Πόσα δάνεισε η ΕΚΤ; Πόσα έφυγαν από τις τράπεζες;

The graphic shows that capital flight from Greece began in earnest in the early part of 2010, almost at the same time that the first European Union bailout package for the country was passed. Flight from Portugal began just a short time later, as investors began fearing that the country was next in line.

ΠΗΓΗ: SPIEGEL

Try the Greek yoke on, Herr Hansen

Vlahovic

What would the life of an average German official be like if the Federal Republic were forced to follow the same draconian austerity measures it is currently imposing on Greece? With the help of some experts, Cicero tries to imagine it.

ΠΗΓΗ: presseurop (cicero.de)

Marie Amrhein

Let’s call him Eric Hansen. Hansen works in public education in a small town in Hesse. Now and then he takes the young people in his care to the nearby town of Marburg to play in the bowling centre.

In the future, however, Mr. Hansen must consider very carefully whether he wouldn’t prefer taking the kids for a walk in the forest – the tickets for the bowling centre might be too expensive, because Hansen must save where he can. Just like the rest of the country.

Let's look at the hypothesis that the Hans Böckler Foundation put together with the help of the Institute for Macroeconomic Policy (IMK) in order to understand how the pain of Greek austerity might feel for us in Germany.

Two currencies for the most indebted states

Ajubel

ΠΗΓΗ: presseurop  29 February 2012

EESTI PÄEVALEHT TALLINN

Rather than leaving the eurozone, the most indebted countries would do better to adopt a second, national currency. It would be circulated alongside the single currency, on the model of what was practiced in the former Soviet-bloc countries at the time of independence, suggests Viljar Veebel, an Estonian political scientist.

Viljar Veebel

The situation of Greece, Portugal and of several other peripheral states regarding exports, tax-collection and competition has only gotten worse in spite of two years of efforts and expense.

Given those facts, there are not many alternatives. First, the indebted states cannot abandon the single currency because that would affect the creditors who expect to be reimbursed in euros. In addition, the indebted countries cannot guarantee the normal operation of their businesses because there are no euros in circulation and they cannot print any themselves.

That leaves only two options. Either long-term loans, in euros, can be solicited from the International Monetary Fund and the European Union, or a national currency can be introduced (drachma, escudos) in parallel, that governments can print themselves if need be.

Υπογράψτε για να γίνει Δημοψήφισμα για το δημοσιονομικό σύμφωνο,

Πηγή: Γ. Παπαιωάννου

Το δημοψήφισμα για το Δημοσιονομικό σύμφωνο δεν έφερε την καταστροφήτης Ιρλανδίας και φυσικά δεν οδηγεί την νησιωτική αυτή χώρα εκτός ευρώ. Ούτε πανικόβαλε κάποιο κατεστημένο ούτε  τόλμησαν οι Γερμανοί να στείλουν τελεσίγραφο στην Ιρλανδία. Γιατί;

Κανονικά αυτή η “αλλαγή” θα έπρεπε σήμερα να δονεί κόμματα και να προκαλεί εξελίξεις και εσωκομματικές διεργασίες,  αλλά  αυτή την εποχή τα κόμματα  (Αντιμνημονικά και μη) ειδικεύονται στην ανέξοδη κλάψα για να απαντήσουν στους διθυράμβους των μνημονικών και το ανάποδο.  Και η ζωή συνεχίζεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα σοβαρό.

Οι Έλληνες Δημοκράτες πολίτες  μας καλούν να υπογράψουμε και να ζητήσουμε να γίνει αντιστοιχο Δημοψήφισμα και στην Ελλάδα. Να το διαδώσουμε ώστε να υπογράψουν όλοι οι Έλληνες αντιμνημονιακοί

Το δημοψήφισμα στην Ιρλανδία θα διεξαχθεί και όλο αυτό θα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να έρθουμε πιο κοντά με “ομάδες κοινών συμφερόντων” στην Ιρλανδία και στα υπόλοιπα PIGS. Και με αυτούς φυσικούς συμάχους μας , να προκαλέσουμε παντού εξελίξεις στην Ευρωπη υπέρ της  Ελλάδας.

Economist: Beyond Greece

ΠΗΓΗ: Economist

OVER the weekend, a colleague wrote at Schumpeter on a conference he'd recently chaired:

At an Economist Conferences event for CFOs and finance directors in London this week, I asked the audience whether Greece would end up leaving the euro zone. Every single hand went up. Asked whether more countries than Greece would leave, roughly two-thirds of the audience agreed they would...

It is already happening, after all: a 70%-plus fall in the net present value of private-sector bonds counts as a pretty severe pasting for investors. The worry is the unpredictable impact of a euro-zone exit, not just for Greece but for the rest of the euro zone. The Economist has argued for a Greek default for a year, but always on the presumption that default need not mean exit. But it is ever harder to envisage a situation in which official creditors take a loss on their Greek bond holdings, which is needed to put Greek debt on a sustainable footing, but also agree to keep funding the country until it starts running a primary surplus. Default and exit are becoming inseparable.

Which brings us to the third reason why exit is likely. The prospect of euro-zone departures (even multiple ones) doesn’t scare people as much as it should. The overall mood of the delegates at the conference was relatively sanguine about the effects of an exit. Contingency plans were in place at their firms to deal with it; this wouldn’t be another 2008.

Yet 2008 is what the current situation ominously resembles...

Understanding Economic Suicide

Πηγή: New Left Project

by Robin Hahnel

In my January column I explained that by stonewalling financial regulatory reform and imposing draconian fiscal austerity in the midst of the worst economic recession in eighty years ruling elites in Europe, the US, and Canada have us on track for what amounts to economic suicide, putting the North Atlantic region fast on the road to becoming formerly advanced economies. How can this have happened? Why would our ruling elites engage in such counterproductive policies?

Collapse of the Political Center Left

Thatcher and Reagan launched the neoliberal counter revolution against regulated, mildly egalitarian capitalism in the early 1980s. But not until the political center-left had been turned into a willing center-right did the economic policies of the traditional political parties become barely indistinguishable.

In the US in the 1990s it was the “liberal” Democrat Bill Clinton who “ended welfare as we know it,” pushed Congress to pass NAFTA and bring China into the WTO, and ended any pretence of regulating the financial industry when he signed legislation repealing the Glass-Steagall Act separating high risk investment banking from federally insured commercial banking. Today it is the “liberal” Democrat Barak Obama who pivoted from a woefully inadequate fiscal stimulus in 2009 to offer up social security and Medicare for deficit reduction in 2011. It is Barak Obama who aided and abetted Wall Street’s successful efforts to take the teeth out of the Dodd-Frank Wall Street Financial Reform and Consumer Protection Act of 2010 before he signed it. And it is Barak Obama who scuttled international negotiations to avert climate change in Copenhagen and opportunistically absented himself from the debate as Congress failed to pass any legislation whatsoever to address climate change.

Μεταξύ σφύρας και άκμονος η ISDA – Δεν θέλει credit event για την Ελλάδα αλλά η διαδικασία οδηγείται προς την κατεύθυνση της επίσημης χρεοκοπίας

www.bankingnews.gr

Π. Λεωτσάκος

(upd)Μεταξύ σφύρας και άκμονος βρίσκεται η ISDA που θα συνεδριάσει τελικά αύριο Πέμπτη και όχι σήμερα Τετάρτη όπως αρχικά είχε προγραμματιστεί για το αν υπάρχει ή όχι credit event στην Ελλάδα.
Η ISDA ίσως να μην πιστοποιήσει credit event παραβιάζοντας κάθε κανόνα αλλά αν ενεργοποιηθούν τα CACs θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο το πιστωτικό γεγονός και η πληρωμή των CDS.

Το μεγάλο στρατηγικό λάθος που έχει γίνει και έχει προκαλέσει την οργή των funds είναι η διακριτική και άνιση μεταχείριση της ΕΚΤ και των εθνικών κεντρικών τραπεζών.
Ίσως να αποδειχθεί μεγάλο λάθος η επιλογή προστασίας της ΕΚΤ καθώς πλέον αποτελεί ένα καλό επιχείρημα για τους αυστηρούς επικριτές ότι η διαδικασία δεν είναι ισότιμη.
Το επενδυτικό fund Alea Group Holdings, το οποίο έχει έδρα τις Βερμούδες, μέλος του Fortress ήδη  υπέβαλλε ερώτημα προς την ISDA αν υφίσταται πιστωτικό γεγονός ενώ παράλληλα αυστηρή προειδοποίηση προς την Ελλάδα απευθύνει το γερμανικό επενδυτικό λόμπι DSW.
Σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσε, το DSW ζητά από την Ελλάδα να παράσχει σαφήνεια αναφορικά με τη μεταχείριση των μεμονωμένων ομολογιούχων στη διαδικασία ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων, καθώς διαφορετικά ο δρόμος είναι ένας: Η χρεοκοπία, που με κάθε τρόπο προσπαθούν να αποφύγουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες.

Από την Ανατολική Γερμανία στον ευρωπαϊκό Νότο

ΠΗΓΗ: Ενθέματα

ΑΣΤΟΧΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΜΕΡΟΣ Β΄

του Χρήστου Χατζηιωσήφ

Τα χρόνια 1991-1993, στην πρώην Ανατολική Γερμανία, πουλήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες χιλιάδες επιχειρήσεις, συχνά ως απλά ακίνητα, και βρέθηκαν στο δρόμο 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι. Οι αγοραστές ήταν γνωστές δυτικογερμανικές και μεγάλες ξένες επιχειρήσεις, μαζί με εκατοντάδες τυχάρπαστους επιχειρηματίες ποικίλων προελεύσεων. Η αξία της κρατικής βιομηχανίας της Ανατολικής Γερμανίας είχε εκτιμηθεί ανάμεσα σε 200 και 600 δισεκατομμύρια μάρκα. Από τη ρευστοποίησή της όμως η Treuhand εισέπραξε μόνο 44 δισεκατομμύρια και πήρε υποσχέσεις από τους αγοραστές ότι θα επένδυαν άλλα 170 δισεκατομμύρια στις επιχειρήσεις που απέκτησαν.

Η όλη επιχείρηση εξελίχθηκε σε λεηλασία της δημόσιας περιουσίας τόσο της τέως Ανατολικής, αλλά και της Δυτικής Γερμανίας. Παρά τον στόχο της ιδιωτικοποίησης στο όνομα της μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας του ιδιωτικού σε σχέση με το δημόσιο, η διαδικασία ήταν άκρως πολιτικοποιημένη. Το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα έλεγχε την Treuhand, η Μπρίγκιτ Μπρόυελ, που διαδέχθηκε τον Ρόβεντερ, ήταν υπουργός Οικονομικών της χριστιανοδημοκρατικής κυβέρνησης της Κάτω Σαξωνίας και συγγένευε με επικεφαλής ιδιωτικών τραπεζών και μεγάλων βιομηχανιών. Οι Χριστιανοδημοκράτες φαίνεται ότι επωφελήθηκαν από παράνομες πληρωμές, οι οποίες ως σκάνδαλα σημάδεψαν την αποχώρηση του Χέλμουτ Κολ από την πολιτική. Ορισμένα από αυτά φημολογείται ότι συνδέονταν με παρεμβάσεις ξένων κυβερνήσεων υπέρ των δικών τους επιχειρήσεων, που διεκδικούσαν κομμάτια από το κουφάρι της ανατολικογερμανικής βιομηχανίας.

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ!

ΠΗΓΗ: Ισκρα

ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΗ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ: ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΙΔΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΗΣ Ε.Ε.!

Σε δημοψήφισμα για την επικύρωση του νέου δημοσιονομικού συμφώνου προχωρά η Ιρλανδία. «Ο ιρλανδικός λαός θα κληθεί να δώσει την εξουσιοδότησή του για την επικύρωση της συνθήκης», δήλωσε στη Βουλή ο πρωθυπουργός Έντα Κέννυ.

Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας αποδέχθηκε τον περασμένο μήνα στη διάρκεια συνόδου κορυφής το σύμφωνο που επιβάλλει αυστηρότερη δημοσιονομική πειθαρχία.Ακολούθησαν πιέσεις από την αντιπολίτευση για δημοψήφισμα και στη συνέχεια ο πρωθυπουργός ζήτησε κρατική νομική γνωμοδότηση για το αν η διεξαγωγή του είναι απαραίτητη.

Έπειτα από διαβουλεύσεις, ο γενικός εισαγγελέας, ο οποίος είναι αρμόδιος να συμβουλεύει την κυβέρνηση για συνταγματικά ζητήματα, «αποφάσισε να διοργανώσει δημοψήφισμα για το θέμα αυτό, κατά τη διάρκεια του οποίου θα ζητηθεί από τον ιρλανδικό λαό να εγκρίνει την επικύρωση αυτής της συνθήκης», δήλωσε ο Κένι.

"Κολλημένη" με λάθος στόχους η ΕΕ

ΠΗΓΗ: FT (via euro2day)

By Jean Pisani-Ferry*

Τον προηγούμενο χρόνο, 13 χώρες της ευρωζώνης ξεπέρασαν τον στόχο του 3% που είχε τεθεί για το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ. Οι τελευταίες προβλέψεις από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η ευρωζώνη οδεύει φέτος σε ήπια ύφεση. Κατά συνέπεια, εάν δεν επιβληθούν νέα μέτρα, τα περισσότερα από αυτά τα κράτη κινδυνεύουν να αποτύχουν εκ νέου στους στόχους των προϋπολογισμών. 

Αυτό ισχύει κυρίως για την Ισπανία, της οποίας το ΑΕΠ εκτιμάται ότι θα συρρικνωθεί φέτος κατά 1% (δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξη πρόβλεψη), ενώ η χώρα υποτίθεται ότι πρέπει να περιορίσει το έλλειμμά της στο 3% του ΑΕΠ μέχρι τον επόμενο χρόνο. Πολλές ακόμη χώρες βρίσκονται στην ίδια θέση. 

Το δίλημμα για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή -δεδομένου μάλιστα ότι ενισχύεται ο εποπτικός της ρόλος- είναι πώς θα χειριστεί αυτήν την κατάσταση. Θα πρέπει ο Olli Rehn, ο νέος αντιπρόεδρος της Κομισιόν, να ωθήσει τις χώρες να αναλάβουν άμεση δράση; Ή θα πρέπει να παραδεχτεί ότι αυτοί οι στόχοι είναι ανέφικτοι και να δώσει έμφαση στην προσπάθεια και όχι στο αποτέλεσμα; 

Krugman: European Crisis Realities

Πηγή: ΝΥΤ

P. Krugman

This is not original, but for reference I find some charts useful. In what follows I show data for the euro area minus Malta and Cyprus — 15 countries. I use red bars for the GIPSIs — Greece, Ireland, Portugal, Spain, IrelandItaly — and blue bars for everyone else.

There are basically three stories about the euro crisis in wide circulation: the Republican story, the German story, and the truth.

The Republican story is that it’s all about excessive welfare states. How does that hold up? Well, let’s look at public social expenditures as a share of GDP in 2007, before the crisis, from the OECD Factbook:

Hmm, only Italy is in the top five — and Germany’s welfare state was bigger.

Αποδιοπομπαίοι τράγοι

ΠΗΓΗ: RedNotebook.gr

Στην πιάτσα την οποία εξερεύνησε με το ένστικτό του ο Κωστόπουλος, το εκτός μόδας, το αποκηρυγμένο και το μιαρό, περιμένουν απλώς τη στροφή της συγκυρίας και την αλλαγή του κλίματος για να ξαναεισβάλουν στη σκηνή

Του Νικόλα Σεβαστάκη Η «απολογία» του Πέτρου Κωστόπουλου και το απηνές κυνήγι του μυστηριώδους εκατομμυριούχου βουλευτή (ή των περισσότερων βουλευτών) είναι δυο φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Στην πρώτη περίπτωση, ο συμβολικός πατέρας αυτού που αποκαλέστηκε «life style κουλτούρα» της Ελλάδας των τελευταίων δύο δεκαετιών, παραδέχεται την επιχειρηματική του αποτυχία και επιτίθεται σε όσους τον ταυτίζουν πλέον με τα κοινωνικά και αισθητικά δεινά ενός χρεοκοπημένου κοινωνικού μοντέλου. Στη δεύτερη περίπτωση, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα περίπτωση συντονισμένου ηθικού σκανδαλισμού του έθνους, λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά την υπερψήφιση του νέου Μνημονίου και όσων «μέτρων» το συνοδεύουν.

Michael Hudson: A Planned Economy for the 1% By Lambert Strether of Corrente.

In our everyday discourse, there are many tropes, narratives, and models for elites, elite behavior, and changes in the nature of elites: The eternal question: Stupid and/or evil?, the Greek’s cycle of democracy, aristocracy, and monarchy, and back to democracy again (OK,oversimplified); socio- and psychopathy; “big government vs. small government”; William Black’s accounting control fraud; kleptocracy; and the idea that statism as such is the problem. (Did I miss one?) The grand theories, and not conspiracy theories, a la Weber, Marx, Hegel seem not to figure in every day discourse at all (unless one considers religiously derived theories of government grand). The most rigorous model in that list — Black’s model of accounting control fraud — shows that a large number of the ruling elite (C-level executives of very large institutions) are unindicted criminals, and exposes their modus operandi — but that’s not the same as having a solidly grounded explanatory narrative of elite behavior as such. Is it?

Το μέλλον μας είναι η δραχμή όσο και αν την ξορκίζουμε...

ΠΗΓΗ: Ισοτιμία

Συνέντευξη στον Σπύρο Αλεξίου

Ο Κώστας Λαπαβίτσας είναι από τις πρώτες φωνές που ακούστηκαν για χρεοκοπία και επιστροφή στην δραχμή, όταν και τα δύο θέματα αποτελούσαν ταμπού, μετά το ξέσπασμα της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης. Ο καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, μαζί με την ομάδα του RMF (Research on Money and Finance), έχουν προχωρήσει σε έρευνες και μελέτες για τις επιπτώσεις του ευρώ στις περιφερειακές οικονομίες και τα δομικά προβλήματα του κοινού νομίσματος.

Υποστηρίζουν δυναμικά και κόντρα στο ρεύμα, την λύση της επιστροφής στη δραχμή, για την ανάκτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Στην συνέντευξή του στην «Ι» μας περιγράφει τις απαραίτητες διεργασίες, τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσουμε, αλλά και τις λύσεις που θα πρέπει να δοθούν. Και προειδοποιεί πως το νέο Μνημόνιο, όχι μόνο μας οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια σε ασύντακτη χρεωκοπία ή πολυετή δραματική ύφεση, αλλά και η λεγόμενη «ανασυγκρότηση» του κράτους με απολύσεις θα οδηγήσει σε διάλυση του. Και θα αποτελέσει το πρόσφορο έδαφος για την δημιουργία άνομων παρακρατικών θυλάκων μέσα στους κρατικούς θεσμούς, που θα νέμονται την εξουσία του. Σήμερα, που ξαναμπαίνουν στο τραπέζι –σταδιακά- όλα τα ζητήματα ταμπού, οι ενδελεχείς μελέτες του RMF και του Κώστα Λαπαβίτσα, όσο και αν διαφωνεί κανείς μαζί τους για τις πολιτικές επιλογές, μπορούν να αποτελέσουν την άκρη του νήματος για να δούμε τι μας περιμένει στο μέλλον και να προετοιμαστούμε.

Δημοκρατία, υποβάθμιση και εκτροπή

ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Όπως αναμενόταν» – όχι πάντως πριν από μερικούς μήνες... – η Ελλάδα κατετάγη χθες το βράδυ από τον οίκο αξιολόγησης πιστοληπτικής αξιολόγησης Standard and Poor's σε κατηγορία SD (επιλεκτικής χρεοκοπίας – selective default) και τα ομόλογα του καταλόγου του PSI σε βαθμίδα D (default – χρεοκοπίας). Αιτία της προαναγγελθείσας υποβάθμισης αποτελεί η ενεργοποίηση των CAC (ρητρών συλλογικής ευθύνης) ώστε να εξαναγκαστούν σε συμμετοχή και οι «απρόθυμοι» κάτοχοι αυτών των ομολόγων.

Όπως σημειώνει η Standard and Poor's:

1. «Η ενεργοποίηση των CAC έχει στόχο να δεσμεύσει όλους τους κατόχους συγκεκριμένων σειρών τίτλων να τροποποιήσουν τις οφειλόμενες προς αυτούς πληρωμές σε περίπτωση που μια προκαθορισμένη απαρτία πιστωτών συμφωνήσει να γίνει αυτό».

2. «Κατά τη γνώμη μας η αναδρομική εισαγωγή των CAC ουσιωδώς αλλάζει τους αρχικούς όρους των χρεών που αφορά και αποτελεί την έναρξη αυτού που εκτιμούμε ότι αποτελεί υπό πίεση (distressed)αναδιάρθρωση χρέους».

Χρεοκοπία σε έναν χρόνο, το καλύτερο σενάριο

ΠΗΓΗ: (FT via euro2day)

W. Munchau

Κανένας δεν πιστεύει πραγματικά σε αυτή τη συμφωνία, ούτε καν εκείνοι που την διαπραγματεύτηκαν. Ο μηχανισμός ξεκινά να δουλεύει, αλλά η Ελλάδα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα χρεοκοπήσει. Το ερώτημα είναι πότε και πώς. 

Ο Paul Krugman παρατήρησε στο blog του στους New York Times ότι η Ελλάδα βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα σε ένα πρόγραμμα λιτότητας που θα επιδεινώνει εσαεί το πρόβλημα του χρέους και μία χρεοκοπία που δεν είναι εφικτή μέχρις ότου η χώρα καταγράψει πρωτογενές πλεόνασμα (δηλαδή πλεόνασμα στον προϋπολογισμό χωρίς να συνυπολογίζονται οι τόκοι του χρέους). Αυτό όμως, δεν αναμένεται να συμβεί πριν από το 2013. Κατά συνέπεια, γράφει, το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο δεν έχει άλλη εναλλακτική από το να τηρήσει στάση αναμονής. 

Όλα αυτά είναι σωστά. Η Ελλάδα όμως, θα μπορούσε να κάνει περισσότερα: θα μπορούσε να προετοιμαστεί για μία συνολική εξωτερική χρεοκοπία τον επόμενο χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι θα εμμείνει φέτος στην πολιτική λιτότητας ώστε να πλησιάσει το πρωτογενές έλλειμμα κοντά στο μηδέν. Και θα πρέπει επίσης να εφαρμόσει κάποιες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ώστε να μπορέσει να επωφεληθεί από τα πλεονεκτήματα που θα φέρει η χρεοκοπία. 

Deflation in Greece!? What do they (not) know?

Πηγή:Social Europe Journal

by Vassilis Monastiriotis

The latest Interim Forecast by the European Commission makes some gloomy predictions for the Greek economy in 2012 but, interestingly, on the issue of inflation it states:

Constant-tax inflation in 2011 was 1.2% in 2011. However, for an economy in deep recession, the inflation rate reveals deep inflexibility in product and services markets. In 2012 the price rise trend is expected to be reversed, resulting in slight deflation of 0.5%. The main driving force stems from anticipated falls in disposable income and consumer spending due to wage cuts in the private sector.

 (added emphasis is mine; the repetition is theirs!)

It is of course a positive sign, that the economists at the Commission have come to realise what ‘any fule kno’ in Greece: that downward price rigidities in the country are immense. Perhaps in the future they may make the additional step and come to realise that, by implication and given the sizeable reduction in nominal wages in 2011, inflation in the country is not (predominantly) driven by wage pressures.

But what is more startling in the text quoted above is the anticipation of deflation in 2012. This is based on a very simple principle of (neoclassical micro-)economics: the decline in disposable incomes shifts the demand curve to the left and the economy adjusts reaching a new equilibrium at lower prices (and lower consumption). So prices fall. And this is deflation! [Add to this the market deregulation measures (licensed professions, wage bargaining, and all that) and we get an extra fall of prices, through the outward shift of the supply curve – although the Commission report does not seem to make much of this (just a quick comment on “medium-term” effects).]

The Perfection of Crony Capitalism: Use Regulation to Destroy Competitors

ΠΗΓΗ: Of Two Minds

by Charles Hugh Smith

Crony capitalism uses its wealth to impose government regulations designed to hinder, cripple and destroy small business competitors.

In the U.S. we now have the perfection of cloaked crony capitalism: corporate cartels use their vast concentrations of capital and revenue to buy the political leverage needed to write regulations specifically designed to eliminate competition.

Recall that the most profitable business model is a monopoly or cartel protected from competition by the coercive Central State. Imposing complex regulations on small business competitors effectively cripples an entire class competitors, but does so in "stealth mode"--after all, more regulations are a "good thing" (especially to credulous Liberals) which "protect the public" (and every politico loves claiming his/her new raft of regulations will "protect the public.")

This masks the key dynamic of crony capitalism: gaming the government is the most profitable business model. Where else can you "invest" a few hundred thousand dollars (to buy political "access" and lobbying) and "earn" a return in the millions of dollars, and eliminate potential competitors, too? No other "investment" even comes close.

Αριστερά και πολιτικός φιλελευθερισμός

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 26/02/2012

του Στεφανου Δημητριου

Η συνάφεια ανάμεσα στην Αριστερά και στον πολιτικό φιλελευθερισμό αρχικώς μπορεί να φαίνεται παράδοξη. Ωστόσο, μπορούμε να άρουμε την αμηχανία που προκαλεί η υποστήριξη αυτής της συνάφειας, όχι μόνο στην Αριστερά αλλά και σε όσους αναφέρονται μονομερώς στον πολιτικό φιλελευθερισμό, όταν, αποπειρώμενοι να προσδιορίσουμε τον όρο «δημοκρατικός σοσιαλισμός», βλέπουμε ότι δυσκολευόμαστε να αποσαφηνίσουμε τον συγκεκριμένο επιθετικό προσδιορισμό του σοσιαλισμού. Μπορούμε να το θέσουμε και διαφορετικά: ο δημοκρατικός σοσιαλισμός δεν μπορεί πλέον να προσδιορίζεται σε αντιδιαστολή και αντιπαράθεση με τον καταρρεύσαντα ολοκληρωτικό, υπαρκτό σοσιαλισμό. Χρειάζεται ο θετικός προσδιορισμός του και προϋπόθεση, για να διατυπωθεί εναργώς και να αποδοθεί τέτοιος προσδιορισμός, είναι η αποσαφήνιση της δημοκρατικότητας του σοσιαλισμού. Με ποια σημασία της δημοκρατίας, άρα και σύμφωνα με ποια θεωρία της δημοκρατίας, είναι δημοκρατικός ο δημοκρατικός σοσιαλισμός και το μεταρρυθμιστικό του περιεχόμενο;

Στοιχεία και ονόματα από τους δύο εισαγγελείς: "Κι όμως, μας πίεσαν"!

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

της Ε. Λαζαρίδου

Απροκάλυπτη παρέμβαση στο έργο τους, την οποία οι ίδιοι χαρακτηρίζουν ως "πρωτοφανή" δέχτηκαν οι οικονομικοί εισαγγελείς Γρηγόρης Πεπόνης και Σπύρος Μουζακίτης στο πλαίσιο διερεύνησης τουλάχιστον δύο υποθέσεων οικονομικού εγκλήματος που έχουν αναλάβει. Η φερόμενη εμπλοκή του αδελφού του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, Αντρίκου, στην υπόθεση των CDS και η υποψία ότι συμμετείχε στο δ.σ. της εταιρείας που είχε επενδύσει στη χρεωκοπία της χώρας, καθώς και η διερεύνηση της περιβόητης λίστας Κουσελά για τους μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου, όπως αποδεικνύεται από τα υπομνήματα των δύο εισαγγελέων, αποτέλεσαν το "κόκκινο πανί" τόσο για τον άμεσα προϊστάμενό τους Νίκο Παντελή όσο και για τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ι. Τέντε, αλλά και τον ίδιο τονυπουργό Δικαιοσύνης Μ. Παπαϊωάννου που ζητούσαν, άλλοτε κομψά και άλλοτε όχι, "να τελειώνουμε με τις υποθέσεις"!

Λωζάννη-Μόναχο 1Χ2

ΠΗΓΗ: protagon.gr

του Γ. Βαρουφάκη

24η Ιουλίου του 1923. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπίας στην Λωζάννη, υπογράφει την Συμφωνία που, ουσιαστικά, μέσα από τις στάχτες της Μικρασιατικής Καταστροφής, αποτέλεσε την βάση της δημιουργίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Μέσα από τις δαγκάνες της μεγάλης μας ήττας, ο Βενιζέλος κατάφερε να αποσπάσει ό,τι μπορούσε να αποσπαστεί από μία ηττημένη χώρα ώστε να κρατηθεί όρθια και με την αξιοπρέπειά της κατά το δυνατόν ανέπαφη.

30η Σεπτεμβρίου 1938. Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Neville Chamberlain, μετά την προσγείωσή του στο αεροδρόμιο του Heston, κομίζει την Συμφωνία του Μονάχου, και υπό τις επευφημίες του κόσμου που κατέφτασε εναγωνίως να τον προϋπαντήσει (καθώς οι φόβοι για έναν νέο καταστροφικό πόλεμο είχαν πρόσφατα κορυφωθεί), ανακοίνωσε ότι ο κίνδυνος απετράπη, ότι η χώρα σώθηκε από την περιπέτεια ενός νέου ευρωπαϊκού πολέμου. «I believe it is peace for our time», ήταν η θριαμβευτική του έκφραση που έμεινε στην ιστορία και με την οποία ξεκινούν σχεδόν όλα τα ντοκιμαντέρ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Γερμανία σε παγίδα

ΠΗΓΗ: Frankfurter Allgemeine Zeitung

Μτφ: Χ.

Μια συνέντευξη του ιδιαίτερα έγκυρου και με μεγάλη επιρροή, γερμανού οικονομολόγου Hans Werner Sinn,στην  FAZ (Frankfurter Allgemeine Zeitung): Η Γερμανία εκβιάζεται και η μεταφορά πόρων έχει ήδη ξεκινήσει.

Για τον οικονομολόγο ο Hans Werner Sinn η  πορεία προς την ένωση μεταφοράς πόρων έχει ήδη ξεκινήσει "Τα πακέτα διάσωσης θα εξαντληθούν σύντομα," λέει σε συνέντευξη του στην FAZ. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι το μοίρασμα της  ευθύνης για τα  3.500 δισ. ευρώ χρέους της Νότιας Ευρώπης.

FAZ: Καθηγητά Ζιν, η Αθήνα θα λάβει σύντομα ένα πρόσθετο πακέτο βοήθειας 130 δις ευρώ. Πιστεύετε  ότι αυτή θα είναι η τελευταία πληρωμή;

Sinn: Όχι, αυτό θα αρκούσε μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Πρόκειται απλά για μια επιπλέον ενίσχυση των κατόχων αξιών, που με τον τρόπο αυτό θα ξεφορτωθούν ένα μέρος από τα ελληνικά ομόλογα. Αν θέλαμε πραγματικά να είμαστε χρήσιμοι στους Έλληνες, τότε θα έπρεπε να δώσουμε αυτά τα χρήματα σαν βοήθεια για την έξοδο τους από το ευρώ. Δεν έχουν καμία πιθανότητα να επιστρέψουν  στην ανταγωνιστική ζώνη του ευρώ. Θα πρέπει να μειώσουν τις τιμές τους κατά 31%, μόνο και μόνο για να φτάσουν το επίπεδο της Τουρκίας.

FAZ: Η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει τη νομισματική ένωση προς το συμφέρον της;

Sinn: Ναι, γιατί αν επιμείνουμε να γίνει ανταγωνιστική η Ελλάδα μέσω ενός  σχεδίου μείωσης των δαπανών, η χώρα θα βαδίσει προς το χάος.Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί μπορεί να επαναλαμβάνουν συνέχεια ότι τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο, αλλά υπάρχουν πράγματα που από οικονομική άποψη είναι αδύνατον να συμβούν.

jungle-report: Το Μνημόνιο ντύνεται αποκριάτικα

ΠΗΓΗ: jungle-report

Σε αυτή τη λαμπρή χρονική περίοδο, που μάλιστα είναι και ιστορική, λόγω της νέας σωτηρίας της χώρας των χρεοκοπημένων και εξαθλιωμένων Ελλήνων, αποφασίσαμε να τιμήσουμε αυτό που λαμβάνει χώρα σε αυτό τον τόπο, 365 μέρες το χρόνο, ήτοι το καρναβάλι.

Τώρα λοιπόν στις Απόκριες, όπου οι μασκαράδες παραδέχονται -σε αντίθεση με όλο τον υπόλοιπο χρόνο- πως είναι όντως μασκαράδες, λαμβάνουμε το θάρρος και την τιμή να προτείνουμε στους ευαγγελιστές των Μνημονίων και των τραπεζικών συμφερόντων μερικά αποκριάτικα κοστούμια που θα τους ταίριαζαν γάντι, και σύμφωνα πάντα με τις εξελίξεις των τελευταίων καιρών.

Το είχαμε κάνει και προ τεσσάρων ετών αυτό, με τους "πατριώτες" του Λά.Ο.Σ.. Όμως φέτος, λόγω των αλλεπάλληλων γεγονότων και της ιστορικότητας των ημερών, η ποικιλία των μασκαράδων μεγάλωσε, και έτσι σκεφτήκαμε να επαναλάβουμε λίγο πιο ολοκληρωμένα αυτή τη φορά το εν λόγω εγχείρημα.

_____________________________________________________

Ο Σταύρος Ψυχάρης ντύνεται Γκόλουμ.

Ο μέγας μάγιστρος στη στοά της διαπλοκής. Εις εκ των μεγάλων βαρόνων που δραστηριοποιούνται στον τομέα των συμφωνιών κάτω από το τραπέζι.  Ο εν κρυπτώ και παραβύστω καυχώμενος, ότι με τις φυλλάδες και το megaλοκάναλό του ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, μπαίνει γάντι στο κουστούμι του παράφρονος Γκόλουμ, μιας και τον βλέπουμε τον τελευταίο καιρό, με τη μορφή λειψάνου σε αποσύνθεση, να τρέχει ημίτρελος μέσα στους βούρκους και τις κίτρινες λασπουριές των εντύπων του, ενώ παράλληλα, στο γέρικο χέρι του κρατάει και ένα δαχτυλίδι, που δεν ξέρει σε ποιόν να πρωτοχαρίσει για να σώσει τον οικονομικά καταρρέοντα οίκο της καταχρεωμένης ΔΟΛιας επιχείρησής του, κυρίως μετά το φιάσκο με το δάνειο των 10 εκατομμυρίων που δεν έλαβε εξαιτίας του Γιωργάκη -πράγμα που αποκάλυψε και πολλά για το μέγεθος της διαπλοκής του με τους κυβερνώντες.

Να χαρίσει το δαχτυλίδι στον Σαμαρά, που θα κάνει και βουλευτή τον γιόκα του;

Να το χαρίσει στον Βενιζέλο, το ισόβια αγαπημένο παιδί της μεγαλοβαρονίας;

Ή να το δίνει μία στον έναν και μία στον άλλον για πολύπλευρη αλληλοεξυπηρέτηση;

Όπως και να 'χει, όσο και να σάλεψε, αρχίζει πλέον και ο ίδιος να καταλαβαίνει ότι η λάμψη και η επιρροή του δαχτυλιδιού άρχισε πια να χάνεται, κάπου εκεί στον πάτο μαζί με τα ποσοστά του δικομματισμού που τόσο αγάπησε, υπηρέτησε και υπηρετήθηκε από αυτόν, σε όλη του την καριέρα.

_____________________________________________________

Ο Γιώργος Παπανδρέου ντύνεται Τσακ Νόρρις.

Γιατί μόνο ένας Τσακ Νόρρις θα μπορούσε να διαλύσει μια ολόκληρη χώρα και ένα μεγάλο κόμμα μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Αλλά και γιατί μόνο ένας Τσακ Νόρρις θα είχε τις ικανότητες να την γλυτώσει (πηδώντας φερ' ειπείν από ταράτσες για να πιάσει σκάλες ελικοπτέρων), όταν έρθει εκείνη η στιγμή που ο κόσμος πάρει το πράγμα στα χέρια του. Τα έχει υπολογίσει όλα αυτά εδώ και πολύ καιρό, γι αυτό και γυμνάζεται τόσο συστηματικά όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, ακόμα και κατά τη διάρκεια πτήσεων προς την Κίνα (τότε στον ρόλο του ΥΠ.ΕΞ).

ΥΓ.: Ένα από τα όπλα που κρατάει, είναι εκείνο που είχε στο τραπέζι όταν διαπραγματευόταν με τους κερδοσκόπους για την τύχη της χώρας. Το άλλο όπλο, το είχε χωμένο κάπου αλλού.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΕΔΩ...