Αντιπαράθεση στο ευρώ: Άλλη μια χαμένη ευκαιρία για την Αριστερά

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

του Χρ. Καραμάνου

Με τα όσα είπε ο κ. Γιούνκερ έδωσε μεγάλα περιθώρια στην αριστερή κριτική του ευρώ και της πορείας ευρωποποίησης της Ελλάδας. Όταν ο ίδιος ο επικεφαλής του Eurogroup δέχεται ότι η πορεία της Ελλάδας προς τη χρεοκοπία συνδέεται με τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας (από την οποία μάλιστα η Γερμανία και η Γαλλία κέρδιζαν τεράστια ποσά), δεν είναι ένα πρώτης τάξεως επιχείρημα για την Αριστερά;

Αυτή ακριβώς η τοποθέτηση δεν είναι η ρητή αποκαθήλωση της αστικής προπαγάνδας για «ισχυρή οικονομία της Ελλάδας» μέσω της συμμετοχής στην ΟΝΕ και το ευρώ;
Μούδιασαν και αδιαφόρησαν οι ηγεσίες της Αριστεράς από τις δηλώσεις αυτές και ουδόλως τις αξιοποίησαν πολιτικά, ενώ θα μπορούσε να είχε γίνει πολύ σημαντική, ίσως και καθοριστική, πολιτική παρέμβαση. Μούδιασε, όπως είναι φυσικό, εκείνη η πτέρυγα που από δεκαετίες έχει ως σημαία της τον ευρωπαϊσμό. Η πτέρυγα αυτή, η λεγόμενη ανανεωτική, υιοθέτησε όλα τα ψεύτικα αστικά επιχειρήματα για τη νομιμοποίηση του ευρωπαϊσμού στη λαϊκή συνείδηση. Π.χ. για τα «λεφτά που μας δίνει η Ε.Ε.». Σιώπησαν οι «ανανεωτικοί» μας μπροστά στην πραγματικότητα που έδειχνε ότι τα λεφτά που μας παίρνει η Ε.Ε., μέσα από την εκτίναξη των εισαγωγών της χώρας από την ΕΕ, είναι πολλαπλάσια από τα «λεφτά που μας δίνει η Ε.Ε.». Σε ολόκληρη την τελευταία εικοσαετία εισέρρεαν από ευρωπαϊκές ενισχύσεις κατ’ έτος 4 δισ. ευρώ κατά μέσον όρο, ενώ το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο με τις ευρωπαϊκές χώρες ήταν περίπου 14 δισ. ευρώ κατά μέσον όρο ετησίως. 

Πράγμα που προφανώς καταδεικνύει ότι η Ε.Ε. επέβαλε την αποβιομηχάνιση της χώρας, ακυρώνοντας κάθε αναπτυξιακή προοπτική, καθώς το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων συρρικνώθηκε (ελέω κριτηρίων Μάαστριχτ και Συμφώνου Σταθερότητας) σε ό,τι ήταν συμβατό με τους σχεδιασμούς και τις ανάγκες του Διευθυντηρίου της Ε.Ε. Κι ας μην μιλήσουμε για τους τόκους των δανείων του δημόσιου χρέους. Δεν είδαν, δεν διάβασαν, οι «ανανεωτικοί» μας, πουθενά γι’ αυτά. Ούτε άκουσαν ποτέ τον απλό κόσμο να λέει ότι το ευρώ έφερε την ακρίβεια. Και τώρα που τους τα λέει ο ίδιος ο Γιούνκερ, κάνουν τους κουφούς.
Από την άλλη μεριά, η ηγεσία του Περισσού σχεδόν αδιαφόρησε για τις δηλώσεις Γιούνκερ. Παρά τις διακηρύξεις για ανυπακοή στην Ε.Ε. και έξοδο από την Ε.Ε., δεν έχουμε δει τα τελευταία χρόνια να επιδιώκουν πραγματικά ρήγματα στην πολιτική της Ε.Ε. Κι όταν δίνεται η δυνατότητα να υπάρξουν τέτοια, τότε η ηγεσία του ΚΚΕ αρχίζει τους μαξιμαλισμούς, υιοθετώντας μια στάση που παρά τα μεγάλα λόγια, μάλλον δεν βοηθά στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος. Παράδειγμα, ενώ σήμερα υπάρχει αντικειμενικά η δυνατότητα να αμφισβητηθεί με μαζικούς όρους το Σύμφωνο Σταθερότητας και το ευρώ, ο Περισσός απαντά ότι αυτό δεν έχει νόημα αν δεν μπαίνει το ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας από την Ε.Ε. Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιούσαν και παλιότερα, όταν π.χ. υπήρχαν οι όροι να αναπτυχθεί μια μεγάλη καμπάνια ενάντια στο Ευρωσύνταγμα –με το ΟΧΙ να κερδίζει στη Γαλλία, στην Ολλανδία και στην Ιρλανδία.
Ανεξάρτητα από τις επιλογές των ηγεσιών, εκείνο που σήμερα συνειδητοποιεί κάθε αγωνιστής της Αριστεράς που παρεμβαίνει μέσα στην κοινωνία είναι ότι το κυρίαρχο μέχρι πρότινος ρεύμα του ευρωπαϊσμού έχει σπάσει. Αυτό δίνει μεγάλες δυνατότητες στην Αριστερά, με πρώτο κεντρικό στόχο την έξοδο της Ελλάδας από το Σύμφωνο Σταθερότητας –μάλλον ταυτόσημη και συνακόλουθη η έξοδος από το ευρώ– που αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για την παραγωγική ανασυγκρότηση και για μια άλλη πορεία του τόπου.

Χρήστος Καραμάνο