ιδιαίτερη πολιτική σημασία τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα. Με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη συναισθάνεται ότι υπάρχει χώρος για μια αριστερή πολιτική παρέμβαση πάνω στα εθνικά ζητήματα, που διαχωρίζεται και από τον αστισμό και από τον εθνικισμό, αλλά και από τον απλοϊκό αντιεθνικισμό, μια ανούσια και λαθεμένη ιδεοληψία που μέχρι σήμερα κυριαρχούσε στην Αριστερά.
Ο κόσμος της Αριστεράς διαπιστώνει ότι η Αριστερά οφείλει να μιλά και να δίνει ιδιαίτερο περιεχόμενο στην έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας. Δυστυχώς, η μεταστροφή αυτή συντελείται κάτω από την πίεση των γεγονότων, όπως οι σημαίες που κυμάτιζαν στο Σύνταγμα και πολύ περισσότερο η επαπειλούμενη σήμερα, ακόμη και τυπική, απώλεια της εθνικής κυριαρχίας με την τρόικα και την επιτροπεία.

Κούρεμα 50% στο χρέος, κρεματόριο 100% για το λαό

ΠΗΓΗ: Πριν, 29.10.11

του Λ. Βατικιώτη

Με χαρές και πανηγύρια έγινε δεκτή η απόφαση των ηγετών της συνόδου κορυφής της ευρωζώνης που ολοκληρώθηκε τα ξημερώνατα της Πέμπτης. Τα χρηματιστήρια κινήθηκαν ανοδικά σε Ελλάδα και εξωτερικό, η ισοτιμία του ευρώ ανέβηκε και η μία διθυραμβική δήλωση διαδεχόταν την άλλη. Όπως ακριβώς είχε συμβεί και την επομένη της 21ης Ιουλίου. Και τότε – για να μην ξεχνιόμαστε – τόσο εντός όσο και εκτός της Ελλάδας περίσσεψαν τα επινίκια για την “ιστορική συμφωνία” και το “τέλος της κρίσης της ευρωζώνης” για να φτάσουμε τρεις ακριβώς μήνες μετά σε μια νέα συμφωνία που την αναθεωρεί πλήρως.

Κatastroika: privatization goes public

teaser trailer from ThePressProject on Vimeo.

http://www.catastroika.com/

"Ήταν αρχές του 1989 όταν ο Γάλλος ακαδημαϊκός Ζακ Ρουπνίκ κάθισε μπροστά στον υπολογιστή του προκειμένου να ετοιμάσει μια έκθεση για την πορεία των τελευταίων οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη Σοβιετική Ένωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Και ο όρος που σκαρφίστηκε για να περιγράψει τον επιθανάτιο ρόγχο μιας αυτοκρατορίας άκουγε τότε στο όνομα Καταστρόικα. Στα χρόνια του προέδρου Γιέλτσιν, όταν η Ρωσία πραγματοποιούσε ίσως το μεγαλύτερο και πιο αποτυχημένο πείραμα ιδιωτικοποιήσεων στην ιστορία της ανθρωπότητας, δημοσιογράφοι του Γκάρντιαν έδωσαν άλλο νόημα στον όρο του Ρουπνίκ. Η καταστρόικα έγινε συνώνυμο της ολοκληρωτικής διάλυσης μιας χώρας από τις δυνάμεις της αγοράς, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της ραγδαίας επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της. Μονάδα μέτρησης της Καταστρόικα ήταν πλέον η ανεργία, η κοινωνική εξαθλίωση, η μείωση του προσδόκιμου ζωής αλλά και η δημιουργία μιας νέας κάστας ολιγαρχών που αναλαμβάνει την εξουσία της χώρας. Λίγα χρόνια αργότερα η αντίστοιχη επιχείρηση μαζικών ιδιωτικοποιήσεων στην ενοποιημένη Γερμανία, που σήμερα παρουσιάζεται ως πρότυπο για την Ελλάδα, δημιούργησε εκατομμύρια ανέργους και ορισμένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα διαφθοράς στην ευρωπαϊκή ιστορία.

Οι «ελεγκτές» της ΕΕ, τα κυριαρχικά δικαιώματα και η πείρα από το «Σχέδιο Μάρσαλ»

ΠΗΓΗ: Ριζοσπάστης

Με αφορμή τις τεράστιες δυσκολίες και τις αντιθέσεις για διαχείριση του κρατικού χρέους στην Ευρωζώνη, που είναι δυσκολίες διαχείρισης της βαθιάς και συγχρονισμένης οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού στην ΕΕ, και διεθνώς, αλλά και με αφορμή την απόφαση των Συνόδων ΕΕ και Ευρωζώνης για το χρέος, αποφασίστηκε η εγκατάσταση μόνιμων «εμπειρογνωμόνων - ελεγκτών» εφαρμογής του προγράμματος των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Ετσι, η αστική προπαγάνδα προβάλλει έντονα το ζήτημα της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας και της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ΕΕ. 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΪΚΛ ΧΑΡΝΤ: Το διάχυτο αίτημα για πραγματική δημοκρατία

ΠΗΓΗ: ΕΠΟΧΗ

Ο Μάικλ Χαρντ είναι αμερικανός πολιτικός φιλόσοφος, ιδιαίτερα γνωστός για τα βιβλία «Αυτοκρατορία», «Πλήθος: Πόλεμος και δημοκρατία στην εποχή της αυτοκρατορίας» και «Κοινοπολιτεία», που έγραψε μαζί με τον Τόνι Νέγκρι, τα οποία από πολλούς έχουν χαρακτηριστεί ως «τα κομμουνιστικά μανιφέστα του 21ου αιώνα».

O Τζον Χολογουέι υποστηρίζει ότι «η πραγματική δημοκρατία είναι και πρέπει να είναι μια μετωπική επίθεση κατά της δύναμης του χρήματος». Αυτό σημαίνει ότι το αίτημα «πραγματική δημοκρατία τώρα» δεν είναι αρκετό από μόνο του, αλλά πρέπει να συνδεθεί με ένα κίνημα ενάντια στην επικράτηση του χρήματος, του κεφαλαίου, του κράτους, της αφηρημένης εργασίας. Υπονοεί μια διαφορά από τη δική σας οπτική, γράφοντας ότι «οι άνθρωποι που προτιμούν να μιλούν απλώς για τη δημοκρατία (για παράδειγμα Χαρντ και Νέγκρι), προτιμούν να αφήνουν το ίδιο το κίνημα από μόνο του να ανακαλύψει ότι το χρήμα φράζει το δρόμο της πραγματικής δημοκρατίας».