Πασκάλ Μπρυκνέρ: Καταδικασμένοι στη χαρά

ΠΗΓΗ: City Journal

Pascal Bruckner

Condemned to Joy

The Western cult of happiness is a mirthless enterprise.

Winter 2011

On August 21, 1670, Jacques Bossuet, the bishop of Meaux and official preacher to the court of Louis XIV, pronounced the eulogy for Princess Henrietta of England before the Prince of Condé. The Duchess of Orléans had died at 26 after drinking a glass of chicory that may have been poisoned. At the threshold of death, the young woman had called on priests rather than doctors, embraced the crucifix, asked for the holy sacraments, and cried out to God. The wonder of death, Bossuet exclaimed, citing Saint Anthony, was that “for the Christian, it does not put an end to life but rather to the sins and perils to which life is exposed. God abbreviates our temptations along with our days; he thus sets a limit to occasions that might cost us true, eternal life; for this world is nothing but our common exile.” The good death was a door opened on eternity, a passage to that “true, eternal life.” In this life, by contrast, agony was expected.

Is it possible to imagine an attitude toward happiness and living further from our own?

Έξοδος ή σοσιαλιστικό ευρώ;

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΟΥ

Το Αριστερό Ρεύμα (Α.Ρ.) του ΣΥΝ υποστηρίζει ότι η έξοδος από το ευρώ πρέπει να αποτελεί τη μία από τις δύο «θεμελιακές αφετηρίες» ενός συνολικότερου προγράμματος μετασχηματισμού της οικονομίας σε σοσιαλιστική προοπτική. Ως προς το πρόγραμμα σοσιαλιστικής προοπτικής, δεν υπάρχει διαφωνία. Υπάρχει, όμως, ως προς το ότι η έξοδος από το ευρώ (πρέπει να) συνιστά προϋπόθεση ενός τέτοιου προγράμματος. Σταχυολογώ κάποιες αντιρρήσεις:
1) Η έξοδος από το ευρώ είναι θέση που διχάζει, αντί να ενώνει, τόσο την αριστερά όσο και τις κοινωνικές δυνάμεις που εκφράζονται μέσα από τις διαφορετικές εκδοχές της. Ως εκ τούτου οι αναγκαίες προσπάθειες για αριστερή συμπαράταξη, όταν προτάσσεται ως προϋπόθεση η έξοδος από το ευρώ, αποδυναμώνονται και κατ’ επέκταση υπονομεύεται το ίδιο το πρόγραμμα σοσιαλιστικής προοπτικής. Αντί της εξόδου από το ευρώ, θα έπρεπε να προτάσσονται κομβικά στοιχεία του ίδιου του προγράμματος (αναδιανομή, κοινωνικοποίηση τραπεζών, υπεράσπιση, ανάκτηση και επαναθεμελίωση δημόσιων επιχειρήσεων κ.λπ.). Ας το δείξει η ιστορία εάν ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί ή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί εντός της Ευρωζώνης.

Η θανάσιμη παγίδα του PSI

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

του Γ. Κιμπουρόπουλου

Μια σκοτεινή διαπραγμάτευση με πολλά… κοράκια

Αν η Ελλάδα δανειζόταν με επιτόκιο 1% τα 100 δισ. από τα 489 που χάρισε η ΕΚΤ στις ευρωπαϊκές τράπεζες θα μπορούσαν σχεδόν να εκμηδενιστούν οι πιέσεις για εξουθενωτικά μέτρα λιτότητας. Και μιλούμε για 100 δισ., διότι αυτό είναι το ποσό-στόχος για το περίφημο κούρεμα του χρέους μέσω του PSI, του προγράμματος ανταλλαγής ομολόγων. Αυτή η σκοτεινή διαπραγμάτευση που διενεργείται μεταξύ Ουάσιγκτον, Παρισιού και Αθήνας, ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση (υπό τη μπαγκέτα του αγαπημένου της Goldman Sachs προέδρου του ΟΔΔΗΧ, Π. Χριστοδούλου) και τη διεθνή των τραπεζών, το IIF, εξελίσσεται σε καταλύτη των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων. Γιατί:
• Χωρίς τη συμφωνία για την ανταλλαγή των ομολόγων δεν μπορεί να υπάρξει νέα δανειακή σύμβαση για τα 130 δισ. ευρώ μέχρι το 2020. 

Ποιος, ποιον και πώς;

 

Πηγή: aristero blog

Παναγιώτης Μαυροειδής

 

Κανείς δεν αμφισβητεί πλέον πως βρισκόμαστε στη δίνη μιας  καπιταλιστικής κρίσης με βάθος, ποιότητα και διάρκεια που υπερβαίνουν τα όρια ενός συνηθισμένου καθοδικού κύκλου.

Κι οι πιο ανυποψίαστοι συνειδητοποιούν-συχνά με τρόμο-κάτι ακόμη: Η κοινωνική σύγκρουση,  στο φόντο αυτής της κρίσης και των προσπαθειών εξόδου από αυτήν, θα είναι αντίστοιχης ποιότητας και βάθους και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, θα είναι εξαιρετικά βίαιη.

Να αγωνιστούμε λοιπόν. Αντίσταση, ανατροπή αυτής της πορείας. Δεν έχει κάνει και λίγα η κοινωνία. Σε παλιότερες εποχές θα είχαν πέσει όχι μία αλλά δέκα κυβερνήσεις. Υπάρχει όμως ένα πραγματικό τείχος απέναντι στο λαό.

Η Αλέκα και ο Σατανάς

Πηγή: ΑΥΓΗ

Καρτερός Θανάσης

Πρώτα η πρόταση για μέτωπο των δυνάμεων που αντιτάσσονται στη σημερινή πολιτική της εξαθλίωσης χαρακτηρίστηκε από την Αλέκα Παπαρήγα ναρκωτικό. Ύστερα πήρε κατά κάποιον τρόπο προαγωγή και αναβαθμίστηκε σε μπλόφα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ναρκωτικό ή μπλόφα, το πολιτικό συμπέρασμα για τη γενική γραμματέα του ΚΚΕ είναι ένα: ύπαγε οπίσω μου Σατανά.
Πάντως -ανάγκα και γενικοί γραμματείς πείθονται- η κυρία Παπαρήγα ξεπέρασε τον φράχτη των χαρακτηρισμών για τον ΣΥΡΙΖΑ και στάθηκε λιγάκι επί της ουσίας στο σχετικό ζήτημα. Για να εξηγήσει ότι δεν στέκει σε καμιά περίπτωση η προοπτική ενός μετώπου, επειδή ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς υπάρχουν σοβαρές διαφορές. Όπως διαφορές υπάρχουν και ανάμεσα σε όσους τάσσονται υπέρ της συνεργασίας, της ενότητας -όπως θέλετε πείτε το.

ΒΒC: Η υγεία των Ελλήνων θα επιδεινωθεί λόγω της κρίσης

Πηγή: Ημερησία

Αναφορά στην Ελλάδα κάνει το BBC σε άρθρο με τίτλο «Ευρωπαϊκή κρίση: Γιατί η Ελλάδα είναι ο ασθενής της Ευρώπης».
Το αγγλικό μέσο παραθέτει παραδείγματα Ελλήνων που βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη χρεωμένοι και χωρίς δουλειά, ενώ στέκεται ιδιαίτερα στους κινδύνους που εγκυμονούν για τους πολίτες οι «τυφλές» περικοπές στο χώρο της Υγείας.

Σύμφωνα με στοιχεία που επικαλείται το BBC, το 15% των Ελλήνων είναι πολύ λιγότερο πιθανό να αναζητήσουν ιατρική βοήθεια ή υπηρεσίες μετά το ξέσπασμα της κρίσης, ενώ παραθέτει και δήλωση του παιδιάτρου και προέδρου των Γιατρών του Κόσμου Ν. Κανάκη, ο οποίος τονίζει ότι «σε περίοδο κρίσης όμως, οι άνθρωποι αποφεύγουν τους γιατρούς».

ΣΕΝΑΡΙΑ ΔΡΑΧΜΗΣ ΚΑΙ ΜΑΡΚΟΥ

Πηγή: Sofokleous 10
Β. Βιλιάρδος


Η πιθανότητα διάλυσης της Ευρωζώνης αιτιολογείται από το ότι, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να υπάρχει μία Ευρώπη, στην οποία η μία χώρα εξάγει και κερδίζει, ενώ οι περισσότερες άλλες εισάγουν από αυτήν, καταναλώνουν και χρεώνονται

“Για μία ελλειμματική χώρα, η οποία απολαμβάνει βιοτικό επίπεδο ανώτερο από ότι επιτρέπουν τα μέσα της, τόσο η υποτίμηση του νομίσματος της, όσο και ο αποπληθωρισμός της οικονομίας της, αποτελούν οδυνηρές λύσεις – επειδή η μεν πρώτη συνεπάγεται μείωση του εθνικού εισοδήματος, ενώ η δεύτερη αύξηση της ανεργίας.

Για μία πλεονασματική χώρα, η ανατίμηση του νομίσματος της αποβαίνει οδυνηρή για τις εξαγωγικές βιομηχανίες της ενώ, αντίθετα, ωφελεί τους εισαγωγείς και τους καταναλωτές – από τη άλλη πλευρά όμως, η μακροοικονομική τόνωση της οικονομίας, εγκυμονεί τον κίνδυνο του πληθωρισμού.

Είναι προφανές λοιπόν ότι, η κάθε χώρα θα προτιμούσε να μετακυλίσει το κόστος όσο το δυνατόν περισσότερων προσαρμογών της οικονομίας σε άλλες χώρες, προκειμένου η ίδια να απαλλαγεί από αυτό – κατά προτίμηση, στους εμπορικούς εταίρους της” (R.Gilpin). 

Ανταλλακτική οικονομία

  

Πηγή: ΚΙΜΠΙ

ΈΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ, η προϊστορία παίρνει την εκδίκησή της από την Ιστορία. Και μάλιστα -πώς να το φανταστεί κανείς;- μέσω των Χριστουγέννων. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Μετά τις γιορτές, η εμπορευματική οικονομία θα κάνει τον απολογισμό της στις χώρες της ύφεσης, των μνημονίων και της λιτότητας. Και θα βρει το ταμείο μείον. Πολύ μείον. Και θα πέσει κλάμα, μεταφορικό και κυριολεκτικό. Διότι αυτή τη φορά η οικονομία του δώρου δεν θα έχει κάνει το θαύμα της. Αυτή η επιβίωση της προϊοστορίας, το δώρο, βασικός τρόπος συναλλαγής των ανθρώπων πριν εδραιωθεί η ανταλλαγή σε είδος ή σε χρήμα, παίρνει την εκδίκησή της από την εμπορευματική οικονομία διά της απουσίας της.

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΟ ΛΙΓΟ. Υπάρχουν κλάδοι που κάνουν ακόμη και το 50% του ετήσιου τζίρου τους την περίοδο των γιορτών. Ακόμη και θεσμοί του λεγόμενου κοινωνικού κράτους που θεσπίστηκαν με υπόρρητο προορισμό να τονώσουν τον ετήσιο οικονομικό κύκλο, όπως ο 13ος μισθός, τα δώρα φιλοφρόνησης μεταξύ συναλλασσομένων ή από εργοδότες προς υπαλλήλους φέτος θα λάμψουν διά της απουσίας τους.