Γερμανικό imperium στην «κινεζική» περιφέρεια της Ευρωζώνης

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ 

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου.

Σκληρά παζάρια, εκβιασμοί και μυστική διπλωματία στις πλάτες του λαού.

Η ελληνική κοινωνία και τα κινήματα αντίστασης στην υποταγή της Ελλάδας στην τρόικα και το Μνημόνιο οφείλουν πολλά στον επικεφαλής του ΔΝΤ. Ο Ντομινίκ Στρος Καν προσφέρει μοναδικές υπηρεσίες, αρκεί να αξιοποιούνται. Με μια ασυνήθιστη φράση για το διπλωματικό σαβουάρ βιβρ, στο πολυαναμενόμενο ντοκιμαντέρ γαλλικού καναλιού, εξέφρασε γλαφυρά την κατάστασή μας: «Οι Έλληνες είναι βαθιά μέσα στα σκατά», εκμυστηρεύτηκε ο Στρος Καν, προσθέτοντας ένα ακόμη παζλ στην εικόνα για τη μεθόδευση παγίδευσης της χώρας στο ΔΝΤ. Ο επικεφαλής του «παγκόσμιου τοκογλύφου» είπε στο ίδιο ντοκιμαντέρ –που για ευνόητους λόγους έχει λογοκριθεί στο τελικό μοντάζ, καθ’ υπόδειξη αρμοδίων του ίδιου του ΔΝΤ- ότι ο Γ. Παπανδρέου, σε συνομιλία λίγο μετά τις εκλογές, είχε αναλάβει ο ίδιος να πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους για τη «θεραπεία» της «διεφθαρμένης Ελλάδας» με τα γνωστά «φάρμακα» του ΔΝΤ.
Οι Έλληνες είναι, λοιπόν, βαθιά μέσ’ τα σκατά, και θα χωθούν ακόμη βαθύτερα, πρώτον, αν δεν πουν εγκαίρως στους σωτήρες «στα μούτρα σας» και δεύτερον, αν επιτρέψουν να δρομολογηθούν οι επιλογές των 17 της Ευρωζώνης που συμφωνήθηκαν κατ’ αρχήν χθες και θα γίνουν αποφάσεις των 27 της Ε.Ε. στις 25 και 26 Μαρτίου.

Τι αποφάσισαν
Σε μια ατμόσφαιρα μυστικής διπλωματίας, παζαριών, εκβιασμών και ετερόκλητων συμμαχιών, η τρίτη Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης από καταβολής ευρώ, αποφάσισε σε αδρές γραμμές τα εξής:
• Πρώτον, υιοθέτησε με συμφωνία επί της αρχής την εισήγηση του Χερμάν Βαν Ρομπάι για ένα Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που κρατάει την ουσία της σκληρής γαλλογερμανικής πρότασης και στρογγυλεύει κάποιες γωνίες της. Οι σκληρές, ευθείες αναφορές σε ενιαία αύξηση του ορίου ηλικίας στα 67, σε κατάργηση της ΑΤΑ, φορολογική εναρμόνιση και συνταγματική κατοχύρωση του «φρένου χρέους» έχουν αντικατασταθεί από ηπιότερες διατυπώσεις για «δείκτες παρακολούθησης μισθών, βιωσιμότητα συντάξεων, νομοθετική δέσμευση για το χρέος, αποφυγή φορολογικού ανταγωνισμού». Το τελευταίο, αποτελεί αυτοτελές κεφάλαιο που η γερμανική ηγεσία θέλει να διαπραγματευτεί μέχρι τη σύνοδο της 25ης Μάρτη, ως μοχλό πίεσης προς την Ιρλανδία προκειμένου να αποδεχθεί το ιρλανδικό αίτημα για μείωση επιτοκίου.
• Δεύτερον, οι «17» του ευρώ, αν και διατυπώνουν την πολιτική τους συμφωνία σε «συνολική λύση για τη στήριξη του ευρώ», η οποία περιλαμβάνει αφενός το μείζον αίτημα των αγορών και των τραπεζών για σημαντική ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και αφετέρου κάποια από τα ελληνικά και ιρλανδικά αιτήματα, παραπέμπουν τη συγκεκριμενοποίηση των επιμέρους στοιχείων στο Eurogroup της Δευτέρας και στο «παζάρι» που θα γίνει μέχρι τη σύνοδο κορυφής σε δύο εβδομάδες.
• Τρίτον, και σημαντικότερο. Το παζάρι με τους αδύναμους κρίκους της ευρωζώνης, την Ελλάδα, την Ιρλανδία και ενδεχομένως με την Πορτογαλία και την Ισπανία, το αναλαμβάνει η Γερμανία και οι δορυφόροι της.
Και ήδη, η γερμανική και η αυστριακή καγκελαρία δήλωσαν σαφώς ότι θα ανεχθούν κάποια αιτήματα για τα οποία εκλιπαρεί η ελληνική κυβέρνηση (επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου της τρόικας και κάποια «μετριοπαθή» μείωση του επιτοκίου), υπό τον απαράβατο όρο ότι θα αρχίσει το γενικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Σε πολύ πιο σκληρή διαπραγμάτευση και με άγνωστου εύρους ανταλλάγματα θα τεθεί το άλλο ελληνικό αίτημα, να δοθεί, δηλαδή, η δυνατότητα επαναγοράς των υποτιμημένων ελληνικών ομολόγων με δάνειο από το Ταμείο Στήριξης.

Σκληρό παζάρι
Στο μεγάλο ευρωπαϊκό παζάρι για τη συνταγή σωτηρίας του ευρώ έχουν λάβει θέσεις πολλοί παράγοντες και με αντιτιθέμενα συμφέροντα. Υπάρχει η διεθνής τοκογλυφία, οι τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια, που μέσω του κερδοσκοπικού παιχνιδιού με τα spreads και τα CDS, αλλά και μέσω των «επιθέσεων» των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης ευνοούν μια λύση που θα αποκλείει ή θα ελαχιστοποιεί τις ζημίες από ένα μεγάλο, αναπόφευκτο «κούρεμα» των ομολόγων που έχουν στα χέρια τους. Στην κατεύθυνση αυτή επιχειρούν να εκβιάσουν με σημαντική ενίσχυση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας -οι δυνατότητες του οποίου σήμερα φτάνουν τα 440 δισ. ευρώ. Με τον τρόπο αυτό το κόστος του «κουρέματος» που προεξοφλείται πέφτει στους φορολογούμενους.
Δίπλα στην τραπεζική τοκογλυφία και στο ίδιο μήκος κύματος στέκεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που θέλει να ξεφορτωθεί τα ελληνικά ομόλογα-σκουπίδια για τους ίδιους περίπου λόγους: να μην τα έχει στα χέρια της όταν έρθει η ώρα της κρίσεως, δηλαδή, της αναδιάρθρωσης του χρέους.
Υπάρχει επίσης ο αμερικανικός παράγοντας, που όπως φάνηκε και από την τελευταία παρέμβαση του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, Τίμοθι Γκάιτνερ, προς τη Μέρκελ, πιέζει για μια λύση ανάσχεσης της κρίσης Χρέους στην Ε.Ε., τρέμοντας στην ιδέα γενίκευσης της κρίσης και αναμετάδοσής της στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Υπάρχουν, επίσης, οι χώρες – μέλη της Ε.Ε. και οι κυβερνήσεις που στριμωγμένες ανάμεσα στις πιέσεις των τραπεζιτών και την απειλή εκλογικής τιμωρίας από τις κοινωνίες, παραπαίουν από τη μια συμμαχία στην άλλη και κατά κανόνα υποκύπτουν στις απαιτήσεις των ηγεμονικών χωρών.

Uber alles…
Ωστόσο, τον κυρίαρχο ρόλο σε αυτό το πολύπλοκο πόκερ τον παίζει η γερμανική άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, που έχουν καταστεί το αδιαμφισβήτητο κέντρο εξουσίας ολόκληρης της ευρωπαϊκής ενδοχώρας. Παρά τις ταλαντεύσεις, τις παλινδρομήσεις και τις αντιφάσεις, η γερμανική ηγεσία ασκεί τον οικονομικό της ιμπεριαλισμό με εξαιρετική ταξική συνοχή και συνέχεια. Ανεξάρτητα από τις τεχνικές πλευρές των λύσεων που προωθεί για τη διαχείριση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη, στις οποίες περιλαμβάνει και την απαίτηση να αναλάβουν και οι ιδιώτες δανειστές, δηλαδή οι τράπεζες, μέρος του κόστους της ελεγχόμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας ή όποιας άλλης υπερχρεωμένης χώρας, το ταξικό περιεχόμενο των επιλογών της είναι καθαρό. Στόχος της γερμανικής ηγεσίας είναι να επιβληθούν σε όλη την ευρωπαϊκή περιφέρεια πολιτικές «κινεζοποίησης» στην απασχόληση, τους όρους εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας, στο κόστος του κοινωνικού κράτους, αλλά και στην βίαιη υποτίμηση της δημόσιας περιουσίας, της γης και των όποιων βιομηχανικών και επιχειρηματικών υποδομών, ώστε να αποκτήσει κοψοχρονιά τα εκλεκτότερα κομμάτια. Το γερμανικό imperium θέλει περίπου όλους τους Ευρωπαίους (και τους Γερμανούς) Κινέζους - μισθωτούς σκλάβους, ει δυνατό με κινέζικα μεροκάματα. Κι ενώ εξελίσσεται η «κινεζοποίηση» της Ευρώπης, οι ευρωκράτες και οι Ευρωπαίοι ηγέτες κάνουν τους Κινέζους.