Τα συμφραζόμενα των συγκρούσεων του Λονδίνου δεν μπορούν να αγνοηθούν.

There is a context to London's riots that can't be ignored

Those condemning the events in north London and elsewhere would do well to take a step back and consider the bigger picture

Nina Power  

guardian.co.uk, Monday 8 August 2011 17.11 BST

                                  Police in riot gear in Enfield, north London, on Sunday night.

                                  Photograph: Stefan Wermuth/Reuters

Άρθρο της Nina Power στον Βρετανικό guardian, 8 Αυγούστου 2011

http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2011/aug/08/context-london-riots

Μετάφραση : για την κοινωνική αριστερά. 

ΠΗΓΗ: Για την κοινωνική αριστερά

Από τότε που η κυβερνητική συμμαχία (Συντηρητικό Κόμμα και Φιλελεύθεροι Δημοκράτες με πρωθυπουργό τον επικεφαλής του κόμματος των Συντηρητικών της Βρετανίας Ντέηβιντ Κάμερον) ήρθε στην εξουσία πριν από ένα περίπου χρόνο (11 Μαίου 2010), η χώρα είδε πολλαπλές φοιτητικές διαδηλώσεις, καταλήψεις δεκάδων πανεπιστημίων, αρκετές απεργίες, μια διαδήλωση μισού εκατομμυρίου εργατών και τώρα αναταραχές στους δρόμους της πρωτεύουσας. (Είχαν προηγηθεί συγκρούσεις με την αστυνομία του Bristol στο Stokescroft νωρίτερα φέτος). Καθ’ ένα από αυτά τα γεγονότα πυροδοτήθηκε από διαφορετικό αίτιο αλλά όλα έγιναν με φόντο τις κτηνώδεις περικοπές και τα μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί.

Η κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά ότι τζογάρει και ότι οι πολιτικές της έχουν το ρίσκο να πυροδοτήσουν μαζικές αναταραχές σε μια κλίμακα που δεν έχουμε δει από τις αρχές του 1980. Με τους ανθρώπους να βγαίνουν στους δρόμους του Tottenham, του Edmonton, του Brixton και αλλού τις προηγούμενες νύχτες, ίσως σύντομα να δούμε την κυβέρνηση να αντιμετωπίζει μια σειρά από ήττες. Οι πολιτικές του περασμένου χρόνου μπορεί να ξεκαθάρισαν με ακραίους όρους τον διαχωρισμό ανάμεσα στους «έχοντες» και τους «στερημένους» αλλά τα συμφραζόμενα της κοινωνικής αναταραχής είναι πολύ ευρύτερα.

Ο θανάσιμος τραυματισμός του Mark Daggan την περασμένη Πέμπτη (4/8/2011), φαίνεται ότι είναι ένα ακόμα τραγικό γεγονός σε μια μακρά ιστορία συμπεριφοράς της Μητροπολιτικής αστυνομίας απέναντι στους απλούς ανθρώπους  του Λονδίνου, ιδιαίτερα εκείνους που είναι μαύροι ή μειονότητες και η στοχοποίηση συγκεκριμένων περιοχών και ατόμων για παρακολούθηση, αστυνομικό έλεγχο και καθημερινή παρενόχληση απ’ την αστυνομία.

Ένας δημοσιογράφος έγραψε ότι του προκαλούσε έκπληξη, πόσοι άνθρωποι στο Tottenham γνώριζαν και κατέκριναν τις αποφάσεις της ονομαζόμενης Ανεξάρτητης Επιτροπής Παραπόνων σχετικών με την Αστυνομική Αυθαιρεσία (IPCC) αλλά καμιά κατάπληξη δεν θα έπρεπε να προκαλεί αυτό το γεγονός.

Όταν κοιτάς τους αριθμούς των θανάτων ανθρώπων που είχαν συλληφθεί από την αστυνομία (τουλάχιστον 333 από το 1998) χωρίς ούτε μία καταδίκη αστυνομικού, τότε η IPCC και τα δικαστήρια εκλαμβάνονται από πολλούς ότι προστατεύουν την αστυνομία μάλλον  παρά το λαό.

Οι λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους γίνονται ξεκάθαροι αν συνδυάσουμε την καχυποψία και τη δυσαρέσκεια ενάντια στην αστυνομία (εξαιτίας της εμπειρίας και της μνήμης), με υψηλή φτώχεια και πολύ υψηλή ανεργία.

Το Haringey, η περιοχή που περιλαμβάνει το Tottenham, έχει το τέταρτο υψηλότερο επίπεδο παιδικής φτώχειας στο Λονδίνο.( παιδική φτώχεια: δείκτης που περιγράφει το ποσοστό παιδιών που ανήκουν σε οικογένειες χαμηλού εισοδήματος) και ποσοστό ανεργίας 8,8%, διπλάσιο από τον εθνικό μέσο όρο, ενώ υπάρχει μόνο μία διαθέσιμη θέση εργασίας για κάθε 54 ανθρώπους που ψάχνουν εργασία στην περιοχή.

Όσοι καταδικάζουν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στο βόρειο Λονδίνο και αλλού, καλά θα κάνουν να κάνουν ένα βήμα πίσω και να πάρουν υπόψη τους την ευρύτερη εικόνα:

Μια χώρα (η Βρετανία) στην οποία το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού είναι τώρα 100 φορές πλουσιότερο απ’ ότι το φτωχότερο 10%, όπου ο καταναλωτισμός ο οποίος στηρίζεται στο προσωπικό χρέος (στις τράπεζες) έχει πλασαριστεί για χρόνια ως η λύση στην παραπαίουσα οικονομία και όπου σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ η κοινωνική κινητικότητα είναι χειρότερη από οποιαδήποτε άλλη ανεπτυγμένη χώρα.

Ο Richard Wilkinson και η  Kate Pickett υποστηρίζουν στο The Spirit Level: Why Equality is Better forEveryone, πως φαινόμενα τα οποία συνήθως περιγράφονται σαν κοινωνικά προβλήματα (εγκληματικότητα, ασθένειες, ποσοστά φυλακισμένων, ψυχικές ασθένειες) είναι πολύ πιο συνηθισμένα σε κοινωνίες ανισότητας, παρά σε κοινωνίες με καλύτερη οικονομική κατανομή και μικρότερο χάσμα ανάμεσα στους πλουσιότερους και τους φτωχότερους. Δεκαετίες ατομικισμού, ανταγωνισμού και κρατικά ενθαρρυνόμενου εγωισμού, συνδυασμένες με μια συστηματική σύνθλιψη των συνδικάτων και την διαρκώς αυξανόμενη ποινικοποίηση (εγκληματοποίηση) της διαφωνίας, έχουν κάνει τη Βρετανία μια από τις πιο άνισες κοινωνικά χώρες στον ανεπτυγμένο κόσμο.

Εικόνες καμένων κτιρίων και αυτοκινήτων και λεηλατημένων μαγαζιών μπορεί να παρέχουν θεαματική τροφή για τα «ατίθασα» Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία είναι πάντοτε πεινασμένα για νέες ιστορίες και νέες ομάδες προς δαιμονοποίηση αλλά δεν θα καταλάβουμε τίποτα από αυτά τα γεγονότα αν αγνοήσουμε την ιστορία και το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτά συμβαίνουν.

Μετάφραση : για την κοινωνική αριστερά, 9/8/2011