Ελέω Μνημονίου Δημοκρατία

ΠΗΓΗ: ΕλευθεροτυπίαΤου ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας.

Οτι τα μέτρα λιτότητας και η επιβολή της πολιτικής του Μνημονίου είναι απαραίτητα. Οτι, δήθεν, δεν υπήρχε άλλη λύση και όσοι αντιδρούν στην πολιτική αυτή, είτε το κάνουν για μικροκομματικούς λόγους είτε είναι αιθεροβάμονες που δεν κατανοούν την πραγματικότητα.

Εχουμε και λέμε, λοιπόν. Με την πολιτική αυτή, αν και εφόσον εκπληρωθούν ακόμη και αυτοί οι αριθμητικοί στόχοι της κυβέρνησης, το δημόσιο χρέος θα έχει εκτιναχτεί το 2013 στο 160% του ΑΕΠ, με το δημοσιονομικό έλλειμμα ενδεχομένως να έχει πέσει στο 3%, ικανοποιώντας (;) τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών και την τρόικα.

Και μετά, τι; Θα πέσουν ξαφνικά τα spreads, τα οποία παρασύρουν πλέον όλη την Ευρώπη και δείχνουν απειλητικά τα δόντια τους ακόμη και στις χώρες του σκληρού πυρήνα (Γαλλία, Γερμανία); Θα συνεχίσουμε να δανειζόμαστε απλώς για να πληρώνουμε τα «κερατιάτικα» άλλων;

Μήπως θα μας αγαπήσουν ξαφνικά οι διεθνείς «επενδυτές» και θα αρχίσουν να έρχονται στην Ελλάδα, οι μισθοί της οποίας θα έχουν πέσει στα επίπεδα των χωρών τού πρώην ανατολικού μπλοκ; Θα έλθουν, για παράδειγμα, Γερμανοί ή δεν ξέρω ποιοι άλλοι, να χτίσουν εργοστάσια παραγωγής αυτοκινήτων, την ώρα που η διεθνής αυτοκινητοβιομηχανία στενάζει και αναζητά ανατολικότερα φτηνά εργατικά χέρια; Και ποιος θα αγοράσει τα όποια αυτοκίνητα και τα άλλα «καλούδια» του καταναλωτικού μας πολιτισμού, με μισθούς πείνας και τα χρέη στο κόκκινο;

Ή μήπως θα γίνουμε «Σίλικον Βάλεϊ» (χωρίς παιδεία επιπέδου) όταν η ίδια η Καλιφόρνια, η πολιτεία-επίκεντρο τόσων και τόσων καινοτόμων επιχειρήσεων, βουλιάζει; Για να μην αναφερθούμε στην Ιρλανδία των αμερικανικών πολυεθνικών, που εξαφανίστηκε σε μια νύχτα.

Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεται να είσαι «αριστερός» ή «αμφισβητίας» για να κατανοήσεις ότι η πολιτική αυτή οδηγεί στο πλήρες αδιέξοδο, υποσχόμενη γενικά και αόριστα ανάπτυξη στο μέλλον, χωρίς να μπει στον κόπο να πει πώς και για ποιους.

Τα αποτελέσματα άλλωστε της χρεοκοπημένης αυτής πολιτικής είναι ορατά παντού. Εκατοντάδες καταστήματα στις γειτονιές κλειστά, εργαζόμενοι που κάνουν Χριστούγεννα πρώτη φορά χωρίς δώρο και άλλοι, στον ιδιωτικό τομέα, που βλέπουν τη ζούγκλα των εργασιακών σχέσεων να γιγαντώνεται. Τίποτα χειρότερο για μια κοινωνία που δεν βλέπει μέλλον...

Εντρομοι πολίτες, ύστερα από δύο και τρεις δεκαετίες δουλειάς, βρίσκονται στο δρόμο ή κινδυνεύουν να βρεθούν σύντομα σε αυτόν. Και μια νεολαία που ασφυκτιά, γευόμενη τη «δημοκρατική» αυτή τη φορά καταστολή, με την αστυνομία να «μπαγλαρώνει» τα παιδιά με τις κουκούλες, που πρώτη φορά κατέβηκαν σε διαδηλώσεις, ονειρευόμενα, όπως εμείς κάποτε, έναν διαφορετικό, χωρίς καταπίεση, κόσμο. Η αστυνομική μανία είναι τόση με τις «κουκούλες», που θυμίζει το αλήστου μνήμης κυνηγητό των «μαλλιάδων» την εποχή της χούντας.

Η Δημοκρατία βρίσκεται στο απόσπασμα και μάλιστα από αυτούς που ομνύουν στο όνομά της. Προβαίνουν σε μαζικές απολύσεις και μειώσεις μισθών από τη μια και μιλούν για την ανάγκη κοινωνικής συναίνεσης από την άλλη, εννοώντας πως πρέπει να δεχτούμε ως σύγχρονοι «ραγιάδες» την εξοντωτική πολιτική τους.

Ευτελίζουν το Κοινοβούλιο, με τους βουλευτές από εκπροσώπους, υποτίθεται, του λαού να έχουν μετατραπεί σε πειθήνια στρατιωτάκια που ανάθεμα και αν ξέρουν τι ψηφίζουν... Χωρίς καν συζήτηση, θυμίζοντας το «δημοκρατικό» άλλοθι που χρησιμοποιούσαν βασιλείς και αυτοκράτορες, όταν η ελέω Θεού βασιλεία τους όδευσε στη δύση της. Οπου «Θεός» σήμερα είναι το Μνημόνιο...

litsis@enet.g