Σκάει η φούσκα της διψήφιας αύξησης των εξαγωγών

ΠΗΓΗ: www.capital.gr

Του Βασίλη Γεώργα 

Η «παραμυθένια» πορεία των ελληνικών εξαγωγών την τελευταία διετία αποδείχθηκε τελικά ότι έχει και «δράκο».

Είναι ο τομέας των πετρελαιοειδών αλλά ειδικότερα ο συνυπολογισμός του εφοδιασμού των κάθε είδους πλοίων και αεροσκαφών τρίτων χωρών με καύσιμα, λιπαντικά και άλλα εφόδια, που τελικά ευθύνονται σε μέγιστο βαθμό για την δημιουργία μιας ουσιαστικά μαγικής εικόνας σε σχέση με τις πραγματικές εξαγωγικές επιδόσεις των ελληνικών επιχειρήσεων. 

Όχι ότι τα τελευταία χρόνια οι εξαγωγές μας δεν έχουν αναπτυχθεί. Νέες αγορές έχουν ανοίξει ακόμη και σε μακρινούς προορισμούς όπως το Περού, η Αργεντινή ή τα Νησιά Φάλκλαν, και οι πωλήσεις βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων είναι όντως ανεβασμένες. 

Η πραγματική άνοδος όμως των εξαγωγών σε αξία και όγκο είναι τελικά πολύ μικρότερη από αυτή που η Κυβέρνηση διαφημίζει με κάθε ευκαιρία, όταν δημοσιεύονται τα στοιχεία με τις εμπορευματικές συναλλαγές (36,8% η αύξηση του 2011) και ήδη τα πρώτα στοιχεία για τον Ιανουάριο του 2012 πιστοποιούν ότι η αλματώδης άνοδος έχει αρχίσει να ξεφουσκώνει αφού η βάση σύγκρισης δεν είναι πλέον ευνοϊκή.

Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα: Η επικαιρότητα του έργου του Δημήτρη Μπάτση

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

Tου Γιώργου Τοζίδη. 

Συμπληρώνονται φέτος 60 χρόνια από τη δολοφονία, από το μετεμφυλιακό κράτος, των Ν. Μπελογιάννη, Δ. Μπάτση, Ηλ. Αργυριάδη και Ν. Καλούμενου και 65 χρόνια από την πρώτη έκδοση του βιβλίου του Δ. Μπάτση, Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα.

Το έργο του Δ. Μπάτση «ατύχησε» τόσο στην πρώτη (1947) όσο και στη δεύτερη (1977) έκδοσή του. Όταν κυκλοφόρησε το 1947, είχε ξεκινήσει ήδη ο εμφύλιος και η έκδοσή του δεν συγκέντρωσε (εσκεμμένα ή όχι) το ανάλογο ενδιαφέρον. Η διατύπωση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου για την οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας από έναν κομμουνιστή οικονομολόγο «αγνοήθηκε» επιδεικτικά από τους αστούς οικονομολόγους που ορκίζονταν στη θεωρία της «ψωροκώσταινας» και στην αναγκαιότητα της ξένης «βοήθειας».
Από την άλλη μεριά, το ΚΚΕ στη δίνη του εμφυλίου πολέμου ενσωμάτωσε στο πρόγραμμά του πολλά στοιχεία από το σχέδιο του Δ. Μπάτση. Μετά την ήττα, όμως, το έργο του Δ. Μπάτση «ξεχάστηκε» ίσως γιατί αποτέλεσε καρπό της σύζευξης θεωρίας και πράξης, της μετάβασης από το γενικό στο συγκεκριμένο και της ανάγκης για τη διατύπωση ενός σχεδίου οικονομικής ανόρθωσης που άνοιγε τον «ελληνικό δρόμο για το σοσιαλισμό». Επιπλέον, γιατί έδειχνε, με πραγματικά στοιχεία, ότι υπάρχει η δυνατότητα για την αυτοανάπτυξη της Ελλάδας, χωρίς τη «βοήθεια» των σοσιαλιστικών χωρών.
Είναι, παρ’ όλα αυτά, σημαντικό να γνωρίζουμε πώς το ΚΚΕ αντιμετώπισε τα προβλήματα εκείνης της περιόδου και το σχέδιο που πρότεινε για τη λύση τους. Άλλωστε, κατά τη γνώμη του γράφοντος, στην ένοπλη ήττα αυτού του σχεδίου μπορούν να αναζητηθούν πολλά από τα αίτια της σημερινής κρίσης.

When privatisation doesn't work

There are many reasons to shun wholesale privatisation – but these days the concept of public goods is often forgotten

• 
• • George Irvin, for Social Europe Journal, part of the Guardian Comment Network
  • guardian.co.uk, Tuesday 27 March 2012 15.41 BST
  • Article history

'Decent medical treatment should not be a privilege reserved for the few.' Photograph: Christopher Furlong/Getty Images

The economist's notion of public goods has lost currency in this age of commodities, not just in the EU but particularly in the Anglo-Saxon world. Unlike today, two generations ago, economics undergraduates were taught that such goods were different from soap flakes and hamburgers. Public goods and services are things which need to be supplied – or at least regulated – by the public sector because they are by their very nature collective. Clean water, unpolluted air, education and law and order are obvious examples; there is no doubt that everybody should have such goods, not merely those who can afford to buy them privately.

These days, however, the distinction between "public" and "private" has become blurred, and among mainstream economists the consensus appears to be that because the private sector is more efficient than the state, we should limit the public role almost entirely to that of supervision. In Britain, for example, the railways were privatised and an "internal market" was created within the national health service on the grounds that this improved the efficiency of service delivery for "customers". In the US, it has become common for everything from mass transport to prison services to be run for private profit. Indeed, there are some politicians who – as followers of the economist Friedrich Hayek – would abolish all forms of state supervision or control, and a few who would abolish all taxation.

Μονά - ζυγά των τραπεζιτών

Μονά - ζυγά των τραπεζιτών ΠΗΓΗ: Δρόμος  31/3/2012 του Γ. Κιμπουρόπουλου Πώς οι τραπεζίτες εξασφαλίζουν ότι η ανακεφαλαιοποίηση αντί κρατικοποίησης των τραπεζών θα φέρει κοινωνικοποίηση των ζημιών τους Η κυβέρνηση και η τρόικα, όταν πρόκειται για τους μισθούς του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα και την κατάργηση των συλλογικών τους συμβάσεων, την περίφημη εσωτερική υποτίμηση, δεν διαπραγματεύονται και νομοθετούν με ταχύτητα φωτός. Όταν όμως πρόκειται για τις τράπεζες και την κάλυψη των όποιων ζημιών έχουν υποστεί από το κούρεμα των ομολόγων μέσω της ανακεφαλαιοποίησής τους, διαπραγματεύονται χαλαρά και με άνεση χρόνου. Η υπουργική απόφαση για τους όρους της ανακεφαλαιοποίησης υποτίθεται ότι ήταν ανάμεσα στις πρώτες κυβερνητικές προτεραιότητες, πλην όμως η τελική διατύπωση παρατείνεται μέχρι το Πάσχα, με διαβουλεύσεις τόσο με την τρόικα (και χθες με το άτυπο Eurogroup της Κοπεγχάγης) όσο και με τους ίδιους τους τραπεζίτες. Θεωρητικά η χρονοτριβή αυτή υποτίθεται ότι σχετίζεται με την απαίτηση της τρόικας και ιδιαίτερα της ΕΚΤ να διασφαλίζεται πως τα χρήματα που θα δοθούν στις τράπεζες θα περάσουν στη λεγόμενη πραγματική οικονομία, για να δώσουν μια ελάχιστη ανάσα ανάπτυξης στη ψυχορραγούσα παραγωγική και εμπορική δραστηριότητα. Στην πράξη, ωστόσο, το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης είναι όχι ο αναπτυξιακός ρόλος των τραπεζών, αλλά τα δικαιώματα των μεγαλομετόχων τους και η διασφάλιση του ιδιωτικού τους χαρακτήρα.

Το θάρρος του Μπουένος Άιρες – Κώστας Λαπαβίτσας

Πηγή: contramee

εφημ. Καθημερινή, 1 Απριλίου 2012

του Κ. Λαπαβίτσα

Από την αρχή της ελληνικής κρίσης, η Αργεντινή λειτούργησε ως σημείο αναφοράς και φόβητρο. Οι υπερασπιστές των Μνημονίων ισχυρίζονται συχνά ότι προστατεύουν την Ελλάδα από την κατάντια της Αργεντινής. Ατυχέστατες αναφορές έγιναν ακόμη και από επίσημα χείλη προκαλώντας ενόχληση στο Μπουένος Άιρες. Για τους εκεί ιθύνοντες είναι εμφανές ότι η Ελλάδα ακολουθεί την πορεία της χώρας τους προς το χάος κατά το 1998-2001 εφαρμόζοντας την ‘ορθόδοξη’ συνταγή του ΔΝΤ και της ΕΕ. Υιοθετεί τρομακτική λιτότητα, επιδιώκει να δημιουργήσει δημοσιονομικά πλεονάσματα, αποδίδει προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση του χρέους και προσβλέπει στην ανάπτυξη μέσω χαμηλών μισθών και ξένων επενδύσεων.

Ακόμη και το PSI έχει το αργεντίνικο προηγούμενό του.  Τον Ιούνιο του 2001 η Αργεντινή έκανε το περιβόητο μεγκακάνχε, δηλαδή εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων με πρωτοβουλία των δανειστών της. Μαζί με το εξίσου περιβόητο μπλιντάχε, δηλαδή θωράκιση με νέα δάνεια από το ΔΝΤ, το μεγκακάνχε υποτίθεται ότι θα έλυνε την κρίση, χωρίς ακρότητες όπως η επιθετική αθέτηση πληρωμών. Η ‘λύση’ δεν κράτησε ούτε έξι μήνες, καθώς η ύφεση έγινε βαθύτερη και η χώρα έφτασε στην κοινωνική κατάρρευση. Ο εμπνευστής της, ο Ντομίνγκο Καβάλο, ο άνθρωπος που ουσιαστικά κατέστρεψε την Αργεντινή κατά τη δεκαετία του 1990, έχει σήμερα μηδαμινή αξιοπιστία στη χώρα του.

1946/2012: Από τον εμφύλιο στο μνημόνιο και πάλι πίσω!

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ ΚΑΙ Ο «ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com

«Ο σουρεαλισμός όλους μας ενώνει. Μπάτσοι, γουρούνια, ανεμώνη». Αυτό έγραψε ένας ανώνυμος σε έναν τοίχο στην Αλεξάνδρας, στη φοβερή αγγελία των μελλούμενων πούταν η μηδενιστική εξέγερση του 2008.

Ο «σουρεαλισμός», δηλαδή ο ατομικός, ομαδικός και εθνικός παραλογισμός εκδηλώνεται ποικιλότροπα. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αλλοϋβρίζονται, ενώ συγκυβερνούν και θέλουν να συνεχίσουν. Ορισμένοι δεν θέλουν το μνημόνιο, θέλουν όμως τα κόμματά του. ‘Αλλοι ζητάνε συγνώμη για αυτό που έκαναν και μετά ψήφο για να συνεχίσουν να το κάνουν. Ορκισμένοι αντίπαλοι του μνημονίου κάνουν πρακτικά ότι μπορούν για να εμποδίσουν τη δράση εναντίον του, να αποθαρρύνουν και να απογοητεύσουν τον ελληνικό λαό.

Ο «σουρεαλισμός», δηλαδή ο παραλογισμός, ενίοτε και η παραφροσύνη, χρειάζεται σε όσους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που θέτει η πραγματικότητα. Γι’ αυτό και παρουσιάζεται μαζικά την παραμονή μεγάλων καταστροφών και είναι προϋπόθεση γι’ αυτές. Πως θα μπορούσαν αίφνης οι Γερμανοί, αν παρέμεναν στα καλά τους, να πάνε στον Χίτλερ και τον πόλεμο; Δεν θα τόκαναν αν δεν είχαν το Μνημόνιο και τη Δανειακή τους Σύμβαση, δηλαδή τη Συνθήκη των Βερσαλλιών στη δική τους περίπτωση.

Ζαν Λικ Μελανσόν: Στόχος μας είναι να πάρουμε την εξουσία

• next

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Συνέντευξη στην Ελένη Τσερεζόλε: Ο υποψήφιος του Αριστερού Μετώπου, Ζαν Λικ Μελανσόν, αναδεικνύεται πλέον ως η έκπληξη των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Με ποσοστό στο 14% με ανοδική τάση, πιέζει εξ αριστερών έναν "χλομό" Φρανσουά Ολάντ, ενώ έχει ισοπεδώσει την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν. Στη μακρά συνέντευξη που παραχώρησε στην "Αυγή" της Κυριακής μιλάει για την κρίση, την Ελλάδα, την Αριστερά, την Ευρώπη.

* Οι διαδοχικές κυβερνήσεις του κ. Παπανδρέου και του μη εκλεγμένου κ. Παπαδήμου, στην Ελλάδα, επαναλαμβάνουν ότι για την έξοδο από την κρίση δεν υπάρχει άλλη λύση παρά η γενικευμένη λιτότητα. Αυτό, κατά τη γνώμη σας, ισχύει;

Είναι απολύτως λάθος. Η τύχη που επιφυλάχθηκε στον ελληνικό λαό είναι το αποτέλεσμα μιας απολύτως ιδεολογικής επιλογής. Πρέπει καταρχήν να γνωρίζουμε ότι οι θυσίες που ζητούνται από τον ελληνικό λαό θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν η ΕΚΤ μπορούσε να δανείζει στα κράτη - μέλη, κάτι που απαγορεύουν οι ευρωσυνθήκες. Τον περασμένο Δεκέμβριο, έδωσε στις τράπεζες 500 δισ. ευρώ. Πέντε φορές τα χρήματα που η Ελλάδα είχε ανάγκη στις αρχές της κρίσης! Οι πρώτοι υπεύθυνοι είναι λοιπόν εκείνοι που ενέκριναν την ισχύουσα συνθήκη, της Λισσαβώνας, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Αλλά ακόμη και στο πλαίσιο των σημερινών συνθηκών, άλλες λύσεις ήσαν πιθανές. Δεν έπρεπε να εθνικοποιηθούν οι απώλειες των τραπεζών, να ιδιωτικοποιηθούν ολόκληρα κομμάτια της οικονομίας και της πολιτιστικής κληρονομιάς, να αυξηθεί ο ΦΠΑ, να μειωθούν δραστικά μισθοί και συντάξεις. Έπρεπε να γίνουν ακριβώς τα αντίθετα. Να υπάρξει άρνηση πληρωμής των υπερβολικών τόκων του χρέους.

Το δίλημμα

ΠΗΓΗ: Ενθέματα

του Ν. Σεβαστάκη

Συνηθίζουν οι σχολιαστές και τα επιτελεία να μιλούν για το δίλημμα των εκλογών και, έπειτα, την ώρα της αποτίμησης και των συμπερασμάτων, για το περίφημο μήνυμα που έστειλε ο λαός. Εννοείται: το πρώτο πρέπει απαρέγκλιτα να είναι «ισχυρό και καθαρό», ενώ το δεύτερο θα χαρακτηριστεί, όπως πάντα, «ηχηρό και σοφό».

Αλλά ας μιλήσουμε εδώ για το δίλημμα, αφού τα μηνύματα είναι ακόμα μακρινά και ανεξιχνίαστα. Το πρώτο που έρχεται στο νου είναι ότι, για διάφορους παράγοντες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας, δίλημμα συνιστά ακόμα η ίδια η διεξαγωγή των εκλογών. Γι’ αυτούς τους παράγοντες, ένας από τους οποίους είναι και ο νέος αλλά ψημένος υπουργός «Προστασίας του Πολίτη», οι εκλογές είναι κίνδυνος, πρόβλημα, αρνητική εξέλιξη. Θα έλεγε κανείς ότι σε τούτη την περίπτωση οι εκλογές λογαριάζονται ως μια λαϊκίστικη παραμόρφωση της σοβαρής πολιτικής, μια υποχώρηση στις συνήθειες του «παλιού κόσμου», τον οποίο βεβαίως θα έπρεπε να αφήσουμε πίσω μαζί με τις κακές του συνήθειες και τα χαμηλής αξίας πάθη του.

Συντηρητικοί Μαρξιστές (Β' μέρος)

ΠΗΓΗ: protagon.gr

του Γ. Βαρουφάκη

Τι δεν είδε ο Μαρξ

Όσο διορατικός και να ήταν, ο Μαρξ δεν ήταν δυνατόν να έχει προβλέψει τα πάντα. Αρκεί ότι προ-είδε το μεγαλείο της παγκοσμιοποίησης, αλλά και την άκρα δυστυχία που αυτή παρήγαγε. Την τάση του καπιταλισμού να παραγάγει πρωτόγνωρο πλούτο, και συνάμα πρωτόγνωρη φτώχεια. Την τάση της ανθρωπότητας να κατασκευάζει μηχανήματα με την δύναμη να παράγουν εκ μέρους μας τα πάντα αλλά, την ίδια στιγμή, και την έφεσή μας να μετατρεπόμαστε όλοι μας, εργαζόμενοι και εργοδότες, σε αλλοτριωμένους σκλάβους των τεχνολογικών δημιουργημάτων μας. 

Αυτό που δεν είδε ο Μαρξ ήταν το φαινόμενο μιας Microsoft ή μιας Apple. Εξηγούνται άραγε τα κέρδη αυτών των δύο κολοσσών με την θεωρία του Μαρξ; Μεταφράζονται εύκολα στην υπεραξία των εργαζόμενων αυτών των δύο επιχειρήσεων; Σε καμία περίπτωση. Ο Μαρξ υπέθετε ότι όλες οι επιχειρήσεις λειτουργούν σε απόλυτα ανταγωνιστικό πλαίσιο. Ότι οι καινοτομίες τους αντιγράφονται άμεσα και δεν δύνανται να πουλάνε τα προϊόντα τους πιο ακριβά από τους ανταγωνιστές τους. Με άλλα λόγια, ο Μάρξ έστρεφε την κριτική του σε μια ιδεατή, πλήρως, ανταγωνιστική έκφανση του καπιταλισμού. Δεν ασχολήθηκε με την περίπτωση μια πιθανής Microsoft ή μιας Apple επειδή πίστεψε ότι ο ανταγωνισμός θα έριχνε όλα τα τείχη του προστατευτισμού. Σφάλμα ολκής. Το αντίθετο συνέβη. Εταιρείες όπως η Microsoft και η Apple όχι μόνο κατάφεραν να υψώσουν νέα τείχη προστατευτισμού, αλλά και να ιδιωτικοποιήσουν αυτό που ο Μαρξ ονόμαζε «γενική διανόηση», την συλλογικά δηλαδή παραχθείσα γνώση μιας παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. Το κάθε iPhone, το κάθε πρόγραμμα Windows, εμπεριέχει γνώση παραχθείσα από εκατομμύρια άτομα τα περισσότερα από τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με την Microsoft ή την Apple. Οι καλές αυτές εταιρείες, όπως περίπου η British East India Company πριν αιώνες μονοπώλησε το εμπόριο της Ευρώπης με την Άπω Ανατολή, μονοπωλούν την γνώση που έχουν παράξει μάζες επιστημόνων και μη.