Αναδιάρθρωση, επιμήκυνση ή «κούρεμα» χρέους. Λέξεις που έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητας των πολιτών, γεμίζοντάς τους φόβο για το αύριο αλλά και γεννώντας πλήθος ερωτήματα για το πόσο πιθανή είναι και τι επιπτώσεις θα έχει.
Οι απόψεις είναι πολλές μεταξύ πολιτικών, τραπεζιτών, τεχνοκρατών και μελών της ομάδας των «επιτηρητών», αλλά η κρατούσα άποψη είναι να αποφύγει η Ελλάδα την αναδιάρθρωση του χρέους (που συνήθως συνεπάγεται ανακοίνωση πτώχευσης, «κούρεμα» του χρέους και πιθανή «έξωση» από τις αγορές) και να περιοριστεί σε επιμήκυνση της εξόφλησης.
Το σενάριο αποφυγής του «κακού» λένε ότι δεν είναι ακατόρθωτο, αν όλα πάνε καλά. Δηλαδή αν η χώρα υλοποιήσει πιστά το μνημόνιο και πείσει, πέρα από κάθε αμφιβολία, κοινωνία και αγορές ότι μπορεί να βγει στις αγορές το 2014 για να δανεισθεί, με λογικούς όρους, ένα υπέρογκο μεν αλλά όχι άπιαστο ποσό: 70 δισ. ευρώ, όσο δηλαδή δανείσθηκε το 2009.
Αν δεν τα καταφέρει, τότε, αρχίζουν τα παζάρια για τις επιλογές:1Να επιμηκύνει το χρόνο αποπληρωμής (π.χ. 50 δισ. ευρώ το 2013 και τα υπόλοιπα μετά).
2Να βγει στις αγορές ή στους εταίρους και να δηλώσει ότι δεν τα καταφέρνει, δηλαδή να δηλώσει χρεοκοπία.
Ας πάρουμε όμως τα δεδομένα από την αρχή, όπως περιγράφονται από τους ειδικούς που παρακολουθούν καιρό και από πολύ κοντά το ζήτημα:
* Ολοι σχεδόν συστήνουν, αν γίνει αναδιαπραγμάτευση χρέους, να προηγηθεί διαπραγμάτευση σε συλλογικό επίπεδο ή όργανο. Η τρόικα αλλά και η κυβέρνηση επισήμως δεν δέχεται ότι υπάρχει θέμα αναδιαπραγμάτευσης, προς το παρόν τουλάχιστον.
Ωστόσο, υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ της τρόικας: πιο θετικό φέρεται να είναι το ΔΝΤ που διαθέτει ανάλογο μηχανισμό και πείρα (σπάνια άλλωστε φεύγει στην τριετία από ένα κράτος), ενώ αρνητική είναι (επισήμως) η στάση σε κοινοτικό επίπεδο. Αλλωστε στην Ε.Ε. δεν υπάρχει ανάλογη εμπειρία.
*«Παράθυρα» υπάρχουν. Πηγές αναφέρουν ότι η Ε.Ε. θέλει να τσεκάρει την κυβέρνηση για το αν θα επιτύχει τουλάχιστον έναν προϋπολογισμό. Δηλαδή, αν όλα πάνε καλά στη λήξη του 2010 δεν αποκλείουν να ξεκινήσει η συζήτηση για διευκολύνσεις. Αφορμή μπορεί, λένε άλλα στελέχη, να έρθει νωρίτερα, αν οι αποκλίσεις είναι πολύ μεγάλες (κακό σενάριο) ή αν η αναθεώρηση του ελλείμματος του 2009 από την Eurostat κριθεί δυσβάστακτη.
Δεν αποκλείουν μάλιστα πολιτική διαπραγμάτευση που μπορεί να φέρει αλλαγή στάσης (συμμετοχή και της Γερμανίας ή έστω ανοχή για αλλαγή των όρων στα δάνεια του ΔΝΤ και άλλων κρατών-μελών). Αν φτάσει η Ελλάδα σε αυτό το σημείο έρχονται στο τραπέζι τα δύο βασικά σενάρια «αναδιάρθρωσης»: επιμήκυνση ή... «κούρεμα».
*Η επιμήκυνση (που δεν απορρίπτεται από την πλειονότητα ως πιο ήπια λύση) σημαίνει ότι η χώρα θα χρειάζεται μεν πιο λίγα λεφτά, άρα και πιο λίγα μέτρα, αλλά το χρέος θα παραμείνει για πιο πολλά χρόνια υψηλό, και άρα το πρόβλημα θα παρατείνεται. Αν επιλεγεί, συστήνεται από πολλούς να επισπευσθεί (μέσα στους επόμενους 4-6 μήνες) για να τελειώσει η ασάφεια και να το «χωνέψουν» μετά οι αγορές. Θεωρείται αναπόφευκτη η παράταση και του ίδιου του μνημονίου μαζί με το δάνειο.
*Το άλλο σενάριο είναι αναδιάρθρωση του χρέους με τη μορφή της χρεοκοπίας. Ενα σενάριο αναφέρει ότι μπορεί να γίνει διαπραγμάτευση με τους δανειστές της τρόικας για τα 110 δισ. ευρώ ή με κάποιους απ' αυτούς (αποτελεί το ένα τρίτο του συνόλου) ή να βγει η χώρα ανοικτά στις αγορές, προτείνοντας στους ομολογιούχους να πάρουν λιγότερα χρήματα από την αξία των χρεογράφων τους. Σε αυτή την περίπτωση είναι άγνωστες οι συνέπειες και το πότε θα ξαναβγούμε στις αγορές.
Το σενάριο είναι υπαρκτό, για κάποιους αναπόφευκτο. Κανείς σήμερα δεν εγγυάται ότι ο προϋπολογισμός θα επιτευχθεί, ότι οι μεταρρυθμίσεις θα γίνουν σωστά ότι θα τις ανεχθεί η κοινωνία και οι ίδιοι οι πολιτικοί.
1 σχόλιο:
ο τίτλος είναι τέλειος. πότε κάποιος φοβήθηκε να πληρώσει λιγότερα, πλάκα μας κάνουν?
Δημοσίευση σχολίου